Chapter 2

สองสัปดาห์ต่อมา....

ดาหวันมาทำงานอย่างเช่นปกติ แต่ที่ไม่ปกติเลยคือตอนนี้เพื่อนสนิทกลับไปอยู่กับสามีเป็นครอบครัวไปแล้ว ส่วนเธอนั้นต้องดูแลตัวเองซึ่งก็เป็นเรื่องที่ดีเพราะที่ผ่านมาข้าวหอมทรมานมาเยอะมากแล้วจริงๆ

"ดาหวัน ภัทรขอโทษนะให้อภัยได้มั้ย"

วันนี้ณภัทรมาหาเพื่อนสนิทของเขาอีกคนด้วยตัวเอง เขาทั้งสามคนเคยสนิทกันมากและดาหวันคือแม่สื่อตั้งแต่สมัยเรียนจะว่าอย่างนั้นก็ได้ และเพราะผู้หญิงตรงหน้าเขากับภรรยาจึงได้กลับมาคืนดีกันและปรับความเข้าใจกันได้ แถมยังได้เด็กน้อยคืนมาอีกสองคนซึ่งต้องขอบคุณเธอคนนี้

"ไม่ได้โกรธ แต่ถ้ารู้สึกผิดจริงๆก็ดูแลไอ้ข้าวกับหลานฉันให้ดีแล้วกัน"

"รู้น่า จะดูแลประดั่งเจ้าหญิงเลย"

ดาหวันยิ้มออกมาก่อนจะตบบ่าณภัทรอย่างให้กำลังใจ

"ฉันเห็นว่าแกรักไอ้ข้าวมันมากหรอกนะ ถึงได้ยอมพูดในสิ่งที่มันเก็บไว้มาตลอด อ่อ ไอ้ข้าวบอกว่าจะเปิดร้านอาหารเหรอ"

"อืม ใช่ ไม่อยากให้ข้าวไปทำงานที่มันเครียดมากเกินไปนะ เปิดร้านอาหารน่าจะสบายกว่า ตกลงจะไปเป็นเชฟให้มั้ย"

ดาหวันมองหน้าณภัทรอย่างคิดหนัก นี่เพิ่งได้เลื่อนตำแหน่งเองนะจะให้ลาออกเลยเหรอ...

"ฉันเพิ่งจะเลื่อนตำแหน่งเอง"

"มาอยู่กับข้าวให้เป็นเชฟใหญ่เลย เพิ่มเงินให้ด้วย นะดาหวันช่วยข้าวก่อน ถ้าร้านลงตัวซักสองสามเดือนแล้วอยากจะกลับไปทำที่เดิมหรือจะไปตรงไหนในเครือSPNก็ทำได้ ยอมให้เลยอ่ะ"

ดาหวันพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ ตอนแรกเธออยากจะเปิดร้านเองเหมือนกันแต่ด้วยเงินที่ทำงานเก็บมายังไม่พอจะเปิดร้านหรูหรา เธอกำลังคิดว่าอยากจะเปิดร้านอาหารสไตล์อิตาเลียน ส่วนไอ้ข้าวน่าจะไปทางอาหารไทยและเธอที่เป็นนักศึกษาทุนเรียนดีก็ทำเป็นทุกประเภท บางอย่างมีสูตรเฉพาะของตัวเองด้วย

"โอเคๆ อาจจะช่วยจนได้เชฟใหม่นะ เพราะฉันมีแพลนจะเปิดร้านอาหารยุโรป แต่จะทวงบุญคุณกับนายทีหลังนะไอ้ภัทร หาทำเลให้ด้วย"

"โอเคครับเพื่อนดาหวัน ภัทรจัดให้เต็มที่เลยสำหรับเพื่อนรักคนนี้"

"จะอ้วก... อย่ามาน้ำเน่าแถวนี้"

ดาหวันทำหน้าอย่างเซ็งๆก่อนจะบอกให้ณภัทรนั่งเล่นตรงนี้ เพราะเธอจะไปทำอาหารกลางวันมาให้เขาทาน

"งงมากว่าสิบกว่าปีที่ผ่านมาดาหวันกับข้าวคบกันมาได้ยังไง นิสัยต่างกันราวฟ้ากับเหวเลย"

ณภัทรหัวเราะออกมาอย่างขำขัน เขาแค่รู้สึกว่าคนหนึ่งร้อนอย่างกับไฟไม่กลัวใคร อีกคนเรียบร้อยและมีความอดทนสูง แปลกที่อยู่ด้วยกันได้

"เออ เมียแกมันเป็นฟ้าฉันนะเป็นเหว ไอ่บ้า! นี่หลอกด่าเหรอไง จะกินมั้ยข้าวนะไม่ทำแล้วนะเสียอารมณ์"

ดาหวันกอดอกมองหน้าเพื่อนอย่างหมั่นไส้ ถึงจะเป็นประธานบริษัทแต่เธอก็ไม่กลัวมันหรอกนะ อีกอย่างณภัทรรู้ว่าดาหวันเป็นลูกสาวของใครและรู้มาเท่าที่ข้าวรู้เช่นกัน แต่เพื่อนไม่อยากเล่าเพราะฉะนั้นทำเป็นไม่รู้ดีที่สุด

"กินจ้า กินๆ ทำเผื่ออีกจานนะเพื่อนจะมาหา เรียนเมืองนอกด้วยกันนะ"

"อือ ได้"

หญิงสาวเดินออกไปจากตรงนั้นกลับเข้าไปในครัวแล้วจัดการทำเมนูที่ท่านประธานสั่ง รายนั้นก็ไม่ได้ทานยากขนาดนั้น ใส่อะไรก็ทานได้หมดสบายคนทำหน่อย

ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงอาหารก็เสร็จเรียบร้อย เธอให้พนักงานเสิร์ฟยกถาดออกไปสองจานก่อนจะวางลงตรงหน้าณภัทรและเพื่อนเขาอีกคนที่กำลังนั่งหันหลังอยู่

"ได้แล้วค่ะคุณณภัทร"

วิลล์ที่นั่งหันหลังอยู่ก็ชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหูอย่างประหลาด น้ำเสียงที่ไม่เหมือนใครบวกกับการเจอกันครั้งแรกที่ไม่เหมือนชาวบ้านปกติทำให้เขาจำเสียงเธอได้เป็นพิเศษ เขารีบหันหน้าไปหาก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

"อ่าวคนสวย บังเอิญจังเลย"

ดาหวันที่เห็นหน้าของวิลล์ก็ทำหน้าออกมาอย่างเสียอารมณ์ อีตาโรคจิตหลอกแต๊ะอั๋งเธอแถมยังขโมยจูบแรกไปอีก น่าต่อยซ้ำอีกซักรอบเนาะ

"สงสัยวันนี้เป็นวันซวย"

"โอ้โห! เจอกันก็ปากเสียใส่เลย"

"นี่! จะมากไปละ"

ดาหวันหน้าบึ้งตึงก่อนจะถูกห้ามทัพโดยณภัทรที่นั่งอยู่ตรงนั้น

"ใจเย็นก่อนทั้งสองคน รู้จักกันด้วยเหรอ"

"นี่เชฟบริษัทนายเหรอณภัทร"

"ใช่.. แล้วก็เป็นเพื่อนสนิทด้วย"

ดาหวันเบะปากมองหน้าวิลล์อย่างไม่ชอบขี้หน้า ชายหนุ่มเหลือบสายตามองหญิงสาวยิ่งเธอมีปฏิกิริยาต่อต้านเขายิ่งถูกใจเป็นพิเศษ นานๆจะถูกสาวเมินทีหนึ่ง ทั้งที่เขาหล่อและรวยมากเธอน่าจะคลานมาหาด้วยซ้ำ

"แนะนำให้รู้จักหน่อยสิ อยากรู้จัก"

"ฉันไม่อยากรู้จักนายยะ กินซะจะได้ไม่ต้องพูดมาก"

ดาหวันหน้างอไม่ยอมญาติดีกับเขา ณภัทรมองสองคนก่อนจะหลุดขำออกมาเล็กน้อย

"ไปเจอกันตอนไหนเนี้ย ท่าทางดาหวันไม่ค่อยชอบหน้าวิลล์เท่าไหร่นะ"

"หมอนี่มันเป็นโรคจิตไงนายไม่รู้อะไร แต่ไม่เล่ารายละเอียดหรอกนะอับอายชาวบ้านประจานตัวเองเปล่าๆ"

"แหนะ! แสดงว่าลืมไม่ลงใช่ป่ะ"

วิลล์เอ่ยออกมาแกมหยอก ดาหวันยกหมัดจะต่อยเขาอีกครั้งณภัทรต้องรีบลุกขึ้นห้ามทั้งสองคนก่อนจะวุ่นวายไปมากกว่านี้

"ใจเย็นๆดาหวัน นั่งลงก่อน"

เธอลดหมัดลงก่อนจะนั่งลงตามที่เพื่อนขออย่างพยายามทำใจเย็น วิลล์เท้าคางมองหญิงสาวอย่างกวนประสาท เขาใช้ส้อมชิมอาหารตรงหน้าก่อนจะร้องว้าวออกมา

"อร่อยแหะ ทำเองป่ะเนี่ยหรือว่าให้คนอื่นทำ"

"นายนี่กวนประสาทจริงๆนะ"

ดาหวันมองเขาอย่างเหนื่อยใจ ณภัทรอมยิ้มก่อนจะแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกัน เผื่ออนาคตจะได้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

"วิลล์นี่ดาหวันเพื่อนกูตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมแล้ว ส่วนนี่วิลล์นะดาหวัน เพื่อนเรียนด้วยกันเมืองนอกห้าปีที่ผ่านมานี่แหละ"

วิลล์หันไปมองดาหวันก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

"ยินดีที่ได้รู้จักครับคนสวย เอาเป็นว่าเรื่องวันนั้นเราลืมๆไปเนาะ มาเริ่มต้นกันใหม่เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันดีมั้ย"

ดาหวันมองเขาอย่างชั่งใจ หมอนี่มันจะมาไม้ไหนอีก คงไม่ได้แกล้งทำดีแล้วมาตลบหลังเธอทีหลังใช่มั้ย

"ไม่ได้อยากมีเพื่อนเพิ่มเลย แต่เอาเป็นว่าจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไปแล้วกัน ฉันชื่อดาหวันยินดีที่ได้รู้จัก"

วิลล์ยื่นมือมาตรงหน้าเธอก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงกวนๆ

"วิลล์ครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน"

ดาหวันมองมือของเขาตรงหน้าเหลือบสายตามองณภัทรอย่างระแวง เขาพยักหน้าเป็นเชิงว่าคนนี้ไว้ใจได้ เธอจึงยอมจับมือเขากลับเช่นกัน

"อือ ตามนั้นแหละ"

"มือนุ่มจัง"

เขาอมยิ้มเจ้าเล่ห์ ดาหวันรีบชักมือกลับก่อนจะง้างมือทำท่าจะต่อยเขาอีกครั้งจนวิลล์รีบหลบแทบไม่ทัน

"ไอ่บ้า!"

"เห้ย! ล้อเล่นนิดเดียวเอง"

ดาหวันมองหน้าวิลล์อย่างเอาเรื่อง เขาหัวเราะร่าออกมาอย่างสนุกที่ได้แกล้งเธอก่อนจะทานอาหารตรงหน้าต่ออย่างเอร็ดอร่อย

"อย่าเล่นเยอะเดี๋ยวจะเจ็บตัว"

"ขอโทษครับคนสวย สวยแต่รูปแท้ๆจิตใจร้ายเกินคน เห้อ!"