ตอนที่ 4 เทียบเชิญแห่งความตาย

มีอามองข้ามอุปกรณ์ต่างๆ ในห้องและมองหาอะไรบางอย่างตรงโต๊ะขนาดใหญ่ ทันใดนั้นเธอก็เห็นซองจดหมายสีดำที่เต็มไปด้วยความลึกลับ

ลวดลายดอกกุหลาบสีทองล้อมรอบด้วยชื่อของเธอ ราวกับเทียบเชิญแห่งความตาย

มีอา แองเจล

แน่นอนว่ามันคือเทียบเชิญแห่งความตายที่มีอาได้รับ ตอนแรกเธอคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ ทว่าหลังจากที่มีอาฉีกมันทิ้ง วันต่อมาเธอก็พบว่ามันปรากฏอยู่ที่เดิมบนเตียงนอนของเธอ

เล่ากันว่ามันคือข้อเสนอของซาตานที่มอบให้กับผู้ที่สิ้นหวัง

ความจริงเธออยากจะหัวเราะเยาะ ช่วงเวลาที่สิ้นหวังที่สุดของเธอได้ผ่านพ้นไปแล้ว ตอนนี้มันไม่มีประโยชน์อะไร

แต่เมื่อวันนี้มีอาได้พบกับเกียร์อีกครั้ง ในที่สุดเธอก็รู้แล้วว่าวิญญาณของเธอจะใช้แลกกับอะไร

หญิงสาวแกะซองจดหมาย ด้านในมีข้อความสั้นๆ เขียนไว้ด้วยตัวอักษรสีทองว่า

จงเขียนความปรารถนาของเจ้าต่อซาตาน หากความปรารถนาสามารถเป็นจริงได้ คำขอของเจ้าจะเป็นสีทองและสัญญาจะมอดไหม้

สัญญาลึกลับแบบนี้หากเป็นคนทั่วไปคงไม่กล้าเสี่ยง แต่เธอเป็นใคร

คนที่เกิดคนเดียวและตายคนเดียวอย่างเธอมีความปรารถนาเพียงอย่างเดียวในชีวิตนี้ นั่นคือตายโดยไม่เสียใจ

เธอหยิบปากกาขนนกที่ซ่อนอยู่ในซองจดหมายสีดำออกมา ขนนกสีดำขนาดเท่าฝ่ามือ ทว่ากลับเปล่งแสงสีทองออกมาจางๆ

หญิงสาวลากเก้าอี้และนั่งลงอย่างใจเย็น มองลายมือสวยงามบนกระดาษด้วยความสงบ

กลิ่นโลหะและกระดาษในห้องลับทำให้มีอามีสมาธิมากขึ้น ในที่สุดมือเรียวก็กดปลายขนนกลงบนจดหมายและเขียนอย่างบรรจง

ฉันต้องการเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวของเกียร์ ฟร้อนต์

ผ่านไปนานมาก ลายมือที่เกิดจากรอยขีดของปากกาขนนกสีดำก็ไม่เปลี่ยนแปลง ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันตัวเอง เธอถอนหายใจ ทิ้งจดหมายนั้นไว้และเดินกลับขึ้นไปบนห้อง

เสียเวลาจริงๆ

ไฟในห้องดับลงพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่จางหายไป ลายมือสีทองสว่างวาบพร้อมกับข้อความที่ปรากฏอีกครั้ง

ฉันต้องการเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวของเกียร์ ฟร้อนต์

ข้อความสีทองเปล่งประกายราวกับมีชีวิต หลังจากนั้นเปลวไฟสีทองก็ค่อยๆ ลุกลามจากด้านหนึ่งของจดหมาย ขนนก และซองจดหมายสีเข้มในความมืด ก่อนที่จะไม่หลงเหลือแม้แต่เศษขี้เถ้าโดยที่มีอาไม่รู้เรื่องอะไรเลย

ห่างไปแสนไกลในเมืองหลวง ร่างในเงามืดนั่งข้างหน้าต่าง ดวงตาสีเข้มสะท้อนแสงจันทร์สีเงินราวกับเงาสะท้อนจากกระจก แสงจันทร์สีเงินสาดส่องลงบนร่างสูงโปร่งจนเกิดเหลี่ยมมุมแสนลึกลับ หากแต่เค้าโครงบนใบหน้านั้นก็ยังมองเห็นได้อย่างรางเลือน

ในมือของชายหนุ่มคือจดหมายสีดำสนิทที่มีข้อความสีทองปรากฏขึ้นจางๆ

ฉันต้องการเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวของเกียร์ ฟร้อนต์

มุมปากของชายหนุ่มปรากฏรอยยิ้มลึกลับ เขาแค่นเสียงหัวเราะในลำคออย่างแผ่วเบา “มีอา แองเจล...”

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว มีอาทำภารกิจสุดท้ายเสร็จสิ้นในวันที่ห้าหลังจากนัดกับเกียร์ เธอกลับไปยังบ้านหลังเล็กของเธออีกครั้ง ข้าวของในบ้านนั้นมีไม่มาก เพียงพอสำหรับเก็บไว้ในกระเป๋าอวกาศที่เธอมี หลังจากกวาดข้าวของจำเป็นใส่กระเป๋าอวกาศแล้วเธอก็เตรียมเดินทางไปยังเมืองหลวงของรัฐกลาง

โลกใบนี้ถูกบริหารด้วยรัฐบาลโลก ซึ่งแยกเป็น 7 เขตปกครองนั่นคือ 7 รัฐ รัฐกลางคือศูนย์รวมของรัฐบาลโลกและเป็นศูนย์รวมการกระจายอำนาจที่คอยควบคุมอีก 6 รัฐที่เหลือ มหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดของรัฐกลางก็คือ National Center University ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยที่รวบรวมเด็กหัวกะทิจำนวนมากจากทั่วโลก

เนื่องจากเทคโนโลยีที่ล้ำหน้านักศึกษาส่วนมากจึงเรียนจากทางไกล ใช้ร่างจำลองในการเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยที่รองรับการแสดงผลสามมิติ ทว่าหากต้องรับหรือส่งมอบภารกิจสำคัญก็จำเป็นต้องเดินทางไปยังมหาวิทยาลัยซึ่งเป็นที่ตั้งของ NCU[ ต่อไปจะใช้ NCU แทน National Center University]

เดิมทีมีอาไม่ได้ตั้งใจจะเข้าเรียนใน NCU แต่เป็นเพราะมีคนบอกเธอว่าในมหาวิทยาลัยมีภารกิจลับที่สามารถรับและหากทำสำเร็จก็จะได้รับค่าตอบแทนเป็นเงินหรือสิ่งของที่มีมูลค่าสูง

เงิน...เป็นสิ่งเดียวที่มีอาต้องการมาตลอด

แต่น่าขำที่เธอกลับเขียนเรื่องตลกลงไปในเทียบเชิญแห่งความตาย แทนที่จะปรารถนาเป็นเศรษฐีอย่างที่เธอต้องการ

ทว่าทันใดนั้นก่อนก้าวขึ้นรถไฟมีอาก็ชะงักฝีเท้า นึกไม่ออกว่าจดหมายสีดำฉบับนั้นหายไปไหน ลมหนาวพัดกรูเข้ามาทำเอาเส้นผมสีน้ำตาลของมีอายุ่งเหยิง เธอกระชับผ้าพันคอสีแดงด้วยมือที่สวมถุงมือสีขาวสะอาด ลมหายใจร้อนเต็มไปด้วยหมอกควันซ่อนสายตาที่เย็นชาของเธอไว้อย่างลึกลับ รอกระทั่งคนทั้งหมดขึ้นไปบนรถไฟ มีอาจึงก้าวตามขึ้นไปเป็นคนสุดท้าย

รถไฟความเร็วสูงในยุคนี้เร็วเกือบเท่ากับการเดินทางด้วยเครื่องบิน และด้วยสภาพอากาศที่เลวร้ายทำให้มีอาตัดสินใจที่จะเดินทางโดยรถไฟความเร็วสูง คนที่ไม่ถูกกับอากาศหนาวเย็นอย่างเธอไม่สามารถทนได้กับสภาพอากาศแบบนี้จริงๆ มันอาจจะเป็นเพราะเธอไม่ได้มีพลังความสามารถพิเศษเหมือนคนอื่น นั่นจึงทำให้มีอาไวต่อสภาพอากาศมากกว่าคนปกติ

เธอเดินเข้าไปในตู้รถไฟ เห็นผู้คนมากมายที่สวมเสื้อผ้าสบายๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนเหล่านี้ไม่ใช่คนธรรมดา

เนื่องจากเพื่อควบคุมการกระทำของเหล่ามนุษย์ที่กลายพันธุ์และผู้ที่มีพลังพิเศษ สภากลางของโลกจึงมีการจัดตั้งสมาคมผู้มีพลังพิเศษขึ้นมา ชื่อว่า Specialist Association หรือ S.A.[ S.A. หรือ Specialist Association ต่อไปนี้จะใช้ S.A. เป็นตัวย่อ] ผู้ที่มีพลังพิเศษจะต้องได้รับการลงทะเบียนและได้รับตราประจำสมาคมเป็นรูปปีกนกสีเงิน ซึ่งตรงกลางจะมีอักษรย่อ S.A. และพื้นหลังจะเป็นสีต่างๆ ตามประเภท

คนเหล่านั้นมองมีอาด้วยสายตาเหยียดหยาม แน่นอนว่าเพราะเธอเป็นคนธรรมดา แม้ว่าผู้มีพลังพิเศษจะไม่สามารถทำร้ายพลเรือนได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่ได้รับการดูถูกเหยียดหยาม มีอามองผ่านสายตาเหล่านั้นอย่างเย็นชา เธอนั่งลง หยิบหูฟังออกมาสวมหลับตาลงและจมดิ่งกับเพลงที่ดังขึ้นในหู

ใช้เวลากว่าสิบชั่วโมงในการเดินทางจากรัฐที่มีอาอาศัยอยู่ชั่วคราวเพื่อเข้าสู่เมืองหลวงของรัฐกลางอย่างโครม่า[ รัฐกลางชื่อจริงคือรัฐอันวามีทั้งหมด 7 เมือง เมืองหลวงคือโครม่า ]

เมืองโครม่าเป็นศูนย์รวมทางวัฒนธรรม ดังนั้นสถาปัตยกรรมส่วนใหญ่จึงรวมเอาหลากหลายวัฒนธรรมเก่าๆ มาผสมผสานกันอย่างลงตัว ความเจริญของโครม่านั้นคือระดับสูงสุดของโลก แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ยังคงเอกลักษณ์ของความเป็นเมืองเก่าได้เป็นอย่างดี

เพื่อรักษาอาคารเก่าๆ โครม่าจึงมีกฎไม่ให้ใช้ยานพาหนะบินได้ในเขตตัวเมือง ใช้ได้เฉพาะยานพาหนะบนภาคพื้นดินรวมถึงขนส่งสาธารณะเท่านั้น สำหรับคนที่ลอยหรือบินได้จะถูกห้ามใช้ความสามารถนี้ เว้นเสียแต่ว่าจะได้รับการอนุญาตจากทางรัฐ ไม่อย่างนั้นแล้วจะมีความผิดทางกฎหมาย

เนื่องจากมีกฎที่เคร่งครัดจึงทำให้อาชญากรรมในเมืองโครม่านั้นน้อยจนเกือบเป็นศูนย์

ร่างในโค้ชสีขาวเดินลงจากรถไฟอย่างเร่งรีบขณะที่มือข้างหนึ่งจับโทรศัพท์และพูดอย่างรวดเร็ว “ชานชาลา E23”

[ยืนอยู่ตรงนั้นแหละ]

“ฉันใส่เสื้อสี...”

ตู๊ด...

ปลายสายตัดไปอย่างรวดเร็ว

มีอาขมวดคิ้ว นึกไม่ออกว่าเกียร์จะหาเธอเจอได้ยังไง หญิงสาวรอให้คนจำนวนมากเดินออกไปก่อนเพื่อลดการเบียดเสียด ทว่าคนส่วนใหญ่ที่เห็นเธอที่แต่งตัวอย่างมิดชิดจึงเบียดกระแทกหญิงสาวเป็นระยะ หลายครั้งที่มีอาพยายามหลบเลี่ยงแล้วแต่ก็ยังหลบไม่พ้น เนื่องจากคนส่วนใหญ่เป็นผู้มีพลังพิเศษ มันก็เหมือนการเอาไข่กระแทกหินเท่านั้น หญิงสาวพยายามสงบสติอารมณ์และภาวนาให้เกียร์มาถึงไวๆ

ตึก!

ในจังหวะที่มีอากำลังหลบหญิงสาวคนหนึ่งที่ตั้งใจเดินชน ร่างของเธอก็กระแทกเข้ากับหน้าอกแข็งและร้อน ของคนคนหนึ่ง กลิ่นกายหอมสดชื่นของชายหนุ่มทำให้มีอาตื่นตะลึง เธอผลักเขาออกและตั้งใจจะขอโทษ ทว่าร่างบอบบางกลับถูกรัดแน่นขึ้นพร้อมกับเสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ของผู้ชายดังขึ้นข้างหู

“ตัวหอมเหมือนที่คิดเลยนะ...ที่รัก”