บทนำ

บทนำ

สตรีในชุดมงคลสีแดง นั่งเหม่อมองแสงอาทิตย์ยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาผ่านผ้าม่านสีแดง ดวงตากลมโตแดงรื้อบอบช้ำ เนื่องจากผ่านการร้องไห้มาทั้งคืน งานมงคลสมรสที่ควรจะมีเจ้าบ่าวร่วมหอ แต่กลับมีเพียงเจ้าสาวในชุดแดงนั่งอยู่ในห้องหอเพียงลำพัง นางเฝ้ารอบุรุษที่นางกราบไหว้ฟ้าดินร่วมกันเมื่อช่วงเช้าอย่างใจจดจ่อ แต่แล้วจนตะวันของอีกวันใหม่โผล่พ้นขอบฟ้า คนที่นางเฝ้ารอก็ยังไม่มา

“คุณหนู”

แม่สื่อที่นั่งเฝ้าเจ้าสาวมาตลอดทั้งคืน เอ่ยเรียกเจ้าสาวในความรับผิดชอบของตนเองเสียงแผ่วเบา นางเองก็นั่งเฝ้าอยู่หน้าประตูทั้งคืน รอให้ว่าที่สามีของคุณหนูผู้นี้มายังเรือนหอแห่งนี้ทั้งคืน แต่ก็ไร้เงาบุรุษที่สวมชุดแดงมงคล นางแอบไปเรียบๆ เคียงๆ ในงานเลี้ยงอยู่หลายหน จนสุดท้ายถึงได้รู้ว่า เจ้าบ่าวถูกแขกในงานรั้งเอาไว้จนดึกดื่น อีกทั้งขนาดดื่มสุราจนเมามายยังไม่มีทีท่าว่าจะมายังเรือนหอที่มีเจ้าสาวอยู่ พอรุ่งเช้ากลับมีข่าวร้ายมากกว่าเดิม นางจะบอกคุณหนูผู้นี้เช่นไรดี แค่เห็นขอบตาแดงก่ำของเจ้าสาวคนใหม่ใจของนางก็ตกไปอยู่ตาตุ่มเสียแล้ว

“เช้าแล้ว เขาคงไม่มาแล้ว ท่านมาช่วยข้าถอดชุดเจ้าสาวทีสิ”

หวงอิ่งจื่อเอี้ยวตัวหันไปตามเสียงเรียกของคนที่นั่งเป็นเพื่อนนางมาทั้งคืน มือเล็กๆ เอื้อมปาดน้ำตาออกจากดวงหน้าจิ้มลิ้ม ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหลังฉากเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ แม่สื่อรีบกุลีกุจอวิ่งตามเพื่อไปช่วยถอดชุดแดงมงคล

“คุณหนูอย่างหาว่าข้าสอด แต่สามีของท่านไม่ไว้หน้าท่านเพียงนี้ ต่อไปท่านจะอยู่ในจวนนี้อย่างไร” ดูท่าแล้วในอนาคตชีวิตในจวนแห่งนี้คงยากลำบากกับคุณหนูผู้นี้อย่างแน่นอน แค่คืนเข้าหอยังถูกทิ้ง ต่อไปในอนาคตคงไม่ต้องเอ่ยถึง ว่าสามีของนางจะมีภรรยารอง หรืออนุอื่นที่เอ็นดูมากกว่าคุณหนูผู้นี้เป็นแน่ แค่คิดแม่สื่อก็ต้องลอบถอยหายใจ นางเพียงมาทำหน้าที่ตามการจ้างวาน เรื่องเช่นนี้นางก็พบเจออยู่บ่อยครั้ง เวทนาแต่ก็เท่านั้นนางเป็นเพียงคนนอก

“ข้า…” มือบางที่กำลังลูบไล้ทำความสะอาดผิดกายหยุดชะงัก “อย่างไรข้าก็ได้แต่งเข้ามาแล้ว ข้าถอยหลังกลับไม่ได้แล้ว”

หวงอิ่งจื่อรู้ตัวดีว่าการมีตัวตนอยู่ของนางนำพามาซึ่งความไม่ชอบใจของใครหลายๆคน แต่จะให้นางทำเยี่ยงไร ขาดสิ้นบิดาผู้ให้กำเนิดนางก็ไม่เหลือผู้ใดอีกแล้ว เสาหลักเดียวในชีวิตของนางล้มลงแล้ว นางทำได้เพียงทำตามคำสั่งเสียสุดท้ายของบิดา

‘ฟ่านเฉิงเฉิง’

‘ตลอดเวลาข้าไม่เคยโทษท่านไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม เพราะรู้ว่าการที่ท่านรับข้ามาก็เป็นเรื่องที่ทำให้หนักใจมากอยู่แล้ว แต่ตอนนี้การมีอยู่ของข้าทำให้เกิดความเดือดร้อน ทั้งต่อตระกูลฟ่าน และต่อคนที่ข้าเป็นห่วงที่สุดในชีวิต เช่นนั้นแล้วข้าคิดว่าทางออกระหว่างเราทั้งสอง คือจบสัญญาที่ไม่เป็นธรรมนี่ลงเสียเถอะ

ต่อไปท่านไม่ต้องยึดติดกับคำที่เคยเอ่ยกับท่านพ่อของข้าอีกแล้ว เรื่องเหล่านั้นถือว่าท่านได้ชดเชยให้ข้าแล้ว จากนี้ให้เราทั้งสองเป็นเหมือนลำคลองที่คู่ขนาดต่างคนต่างอยู่มิพบเจอ และต่อให้เจอหน้าก็ไม่ต้องทักทาย‘

‘หวงอิ่งจื่อ’