ตอนที่ 3

เสียงห้าวที่ดังแทรกขึ้นมาทำให้คนทั้งสองชะงักและหันไปมองพร้อมกัน ชายหนุ่มในชุดสูทที่นิตาเอากระเป๋าซึ่งเขาลืมไว้วิ่งตามไปให้เมื่อครู่นั่นเอง

“คุณ...” เสียงแผ่วแหบโหยลอดออกมาจากปากของหญิงสาว ใบหน้าของเธอซีดจัดและดูเหมือนเขาจะรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังมีปัญหา

“กระเป๋าของคุณผู้หญิงคนนี้หายน่ะครับ”

บริกรเป็นฝ่ายหันไปบอก ชายหนุ่มผู้นั้นมองหญิงสาวที่ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ รอยยิ้มเล็ก ๆ ผุดขึ้นบนมุมปากของเขา

“ไม่เป็นไรหรอกครับ...เดี๋ยวผมจะจ่ายค่าอาหารมื้อนี้ให้เธอเอง”

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงรื่นหู นิตาทำสีหน้าแปลกใจ เธอไม่ได้ต้องการให้เขาทำแบบนี้หากแต่ก็ไม่มีทางเลือก หญิงสาวหันไปมองตรงที่ที่เธอนั่งกินอาหารเมื่อครู่อีกครั้ง ทำอย่างไรเธอก็ไม่เห็นกระเป๋าใบนั้นอีกแล้ว

“คุณคะ...ขอบคุณมากค่ะ”

นิตายกมือไหว้ชายหนุ่มชาวอเมริกันด้วยดวงตาแดงก่ำหลังจากที่เขาจ่ายเงินค่าอาหารให้แก่บริกร แม้มันจะเป็นเงินจำนวนไม่มากแต่เธอก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่เป็นไรหรอกครับ...ถือว่าผมได้ตอบแทนคุณที่เอากระเป๋าไปให้เมื่อกี๊ ดีนะครับที่ผมกลับเข้ามาที่นี่เพราะลืมของอีกอย่างเอาไว้”

เขาชูสมุดโน้ตเล่มเล็ก ๆ ให้เธอดูพร้อมรอยยิ้ม “ผมชื่อลอว์สัน เบอร์ลิน...เรียกผมว่าลอว์ก็ได้ครับ แล้วนี่คุณกำลังจะไปไหนหรือครับ?”

นิตาเงียบไปชั่วครู่ แล้วหญิงสาวก็ไม่อาจห้ามน้ำตาหยดหนึ่งที่ไหลลงอาบแก้มได้

“ฉันชื่อนิตาค่ะ ฉันมาจากเมืองไทย...ฉันมาตามหาคนคนหนึ่ง”

“ตามหาคนอย่างนั้นหรือครับ?...แล้วคุณรู้หรือเปล่าว่าเขาอยู่ที่ไหน?”

หญิงสาวส่ายหน้า “ฉันไม่รู้ค่ะว่าเขาอยู่ที่ไหน รู้แต่ว่าเขาอยู่อเมริกา อยู่ในนิวยอร์คซิตี้”

“โอ...แต่นิวยอร์คนี่มีคนมากมายเลยนะครับถึงแม้พื้นที่จะเล็ก ที่ที่คุณอยู่ตอนนี้คือเขตมิดทาวน์ คุณอาจตามหาคนที่คุณต้องการพบแต่ไม่รู้พิกัดว่าเขาอยู่ที่ไหนได้ลำบาก”

ลอว์สันกล่าวขณะจ้องมองดวงหน้างดงามซูบซีด นิตาเป็นผู้หญิงชาวเอเชียร่างเล็กแต่เธอก็สวยมากในความรู้สึกของเขา

“แล้วนี่คุณจะทำยังไงต่อไป”

“ฉันยังไม่รู้เลยค่ะ” เธอถอนใจเบา ๆ “ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไป ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรเลย ในกระเป๋าใบนั้นที่หายไปมีเงิน บัตรเครดิต และที่สำคัญมีเอกสารการเดินทางของฉันอยู่ในนั้นด้วย ฉันยังไม่รู้เลยค่ะว่าคืนนี้ฉันจะพักที่ไหน”

“นิตา...ถ้าคุณจะให้ความไว้วางใจผมในฐานะที่เราพึ่งรู้จักกัน...ผมมีห้องพักของเพื่อนผมที่เขาซื้อทิ้งไว้อยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ผมจะพาคุณไปพักที่นั่นก่อนชั่วคราว”

นิตารู้สึกดีใจที่ลอว์สันแสดงความมีน้ำใจต่อคนที่กำลังลำบากอย่างเธอ แต่อีกด้านหนึ่งหญิงสาวก็ยังรู้สึกตะขิดตะขวงหากจะรับไมตรีจากเขาง่าย ๆ

“เอ้อ...”

“ผมรู้นะว่าคุณอาจจะไม่ค่อยสบายใจนัก การที่คุณเดินทางมาจากประเทศไทย มาที่นี่เพียงคนเดียวและมาเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้นอีก มันอาจทำให้คุณรู้สึกว่ายังไม่อยากไว้วางใจใคร”

“ลอว์คะ...คือ...”

“แต่ผมก็อยากให้คุณรู้ว่าตอนนี้ผมอยากจะช่วยเหลือคุณจริง ๆ...ผมไม่ได้พักอยู่ที่นั่นหรอกนะครับ มันเป็นห้องชุดที่เพื่อนของผมซื้อทิ้งไว้และเราสนิทกันมาก ผมจะพาคุณไปพักที่นั่นก่อนพลาง ๆ ส่วนผมจะกลับไปที่คอนโดของผมอีกแห่งหนึ่ง”