Chapter 5 อารมณ์เปลี่ยวของสาวใช้ 4

ซึ่งจริงๆ แล้วนางก็เหงาไม่น้อย และได้แต่หวังว่าภารกิจครั้งนี้จะทำให้เจ้านายสาวของนางสมหวังในความรัก มีความสุขไปจนตราบชั่วฟ้าดินสลาย

คิดพลางถอนหายใจ เดินออกไปจากห้องครัวหมายจะปิดประตูโรงเตี๊ยม เดาว่าคุณหนูยี่เจินคงเหาะกลับขึ้นชั้นสามจากทางด้านหลังโรงเตี๊ยมเช่นทุกครั้ง ทว่าจังหวะนั้นกลับมีมือหนาข้างหนึ่งเอื้อมมาจับขอบประตูเอาไว้เสียก่อน

“ข้าต้องการเข้าพักที่นี่ พอจะยังมีห้องว่างอยู่หรือไม่”

ราวกับถูกน้ำเย็นราดรดตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้า นางรู้สึกชาวูบไปทั่วทั้งสรรพางค์กายเพียงแค่ได้สบตาชายหนุ่มผู้นี้ ทว่าเพียงระยะเวลาอันสั้นหัวใจของนางกลับเต้นแรงโครมครามจนแทบกระโจนออกมานอกอก

เมื่อคิดว่า ‘เขา’ อาจจะเห็นว่านางช่วยตัวเองหรือไม่!

ทว่าใบหน้าที่เรียบเฉย และท่าทางเหนื่อยหอบราวกับเพิ่งเดินเท้ามาถึงก็ทำให้นางปัดความสงสัยนั้นทิ้งไปอย่างรวดเร็ว

“ยะ...ยังว่างเจ้าค่ะนายท่าน ขอเชิญเข้ามาด้านในเพื่อกรอกประวัติก่อน แล้วข้าจะนำท่านไปยังห้องพักเจ้าค่ะ”

นางย่อตัวลงทำความเคารพแขกผู้มาเยือน พลางชะเง้อมองไปทางด้านหลังอย่างคุ้นชิน ปกตินางจะมองหาหญิงสาวเพื่อหวังให้แขกที่มาพักได้เสพสุขกามารมณ์ ทว่าวันนี้เมื่อนางมองเลยหัวไหล่ของชายหนุ่มออกไปแล้วไม่เห็นใคร นางกลับลิงโลดใจอย่างประหลาด

‘บ้าจริง! ข้าไม่ควรรู้สึกเช่นนี้’

นางก่นด่าตัวเองในใจ แต่เมื่อช้อนเปลือกตาขึ้นสบดวงตาคมที่กำลังจ้องมองนางอยู่ก่อนแล้ว หัวใจเจ้ากรรมก็กระตุกไหว รับรู้ว่าเลือดฝาดบริเวณใบหน้าคงแล่นซ่านจนแดงระเรื่อ

“ข้าขอขอบคุณแม่นางมาก ดึกดื่นเช่นนี้หากแม่นางไม่รับข้าเข้าพัก ข้าคงต้องอาศัยนอนตามใต้ร่มไม้”

“นายท่านอย่าได้เกรงใจ ข้ากับเถ้าแก่เนี้ยมีใจรักในงานบริการ ตลอดระยะเวลาที่นายท่านพักอยู่ที่นี่พวกเราจะดูแลนายท่านให้ดีที่สุด”

“เช่นนั้นข้าคงต้องขอรบกวนแม่นางแล้ว”

ชายหนุ่มโน้มกายอย่างคนสุภาพนอบน้อม หลิงอีลอบมองเขาอย่างพินิจพิจารณา เขาเป็นคนหนุ่มหน้าตาดี แต่งกายสะอาดสะอ้าน ที่ไหล่สะพายห่อผ้าห่อเล็ก ที่มือมีตำราเล่มหนาที่ถือไว้ราวกับเคยชิน

“นายท่านเป็นบัณฑิตหรือเจ้าคะ ถ้าให้ข้าเดาท่านคงกำลังเดินทางไปเมืองไห่เหอเพื่อสอบฮู่ยซื่อที่จะจัดขึ้นในฤดูใบไม้ร่วงที่กำลังจะมาถึงเป็นแน่”

หลิงอีชวนคุยขณะเดินนำชายหนุ่มขึ้นไปยังชั้นสอง โดยไม่รู้เลยว่าคนตัวโตที่เดินตามมานั้น ลอบมองบั้นท้ายดินระเบิดของนางยามเยื้องย่างขึ้นบันไดแทบไม่วางตา

ภาพนางช่วยตัวเองช่างเย้ายวนติดตรึงจนทำให้เลือดในกายของบัณฑิตหนุ่มสูบฉีดแรง เขาต้องใช้ตำราปิดบังเอาไว้ เพื่อไม่ให้นางสังเกตเห็นแท่งทวนของเขาที่ชี้โด่เด่อยากจะทิ่มแทงเข้าไปในช่องแคบสีชมพูระเรื่อของนางแทบขาดใจ

“แม่นางช่างมีตาแหลมคม ใช่แล้วข้าเพิ่งได้รับการแต่งตั้งเป็น ‘จี่ว์เหริน’ และกำลังพยายามสอบเพื่อเลื่อนเป็น ‘ก้งเซิง’”