Ep.7 ปู่กับหลาน

"...." ลีวายไม่ได้ตอบคำถามของเจ้าของห้อง เขาตวัดสายตามองเจ้านายอย่างไม่ชอบใจ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับออกไปจากตรงนั้น

"สองคนนี้มีเรื่องอะไรกันแน่นะ" เจ้านายมองตามแผ่นหลังกว้างของลีวายไปด้วยความสงสัย เขาเริ่มรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อนตอนที่มัดไหมกำลังแต่งหน้าให้เขาแล้วได้ยินว่าลีวายแอบมายืนอยู่ใกล้ๆ ห้อง ท่าทีของเธอก็ดูไม่เหมือนเดิมราวกับกำลังกลัวอะไรบางอย่าง และตั้งแต่วันนั้นเธอก็ขอเขาลางานยาวเป็นอาทิตย์ทั้งที่ปกติไม่เคยคิดจะลา

@ทะเลพัทยา

"คุณแม่ขามายด์หิวแล้วค่ะ" เด็กสาววัยแปดขวบที่เพิ่งวิ่งขึ้นจากน้ำทะเลมาเอ่ยบอกคนเป็นแม่ที่นอนเหม่ออยู่บนเก้าอี้ริมหาด "คุณแม่ คุณแม่!"

"ว่าไงคะลูก เรียกซะดังเชียว" เสียงเรียกของเด็กสาวดึงสติของมัดไหมกลับมาอีกครั้ง เธอย่อตัวนั่งยองๆ เอ่ยถามลูกสาวพร้อมกับใช้ทิชชูซับหน้าที่เปียกชุ่มของมายมิ้นท์เบาๆ

"มายด์บอกว่ามายด์หิวแล้วค่ะ" เด็กสาวย้ำคำอย่างหนักแน่น เพราะกลัวว่าคนเป็นแม่จะไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอบอก

"อยากกินอะไรล่ะจ๊ะ เดี๋ยวแม่พาไปกิน" มือเรียวลูบศรีษะทุยเล็กของลูกสาวอย่างอ่อนโยน เธอชะงักไปเล็กน้อยเมื่อถูกมายมิ้นท์มองหน้าด้วยสายตาที่เธอไม่อยากเห็นมากที่สุด

"เมื่อไหร่มายด์จะได้ไปเจอคุณพ่อบ้างคะ มายด์อยากคุยกับคุณพ่อค่ะ" เด็กสาวพูดประโยคนี้กับมัดไหมตั้งแต่จำความได้จนถึงตอนนี้ เธอต้องการมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ

"ทำไมต้องอยากไปเจอเขาด้วยล่ะลูก มีแม่แค่คนเดียวไม่พอเหรอ" มัดไหมเอ่ยถามลูกสาวอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก หากเลือกได้เธอไม่อยากพูดถึงเขาคนนั้นเลยด้วยซ้ำ

"มายด์อยากมีพ่อแบบคนอื่นค่ะแม่" ร่างบางชะงักไปในตอนที่ได้ยินเด็กสาวพูดแบบนั้น ลึกๆ ในใจเธอเองก็อยากจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบอย่างคนอื่นๆ เขาเหมือนกัน แต่ในเมื่ออีกฝ่ายเขาไม่ต้องการก็ไม่เห็นมีความจำเป็นว่าจะต้องแคร์

"มายด์อยากมีพ่อแล้วพ่ออยากมีมายด์ไหม! ทำไมถึงต้องไปต้องการคนที่เขาไม่เห็นค่าเราด้วย!" มัดไหมเผลอใส่อารมณ์กับลูกสาวอย่างลืมตัว เพราะการพูดถึงเขามันทำให้ความเจ็บปวดในวันนั้นชัดเจนขึ้นเสมอ

"...." มายมิ้นท์นิ่งเงียบไปอย่างพูดไม่ออก เธอรู้ดีมาตลอดว่าลีวายไม่ได้ต้องการเธอและมัดไหม แต่อย่างน้อยขอแค่ได้มีโอกาสพูดคุยกันสักครั้งก็ยังดี

"หิวข้าวก็รีบตามแม่มา" เธอพูดกับเด็กสาวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ลึกๆ ก็รู้สึกผิดที่เผลอเสียงดังใส่ไปอย่างนั้น ร่างบางค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วเก็บข้าวของเพื่อเตรียมกลับโรงแรม

"หนูจ๊ะ หนูที่ยืนอยู่ตรงนั้นช่วยเก็บหมวกให้ลุงหน่อยได้ไหม" เสียงทุ้มของใครบางคนเอ่ยขอความช่วยเหลือจากมายมิ้นท์ที่ยืนอยู่บริเวณนั้น

"หมวกนี่ของคุณลุงเหรอคะ" เธอเดินไปหยิบหมวกสีขาวที่สลักชื่อย่อไว้ว่าW.L. ก่อนจะยื่นให้แก่หนุ่มวัยกลางคนที่เป็นเจ้าของ "นี่ค่ะคุณลุง"

"ขอบใจนะจ๊ะ" ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณเด็กสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ความรู้สึกผูกพันธ์บางอย่างก่อตัวขึ้นภายในใจ เขาจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มของมายมิ้นท์ด้วยความสงสัย

"มายด์ลูกกลับโรงแรมกัน...คะ..คุณวิน" มัดไหมที่เดินเข้ามาตามลูกสาวก็ต้องชะงักไป เมื่อได้เจอหน้ากับอัศวินที่เป็นทั้งดาราดังและเป็นพ่อของลีวาย..

"หนูมัด หนูมัดใช่รึเปล่าเนี่ย" อัศวินที่เคยไปรับลีวายที่มหาลัยสมัยที่พวกเขายังเรียนอยู่ก็ได้บังเอิญเจอมัดไหมบ่อยๆ เพราะเธอชอบมายืนแอบมองลีวายถ่ายละครอยู่เสมอ

"ชะ..ใช่ค่ะ..สะ..สวัสดีค่ะคุณวิน" มือบางยกกระพุ่มขึ้นไหว้หนุ่มวัยกลางคนตรงหน้าอย่างเก้ๆกังๆ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง เมื่อเห็นสายตาที่อัศวินมองมายมิ้นท์ที่ดูเหมือนราวกับปู่กำลังมองหลานอย่างไม่มีผิดเพี้ยน

"คุณแม่รู้จักคุณลุงคนนี้ด้วยเหรอคะ" เด็กสาวเอ่ยถามตาใส

"ชะ..ใช่จ้ะ..พะ..พอดีคุณวินเป็นคุณพ่อของเพื่อนเก่าที่มหา'ลัยของแม่น่ะจ้ะ" เธอหลบตาลูกสาวเพราะกลัวจะหลุดพิรุธออกมา

"ใช่พ่อของคุณพ่อรึเปล่าคะ!" ดวงตากลมของมัดไหมเบิกโพลงขึ้นด้วยความตกใจ เธอรู้ดีว่านี่เป็นการคาดคิดเอาเองของมายมิ้นท์ แต่ก็ไม่คิดว่าจะเดาได้ถูกเป๊ะแบบนี้ ซึ่งอัศวินที่ได้ฟังก็รู้สึกไม่แตกต่างไปจากมัดไหมนัก เขาเองก็มีความรู้สึกแปลกๆ บางอย่างเกิดขึ้นเช่นกัน

"มะ..ไม่ใช่นะมายด์! ทีหลังอย่าพูดแบบนี้อีกนะ ขอโทษคุณวินด้วยนะคะ" เธอหันไปดุลูกสาวในก่อนจะหันกลับมากล่าวขอโทษอัศวิน

"ไม่เป็นไรหรอกเรื่องแค่นี้เอง ว่าแต่ถ้าไม่รังเกียจเราสามคนไปทานข้าวด้วยกันไหม"

"...."