ตอนที่ 5

นิตารู้ว่าการที่ต้องมาอาศัยอยู่ในห้องของคนแปลกหน้าแม้เขาจะเป็นผู้หยิบยื่นไมตรีอันดีแก่เธอมันเป็นเรื่องยากเย็นพอ ๆ กับที่เธอต้องตามหาบุคคลคนหนึ่งที่เธอดั้นด้นมาหาเขาถึงอเมริกาก็ด้วยเหตุผลเดียวเท่านั้น นั่นคือ เขา ผู้เป็นที่รักของเธอ

ทว่าหญิงสาวชาวไทยซึ่งกลายเป็นผู้โดดเดี่ยวท่ามกลางมหานครแม้ไม่กว้างใหญ่แต่มีพลเมืองนับล้านก็จำต้องรับไมตรีจากลอว์สันที่หยิบยื่นให้เธอราวกับเขาไม่ต้องการสิ่งใดนอกจากให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่เกือบต้องกลายเป็นคนเร่ร่อนมีกำลังใจขึ้นมาอีกครั้ง

“นิต้า...ผมรู้ว่ามันไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ แต่ผมคิดว่าคุณควรต้องทำใจรับมันไว้ก่อน”

ลอว์สันกล่าวกับหญิงสาวหลังจากที่เขาพาเธอไปยังสถานทูตเพื่อแจ้งปัญหาการเดินทางเข้ามายังกรุงนิวยอร์ค นั่นคือเอกสารการเดินทางของนิตาหายไปทั้งหมดและไม่สามารถตามไปค้นหาจากที่ใดได้เลย ซึ่งโชคดีที่ลอว์สันมีเพื่อนอยู่ในสถานทูตไทยของกรุงนิวยอร์ค การเดินเรื่องให้เธอกลับมาเป็นผู้เดินทางข้ามประเทศที่ถูกต้องตามกฎหมายจึงไม่ใช่ปัญหาหรืออุปสรรคใหญ่แม้แต่น้อย

และนิตาก็เริ่มชินกับการพูดคุยกับหนุ่มแปลกหน้าน้ำใจงามผู้นี้ เธอไม่ว่าอะไรถ้าเขาจะเรียกเธอว่า นิต้า ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะเป็นชื่อที่เขาเรียกเธอได้ง่ายกว่า นิตาเฉย ๆ เป็นเวลาเกือบสัปดาห์แล้วที่เขาเทียวรับเทียวส่งเพื่อพาเธอไปดำเนินเรื่องเอกสารที่สถานทูต

วันนี้เขารับปากกับเธอว่าจะพาไปยังที่ที่เขาติดต่อให้เธอได้ทำงานเพื่อเก็บเงินก้อนหนึ่งไว้ตามหาคนที่ทำให้เธอดั้นด้นมาถึงอเมริกา และหากพบเขาแล้วเธอจะได้มีเงินส่วนหนึ่งเดินทางกลับประเทศไทย ลอว์สันมารับเธอที่ห้องพักและพาเธอนั่งรถของเขาออกไปยังส่วนที่เป็นใจกลางของกรุงนิวยอร์ค นั่นคือเขตมิดทาวน์ มันเป็นสถานที่ที่แท็กซี่พาเธอมาส่งตั้งแต่ครั้งแรก

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะลอว์” นิตากล่าวขณะกุมเอกสารในมือไว้มั่น “แค่นี้ฉันก็ไม่รู้ว่าจะขอบคุณคุณยังไงแล้ว คุณช่วยให้ฉันมีเอกสารอยู่ที่นี่ได้ตามกฎหมาย แล้วยังจะหางานให้ฉันทำอีก”

“นิต้า...ขอให้คิดว่าเราเป็นเพื่อนกันเถอะนะ ผมว่ามันไม่ได้เลวร้ายหรอกกับการที่เราช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์คนหนึ่ง อย่างน้อยคุณก็จะได้มีกำลังใจหาคนที่คุณต้องการหาต่อไปยังไงล่ะ”

“ฉันไม่รู้ว่ามันต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่ค่ะลอว์”

เขายักไหล่ “แต่อย่างน้อยคุณก็มีเงิน คุณอยู่ที่นี่ได้ ถึงจะไม่นานมากก็เถอะ อืม...นี่ไง บริษัทที่เพื่อนของผมบอกว่าเขาจะให้คุณมาทำงานที่นี่”

ลอว์สันกล่าวขณะหักพวงมาลัยเพื่อรถของเขาเข้าไปใต้ตึกที่หญิงสาวเงยหน้ามองป้ายด้านบนของตึกสูงสิบชั้น มันเป็นห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่...Westner’s (เวสเนอร์ )

ชื่อของห้างสรรพสิค้านั้นทำให้เธอฉุกคิดถึงใครคนหนึ่งขึ้นมาจับใจ แต่...ชื่อและนามสกุลของคนอเมริกันหรือแม้แต่สถานที่ซ้ำกันก็มีมากมายในประเทศนี้ นิตาคิดอย่างหดหู่ คงอีกนานกระมังกว่าที่เธอจะได้พบ ใครคนนั้น แม้ความหวังจะริบหรี่ก็ตามที

“นิต้า...เดี๋ยวผมจะพาคุณไปรู้จักกับเพื่อนของผม”

ลอว์สันบอกหญิงสาวหลังจากที่พาเธอเข้าไปในห้างสรรพสินค้าและขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นสุดท้ายของห้างขนาดใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา

“เพื่อนของคุณอย่างนั้นหรือคะลอว์?”

“ครับ...เขาเป็นเพื่อนของผม เจ้าของห้างสรรพสินค้าเวสเนอร์ เป็นห้างที่หรูที่สุดในนิวยอร์คตอนนี้ และเขาก็เป็นเจ้าของห้องชุดที่ผมให้คุณพักอยู่ด้วย”

“อะ...อะไรนะคะ!” นิตาทำหน้าตกใจ “เจ้าของห้องที่ฉันพักอยู่...โอ...ลอว์...แล้วเขาจะว่ายังไงบ้างคะนี่”

นิตาถามขณะที่ก้าวตามลอว์สันออกมาจากลิฟท์บนชั้นที่สิบซึ่งเป็นชั้นสุดท้ายของห้างสุดหรู มันถูกแบ่งออกเป็นห้องต่าง ๆ กระทั่งลอว์สันเดินไปหยุดที่หน้าห้องหนึ่ง เขาหันกลับมายังหญิงสาวอีกครั้ง

“ไม่มีอะไรหรอกนิต้า อย่าเป็นกังวลไปเลย เพื่อนของผมคนนี้เขาค่อนข้างจะใจกว้าง เราสนิทกันมานานแล้วล่ะ”