ตอนที่ 8

เสียงโทรศัพท์ดังรบกวนการนอนตั้งแต่เจ็ดโมง ที่รักค่อยๆ ขยับกายอย่างขัดใจ ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมศีรษะ เสียงโทรศัพท์ดังแล้วหยุด แล้วก็แผดเสียงขึ้นมาอีก จนจำต้องควานมือออกจากผ้าห่มและมาเจอโทรศัพท์มือถือ นั่นเพราะดนัยหยิบส่งไปให้ มือนั้นหายเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้ง

“บ้านไอ้ภาม” เสียงที่รักดังไม่เบา

“หา อือ บ้านไอ้กร”

“เอ่อ บ้านไอ้ชิน”

“อ้าว บ้านไอ้นาว”

“หา! เหรอ บ้านไอ้ชาติมั่ง”

“จริงดิ!”

ดนัยได้ยินสิ่งที่ที่รักพูด แต่ไม่ได้ยินปลายสาย แต่เขาเดาว่าใครสักคนโทร.มาถาม อาจจะเป็นที่บ้านของที่รัก

“ได้ไงเล่า ยุ่งจริง”

ที่รักขยับลุกนั่ง ผ้าห่มหลุดไปจากตัว

“เอ่อ เตียงสี่เสา เบาะนุ่มเป็นบ้า บ้านใครวะ เดี๋ยวสิพ่อ คิดก่อน บ้าน บ้าน...” ที่รักกวาดสายตาไปรอบๆ จนมาเจอร่างใหญ่ข้างกายที่ขยับตัวนั่งพิงหัวเตียง ที่รักตาโตและหลุดอุทานใส่ปลายสาย “บ้านไอ้ยักษ์!”

“เดี๋ยวๆ มาอยู่ที่นี่ได้ไง ทำไมวะ เดี๋ยวสิพ่อ”

ที่รักขมวดคิ้วใส่โทรศัพท์ มือหนึ่งขยี้ผมตัวเองอย่างขัดใจ จนปลายสายขู่กรรโชก ที่รักเลยดึงโทรศัพท์ออกมาดูและยอมทำตามบิดาสั่ง

“ไอ้ยักษ์ไหน? บอกกูมา มันอยู่ไหน มึงไม่มีเพื่อนชื่อยักษ์ อย่ามาหลอกพ่อมึง”

ดนัยปล่อยก๊าก ที่แท้ พ่อลูกก็เหมือนกัน

“ไอ้ยักษ์! ไอ้ยักษ์มันหัวเราะพ่อใช่ไหมวะไอ้รัก หน็อย เอาลูกกูไปกกยังมีหน้ามาหัวเราะเยาะ”

“ผมไม่ได้ชื่อยักษ์ ชื่อดนัย เรียกแดนก็ได้ครับคุณพ่อ”

คำว่าคุณพ่อ ทำให้ปลายสายนิ่งเงียบไปพักใหญ่ “ที่รัก บอกพ่อสิ ลูกไปนอนกับ เอ่อ กับคุณแดนมาใช่ไหม” น้ำเสียงของปลายสายเปลี่ยนไปแล้ว

“อะไรเล่าพ่อ ไม่ได้นอนสักหน่อย รักเมาน่ะ”

“ไม่เชื่อหรอก”

“ไม่เชื่อก็มาดูเอง” ที่รักขึ้นเสียงพลางก้มลงมองตัวเอง “เฮ้ย ทะ ทำ ทำไมแก้ผ้าอยู่ล่ะ นมกูเป็นจ้ำเลย ข้างล่างก็เจ็บ ไอ้ ไอ้ยักษ์ แก้ผ้าทำไมวะ”

“เดี๋ยวๆ ขนาดแก้ผ้านอนกันแล้วนี่ยังบอกว่าไม่ทำอะไรรึ พ่อมึงโตมาก่อน พ่อมึงรู้โว้ย พวกมึง เออ โทษๆ คุณแดนมุดรูไอ้รักมันแล้วใช่ไหม”

“ฮ่าๆ ครับ มุดแล้ว” ดนัยหัวเราะและยอมรับตรงๆ ที่รักถึงกับหน้าแดงยกมือขึ้นต่อยเขาไปเปรี้ยงหนึ่ง

“เพ่ เพ่นอนกะเฮียแดนแล้วจริงอะ” เสียงนั้นเป็นเสียงชาติชายดังมา”

“ไอ้รักโว้ย ไอ้รัก กับเฮียแดนจริงๆ แล้วรึ โอ๊ยตาย” เสียงนั้นคือเสียงมะนาว

“บอกพ่อมาไอ้รัก!”

“หยุดพล่ามทีเถอะ ปวดหัวโว้ย”

“ไม่ได้! ถ้ามึงท้องขึ้นมาจะทำไง ไอ้ตอนตีฉิ่งนี่พ่อไม่ห่วงหรอก แต่ไอ้ที่มุดเข้าไปแล้วนี่พ่อมึงไม่ห่วงไม่ได้ว่ะ แม่มึงกระทืบกูตายคาตีนแน่”

ดนัยหัวเราะชอบใจ “อีกชั่วโมงเจอกันครับ”

“หา! ไอ้รักจะพาลูกเขยไปที่บ้านใช่ไหม”

“ครับ ผมยินดีรับผิดชอบทุกอย่าง ไว้เจอกันครับ” ดนัยพูดจบแล้วก็แย่งโทรศัพท์ที่รักมาตัดสายทิ้ง

ที่รักยืนขึ้นชี้หน้าเขามือสั่น “ตอแหล! มุดเมิดอะไรกัน”

“มุดจริงๆ หลักฐานอยู่ที่นั่นไง” ดนัยบุ้ยปาก

ที่รักก้มลงมองตามสายตาของดนัย เห็นคราบอะไรบางอย่างติดที่หน้าท้องและกางเกงชั้นในขาสั้น แค่นั้นก็รู้แล้วว่ามันเป็นอะไร แม้จะไม่มีประสบการณ์กับเพศตรงข้ามมาก่อน แต่ที่รักก็ชอบดูหนังอย่างว่าอยู่หรอก

ผัวะ!

อีกหมัดที่ต่อยข้างแก้มดนัย เขาไม่หลบแต่กลับยื่นมือมารวบตัวที่รักไว้ สาวทอมตัวสั่นเพราะกำลังโกรธจัด “ออกไป! สารเลวเอ๊ย เวรแท้”

“ไม่เอานา ยังไงผมก็รับผิดชอบ”

“ไม่ต้องมารงมารับอะไรทั้งนั้น”

“ไม่ได้หรอก เกิดคุณท้องขึ้นมา พ่อคุณก็ตายคาตีนแม่คุณน่ะสิ”

“เชื่ออะไรกับพ่อ ปล่อยโว้ย จะกลับบ้าน”

ดนัยยอมปล่อยแต่โดยดี ที่รักต่อยเขาไปอีกเปรี้ยงและรีบใส่เสื้อผ้า ก่อนออกไปยังชี้หน้าดนัย “อย่าให้เห็นหน้าอีก ไม่งั้นตายแน่”

ดนัยยักไหล่ ท่าทีไม่สนใจและสะบัดผ้าห่มลุกขึ้นยืนเต็มสัดส่วน ที่รักหันหน้าหนีกายเปลือยและสะบัดหน้าคว้าโทรศัพท์และกระเป๋าสตางค์จากไปทันที

ดนัยเดินเข้าห้องน้ำไปและกลับออกมาในเวลาเพียงสิบนาที เขาแต่งตัวง่ายๆ และลงมาชั้นล่าง แม่บ้านบอกว่าที่รักออกไปแล้ว เขาแค่พยักหน้าและออกจากบ้าน เขาขับรถไปเอง ขับไปอย่างสบายอารมณ์ จนกระทั่งมาจดลงยังบ้านสองชั้นหลังหนึ่ง เนื้อที่รอบบ้านราวๆ สามไร่ ตัวบ้านเด่นอยู่ตรงกลาง สุนัขห้าตัววิ่งมาเห่าหอนอยู่หน้าบ้านเมื่อดนัยบีบแตรรถ คนที่มาเปิดประตูเป็นหญิงวัยกลางคน ดนัยลดกระจกลงและยกมือไหว้

“ผมดนัยครับแม่นม”

แม่นม ใช่ อาภรณ์คือแม่นมของที่รักจริงๆ แต่ดนัยรู้ได้อย่างไร อาภรณ์ยิ้มให้และเปิดประตูกว้างให้ดนัยพารถเข้าไป

หน้าบ้านมีหญิงชายกลางคนยืนอยู่ และอีกหลายคนที่เหลือวัยใกล้เคียงกัน ภาม ชิน กรทอง ชาติชาย และมะนาว ดนัยจำพวกนั้นได้ พวกนั้นเป็นเพื่อนของที่รัก แต่เจ้าตัวอยู่ไหนล่ะ

ดนัยลงจากรถคันโตและยกมือไหว้พ่อแม่ของที่รัก ทั้งสองตะลึงงันไปตั้งแต่ที่ดนัยลงจากรถแล้ว

“เทพบุตรชัดๆ เลยแม่มึง”

“ลูกเขยแม่หล่ออย่างนี้เชี่ยวหรือ ตายไปสามชาติก็ไม่อยากเชื่อ ให้ตาย ที่รักของแม่”

“ที่รักล่ะครับ” ดนัยถามขึ้นหลังจากรับไหว้เพื่อนๆ ของที่รักแล้ว

“ขึ้นห้องไปแล้วค่ะ” มะนาวเป็นคนตอบ