ep1

ปรางค์ทราย หญิงสาววัยยี่สิบเศษ ร่างสูงโปร่งยั่วยวนใบหน้าสวยหวาน ตื่นขึ้นมาในห้องที่มืดทึบ มีเพียงแสงสว่างเล็ดลอดเข้าที่กระจกด้านบนของขอบหน้าต่างในห้อง ที่ทำให้เธอรู้ว่าเป็นเวลาเช้าแล้ว หญิงสาวพยายามทบทวนความทรงจำของตัวเอง ว่าเกิดอะไรขึ้น...เธอเพิ่งเดินทางกลับจากภูเก็ต เพราะได้รับโบนัสท่องเที่ยวจากนายจ้างที่ทำยอดขายทะลุเป้า แต่แล้วจู่ๆ วันที่เธอกลับถึงกรุงเทพฯ ก็มีชายหนุ่มแต่งตัวดี มารอรับเธอ บอกว่าทางบริษัททัวร์ส่งรถมาบริการพากลับที่พัก เธอไม่ได้เฉลียวใจเลยว่าจะมีบริษัททัวร์แห่งไหนที่จะมีบริการหลังการขายดีขนาดนี้ แล้วหลังจากที่เธอขึ้นรถลีมูซีนมาเพียงลำพัง รถแล่นไปได้เพียงชั่วครู่ สติของเธอก็ดับวูบลง

ปรางค์ทรายสำรวจตัวเธอเป็นอันแรก ก็พบว่าเธอยังใส่เสื้อผ้าในชุดเดิม แสดงว่าเธอยังไม่ถูกล่วงเกินใดๆ หญิงสาวมองหากระเป๋าถือ ก็พบว่ามันวางอยู่ที่พื้น แต่กระเป๋าเดินทางหายไปปรางค์ทรายรีบเข้าไปคว้าเปิดกระเป๋าถือ เพื่อหาโทรศัพท์ อย่างน้อยเพื่อนๆ ของเธอจะได้รู้ว่าเธอถูกจับมา

ในกระเป่าถือทุกอย่างยังอยู่ครบ ยกเว้นโทรศัพท์มือถือของเธอที่มันหายไป ...

หญิงสาวมองไปรอบๆ ห้องที่ปิดทึบ เธอแน่ใจว่าตัวเองถูกลักพาตัวมา แต่จะด้วยเหตุผลอะไร เธอก็ยากจะคาดเดา ครอบครัวของธอไม่ได้ร่ำรวย ทั้งยังเป็นหนี้สินที่เกิดจากการพนันของพ่อ ที่ทำให้เธอและแม่ ต้องทำงานอย่างหนัก เพื่อจ่ายหนี้สิน ทว่า...กว่าที่หนี้สินจะหมดลง พ่อก็ด่วนลาจากไปเสียก่อน ทิ้งภาระอันหนักอึ้งให้แม่และเธอต้องแบกรับกันต่อไป

ในระหว่างที่หญิงสาวคิดไม่ตกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับชีวิตของเธอ ประตูก็ถูกเปิดออก พร้อมร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่เปิดประตูเข้ามา

“แกเป็นใคร จับฉันมาทำไม”

เธอถามทันที โดยไม่เสียเวลาทักทายเขา เพราะเธอแน่ใจว่าเธอไม่รู้จักเขามาก่อน โดยเฉพาะใบหน้าที่รกครึ้มไปด้วยหนวดเคราเต็มใบหน้าจนปิดบังใบหน้าจริงไปเสียหมด

“พูดไม่เพราะเลยสาวน้อย คุณควรเรียนรู้ ว่าสถานการณ์อย่างนี้ คุณควรจะฝากเนื้อฝากตัวไว้กับผมดีกว่า”

เสียงห้าวต่ำของเขา ทำให้เธอสะท้านขึ้นในใจ ลำพังรูปร่างสูงใหญ่ของเขา มันก็ทำให้เธอหวาดหวั่นจนใจสั่นอย่างช่วยไม่ได้ แสงสว่างภายในห้องน้อยนิดจนเธอเองก็เค้าโครงหน้าของเขาไม่ชัด แต่สิ่งหนึ่งที่เธอรู้คือ เขามีอำนาจมากพอที่จะทำให้เธอยอมสยบ ทว่า....เธอจะปล่อยให้เขารู้ไม่ได้

“ฉันไม่รู้จักแก แล้วแกก็จับฉันมาอย่างนี้ ยังหวังว่าจะให้ฉันพูดเพราะกับแกอีกหรือ?”

เธอขยับตัวถอยห่างไปถึงมุมห้อง ทันใดนั้นเอง แสงสว่างจากดวงไฟก็สว่างจ้าขึ้น

“คุณพีท!”

ทันทีที่แสงสว่างจากดวงไฟจ้าขึ้น เธอก็จับเค้าโครงหน้าเขาได้ แม้ว่าใบหน้านั้นจะถูกปกปิดด้วยหนวดเคราเขียวครึ้ม ผู้ชายร่างสูงใหญ่ บุคลิกและหน้าตาดี จนเป็นที่กล่าวขวัญของบรรดาสาวๆ ในแวดวงไฮโซเมื่อหลายปีก่อน เขาหายไปนานมาก เพราะถูกคดีทำร้ายร่างกายหญิงสาวคนหนึ่ง ชื่อของเขาถูกจารึกในวงสังคมไฮโซ ว่าเป็นผู้ชายไม่ควรไม่ยุ่งเกี่ยว ด้วยความโหดร้ายป่าเถื่อนที่เขาเคยทำกับผู้หญิงคนนั้น แม้ว่าคดีดังกล่าวเขาจะชนะคดีก็ตาม แต่ที่สำคัญกว่านั้น “พีท” เป็นเหมือนแขกในบ้านของเธอมานาน เขาสนิทสนมกับพ่อของเธอดี เพราะทำธุรกิจร่วมกัน และเธอเคยแอบหลังรักเขาด้วยซ้ำ ก่อนที่เขาจะหายไปพร้อมกับข่าวคราวที่ไม่ดีเกี่ยวกับความรัก

“จำผมได้แล้วรึ สาวน้อย”

พีทหัวเราะในลำคอ รู้สึกพอใจที่เธอจำได้ เขาเป็นเพื่อนนักธุรกิจของพ่อเธอ แต่อายุน้อยกว่าพ่อของเธอมาก

“คุณจับฉันมาทำไม”

ชายหนุ่มโยนกระดาษแผ่นหนึ่งให้เธอพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนที่เตียงอย่างสบายอารมณ์

ปรางค์ทรายก้มลงเก็บกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาจากพื้น มันเป็นสัญญาการจำนองบ้านและที่ดินเพื่อกู้ยืมเงินจำนวนมาก และเจ้าของสัญญาคือชื่อของนายอรรณพ พ่อของเธอนั่นเอง

“บ้านหลังนี้.. คุณพ่อของฉันเอามันไปจำนองเพื่อกู้เงินมาจากธนาคาร แต่พอคุณพ่อเสีย เราไม่มีเงินจ่ายดอกเบี้ย คุณแม่เลยขายทอดตลอดเพื่อจ่ายหนี้สินของคุณพ่อไปหมดแล้วค่ะ”

หญิงสาวชี้แจงกับเขาเสียงอ่อย เธอไม่รู้หรอกว่าพ่อของเธอทำสัญญาซ้ำซ้อนอย่างนี้ได้ยังไง แต่สิ่งที่เธอไม่เข้าใจก็คือ พีทเป็นหนุ่มนักธุรกิจหัวก้าวหน้าที่กำลังมีชื่อเสียงด้านอสังหาริมทรัพย์ เขาจะไม่รู้เลยหรือ ว่าเอกสารต่างๆ ที่พ่อนำไปจำนองนั้น มันไม่ใช่ฉบับจริง

“ใช่...ผมรู้ ว่าพวกคุณขายบ้านหลังนั้นไปแล้ว”

“สัญญานี้ มันควรเป็นโมฆะนะคะ”

พีทยิ้มๆ แล้วตบที่ว่างข้างเตียง

“มาคุยกันตรงนี้เถอะ คุณยืนคุยตรงนั้น ผมฟังไม่ถนัด”