ตอนที่ 2 คำอวยพรจากคุณหนูใหญ่

เสียงกรีดร้องของคนในงานดังขึ้น เมื่อกระดาษสำหรับเผาส่งวิญญาณให้คนตายลอยลงมาพร้อมกับเลือดสีแดงสดที่เปื้อนอยู่ ด้านบนเพดานมีหัวของสุนัขสีดำตกลงมาตรงหน้าเจ้าสาวจนเปื้อนผ้าคลุม เจ้าสาวกรีดร้องสุดเสียงพร้อมกับแขกเหรื่อที่รีบวิ่งหนีออกจากงาน เพราะเกรงว่าจะมีความอัปมงคลติดตัวกลับจวน

“กรี๊ด!!!”

“ยินดีด้วยนะ หลินเสี่ยวถง”

“เร็วเข้า! รีบให้คนมาจัดการ”

หยุนซีลุกและเดินออกจากห้องโถงไปในทันที ท่ามกลางความวุ่นวายที่ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น ไม่นานนางก็กลับไปยังเรือนพักของตัวเอง และเริ่มดึงของที่เก็บไว้ออกมา สองสาวใช้มายืนตรงหน้าพร้อมกัน

“คุณหนู ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ"

“ไม่มีคนอยู่แถวนี้แล้วใช่หรือไม่”

“ทุกคนมุ่งไปที่ห้องโถงหมดเลยเจ้าค่ะ รถม้าก็มาจอดรออยู่ประตูหลังแล้ว รีบไปกันเถอะเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็ดี ได้เวลาไปจากที่นี่แล้ว”

""เจ้าค่ะ""

หลินหยุนซีเดินออกมาจากเรือน และตรงไปยังประตูหลังซึ่งมีรถม้าที่นางจ้างมารอรับอยู่แล้ว สาวใช้ของนางรีบเก็บของที่เหลือขึ้นรถเพื่อรอนาง หยุนซีหันไปมองจวนสกุลหลินเป็นครั้งสุดท้าย ตั้งแต่เกิดมาจนโตถึงตอนนี้ นางยังไม่เคยก้าวออกนอกเมืองซานตงเลยสักครั้ง

“จบสิ้นกันเสียที จากนี้ไปข้าจะทิ้งชื่อ “หลินหยุนซี” ไว้ข้างหลัง ไม่หวนกลับมาอีกต่อไป”

เสียงอึกทึกในห้องโถงใหญ่ยังคงดังขึ้นมาต่อเนื่อง ตอนนี้ไม่มีผู้ใดทันสังเกตว่า คุณหนูใหญ่จะแอบหนีออกจากจวนไปแล้ว เพราะกำลังวุ่นวายกับเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องโถงใหญ่ด้านหน้า

“เร็วเข้า! โอ๊ย…เหตุใดจึงปวดท้องเช่นนี้นะ แย่แล้ว โอ๊ย!”

“ท่านแม่…พวกท่านเป็นอะไรกัน”

ทั่วทั้งจวนในตอนนี้เหมือนจะท้องเสียขึ้นมาพร้อมกัน จนหลงลืมเรื่องพิธีแต่งงานกันจนหมด เป้าเซี่ยและจินถานแอบนำผงสลอดมาเคลือบเอาไว้ที่ถ้วยชาของอนุเหวินและคนของนาง เว้นไว้ก็แต่ท่านแม่ทัพ

“ฮูหยิน ท่านเป็นอย่างไรบ้าง”

“ระ เรียกหมอ…เรียกหมอให้ข้า…ไม่ทันแล้ว”

ข่าวว่าจวนแม่ทัพต้อนรับแขกที่มางานแต่งด้วยเลือดสุนัข และมีกระดาษไหว้ศพปลิวว่อนทั่วงาน เป็นที่เลื่องลือในซานตงหลังจากนั้นอีกนาน แต่ผู้ที่วางแผนทำเรื่องนี้ขึ้นมา กลับไม่ได้รอดูผลงานของตัวเอง

“ข้าฝากท่านจ่ายเงินให้สำนักอี้หลุนด้วย พวกเขาจัดการได้อย่างดีเยี่ยมไร้คนสงสัย”

“ยินดีที่ได้ร่วมงานกับคุณหนูหลินขอรับ คนของสำนักอี้หลุนจะไปส่งคุณหนูตามคำสั่งพร้อมกับองครักษ์”

“ขอบคุณมาก ไว้พบกันใหม่”

“ไว้พบกันใหม่”

สามวันถัดมา / เมืองม่านโจว / แคว้นเฉิน

“คุณหนูหลิน ถึงแล้วขอรับ”

“ขอบคุณท่านมาก”

เมื่อนหยุนซีเดินลงมาจากรถม้า ก็เห็นร้านค้าขนาดเล็กที่นางให้คนของสำนักอี้หลุนจัดการซื้อเอาไว้ให้

“เมืองม่านโจว ข้ามาแล้ว…”

เมื่อเดินเข้าไปในร้าน นางก็พบกับเจ้าของร้านเดิมที่รอส่งมอบโฉนดร้านค้าให้กับนาง

“แม่นางคือ…”

“ท่านก็คือเถ้าแก่เถาสินะ ข้าน้อย "ไป๋หรูเฟย" นี่คือสัญญาซื้อขายที่ข้าลงนามเอาไว้"

“อ้อ ข้าน้อยขอตรวจสอบสักครู่”

“เชิญ”

นางเลือกมาที่เมืองม่านโจวเพื่อทำการค้า แม้จะเกิดจากครอบครัวขุนนางที่เป็นแม่ทัพ แต่หยุนซีก็ร่ำเรียนวิชาอื่น ๆ มาจากอาจารย์ที่หลากหลายตั้งแต่เด็ก

“ไม่ทราบว่าแม่นางไป๋จะเปิดร้านนี้เพื่อทำการค้าใดหรือขอรับ”

“ที่นี่คนพลุกพล่าน เป็นแหล่งชุมชนเหมาะสำหรับทำร้านขายขนม”

“หา ร้านขนมงั้นหรือ แต่ว่าตรอกมู่เซินก็มีร้านใหญ่อยู่ หากท่านจะเปิด เอ่อ….”

“ข้าไม่ได้จะเปิดแค่ร้านขนมยังทำอย่างอื่นด้วย ท่านบอกว่าที่นี่เคยเป็นโรงน้ำชาและร้านอาหารมิใช่หรือ แม้ว่าจะเล็กแต่ก็อบอุ่น เช่นนั้นข้าก็จะทำอาหารขายด้วย”

“คุณหนูอย่าว่าข้าสอดรู้เลย แต่ทำหลายอย่างเช่นนี้ ท่านคนเดียวจะทำได้หรือ”

“ก็ต้องลองดูกันสักหน่อย ขอบคุณเถ้าแก่มาก”

“เช่นนั้นข้าไม่รบกวนแล้ว ขอให้คุณหนูโชคดี”

เมื่อเถ้าแก่เดินออกไปแล้วหยุนซีก็เดินมาพร้อมกับโฉนดที่ดินยกขึ้นมาให้กับสาวใช้ดู

“จากนี้ไปข้าจะทำการค้าที่เมืองม่านโจว ร้านของเราจะค่อยเป็นค่อยไป อีกอย่างพวกเจ้าอย่าลืมว่าข้าชื่อ “ไป๋หรูเฟย” จากนี้เรามาเริ่มต้นชีวิตใหม่ไปพร้อมกัน”

พวกนางทั้งสามคนเริ่มจัดเก็บกวาดร้าน ส่วนหรูเฟยนั้นเริ่มจัดแจงเรื่องที่พัก พวกนางตัดสินใจจะพักที่ร้านนี้ไปก่อน หรูเฟยเห็นว่าพวกนางล้วนมีแต่สตรี จึงตัดสินใจที่จะเดินสำรวจเมืองหลวง ผ่านไปกว่าหนึ่งเดือนเมื่อร้านเริ่มเป็นรูปเป็นร่างพอจะเริ่มทำการค้าได้ จุงตัดสินใจนำทรัพย์สินและเงินบางส่วนไปฝากเอาไว้ที่โรงรับฝากเงิน

หนึ่งเดือนถัดมา

“เห็นว่าโรงรับฝากเงินนี้ เป็นของท่านอ๋องที่ปกครองเมืองม่านโจวเจ้าค่ะ ไว้ใจได้”

“อืม เช่นนั้นก็ดี เลือกฝากที่นี่แหละ”

เมื่อนางฝากทรัพย์สินและเงินทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว จึงได้เดินกลับมาที่ร้าน หรูเฟยเห็นว่าในม่านโจวแตกต่างกับที่ซานตงมากจริง ๆ เหล่าบรรดาคุณหนู บุตรสาวขุนนางสูงศักดิ์ในเมืองต่างก็ออกมานอกจวน ถือเป็นเรื่องปกติ บางคนมาพร้อมกับสาวใช้ บางคนก็จะสวมหมวกปิดบังใบหน้า

“ที่นี่คึกคักกว่าซานตงจริง ๆ ด้วย ว้าวเจ้าดูนั่นสิ ยอดไปเลย”

“เดินระวังหน่อยนะ ถึงแม้จะคึกคักแต่บางอย่างก็ควรจะต้องระวัง”

""เจ้าค่ะ""

ไป๋หรูเฟยเอ่ยเตือนสองสาวใช้ ที่กำลังตื่นเต้นกับความแปลกใหม่ของตลาดในเมืองจนลืมระมัดระวังตัว นาเห็นกลุ่มชายฉกรรจ์ที่เดินตามหลังมาก็เริ่มกังวลใจ ไม่นานเมื่อทั้งสามเดินไปที่ท้ายตลาด พวกมันก็ลงมือทันทีแต่หรูเฟยที่มีวรยุทธ์ไหวตัวทัน จึงได้หันไปจัดการพวกเขา

“กรี๊ด!! มีคนร้าย!”

เสียงคนรอบข้างดังขึ้น คนร้ายเห็นว่าทำอะไรนางไม่ได้จึงได้รีบหันไปจัดการสาวใช้ของนางแทน มันจับจินถานสาวใช้ของนางเป็นตัวประกัน

“หยุด! อย่าเข้ามานะไม่งั้นนางตาย เจ้ากล้าหรือ!”

“คุณหนูอย่าไปสนใจพวกมัน รีบหนีไป”

“จินถาน!”

พวกมันยกมีดขึ้นมาขู่และจ่อไปที่คอของจินถาน หรูเฟยคิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น นางกำหมัดแน่นเพราะไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร ไม่นานกลุ่มยอดฝีมือที่ลงมือรวดเร็ว แม้แต่หรูเฟยก็มองไม่ทัน

พวกเขาดีดเพียงหินก้อนเล็ก ๆ มากะเทาะแค่ด้านหลังคนร้ายก็นิ่งไปทันที จินถานหลุดออกมาก็รีบวิ่งมาหานาง

“จินถาน! เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

“ข้าปลอดภัยดีเจ้าค่ะคุณหนู ไม่บาดเจ็บ”

“ดีแล้ว”

“จับตัวพวกมันไปให้หมด ส่งให้ทางการจัดการ”

“รับทราบ”

ไป๋หรูเฟยหันไปมองบุรุษหนุ่ม ในชุดลำลองหรูหราที่ปักด้วยเลื่อมสีทอง แม้ว่าจะยังไม่ทราบแต่เพียงการแต่งกายก็บ่งบอกถึงฐานะของเขา ว่าต้องมิใช่เพียงแค่คุณชายธรรมดา

อีกทั้งใบหน้าที่คมคาย จมูกเป็นสัน คิ้วเข้มดุจหมึกและสายตาประดุจพยัคฆ์ที่หันมามองพวกนาง ทำให้หรูเฟยต้องรีบก้าวออกมาทันที

“ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะที่ยื่นมือให้ความช่วยเหลือ หากมิได้ท่านพวกเราคงไม่รอด”

เขาหันมามองใบหน้าที่หมดจด ดวงตากลมโตจมูกเชิดอย่างถือดีเล็กน้อย ริมฝีปากเล็กสีชมพูอิ่มแม้จะมิได้แต่งเติมด้วยเครื่องประทินโฉมเหมือนกับสตรีทั่วไปในเมือง เรียกได้ว่าสะดุดตาตั้งแต่ที่เห็นเลยก็ว่าได้

“ไม่เป็นไร พวกเจ้าไม่บาดเจ็บก็ดีแล้ว ในเมืองม่านโจวทุกที่ล้วนมีแต่อันตรายโดยเฉพาะกับสตรีอ่อนแอ ข้าแนะนำให้พวกเจ้าระวังตัวเอาไว้ให้มากจะดีกว่า”

คำว่า “สตรีอ่อนแอ” ทำเอาไป๋หรูเฟยเชิดหน้าไม่พอใจใส่เขาทันที

“คุณชายกล่าวได้ถูกต้องแล้ว ข้าประมาทเกินไปจริง ๆ วันนี้ขอบคุณท่านมาก ขอตัวก่อน”

ไม่นานทหารของทางการก็วิ่งมาโอบล้อมเขา หรูเฟยเริ่มตกใจเพราะจำนวนทหารองครักษ์ที่วิ่งมานั้นดูไม่เหมือนกับทหารทั่วไป

“ทูลท่านอ๋อง คนร้ายถูกส่งตัวไปศาลาว่าการแล้ว เป็นคนร้ายปล้นทรัพย์ที่หนีการจับกุมเมื่อหลายวันก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

“ท่านอ๋องงั้นหรือ…”