ตอนที่2-1ให้เรียกว่า...สามีที่รัก

เหมราชรู้สึกสังหรณ์ใจจึงหันหลังกลับไปมองด้านหลัง พบว่าตนเองยืนอย่างหมิ่นเหม่ จวนเจียนจะตกขอบบ่อถูกวิดแห้งไปแล้ว พื้นบ่อลึกประมาณร่วมสองเมตรเต็มไปด้วยโคลนตม

ดวงตาที่เคยใสซื่อไร้พิษสง บัดนี้เปี่ยมไปด้วยประกายระยับแฝงเล่ห์มองชายหนุ่มที่ปล้นจูบกันซึ่ง ๆ หน้าตั้งแต่พบกันครั้งแรก เธอรู้เท่าทันความคิดเขา เหมราชกำลังก้าวขยับเข้ามาเพื่อไม่ให้เหยียบพลาดตกลงไป

บ่อฝั่งนี้ที่เหมราชยืนอยู่มีเนื้อที่ห้าสิบไร่เศษ ก้นบ่อเต็มไปด้วยขี้โคลนรอตากบ่อให้แห้งก่อนที่จะปรับหน้าดินและปล่อยปลานิลแม่พันธุ์ลงไปใหม่ ซึ่งเมื่อวันก่อน เธอเพิ่งจะสั่งคนงานให้ลงไปจับปลาช่อน ปลาหมอ ที่ยังค้างก้นบ่อส่งขายให้กับแม่ค้า ปลาพวกนี้ไม่ใช่ปลาที่เลี้ยงไว้แต่เป็นปลาธรรมชาติที่มาอาศัยอยู่ในบ่อแล้วกินลูกปลา ถ้าเหลือมากแสดงว่าลูกปลาก็ถูกพวกมันกินไปจำนวนมากเช่นกัน

อิ่มอุ่นหัวเราะร้าย เหมราชเห็นดวงตาของสาวน้อยตรงหน้าก็รู้ทันทีว่าเธอจะทำอะไร

“อย่าเชียวนะ”

“ถ้าอยากจะเป็นเขยบ่อปลา หัดไปจับปลาก้นบ่อก่อนดีไหมคะลุง” รังสีอำมหิตโหดเหี้ยมพุ่งตรงไปที่ร่างบึกบึนแล้วออกแรงผลักสุดกำลัง

อิ่มอุ่นยังไม่รู้จักพ่อเลี้ยงเหมราชดีพอ เขาไม่เคยตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบใคร ก่อนที่ร่างหนาจะทิ้งตัวนอนหงายลงไปก้นบ่อ มือของเขาข้างที่ไม่ได้สะพายกระเป๋าก็ฉุดคว้าร่างเล็กให้ตกลงไปด้วยกันทันควัน

"กรี๊ด..."

การลงเกลือกกลิ้งกับโคลนไม่ได้ทำให้อิ่มอุ่นตกใจแม้แต่น้อย แต่ต้องมานอนทับเกลือกกลิ้งบนแผ่นอกกว้างของคนปากเสียไม่ใช่เรื่องที่เตรียมรับมือเอาไว้ ต่างฝ่ายต่างจ้องตาราวกับว่าจะกินเลือดกินเนื้อกัน

“ฉุดฉันลงมาด้วยทำไม!”

“ก็เธอผลักฉันก่อนทำไม!”

สีหน้าย่ำแย่ทั้งคู่ อิ่มอุ่นย่นหัวคิ้ว นิ่วหน้าเมื่อมือสัมผัสบางอย่างเข้า วันก่อนเธอสั่งสมประสงค์ หัวหน้าคนงานให้พาลูกน้องลงจับปลาก้นบ่อส่งขายหมดแล้ว แต่ทำไมเธอยังจับได้ปลาช่อนตัวเขื่อง ลักษณะของมันคุ้น ๆ แค่มือน้อยไล่สัมผัส ไม่ผิดแน่ตัวยาวแบบนี้ ลำตัวอ้วนกลมแบบนี้ เธอรีบบีบคอมันไว้ ก็ลงจับปลามาตั้งแต่เด็ก นี่คงเป็นไปตามสัญชาตญาณที่เธอไม่อาจปล่อยให้มันเถือกไถลไปได้ เนื้อปลาช่อนตัวนี้มันไม่นิ่มเหมือนปลาเป็น ลำตัวมันแข็งทื่อ หยุ่นเล็ก ๆ เหมือนปลาตายแล้ว แถมยังไม่ดิ้นขลุกขลักอีก

“แย่จริง! สมประสงค์ยังจับปลาช่อนขึ้นไม่หมด” ถ้ามันตายนานคงต้องทิ้งไป แต่ถ้าตายใหม่ ๆ ขอดเกล็ด ปาดคอ คลุกเคล้าเกลือตากแดด ทำเป็นปลาช่อนเค็มไว้กินได้

แต่แล้วเสียงครางลอดไรฟันที่ดังอยู่ใต้ร่างทำให้อิ่มอุ่นไม่ทันยกปลาช่อนตัวใหญ่ขึ้นมาดู แต่ก้มมองคนที่กลายมาเป็นฟูกรองก้นบ่อให้เธอกึ่งนอนกึ่งนั่งทับ

เขาตะคอกใส่หน้าทันที “ที่มือเธอจับมันไม่ใช่ปลาช่อนโว้ย แต่เป็นปลาชะโดของฉัน เอามือออกไปเดี๋ยวนี้!”

คนนอนหงายหลังอยู่กลางพื้นบ่อแห้งแล้วยังถูกจับกุมตัวตนเอาไว้ไม่ให้ดีดดิ้นไปไหน ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความเดือดดาล ความอดทนกำลังจะขาดผึง

อิ่มอุ่นตกใจหน้าซีด รีบยกมือออกแล้วไม่กล้าก้มลงไปมอง

“ว้าย! นึกว่าปลา ที่แท้เป็นอาวุธสงครามของชายชรา”

“ชายชรา! พูดมาได้ เด็กบ้า!”

กระแสความโกรธยิ่งเชี่ยวกราก แม้ว่าจะเจ็บจุกไปทั้งตัว และที่จุกหนักจนหน้าเขียวลุกขึ้นไม่ไหวคือระหว่างต้นขาที่ถูกอิ่มอุ่นจับบีบเข้าอย่างแรง พอเหมราชกัดฟันพาตัวสูงใหญ่ลุกขึ้นได้ ก็ย่ำโคลนหนืดไล่ตามนังเด็กแสบที่ออกตัววิ่งแจ้นหนีเขาขึ้นพ้นจากขอบบ่อไปแล้ว