บทที่ 4 โรคประหลาดหรือบุรุษตัดแขนเสื้อ (2/2)

"แม่นาง แม่นาง..."

เสียงชายวัยกลางคนเอ่ยเรียกจ้าวหลิงหลิงสองสามครา นางจึงหลุดจากภวังค์เดี๋ยวนั้น

"เถ้าแก่ ปิ่นนี่เท่าไหร่หรือ" นิ้วเรียวชี้ไปยังปิ่นสีเงินมิได้พิเศษมากทว่ากลับสะดุดตาของนางยิ่ง

"อ่า...ท่านตาถึงจริงเชียว ปิ่นเหมยกุ้ยฮวานี้ ราคาเพียงห้าสิบอีแปะเท่านั้น แต่ทว่างดงามเฉกเช่นของราคาแพง ท่านลองดู" ชายเจ้าของร้านหยิบขึ้นและยื่นให้นาง

จ้าวหลิงหลิงรับมาจากนั้นพลิกมองซ้ายขวา เครื่องประดับนี่งดงามเกินราคาดังที่อีกฝ่ายยกยอจริง

เสียงทุ้มเอ่ยจากทางเบื้องหลัง "เจ้าชอบหรือ หากชอบข้าจะซื้อให้"

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าซื้อเอง"

จ้าวหลิงหลิงหยิบก้อนตำลึงเงินขึ้นมา จากนั้นมอบให้กับเถ้าแก่ร้าน อีกฝ่ายยิ้มหน้าบานควานหาเงินทอนให้วุ่น

"ไม่ต้องทอน"

จ้าวหลิงหลิงเก็บปิ่นไว้ในสาบเสื้อ ชายเจ้าของร้านนิ่งงัน มองเหรียญตำลึงเงินในมือ

"เอ่อ...ขอบคุณขอรับ" เขาตะโกนไล่หลัง ทว่าจ้าวหลิงหลิงกลับเดินห่างออกไปไกลลิบเสียแล้ว

ซางจี้หยวนเร่งสับฝีเท้าตาม "หลิงเอ๋อร์เร่งร้อนไปไหน เจ้าต้องการสิ่งใดเพิ่มอีกหรือไม่ หากเจ้าชมชอบศิษย์พี่ผู้นี้จะกว้านซื้อมาให้เจ้าทั้งหมดเอง"

เจ้าหลิงหลิงเหลือบตามองเขา "ศิษย์พี่ ท่านช่วยเหลือข้ามามากพอแล้ว บุญคุณล้นหลามข้ามิรู้จะตอบแทนหมดได้อย่างไร ต่อไปท่านไม่ต้องลำบาก"

ริมฝีปากได้รูปยิ้มพราย "เช่นนั้นข้าจะฝากทั้งชีวิตให้เจ้าดูแล อย่างนี้แล้วก็คงได้แทนคุณตามใจเจ้าปรารถนา"

จ้าวหลิงหลิงหยุดฝีเท้าฉับพลัน "ศิษย์พี่ ท่านหมายความว่าอย่างไร"

จ้าวหลิงหลิงทราบดีว่าซางจี้หยวนคิดอย่างไรกับตน ทว่านางมิอาจรับไมตรีของเขาได้จริง ๆ นางเห็นเขาเป็นดั่งพี่ชายที่คลานตามกันมาเสียแล้ว ดูเหมือนนางเห็นแก่ตัวไปบ้างที่เอาเขาเข้ามาแทนที่พี่ชายของตน แรกเริ่มเดิมทีซางจี้หยวนคือบุรุษที่จ้าวหลิงหวินชมชอบมาตั้งแต่เด็ก น่าเสียดายที่ยามนี้จ้าวหลิงหวินไม่มีตัวตนบนโลกใบนี้อีกแล้ว

"หลิงเอ๋อร์ แม้แต่เสี้ยวหนึ่งในใจเจ้า ก็มิเคยมีข้าผู้นี้เลยรึ"

จ้าวหลิงหลิงยิ้มบาง "ศิษย์พี่ เหตุใดจะไม่มีเล่า ข้ารักท่านมาก"

ซางจี้หยวนยิ้มแฉ่ง ทว่าคำพูดถัดมากลับทำให้ตนต้องฝันสลายจิตใจห่อเหี่ยวเดี๋ยวนั้น

"ข้ารักท่านดุจพี่ชายแท้ ๆ ของข้า"

จ้าวหลิงหลิงออกเดินต่อ ซางจี้หยวนยืนแข็งทื่อตาละห้อยดั่งร่างไร้วิญญาณ "หลิงเอ๋อร์ เจ้าช่างใจแข็งนัก คิดว่าข้าจะยอมแพ้งั้นรึ"

ขาสูงเร่งเดินตามหลังสตรีร่างระหงทันควัน จ้าวหลิงหลิงกำลังยืนมองป้ายประกาศหนึ่ง ซึ่งติดหราอยู่บนแท่นประกาศ ซางจี้หยวนยืนซ้อนหลัง จากนั้นกวาดสายตาอ่านตัวอักษรทีละตัว

"ฮ่องเต้ประกาศคัดเลือกสนมในอีกสามวัน ให้ตระกูลเศรษฐีและขุนนางส่งภาพเสมือนบุตรสาวเพื่อเข้ารับการคัดเลือก ตระกูลเศรษฐีสามารถส่งได้ตามความสมัครใจ ทว่าตระกูลขุนนางที่มีบุตรสาวจำต้องส่งเข้าไปรับการคัดเลือกทุกนาง" คิ้วเข้มขมวดมุ่น

จ้าวหลิงหลิงยืนเงียบไม่เอ่ยสิ่งใด เสียงสนทนาของชาวบ้านใกล้เคียงดังขึ้น

อ่า...ฝ่าบาทไว้ทุกข์ให้ฮ่องเต้องค์ก่อนมานานนับสามปี กว่าจะแต่งตั้งสนมล่วงเลยมานานเพียงนี้เชียวรึ แล้วฮองเฮาเล่า

นั่นน่ะสิ แต่ดูเหมือนว่าฮ่องเต้พระองค์นี้อาจเป็นโรคประหลาดหรือไม่ก็...

พวกเขากระซิบกระซาบเสียงแผ่ว ...หรือไม่ก็เป็นบุรุษตัดแขนเสื้อ

หา...

ชู่ว...อย่าเอะอะมะเทิ่ง อยากหัวขาดรึ เจ้าไม่เห็นหรือว่าพระองค์ไม่เคยมีชายามาก่อน เช่นนั้นฮองเฮาก็ต้องรอคัดเลือกจากบรรดาพระสนมอีกครั้งอย่างไรเล่า

สตรีนางหนึ่งกล่าวกระซิบ

ว่ากันว่าพระองค์ยังไม่เคยสนใจหรือร่วมหอกับสตรีนางใดเลย

หือ...แล้วเช่นนี้จะมีผู้สืบบัลลังก์อย่างไร

ชู่ว...อย่าเสียงดังไป ตั้งแต่เหตุการณ์ล้างบางตระกูลจ้าวและการกบฏล้มราชบัลลังก์หนนั้น องค์ชายรองที่ขึ้นครองบัลลังก์ก็ดูเศร้าหมองพิกล อาจเป็นเพราะเหตุนี้เลยส่งผลให้พระองค์ประชวร แต่ก็นะอย่างที่ข้าบอก

จ้าวหลิงหลิงขมวดคิ้วมุ่น เสียงใสเอ่ยในลำคอ "องค์ชายรอง" นางผินหน้ามองหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีด้วยแววตาไร้อารมณ์ "องค์ชายรอง ที่พวกท่านเอ่ยถึงหมายความว่าอย่างไร"

คนทั้งสองสะดุ้งโหยง เมื่อครู่พวกเขากระซิบกันแท้ ๆ ไม่คิดว่าจะมีผู้ใดได้ยินด้วยซ้ำ ทว่าจ้าวหลิงหลิงเป็นผู้ฝึกใช้วิชาลมปราณอย่างเชี่ยวชาญ กระทั่งเสียงมดเดินเรียงแถวยังมิรอดพ้นความรู้สึกของนาง

"เอ่อ...แม่นาง รู้แล้วอย่าเอ็ดไปเล่า เจ้าคงมิใช่คนพื้นที่นี้กระมัง" หญิงชาวบ้านผู้นั้นเอ่ยด้วยความประหวั่น

ซางจี้หยวนนึกรำคาญใจ "แล้วมันอย่างไร เมื่อครู่ที่พวกเจ้าเอ่ยหมายความว่าอะไร"

ชายที่ยืนข้างกันสะดุ้งเฮือก "คุณชาย คือ...องค์ชายรองได้ขึ้นครองราชย์มานานแล้ว ทว่ายังไม่แต่งตั้งฮองเฮาและสนมใดเลย ยามนี้ก็เลยมีประกาศอย่างที่ท่านเห็นนี่อย่างไร ชะ...เช่นนั้นพวกข้าไม่เอ่ยมากความแล้ว เกรงว่าศีรษะจะหลุดจากบ่า"

เอ่ยจบคนทั้งสองจึงถลันจากไปอย่างละล้าละลัง ซางจี้หยวนยืนมองสตรีเบื้องหน้าด้วยความเป็นกังวล ดูจากแววตาและน้ำเสียง นางคงกำลังคิดกระทำบางอย่างแน่แท้

ริมฝีปากบางขยับเอ่ย "องค์ชายรอง องค์ชายรองน่ะหรือ ประชวรโรคประหลาด หรือเขาจะเป็นบุรุษตัดแขนเสื้อจริง ๆ เล่า หึ!"