ตอนที่ 5

นั่นคือคำถามที่โพล่งออกไปตามใจคิด และหัวใจของเขาก็พองโตมากขึ้น เพราะระยะที่ใกล้กันเพียงโต๊ะกั้นทำให้เขามองเห็นริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันน้อยๆ ดวงตาสวยหวานหลุบมองลงต่ำ รวมทั้งแก้มสีขาวนวลที่ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ อาการที่เห็นนี้แปลว่า ‘มี’ หรือ ‘ยังไม่มี’ กันนะ ดังนั้นคำถามรุกเร้าจึงเดินหน้าต่อ

‘ว่ายังไงล่ะครับ พี่เดือนมีแฟนแล้วหรือยัง’

‘เอ่อ...พี่ว่ามันไม่เกี่ยวกับการเรียนของเรานะคะ คุณไม้ถามเฉพาะเรื่องเรียนดีกว่า อย่าสนใจเรื่องของพี่เลย ตั้งใจเรียนจะได้สอบได้คะแนนเยอะๆ คุณแม่ของคุณไม้จะได้ไม่ตำหนิพี่ด้วย มาเถอะค่ะ สงสัยข้อไหนบอกพี่มาเร็ว’

‘ไม่สนใจได้ยังไงครับ ก็ผม...’

‘คะ?’ ใบหน้าและดวงตาที่ฉายชัดถึงความสนเท่ห์ทำให้เขาตัดสินใจ

‘ผม...ผมสนใจว่าพี่เดือนมีแฟนหรือยัง สนใจว่าพี่เดือนจะคิดถึงผมบ้างหรือเปล่าตอนกลับไปบ้าน สนใจว่าในวันหยุดพี่เดือนจะภาวนาให้ถึงวันสอนผมเร็วๆ บ้างมั้ย ผมสนใจว่าในความฝันของพี่จะเคยมีผมอยู่ในนั้นหรือเปล่า และผมก็สนใจว่าพี่เดือน...จะคิดเหมือนกันกับผม...บ้างมั้ย’

ทุกสิ่งที่เขาคิดถูกพูดออกไปจนหมดสิ้น เพราะถ้าไม่ได้พูดครั้งนี้ ครั้งต่อไปเขาก็คงจะไม่กล้า หรืออาจจะไม่มีโอกาสได้เปิดเผยความในใจอีกก็ได้

‘คุณไม้!... คุณไม้พูดอะไรออกมาคะ’

ริมฝีปากของรัชนีกรสั่นระริก ดวงตาเบิกกว้าง ตื่นตะลึงจนใบหน้าแดงระเรื่อมองเห็นได้ชัดมากยิ่งขึ้น ทำให้เขาจดจ่อกับคำตอบ และเขาต้องรู้ให้ได้

‘ผมชอบพี่เดือน พี่เดือนล่ะครับ ชอบผมบ้างมั้ย บอกผมสิครับ ผมอยากรู้ว่าพี่เดือนชอบผมหรือเปล่า อยากรู้ว่าเราคิดตรงกันใช่มั้ย’

‘คุณไม้...เอ่อ... คุณไม้จะชอบพี่ได้ยังไงคะ พี่แก่กว่าคุณไม้ตั้งหกปีนะ’

เธอตอบไม่ตรงคำถาม ทั้งยังหลบสายตา ไม่ต่างจากเด็กสาวที่เคยมาสารภาพรักกับเขาหรือนำของขวัญวันสำคัญต่างๆ มามอบให้เลยสักนิด เธอเหล่านั้นเอียงอายที่จะสารภาพและมีทีท่าเขินอายแบบนี้ แต่เขากลับไม่เคยคิดจะมอง ไม่ใส่ใจด้วยซ้ำ แต่กับรัชนีกร เขาอยากจะมองและสัมผัสแก้มแดงๆ นั้นเหลือเกิน

‘อายุเป็นเพียงตัวเลขไม่ใช่เหรอครับ แค่เราชอบกันก็พอ ผมชอบพี่เดือน พี่เดือนชอบผม อายุไม่เห็นสำคัญเลย พี่เดือนครับ บอกผมเถอะครับ พี่เดือนชอบผมบ้างหรือเปล่า’

อาการชะงักของเธอทำให้เขากล้าที่จะก้าวเข้าใกล้ ร่างสูงใหญ่เป็นหนุ่มเต็มตัวของเขาจึงก้าวเข้าหาหญิงสาวรุ่นพี่ที่ ทำให้เขาคิดว่าอายุเป็นเพียงตัวเลขจริงๆ เมื่อได้พบเธอ เขาอายุสิบหก ส่วนเธอนั้นอายุยี่สิบสอง และเชื่อได้ว่าหากเขาพาเธอไปอวดเพื่อนๆ จะไม่มีใครคิดว่าเธอแก่แน่นอน ทุกคนจะต้องอิจฉาที่เขามีแฟนสวยและอ่อนหวานราวกับนางฟ้าแบบนี้

‘แต่มันไม่เหมาะสมนะคะ พี่เป็นคุณครูสอนพิเศษของคุณไม้ คุณไม้เป็นนายจ้าง’

‘ผมไม่ใช่นายจ้างของพี่เดือนนะครับ แม่ต่างหาก และพี่เดือนก็แค่มาติวคณิตศาสตร์ให้ผมด้วย ไม่ใช่คุณครูของผมจริงๆ สักหน่อย แต่ถ้าพี่เดือนคิดว่าวันนี้ยังไม่เหมาะสม อย่างนั้นในอนาคตผมขอเป็นคนรักของพี่เดือนนะครับ ผมสัญญาว่าผมจะตั้งใจเรียน พี่เดือนเป็นกำลังใจให้ผมนะครับ’

เขาก้าวเข้าไปประชิดเพราะต้องการเร่งรัดคำตอบ แต่เธอกลับขยับออกห่าง ทั้งที่ใบหน้ายังคงแดงระเรื่อไปด้วยเลือดลมฉีดพล่าน

‘เอ่อ... อย่างนั้นคุณไม้ตั้งใจเรียนก่อนนะคะ’

‘ครับ ผมจะตั้งใจเรียนสุดๆ ไปเลย เพื่อพี่เดือน’

แม้ว่ารัชนีกรจะไม่ตอบสิ่งที่เขาถามและเปลี่ยนเรื่องเป็นสอนบทเรียนใหม่ให้เขา แต่เขาก็มั่นใจว่าเธอคิดตรงกับเขาอย่างแน่นอน เพราะแวบหนึ่งนั้นเขาเห็นความประหม่าอายจากดวงตาคู่สวย แม้จะเป็นเพียงเด็กหนุ่มมัธยมปลาย แต่เขาก็มั่นใจว่าดูไม่ผิด เพราะนับจากนั้นเขาก็ดูจะเข้าใจในสิ่งที่เธอสอนได้ง่ายขึ้น อาจเพราะหัวใจเขาเปิดรับทุกสิ่งจากเธอ เขาตั้งใจเรียนมากขึ้นเพราะมีเธอเป็นกำลังใจให้อย่างสม่ำเสมอ แต่เหตุการณ์ที่ดำเนินไปอย่างมีความสุขก็กลับจางหายไปโดยไม่ได้ร่ำลา

‘แม่ครับ’

‘มีอะไรหรือไม้ ทำไมต้องโทร. ตามแม่ด่วนขนาดนี้ด้วย แม่ต้องเข้าประชุมรอบบ่ายนะ’

แม่ดูจะอารมณ์เสียอยู่ไม่น้อยเพราะเขาโทรศัพท์ไปเร่งเร้าให้กลับมาบ้านด่วนที่สุด แต่เพราะความร้อนใจมากจนรอแม่กลับจากออฟฟิศไม่ไหว เขาจึงทำสิ่งไม่เหมาะสมลงไป

‘ว่ายังไงล่ะไม้ มีอะไร...’ น้ำเสียงและสายตาของแม่เร่งเร้าให้เขาต้องพูดออกไป

‘แม่ครับ... เดือนไม่มาหลายวันแล้ว แม่มีที่อยู่ที่บ้านเดือนมั้ยครับ ผมจะไปหาเดือน’

‘ทำไมต้องไปหาด้วย’ แม่ที่ดูไม่แปลกใจส่งคำถามกลับมาจนเขาชะงัก แววตาของแม่คือรู้อยู่แล้วอย่างนั้นเหรอ

‘ผมเป็นห่วงว่าเดือนเขาจะไม่สบายหรือเปล่า เขาไม่มาสอนผมตั้งหลายวันแล้วนะครับแม่ นี่ก็ใกล้จะสอบแล้วด้วย หรือเขาบอกแม่ครับว่าจะไปธุระที่ไหน นี่ผมโทร. ไปเขาก็ไม่รับสาย ว่ายังไงล่ะครับแม่ แม่รู้หรือเปล่าว่าเดือนเขาไปไหน แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่’

เขาพูดเร็วรัวเพราะหวาดหวั่นไปหมด กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไปหรือเปล่า เธอไม่เคยหายไปแบบนี้ ถ้าจะไม่มาก็น่าจะโทร. บอก หรือโทร. ไปถ้าไม่ติดธุระด่วนจริงๆ ก็น่าจะรับสาย หรือไม่ก็โทร. กลับมาหาเขาสักนิด แต่เธอกลับเงียบหายไปโดยไม่บอกกล่าว ความเป็นห่วงทำให้หัวใจเขาใกล้จะระเบิดอยู่แล้ว

‘ไม้ ฟังแม่นะ เดือนเขาไม่มาแล้วละ’