สามีออนไลน์ ซีรีส์ชุด ชุด The Billionaire demon's virgin mistress Erotica Vol.2

“ผู้หญิงอย่างเธอ ชาตินี้ก็ไม่มีใครเอา”

คำดูถูกของอดีตคนรักยังคงดังกึกก้องอยู่ในโสตประสาททุกเสี้ยวนาที ไม่ว่าจะพยายามลบมันแค่ไหน แต่มันก็ยังคงดังลั่นและเข่นฆ่าหล่อนอย่างเลือดเย็น

“ฉัน... มันไม่ดี... ตรงหนายยย...”

ณดาหัวเราะเบาๆ กับแก้วเหล้าในมือ ความเจ็บปวดที่ได้รับจากขุนศึกทำให้หล่อนมีชีวิตเหมือนตายทั้งเป็น

“ป้า... ขอนั่งด้วยคนสิครับ” หนุ่มอ้วนหน้าตาเหมือนโจรถือแก้วเข้ามาหา

ณดาช้อนตาขึ้นมอง ก่อนจะหัวเราะเยาะ “อย่ามายุ่งกับฉัน ไปให้พ้นเลย”

“ทำเป็นเล่นตัวนะป้า”

“บอกให้ไปให้พ้นไง!”

หน้าตาของณดาแดงก่ำ ความมึนเมาทำให้หล่อนควบคุมสติไม่อยู่ “ไปสิ ไปให้พ้น!”

“ไปก็ได้ ยายป้าเฉิ่ม”

ผู้ชายร่างอ้วนเดินจากไปอย่างไม่ไยดี ณดาหัวเราะกับตัวเองราวกับคนบ้า

“มีแต่คนเรียกป้า... ฉันเป็นป้าของพวกแกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” หญิงสาวโวยวายเสียงดังลั่น มือเล็กล้วงกระเป๋าหยิบค่าเหล้ามาวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินโซซัดโซเซออกไปยังนอกร้าน

“ทำไม... มึนหัวแบบนี้นะ”

หญิงสาวเดินไม่ตรงทาง และนั่นก็ทำให้ชนเข้ากับนักท่องราตรีที่เดินสวนเข้ามา ด้วยความมึนเมาทำให้ณดาเซแทบล้ม

“นึกว่าใคร เธอเองเหรอณดา”

แม้จะเมาแต่ก็จำเสียงห้าวนั่นได้ ณดาหรี่ตามองเจ้าของน้ำเสียง ก่อนจะเบิกตากว้าง

“พี่... พี่ขุน”

ขุนศึกควงมากับผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ใช่คนเดิม ณดารู้สึกอับอายนักที่พบกับขุนศึกที่นี่

“ไม่คิดว่าจะเจอยายเฉิ่มแบบเธอในที่แบบนี้” ขุนศึกหัวเราะเยาะ ในขณะที่ณดาแทบจะหายเมาเป็นปลิดทิ้ง

“ฉันมากับเพื่อน”

ขุนศึกก็ยังหัวเราะเยาะอีก

“อย่ามาโกหกหน่อยเลย คนอย่างเธอมีเพื่อนที่ไหนกัน นี่อย่าบอกนะว่ามาหาจับผู้ชายในนี้น่ะ”

คนถูกกล่าวหาหน้าแดงก่ำ

“ฉันไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นหรอกนะ”

“พี่ขุนก็พูดไปเรื่อย ดูสารรูปแบบนี้จะไปจับใครได้ ตาแก่อายุหกสิบเจ็ดสิบยังไม่มองเลย”

ผู้หญิงที่ควงแขนขุนศึกอยู่หัวเราะเยาะหล่อน ณดาอับอายจนแทบมุดลงดิน

“พี่ก็ว่าอย่างนั้นแหละ ใครจะโง่เอาผู้หญิงเชยๆ น่าเบื่อแบบนี้มาเป็นแฟน”

“ยังมีผู้ชายดีๆ ที่ไม่เลวเหมือนพี่อยู่ค่ะ และตอนนี้ฉันก็หาผู้ชายคนนั้นเจอแล้วด้วย ขอตัวนะคะ”

ณดาไม่อาจจะทานทนต่อสายตาและวาจาดูถูกของทั้งสองคนนั้นได้อีก หล่อนรีบวิ่งจากไปทันที เสียงหัวเราะเยาะยังคงตามหลังมา และมันมีผลต่อต่อมผลิตน้ำตาของหล่อนอย่างรุนแรง

ร่างอรชรทรุดนั่งลงบนฟุตปาธอย่างอ่อนแรง น้ำตาแห่งความอัปยศอดสูทะลักไหลอาบแก้ม แม้ว่าสองมือจะยกขึ้นป้ายทิ้งบ่อยแค่ไหน แต่ดวงหน้าของหล่อนก็ยังคงชุ่มโชกไปด้วยหยาดน้ำตาอยู่ดี

“ตัวตลก... ฉันใช่ไหมคือตัวตลก”

หญิงสาวสะอื้นไห้ ปล่อยตัวเองให้จมดิ่งลงสู่ห้วงนรกอย่างไม่มีทางเลือก หัวใจปวดร้าวทรมานกับคำดูถูกเหยียดหยามที่ได้รับ มือเล็กกระชากแว่นตาออก พลางเพ่งมองไปรอบๆ ตัว ความพร่ามัวกระแทกใส่หน้า

ถ้าไม่ใส่แว่น หล่อนจะมองเห็นได้ยังไงกันล่ะ

“อุ๊ย...!”

แว่นในมือร่วงหล่นลงไปบนพื้น หล่อนที่แทบจะมองไม่เห็นควานหา ก่อนจะพบว่ามันถูกใครบางคนเหยียบจนแตกไปแล้ว

“แว่นของฉัน”

ความทุกข์ใจก่อเกิดขึ้นอย่างรุนแรง หล่อนกัดฟันลุกขึ้นยืน ยื่นมือไปข้างหน้า และพยายามเพ่งมองทาง แต่ก็เห็นแค่ลางๆ เท่านั้น

“แล้วจะกลับห้องได้ยังไงเนี่ย”

หญิงสาวถอนใจให้กับความโชคร้ายของตัวเอง หล่อนก้าวลงไปยืนอยู่ริมถนน พยายามที่จะมองหาแท็กซี่ แต่กว่าหล่อนจะเห็นว่าเป็นรถแท็กซี่ รถนั้นก็วิ่งผ่านหน้าไปเสียแล้ว

“จะทำยังไงดี...”

“คุณป้า... มาทำอะไรแถวนี้ครับ”

เสียงคุ้นหูจัง?

ณดาถามตัวเองในอก ก่อนจะพยายามเพ่งมองรถที่จอดอยู่เบื้องหน้า

“คุณ... เป็นใครคะ แล้วเรารู้จักกันมาก่อนเหรอคะ”

“ผมเคยไปส่งคุณป้าที่ห้องเช่าไงครับ”

“อ๋อ คุณนั่นเอง”

ธีโอหรี่ตามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ “แล้วตอนนี้คุณป้าไม่ใส่แว่นแล้วหรือครับ”

“พอดี... แว่นของฉันร่วงน่ะค่ะ ตอนนี้ก็เลยมองอะไรไม่ค่อยเห็น เอาจริงๆ นะคะ หน้าของคุณฉันยังมองเห็นแค่ลางๆ เองค่ะ”

ณดาไม่มีโอกาสเห็นใบหน้าหล่อจัดที่กำลังระบายยิ้ม “แล้วคุณป้าจะกลับยังไงล่ะครับ”

“ฉันกำลังมองหาแท็กซี่อยู่น่ะค่ะ”

“ให้ผมไปส่งไหมครับ”

ณดาอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะถามออกไปอย่างเกรงใจ “จะไม่ลำบากคุณแย่เหรอคะ คือฉันเกรงใจน่ะค่ะ ตอนนั้นคุณก็ไปส่งฉันที่บ้านฟรีๆ ครั้งหนึ่งแล้ว ตอนนี้ก็...”

“ก็อย่างที่บอกนั่นแหละครับ ผมมักจะใจอ่อนกับเด็ก สตรี และคนชราเสมอ”

“แต่ฉันไม่ใช่คนชรานะคะ”

ธีโอหัวเราะร่วน เมื่อเห็นดวงหน้านวลบูดบึ้ง “งั้นคุณป้าก็อยู่ในฐานะสตรีก็ได้นี่ครับ”

“ก็แน่อยู่แล้วล่ะค่ะ ในเมื่อฉันเป็นผู้หญิงนี่”

“ขึ้นรถเถอะครับ ผมจะไปส่ง”

ในเมื่อไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้แล้ว ณดาก็จำต้องรับความช่วยเหลือของธีโอ

“ขอบคุณนะคะ เอาไว้ฉันจะเลี้ยงข้าวคุณเป็นการตอบแทน”

หญิงสาวก้าวขึ้นมานั่งบนรถอย่างทุลักทุเลที่สุดเพราะสายตาสั้นจัดมองอะไรพร่าไปหมด

“ผมกินจุนะครับ เดี๋ยวจะหมดตัวเสียเปล่าๆ”

“ถ้าคุณกินจุก็คงต้องหารครึ่งกันนั่นแหละค่ะ”

ณดาหัวเราะเบาๆ ขณะพยายามคาดเข็มขัดนิรภัย แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะหาที่เสียบไม่เจอ

ธีโอที่มองอยู่นานอดอมยิ้มไม่ได้ “ให้ผมทำให้ดีกว่าครับ”

แล้วมือเล็กก็ถูกมือใหญ่อบอุ่นสัมผัสโดยไม่ตั้งใจ แต่กระนั้นมันก็ทำให้หล่อนอุ่นซ่านไปทั้งหัวใจเลยทีเดียว กายสาวรู้สึกแปลกๆ เหมือนกับว่ากำลังขานรับต่ออะไรบางอย่าง

ธีโอโน้มตัวเข้าไปหา ยื่นแขนไปดึงเข็มขัดนิรภัยมารัดให้อย่างสุภาพ เขาไม่ได้ตั้งใจจะฉวยโอกาสอะไรกับผู้หญิงคนนี้เลย แต่ความรู้สึกบางอย่างทำให้เขาอดที่จะจ้องมองแก้มนวลที่ใสจนเห็นเส้นเลือดฝาดอยู่ชั่วอึดใจไม่ได้

เขารู้สึกแปลกๆ เสมอยามอยู่ใกล้ผู้หญิงคนนี้ เมื่อครั้งนั้นก็ทีหนึ่งแล้ว แต่ครั้งนี้ดูจะรู้สึกรุนแรงมากยิ่งขึ้น จนเขาเองก็ยังตกใจ ธีโอดึงตัวกลับมานั่งที่เดิม ลอบปล่อยลมหายใจแผ่วเบาเพื่อเรียกสติให้กับตัวเอง

“เรียบร้อยแล้วครับ”

“เอ่อ ค่ะ”

แก้มนวลยังคงเป็นสีก่ำน่ามอง

“ผมได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากลมหายใจของคุณป้า ดื่มมาหรือครับ” เขาเอ่ยถามเมื่อบังคับรถให้วิ่งออกมาบนถนนแล้ว

ณดายิ้มเศร้าหมอง ความรู้สึกขื่นขมทำให้หล่อนต้องการจะระบาย

“ฉันถูกบอกเลิกน่ะค่ะ แถมยังถูกอดีตคนรักดูถูกเหยียดหยาม ความจริงฉันไม่น่าเกิดมาเลยนะคะ ไม่มีประโยชน์อะไรเลย”

“ทำไมคุณป้าถึงยอมให้คนๆ เดียวในโลกมากำหนดชะตาชีวิตของตัวเองล่ะครับ”

“ก็เพราะฉัน... เป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ น่ะสิคะ”

ธีโอหันมามอง และก็ได้เห็นหยาดน้ำตาที่สะท้อนกับไฟบนท้องถนนที่แก้มนวล เขาอดรู้สึกเวทนาขึ้นมาไม่ได้

“คำพูดของคนมันก็เหมือนดาบนั่นแหละครับ ถ้าพูดดีคนฟังก็มีความสุข แต่ถ้าพูดให้ร้าย คนฟังที่ไม่มีสติก็จะตายทั้งเป็นไปตลอดชีวิต ดังนั้นคุณป้าจะต้องเลือกแล้วนะครับว่าจะเป็นคนฟังที่มีสติ หรือว่าจะเป็นคนบ้าที่ไร้สติ”

ณดาอดที่จะผินหน้ามองคนพูดไม่ได้ “คุณคงเป็นคนมองโลกในแง่ดีเสมอใช่ไหมคะ”

“ไม่ใช่หรอกครับ ผมมองโลกได้ทั้งสองแง่ต่างหาก เลี้ยวซ้ายใช่ไหมครับ” ธีโอเอ่ยถามเมื่อถึงทางแยก

“ใช่ค่ะ คุณความจำดีเหมือนกันนะคะ”

ธีโอหัวเราะเบาๆ ในลำคอ

“ก็แค่บางเรื่องเท่านั้นแหละครับ ว่าแต่คุณป้ามีแว่นสำรองไหมครับ เพราะถ้าไม่มีพรุ่งนี้คงคลำทางต่อไปแน่ๆ”

“ฉันมีที่ห้องอีกหนึ่งอันค่ะ ขอบคุณนะคะ”

รถหรูแล่นมาจอดที่หน้าห้องเช่า

“ยินดีรับใช้ครับ”

“เพราะคุณมองว่าฉันเป็นหญิงชราสินะ” ณดาอดประชดประชันไม่ได้

“หรือคุณป้าอยากเป็นเด็กแทนล่ะครับ”

ในที่สุดณดาก็หัวเราะออกมาด้วยความขบขัน ธีโออมยิ้มเกลื่อนใบหน้า

“หัวเราะได้สักทีนะครับ”

“หือ?”

ณดาครางสงสัย แต่ธีโอหัวเราะและอธิบายเสียก่อน

“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมก็แค่อยากเห็นคุณป้าหัวเราะเท่านั้นเอง”

หญิงสาวทำหน้าย่น ก่อนจะอมยิ้ม “ก็คุณพูดตลกนี่คะ ฉันก็เลยอดที่จะขำไม่ได้”

“นั่นแหละเป้าหมายของผม”

ณดาสูดลมหายใจเข้าปอดลึก

“ขอบคุณนะคะ ที่คุณทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง แถมยังอุตส่าห์มาส่งถึงห้องอีก”

“ยินดีครับ”

หญิงสาวระบายยิ้ม ขณะคว้ามือหาที่เปิดประตูรถ

“เดี๋ยวก่อนครับ”

“มีอะไรเหรอคะ”

ณดาชะงัก ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันที่ธีโอโน้มตัวเข้ามาหาปลดเข็มขัดนิรภัยให้

“ฉันนี่แย่จังเลย จะเอาเข็มขัดรถคุณลงไปด้วยซะแล้ว”

ธีโอหัวเราะ

“เดินเข้าห้องเองเห็นนะครับ”

“ฉันจำทางได้ค่ะ ไม่มีปัญหาหรอก ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”

“ยินดีครับคุณป้า”

ณดาชะงักเท้าเล็กน้อย ก่อนจะหันไปทำหน้าย่นใส่ “ถามจริงๆ เถอะค่ะ ฉันหน้าเหมือนพี่สาวของคุณแม่คุณมากเหรอคะ เห็นเรียกฉันว่าป้าและก็ป้าตลอดเลย”

ธีโอหัวเราะกร๊าก

“ไม่ชอบหรือครับ”

“มีผู้หญิงที่ไหนชอบกันล่ะคะ ถ้าคุณเรียกฉันว่าคนสวย หรือไม่ก็คนน่ารักฉันจะรู้สึกดีกว่านี้”

ธีโอหัวเราะอีกครั้ง หน้าตาเต็มไปด้วยความขบขัน “นอนหลับฝันดีนะครับคนสวย”

“นี่แหละคะที่ฉันอยากฟัง ราตรีสวัสดิ์” ณดาฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะก้าวเท้าช้าๆ เดินตรงไปยังหน้าห้องเช่าของตัวเอง มือเล็กควานหากุญแจห้องและไขเข้าไป

ธีโอจอดรถมองจนณดาหายเข้าไปในห้องแล้วนั่นแหละ เขาถึงเคลื่อนรถออกไป

“คนสวย... มันน่าเรียกที่ไหนกันเนี่ย” ชายหนุ่มอมยิ้ม รู้สึกอารมณ์ดีแปลกประหลาด