1

ขวัญจิตมองเจ้าหนี้รายใหญ่ของบิดามารดาด้วยใบหน้างอง้ำ จอมทัพเป็นเจ้าหนี้ที่มาปล่อยเงินให้ครอบครัวของเธอกู้ยืมด้วยจำนวนเงินมากโข แล้วบ้านเธอจะไปมีปัญญาที่ไหนใช้หนี้เขาล่ะ

เธอเห็นสายตาของเขาที่มองเธอแล้วรู้โดยทันทีว่าเขาเป็นพวกเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว สายตาคมเข้มที่มองมานั้นบ่งบอกถึงความอยากเอาชนะ เธอคงเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ไม่สนใจผู้ชายอย่างเขา เพราะเขาเดินไปไหนมาไหนในหมู่บ้าน สาวๆ ก็ชะม้ายชายตาให้แทบทั้งสิ้น

พ่อแม่หลายคนแทบจะยกบุตรสาวประเคนให้เสียด้วยซ้ำถ้าหากทำเช่นนั้นได้

เขาทำเป็นใจดีซื้อข้าวของมาฝากบิดามารดา แล้วก็ให้ท่านเอ่ยปากเรียกเธอไปต้อนรับขับสู้ เอาน้ำไปให้ดื่ม ไปนั่งคุย เธอทั้งอึดอัดทั้งเบื่อ

เขายังบังคับให้เธอเรียกพี่เชื้อ เธออายุแค่ 18 ส่วนเขาอายุตั้ง 30 ตัวเองแก่กว่าตั้งหลายปี เธอเรียกเขาว่าน้ายังได้เลย แต่ก็จำต้องเรียก เพราะเขาเป็นเจ้าหนี้

เธอมีคนรักที่คบหาดูใจกันอยู่แล้วชื่อกล้าตะวัน ดังนั้นจึงไม่มีใจเผื่อแผ่ไปให้ใครเป็นอันขาด

“มาต้อนรับพี่ ทำไมต้องทำหน้าบูดแบบนั้นด้วย”

“ไม่มีอะไรนี่คะ”

“พี่จะมาสู่ขอแล้วนะ”

จอมทัพเป็นคนพูดตรงมาก เขาแสดงออกชัดเจนว่ามาจีบเธอ อยากได้เธอไปเป็นเมีย

เธอตกใจตาโต หันขวับไปมองแทบจะทันที แบบนี้เขาเรียกมัดมือชกกันนี่นา เธอไปตอบตกลงตอนไหนว่าจะแต่งงานกับเขากันเล่า

“ใครไปตกลงกับพี่จอมกัน”

“พ่อแม่ของขวัญตกลงแล้ว”

เธอได้แต่อ้าปากค้าง แต่จอมทัพดีอยู่อย่าง แม้จะมาคุยกับเธอสองต่อสอง หรืออยู่ด้วยกันแบบไม่มีผู้ใหญ่เขาก็ไม่เคยล่วงเกิน แต่เธอเกลียดความมั่นหน้าของเขานัก

วันดีคืนดีหอบผ้าผ่อนมานอนบ้านเธอเสียนี่ แถมยังมาให้เธอทำกับข้าวกับปลาให้กินอีก

ผู้ชายอะไรใจง่าย หอบผ้าผ่อนมานอนบ้านผู้หญิงง่ายๆ ไม่รู้จักรักนวลสงวนตัวเอาเสียเลย

บิดามารดาก็ใช่ที ดีอกดีใจเวลาเขามานอนค้างอ้างแรม เธอล่ะเกลียดเขาจับใจ

พอกลางคืนก็ต้องให้เธอออกมาก้างมุ้งให้ ซักเสื้อผ้าให้ ต้องไปเป็นเพื่อนพาเขาไปอาบน้ำที่ลำธารอีก

เธอไม่อยากทำก็โดนบิดามารดาบังคับ บอกว่าเขาเป็นเจ้าหนี้ ไม่ทำเดี๋ยวโดนทวงหนี้จะไม่มีที่ซุกหัวนอน

เขามากแผนการต้องทำให้ครอบครัวเธอเป็นหนี้แน่ๆ เธอรู้ดี

กล้าตะวันก็เข้าใจผิด ทะเลาะกับเธอ ยิ่งพอรู้ว่าจอมทัพจะมาสู่ขอ ก็จะพาเธอหนี แต่เธอรักบิดามารดาไม่อยากให้ท่านอับอายก็ไม่กล้าหนีไปกับเขา

“พ่อจอมเขาดีนะ มีหลักมีฐานมั่นคง เป็นผู้ใหญ่แล้ว เอ็งแต่งกับเขาไม่ลำบากหรอก”

“แต่ฉันไม่อยากแต่งนี่จ๊ะแม่”

“เราเป็นหนี้เขาอยู่มากโขเลยนังขวัญเอ๊ย จะเอาเงินที่ไหนไปชดใช้หนี้ เอ็งก็แต่งๆ ไปเถอะ”

“แต่ฉัน”

“รักไอ้กล้าเหรอ”

“จ้ะแม่”

“ความรักมันกินไม่ได้หรอก เชื่อแม่สิ”

“แต่ฉันกับพี่กล้ารักกันมาสามปีแล้วนะ”

“ความรักวัยรุ่นประเดี๋ยวประด๊าว เอ็งก็อย่าไปอะไรมากกับมันเลย”

“ฉันไม่อยากแต่งงานกับคนที่ฉันไม่ได้รักนะจ๊ะ”

“อยู่ๆ กันไปก็รักกันไปเอง พ่อจอมเขารักเอ็ง เทียวไล้เทียวขื่อมานาน ข้าวปลาอาหาร เงินทองข้าวของก็อุดหนุนจุนเจือเราไม่ขาดมือ แล้วไอ้กล้าของเอ็งเคยทำแบบนั้นไหม”

“พี่กล้ายังไม่ได้ทำงานเป็นหลักแหล่งนี่จ้ะ รอให้พี่กล้าทำงานก่อนสิ” กล้าอายุไล่เลี่ยกับเธอ แก่กว่าไม่มากนัก

“เอ็งแต่งกับไอ้กล้าขี้คร้านจะลำบาก ทำงานงกๆ เหมือนแม่ คนรวยๆ ดีๆ มาสู่ขอไม่เอา โง่ไหมล่ะเอ็ง”

“แต่แม่จ๊ะ ฉันไม่ได้รักพี่จอมนี่นา”

“เขามาสู่ขอถือว่าให้เกียรติเอ็งนะนังขวัญ ยังไงแม่กับพ่อก็ปรึกษากันแล้ว จะให้เอ็งแต่งกับพ่อจอมเขา ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น เอ็งไปบอกเลิกได้กล้ามันซะ”

“พี่กล้าคงเสียใจมาก”

“เสียใจก็ปล่อยมันให้เสียใจไป เดี๋ยวมันก็ลืม ไอ้กล้ายังเด็กอายุยังน้อย ยังต้องเรียนรู้ชีวิตอีกเยอะ”

“ฉันก็ยังเด็ก แค่สิบแปดเอง แม่จะให้ออกเรือนแล้วเหรอ”

เพราะไม่เคยขัดพ่อแม่แต่เด็ก แต่ครั้งนี้มันอดไม่ได้จริงๆ

“ไม่เด็กแล้ว สิบเจ็ดสิบแปดมีผัวกันไปหมดแล้ว ดีเสียอีกมีลูกทันใช้ แกจะแต่งตอนแก่หรือไง ตอนนั้นเลี้ยงลูกไม่ไหวแล้ว ท้องก็เบ่งคลอดไม่ไหวเหมือนกัน ท้องสาวน่ะดี แข็งแรงคลอดง่าย”