ตอนที่8

คืนนั้นที่โรงแรมที่ซิดนีย์

หลังจากที่เขาได้คุยงานกับลูคัสหุ้นส่วนเรียบร้อยแล้วเขาจึงกลับมาพักที่โรงแรมวันนี้การคุยเรื่องธุรกิจของเขากับหุ้นส่วนที่อยู่ที่นี่เป็นไปด้วยดีดูท่าว่าอีกฝ่ายจะพอใจในแผนงานของเขาเป็นอย่างมากและทั้งสองเองก็คุยกันอย่างถูกคออีกด้วยเมื่อดื่มสังสรรค์กันนิดหน่อยในคลับเขาก็เห็นว่ามันเริ่มดึกมากแล้วเขาจึงขอตัวมาพักผ่อน

RrrrrrrrrrrrrRrrrrrrrrr

“สวัสดีคุณแอนเดอสันนี่ผมเองลูคัส”

“...ว่าไงลูคัส”

เมื่อภูผามาถึงโรงแรมแล้วเขาเตรียมจะพักผ่อนจู่ๆก็มีสายเข้ามาพอดีเมื่อเห็นว่าปลายสายเป็นใครเขาจึงกดรับทันทีเพราะคิดว่าจะมีเรื่องด่วน

“คือพอดีผมเห็นคุณมาคุยงานที่นี่กับลูกน้องแค่สองคนไม่มีสาวๆมาด้วยผมกลัวว่าคุณจะเหงาผมเลยส่งสาวๆสวยๆไปเสริฟอาหารให้คุณเพื่อเป็นการคลายเหงาให้ดีมั้ยครับ”

“อืมคือวันนี้ผมขอพักผ่อนก่อนดีกว่าขอบคุณที่กลัวว่าผมจะเหงานะลูคัส”

โถ่เอ้ยคิดว่าจะมีเรื่องด่วนอะไรรู้แบบนี้เขาตั้งใจจะไม่รับสายดีกว่าชายหนุ่มสบถในใจเพราะวันนี้เขาอยากที่จะพักผ่อนไม่ได้ต้องการสาวๆที่ไหนมาผ่อนคลายให้เขาด้วยคำว่าเสริฟอาหารเขาก็พอรู้อยู่หรอกว่าลูคัสหมายความว่าอะไร

“แต่ผมอยากให้คุณผ่อนคลายสักหน่อยน่าถือว่าของขวัญจากเพื่อนอย่าปฏิเสธผมเลยนะคุณแอนเดอสัน”

“โอเค..โอเค”

ชายหนุมตอบตกลงอย่างจำใจเพราะในเมื่ออีกฝ่ายบอกว่าเป็นของขวัญจากเพื่อนสำหรับเขาเมื่อมีเพื่อนทางธุรกิจยื่นข้อเสนออะไรให้ก็ควรที่จะรับไว้ก่อนเพื่อเป็นการให้เกียรติอีกฝ่ายเขาจำเป็นต้องรักษาน้ำใจของหุ้นส่วนคนสำคัญนี้ไว้เพื่อผลดีทางธุรกิจของเขานั่นเอง

“ว้าว55555...มันต้องอย่างนี้สิ...ขอให้สนุกกับอาหารอันโอชะนะคุณแอนเดอสัน”

เมื่อปลายสายส่งเสียงหัวเราะชอบใจทำเอาภูผาต้องลอบถอนหายใจเบาๆในใจของเขาคิดว่าไหนๆก็ไหนๆแล้วเขาก็ขอตัวไปอาบน้ำแต่งตัวรอแม่เสือสาวที่ลูคัสส่งมาเลยแล้วกัน

“ชาร์ลเดี๋ยวนายไปพักได้เลยนะเดี๋ยวลูคัสส่งคนมาดูแลฉันเอง”

ภูผาบอกปัดมือพร้อมบอกให้ชาร์ลลูกน้องของเขาให้ไปพักเพราะวันนี้เขามีคนดูแลแล้ว

“เอ่อแล้ววันนี้คุณภูจะพักผ่อนไม่ใช่หรอครับ”

ชาร์ลเห็นว่าก่อนกลับเจ้านายของเขายังบ่นอยากพักผ่อนอยู่เลยไหงตอนนี้อยากจะใช้แรงขึ้นมาอีกล่ะชาร์ลรู้ดีว่าคำว่าคนดูแลของชายหนุ่มแปลว่าอะไร

“ไม่อยากหักหาญน้ำใจหุ้นส่วนคนนี้สักเท่าไรน่ะ”

“เอ่อ...งั้นผมขอตัวครับ”

เมื่อชาร์ลได้ยินคำตอบของเจ้านายของตนก็รู้ได้ทันทีว่าคนดูแลถูกส่งมาจากใครเขาจึงไม่ถามอะไรต่อเพราะลูคัสกับเจ้านายของเขาพึ่งที่จะเริ่มทำธุรกิจกันและเพื่อที่จะให้มันไปได้สวยก็ไม่ควรที่จะหักหาญน้ำใจกันเป็นดีที่สุด

20 นาทีผ่านไป

ติ๊งต่องๆ

ชายหนุ่มได้ยินเสียงออดหน้าห้องเลยเปิดประตูออกมาทั้งที่ตัวเขายังพันผ้าขนหนูที่ท่อนล่างอยู่ผืนเดียวทำเอาหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าห้องถึงกับหลบตาลงเล็กน้อย

“อาหารที่สั่งไว้ได้แล้วค่า”

ภูผายืนอมยิ้มให้กับหญิงสาวตัวเล็กตรงหน้าที่ดูท่าน่าจะเป็นคนไทยเพราะเธอพูดไทยใส่เขาชายหนุ่มคิดว่าผู้หญิงที่ลูคัสส่งมาจะอกตู้มหุ่นดีหน้าเป้ะเหมือนนางแบบซะอีกแล้วนี่อะไรเขาคัดเด็กแบบไหนส่งมาให้เขากันเนี่ยแต่มันก็ดูแปลกไปจากผู้หญิงที่เขาเคยลิ้มลองดีเหมือนกันแถมยัยตัวเล็กตรงหน้าเขาก็ช่างเล่นบทเด็กเสริฟได้น่าฟัดชะมัดไหนจะชุดที่ใส่ยังดูมิดชิดอีกผู้หญิงขายบริการที่นี่เขาเปลี่ยนรสนิยมการแต่งตัวกันแล้วหรือเขาเองก็พึ่งรู้

“เข้ามาข้างในสิ”

เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาชายหนุ่มจึงเรียกเธอให้เข้ามาในห้องทันทีเพราะเห็นเธอยืนเก้ๆกังๆอยุ่หน้าคงคงจะเป็นเพราะรอให้เขาเรียกเข้าห้องน่ะสิ

“คะ....เอ่อค่ะ”

หญิงสาวเดินตามเขาเข้ามาในห้องแต่โดยดีคราแรกชายหนุ่มเห็นเธอทำหน้าตกใจที่เขาเรียกให้เข้าไปในห้องแต่เธอก็ปรับสีหน้าปกติภายหลังแล้วยอมเดินตามเขาเข้ามในห้องเขาเดินนำหน้าพร้อมอมยิ้มเล็กน้อยให้กับอาการแอ๊บใสของเธอคิดเสียดายว่าเธอยังสาวยังสวยแถมน่าจะยังเด็กอยู่ด้วยน่ามาทำอาชีพนี้เลย

“คุณจะให้วางกล่องอาหารไว้ตรงไหนคะ”

“วางไว้ตรงโต้ะนั่นแหละ”

ชายหนุ่มชี้ให้เธอวางกล่องอาหารที่ถือมาพะลุงพะลังไหนจะกระเป๋าสะพายข้างเธออีก

“เรียบร้อยแล้วงั้นเดี๋ยวหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ”

เมื่อหญิงสาววางของให้เขาเรียบร้อยแล้วจึงหันหน้ามาหาชายหนุ่มแล้วรีบขอตัวกลับทันทีพร้อมเตรียมที่จะเดินออกจากห้องไป

“นี่เดี๋ยวคุณจะไปไหนเล่นบทเด็กเสริฟเสร็จแล้วก็มาทำหน้าที่ของคุณได้แล้วผมจะได้รีบพักผ่อน”

ชายหนุ่มนึกหงุดหงิดใจกับหญิงสาวตรงหน้าเล็กน้อยที่ยังจะสวมบทเป็นเด็กเสริฟส่งอาหารอยู่อีกก็น่าจะเห็นอยู่ตั้งแต่เดินเข้ามาว่าเขาพร้อมตั้งนานแล้วเพราะท่อนล่างก็มีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวพันอยู่

“หน้าที่...เล่นบทอะไรคะฉันงงไปหมดแล้ว”

หญิงสาวยังมีทีท่าหันมาถามเขาด้วยสีหน้างงๆอีกทำให้ตัวชายหนุ่มเองคิดว่าขคงจะต้องเป็นคนที่จะเริ่มก่อนแล้วหละ

“ว้ายย....ทำอะไรของคุณเนี่ยยย....ปล่อยฉันนะ”

เมื่อเห็นหญิงสาวไม่ยอมมาทำหน้าที่ของตัวเองสักทีเขาจึงต้องเป็นคนไปอุ้มเธอเข้ามาแล้วรีบโยนลงบนเตียงนิ่มทันทีนึกรำคาญไอ้บทหญิงสาวเด็กส่งอาหารของเธอเต็มทนแรกๆก็ว่าน่ารักอยู่หรอก

เมื่อหญิงสาวร่างเล็กถูกโยนลงบนเตียงเธอเองก็รีบตะเกียกตะกายหนีลงจากเตียงแล้วรีบวิ่งไปที่ประตูห้องทันทีแต่ขาสั้นๆของเธอหรือจะหนีทันชายหนุ่มเมื่อหญิงสาววิ่งเกือบจะถึงหน้าประตูก็โดนชายหนุ่มรวบตัวเอาไว้ได้ครั้งนี้เขาจับเธอกดลงบนเตียงด้วยตัวของเขาพร้อมประกบจูบไปที่ปากของเธออย่างหนักหน่วง

หญิงสาวใต้ร่างของเขาตอนนี้เธอทั้งดิ้นเอาเป็นเอาตายมือทั้งสองก็ทั้งตบทั้งข่วนชายหนุ่มที่กำลังรังแกเธออยู่จนชายหนุ่มรู้สึกโมโหต้องผละออกจากปากเธอก่อนเพื่อที่จะบอกให้เธอเล่นบทบ้าๆแบบนี้ซะที