สาปสังวาส

เสียงเพลงกล่อมหอดังแว่วทำให้คู่หนุ่มสาวที่นั่งเคียงกันอยู่ในห้องหอพากันสั่นสะเทื้อนเขินอาย แต่หากยังนั่งนิ่งฟังเสียงหริ่งหรีดเรไรหรือฟังเพลงกล่อมหออยู่แบบนี้ก็คงไม่เข้าที

‘เนื่อง’ จึงขยับเข้าใกล้เจ้าสาวมากขึ้น เพราะใจเขานั้นอยากจะสัมผัส อยากกอด อยากหอม ‘มะลิ’ เสียเร็ววัน และวันนี้เขากับหล่อนก็ตกแต่งเป็นเมียผัวกันเรียบร้อยแล้ว หากมัวแต่อายก็คงเหมือนคำโบราณที่ว่า…

‘อายครูไม่รู้วิชา อายเมียไม่ได้ลูก’

เนื่องขยับเข้าใกล้ขึ้นอีก เจ้าสาวไม่ได้ขยับออกแต่กลับก้มหน้างุด มองเพียงฝ่ามือของตนเอง อย่างน่าเอ็นดู

เนื่องยิ้มน้อยๆ ยิ่งเห็นเจ้าสาวเขินอาย หัวใจเขาก็ยิ่งพองฟู ฝ่ามือแกร่งกระชับไหล่แบบบางอย่างอ่อนโยน แค่นั้นมะลิก็ยิ่งสะเทิ้น เขาประคองร่างแน่งน้อยให้หันหา แต่มะลิก็ยังก้มหน้าซ่อนอาย

“เหนื่อยไหม”

“เอ่อ... ไม่จ้ะ ไม่เหนื่อยจ้ะ”

มะลิส่ายหน้าน้อยๆ แต่ยังคงก้มหน้า เนื่องยิ้มกว้างเพราะใช่ว่าเขาจะอายคนเดียวเสียเมื่อไร เพราะคนที่อายกว่าก็คือเจ้าสาว ดังนั้นคนที่กล้าก็ควรจะเป็นเขามิใช่หรือ

“มะลิ”

ปลายนิ้วเชยคางน้อยให้แหงนขึ้น เนื่องมองใบหน้างดงามของหญิงที่รัก มะลิน่ารักน่าทะนุถนอม มะลิที่เขาเฝ้ามองตั้งแต่เป็นดอกตูม จนเติบโตแย้มบานส่งกลิ่นหอม และเขาก็หมายจะเป็นผู้เด็ดดอมคนแรก

“มะลิเป็นเมียพี่แล้วนะ”

“จ้ะ พี่เนื่อง”

เจ้าสาวอมยิ้มเขินอายแต่ดวงตากลมโตก็ช้อนขึ้นสบสายตาเขา มะลิเป็นสาวเต็มตัวและพี่สาวของหล่อนก็ออกเรือนไปกันหมดแล้ว เรื่องผัวเมียน่าจะพอรู้มาบ้าง เนื่องค่อยๆ ลูบไล้ฝ่ามือไปตามท่อนแขน รับรู้ได้ถึงแรงสั่นน้อยๆ ของเจ้าสาว แต่นั่นกลับทำให้เขาเอ็นดูหล่อนยิ่งนัก มะลิดอกนี้ไม่เคยต้องมือชายใด มีเพียงเขาที่ได้ความบริสุทธิ์นี้

เนื่องเคลื่อนหน้าเข้าไปหา จดจมูกที่แก้มหอม มะลิเขินอายก้มหน้าน้อยๆ แต่เมื่อรู้ตัวก็เงยหน้าขึ้น

“รู้ไหมว่าพี่จะทำอะไร”

“เอ่อ... รู้จ้ะ แม่กับพี่มาลัยบอกแล้ว”

“บอกว่าอย่างไร”

“บอก... เอ่อ... บอกให้มะลิตามใจพี่เนื่องทุกอย่าง”

“งั้นหรือ”

“จ้ะ”

มะลิอมยิ้มก้มหน้าเอียงอาย เนื่องยิ้มน้อยๆ ซุกไซ้จมูกไปตามพวงแก้มก่อนจะเคลื่อนไปที่ติ่งหู หอมเบาๆ จูบนุ่มๆ ลงมาตามซอกคอจนสาวเจ้าสะท้านสั่นไปทั้งกาย

“พี่เนื่อง...”

เสียงมะลิแผ่วเบาและเนื่องก็รู้สาเหตุ

“ให้พี่ถอดเสื้อออกนะ”

เนื่องบอกเสียงแผ่วและมะลิก็พยักหน้า นิ้วมือจึงเคลื่อนขึ้นปลดรังดุมทีละเม็ดทีละเม็ดจนสาบเสื้อฝ้ายแขนกระบอกสีกลีบบัวซึ่งเป็นเสื้อเจ้าสาวแยกออกจนเห็นเปลนมเป็นผ้าฝ้ายสีขาวอยู่ด้านใน

เนื่องพ่นลมหายใจออกเบาๆ เพราะโนมเนื้อที่ดันเปลนมอยู่นั้นใหญ่จนเขาหลับตานึกถึงส้มโอลูกเขื่องในสวน และส้มโอสองลูกที่เคียงกันอยู่นี้ เขาอยากชิมนัก

เนื่องค่อยๆ เคลื่อนเสื้อออกจากหัวไหล่ขาวเนียนและเจ้าสาวที่แก้มเรื่อไปด้วยเลือดฝาดก็ยินยอมแต่โดยดี ทำให้เนื่องอดใจไม่ไหวต้องจดจมูกลงไปหา ก่อนจะมองสำรวจตรวจตราเรือนร่างที่ท่อนบนมีเพียงเปลนมปกปิด แต่ท่อนล่างยังเป็นซิ่นสีกลีบบัวงดงาม

ปลายนิ้วเคลื่อนแตะที่รังดุมเปลนม

“พี่เนื่อง...”

เนื่องชะงักนิ้วจากเสียงสั่นของมะลิ ดวงตาคมเข้มแต่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์เสน่หามองเจ้าสาวแสนสวย

“มะ... มะลิกลัวจ้ะ”

เนื่องยิ้มน้อยๆ เชยคางมนให้มะลิสบตาเขา

“ไม่มีอะไรต้องกลัว เราเป็นผัวเมียกันแล้ว พี่จะทำให้มะลิสุขราวขึ้นสวรรค์ เชื่อพี่นะ”

มะลิพยักหน้ายิ้มน้อยๆ เขินอายเต็มที่ เนื่องค่อยๆ ปลดรังดุมเปลนมออกทีละเม็ดทีละเม็ด ผิวกายขาวเนียนที่ค่อยๆ เปิดเผยออกต่อหน้าต่อตา ทำให้เนื่องครางอย่างไม่รู้ตัว เพราะส้มโอลูกโตที่ปอกเปลือกออกแล้ว ขาวและน่าลิ้มลองที่สุด โดยเฉพาะกลีบเนื้อสีชมพูสดที่ประดับอยู่กลางลูกขาว ก็น่าลงลิ้นเลียไล้จนเขาอดใจไม่ไหว

“อุ๊ย!”

มะลิผวาร้องเมื่อปลายลิ้นของเจ้าบ่าวฉกวาบลงมาเลีย ยกมือขึ้นปัดป้องพัลวัน แต่ฝ่ามือใหญ่ของเนื่องก็ตามมายื้อออกอย่างบางเบา

“ขอพี่ดูนะจ๊ะ พี่อยากเห็นมะลิให้เต็มตา ถ้ามะลิอายก็หลับตานะจ๊ะ”

มะลิหลับตาปี๋ ยามที่เนื่องถอดเปลนมออกจากร่างแบบบาง แต่กลับมีเต้านมอวบใหญ่เกินตัว

สิ่งที่เห็นทำให้เนื่องอดใจไว้ไม่ได้อีกแล้ว สองมือโอบประคองเต้าอวบใหญ่ งดงามและเต็มตึงจนฝ่ามือทาบปิดไม่มิด ก่อนจะซุกจมูกลงไปสูดดม