ตอนที่ 2 รสจูบ

“เข้ามาสิ” เสียงของผู้ชายดังขึ้นเมื่อมีอายืนอยู่หน้าประตูบานใหญ่ ก่อนที่เธอจะเปิดประตูเข้าไป บานประตูก็เปิดออก สิ่งแรกที่มีอาสัมผัสได้ก็คือกลิ่นหอมของกาแฟ ห้องชุดสุดหรูถูกตกแต่งอย่างสวยงามด้วยโคมไฟคริสตัล เครื่องเรือนทั้งหมดเป็นสีขาวและดำ แต่ขณะเดียวกันก็มีไม้ประดับและดอกไม้สีสันสดใสวางประดับตามมุมต่างๆ ของห้อง ทุกอย่างที่เธอเห็นดูราวกับของจริง แม้แต่เมื่อเธอใช้ปลายนิ้วแตะกลีบดอกทิวลิปสีแดงในแจกัน ก็ยังให้สัมผัสอันนุ่มนวลที่ปัดผ่านอย่างแผ่วเบา

“ชอบไหม” เจ้าของเสียงนั่งไขว้ขาเอนตัวกับโซฟาเบดสีขาวตัวใหญ่ รูปร่างสูงโปร่งทว่าแข็งแกร่งซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินและกางเกงขายาวสีเทาเข้มพอดีตัว ใบหน้าหล่อเหลาราวกับดารานายแบบในนิตยสารทำให้เขาดูราวกับหลุดออกมาจากปกนิตยสาร เส้นผมสีดำเข้มซอยสั้นปกระหน้าผากและปิดบังดวงตาเรียวสีเข้มดูลึกลับน่าค้นหา จมูกโด่งเป็นสันเหนือริมฝีปากได้รูปที่โค้งเป็นรอยยิ้มบางๆ เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มปลดกระดุมสองเม็ดแรกเผยให้เห็นแผงอกรำไร

ลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลงเมื่อมีอาเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆ ดวงตาคมหรี่ลงราวกับราชสีห์กำลังจ้องเหยื่อ

มีอารู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องมาไม่วางตา เธอแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นและทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาสีขาวอีกตัวที่อยู่ใกล้ๆ

“มองทำไม”

“หายไปสองสัปดาห์โดยไม่บอก ฉันคิดถึง” เขาตอบตามตรง ยังคงจับจ้องมีอาไม่วางตา

มีอาชินชากับถ้อยคำหวานหูที่เกียร์มักจะพูดสีหน้าจึงไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากนัก เธอยิ้มพร้อมกับตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงยียวน “คิดถึงแค่ไหน”

“คิดถึงจนจะตายแล้ว” เขาว่า ขยับตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมกับตบที่นั่งข้างตัว “มานั่งข้างฉันสิ”

มีอาไม่ได้คิดอะไรมาก เมื่อเกียร์เชิญชวนเธอจึงลุกไปนั่งข้างเขา ทันทีที่ร่างเพรียวบางนั่งลง ชายหนุ่มที่นั่งตัวตรงก็โอบเอวบางไว้อย่างแนบแน่น หญิงสาวเลิกคิ้วมองเขา แปลกใจเล็กน้อย “วันนี้นายดูแปลก”

แม้ว่าเกียร์จะปากหวาน แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขารุกถึงตัวเธอขนาดนี้มาก่อน ถึงปากจะบอกว่าเป็นแฟนกัน แต่ความสัมพันธ์ส่วนใหญ่มีเพียงการร่วมงาน การหยอกเอินเป็นเพียงสิ่งที่เกิดขึ้นบางครั้งบางคราวเท่านั้น ขณะเดียวกันมีอาก็รู้สึกสบายใจกับการปฏิบัติแบบนั้นของเกียร์ นอกจากจับมือหรือกอดบ้างในบางที น้อยครั้งที่เขาจะเป็นฝ่ายรุกและกอดเอวเธอแน่นขนาดนี้

ความตกใจทำให้มีอารู้สึกมวนท้อง ราวกับจู่ๆ ก็ถูกฉุดลงเหว

ปรากฏว่าประสาทสัมผัสทั้งห้านั้นใช้งานได้ดีมากจนเกือบจะเชื่อแล้วว่าเป็นเรื่องจริง

“นายใกล้ฉันเกินไปหรือเปล่า เราอยู่กันสองคนไม่จำเป็นต้องแสดง อ๊ะ!” มีอาอุทานเสียงแผ่วเมื่อจู่ๆ เกียร์ก็ยกตัวเธอขึ้นนั่งบนตักเขาอย่างง่ายดาย สัมผัสใกล้ชิดนี้ทำให้เธอหัวใจเต้นแรงอย่างช่วยไม่ได้ โดยเฉพาะเมื่อรับรู้ได้ถึงกลิ่นหอมสะอาดจากตัวของเกียร์และอุณหภูมิร่างกายของคนตรงหน้า

ระดับสายตาของมีอาคือคางของเกียร์พอดี ผิวของเขาละเอียดมากราวกับผิวของเด็ก จนมีอาเกือบเผลอยกมือขึ้นลูบหากเกียร์ไม่พูด

ให้ตายสิ...เทคโนโลยีของ Front League นั้นเหมือนจริงเกินไปแล้ว

“ตัวเธอหอมจัง ตัวจริงหอมแบบนี้หรือเปล่า”

มีอากะพริบตาปริบๆ หน้าแดงเล็กน้อยเมื่อถูกชมแบบนี้ เธอรีบกลบเกลื่อนอาการเขินอายบอกว่า “มันเป็นแค่กลิ่นสังเคราะห์ที่แต่งขึ้นในเกม ไม่เกี่ยวอะไรกับชีวิตจริง”

“งั้นเหรอ” ทันใดนั้นเขาก็ก้มลงขบติ่งหูของมีอาอย่างแผ่วเบาจนเธอสั่นสะท้าน “เธอไม่เคยยอมมาเจอฉันเลย ที่รัก...มาเจอกันได้ไหม”

เขาหมายถึงนัดเจอกันในความจริง เขาอยากเดต อยาก...

หญิงสาวย่นคอ เธอควบคุมสติอย่างรวดเร็วและตอบเสียงเรียบ “ยังไม่มีความจำเป็นอะไร ฉันยังต้องเรียนจากทางไกล”

“ทำไมล่ะ? กลัวว่าฉันจะไม่ชอบเธองั้นเหรอ”

“เปล่า ฉันแค่ยังไม่ว่าง” มีอารีบตอบปัด เธอยังไม่มีเวลามากขนาดนั้น ความสัมพันธ์ภายใน Front League เป็นความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นจากความร่วมมือ แม้ว่าจะมีความรู้สึกดีอยู่มาก แต่เธอเองมีภารกิจหลายอย่างที่ยังทำไม่เสร็จ การเปิดเผยตัวตนต่อคนในโลกออนไลน์ เธอเกรงว่าจะส่งผลร้ายมากกว่าดี

อย่างน้อยก็จนกว่าสิ่งที่เธอเตรียมไว้ประสบความสำเร็จ

“ตอบปัดแบบนี้...กลัวภารกิจไม่สำเร็จเหรอ”

“...” มีอานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะคิดว่าเขาหมายถึงภารกิจใน Front League ที่บางอย่างเมื่อทำสำเร็จแล้วจะได้รับค่าตอบแทนเป็นสกุลเงินสากล เธอยิ้มกลบเกลื่อนและตอบว่า “ไม่เกี่ยวหรอก ฉันต้องเตรียมตัวฝึกงาน”

“สาขาอิสระไม่มีการฝึกงานนี่นา...” เขาพูดเสียงเรียบ ยังคงแกล้งขบติ่งหูมีอาเป็นระยะพร้อมกับกอดเธอแน่น

ไม่รู้ว่ามีอาเริ่มชินกับการนั่งในท่านี้เมื่อไร แต่เธอขี้เกียจที่จะบ่นเพราะรู้ว่าแม้เกียร์จะไม่ได้อยู่ในสภาพปฏิบัติการก็ยังคงมีความแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก เทียบกันแล้วเธอสู้แรงเขาไม่ได้เลยจริงๆ

ความจริงทุกคนต่างก็รู้ว่าสาขาวิชาอิสระมีภารกิจให้เข้าร่วมบ่อยครั้งเพื่อประเมินความสามารถ หากแต่สาขาอื่นจะมารับภารกิจบ้างถ้าหากว่าต้องการคะแนนพิเศษ แต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีคนสนใจ

แต่เมื่อเกียร์พูดถึงสาขาที่เธอเรียน หลังของมีอาก็เกร็งจนเขารู้สึกได้ เธอเสมองไปทางอื่นและพูดว่า “นายไม่ได้เรียนสาขาเดียวกับฉันจะไปรู้อะไร”

สิ้นเสียงของมีอาเธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของเกียร์ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็พบเข้ากับดวงตาคมที่มองเธออย่างทะลุทะลวงราวกับมีอำนาจครอบงำทุกสิ่งทุกอย่าง

เกิดสภาวะเงียบงันขึ้นชั่วขณะ มีอาหาคำพูดให้ตัวเองไม่เจอ รู้เพียงแต่ว่าใบหน้าร้อนวาบ

“ใช่ ฉันไม่ได้เรียนจริงๆ นั่นแหละ” เกียร์พูดพร้อมรอยยิ้ม

หากแต่รอยยิ้มของเขาทำให้มีอารู้สึกแปลกๆ ในใจ เธอมองเค้าโครงใบหน้าที่ชัดเจนของเกียร์และเผลอคิดไปว่าใบหน้าแบบนี้เป็นที่รักของพระเจ้าขนาดไหนกันนะ ทำไมถึงยังมีผู้ชายที่มีใบหน้าสมบูรณ์อย่างเขาในโลก

ผู้เล่น Front League สามารถเปลี่ยนแปลงรูปร่างหน้าตาได้ก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าจะสามารถเปลี่ยนแปลงได้จนแตกต่างกับความเป็นจริงโดยสิ้นเชิง

อย่างน้อยใบหน้าของมีอาก็ดูธรรมดากว่าความเป็นจริงเล็กน้อย และผิวเข้มกว่าความเป็นจริงเฉดหนึ่ง ทว่ารูปร่างของเธอก็ยังคงเป็นเหมือนเธอที่สวมบอดี้สูทในโลกแห่งความจริง

มีอาดึงสติตัวเองกลับมาและหลบตาเกียร์อย่างรวดเร็ว “นายเห็นฉันพอหรือยัง”

“ยังไม่พอ”

หญิงสาวเลิกคิ้วมองเขาอย่างไม่เข้าใจ เธออยากเจอเขาก็จริง แต่ไม่เคยเจอเขาที่กระตือรือร้นขนาดนี้มาก่อน กระตือรือร้นจนมีอาที่คิดจะเริ่มเป็นฝ่ายรุกรู้สึกสับสนในตัวเองเล็กน้อย

แทบจำไม่ได้ว่าเกียร์เมื่อก่อนเป็นอย่างไร

ทั้งยังรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันอยู่ในตอนนี้

“ฉัน...” เธอไม่รู้จะพูดว่าอะไร

“รู้ไหมทำไมฉันถึงชวนเธอมาที่ห้อง” เขาถาม

“...” แน่นอนว่าเธอมีความคิดบางอย่างในใจ แต่เธอไม่มีทางพูดออกมา มีอาจึงทำได้เพียงเม้มปากแน่นทำเป็นไม่รู้เรื่อง

“ฉันคิดถึงเธอมาก...” เขาลากเสียงยาว

“...” มีอาข่มหัวใจที่เริ่มเต้นแรงอีกครั้ง

“ตอนแรกฉันไม่คิดจะมาอยู่ชั้น 96 แต่พอคิดว่าฉันมีแฟนอยู่คนหนึ่ง ก็คิดว่าชั้น 96 ก็ไม่เลวนัก”

“...” เธอพยายามบอกตัวเองว่าเขาแค่แกล้งพูดให้เธอเขินอายจึงยังพอมีสติอยู่บ้าง

“AI ที่ดูแลระบบทั้งหมดของชั้นที่ 96 นี้ฉันเป็นคนเขียนโปรแกรมเอง ไม่ว่าจะเป็นเส้นผม ลมหายใจ กลิ่นกาย เงาร่าง หรือแม้แต่โค้ดทุกตัวที่ประกอบเป็นร่างอวตารของเธอ... ขอเพียงแค่ AI ของฉันตรวจจับได้ มันก็รู้ว่าเป็นเธอ...”

“...”

“มีอา...”

“อืม...”

“ฉันอยากพบเธอ”

“ฉันอยู่นี่ไง”

“หมายถึงพบเธอจริงๆ”

“ฉัน...”

“ยังไม่ต้องปฏิเสธ...” เขารีบขัด จับคางเรียวให้หันมาจ้องตาเขา

มีอาไม่สามารถหลบตาเขาได้จึงทำได้เพียงแสร้งทำเป็นจ้องเขาตาแข็ง คนที่เก็บความรู้สึกเก่งมาตลอดเกือบจะควบคุมความบ้าคลั่งในใจไม่อยู่

“ว่ากันว่า Front League เป็นการจำลองสภาพร่างกายและจิตใจของผู้เล่น เกือบจะเหมือนการนำร่างกายเข้าสู่โลกออนไลน์ ตอนแรกฉันไม่ได้ใส่ใจนัก แต่เพราะความเจ็บปวดที่ได้รับจากอาการบาดเจ็บนั้นเหมือนจริงมากเกินไป”

“...” มีอาพูดไม่ออก อาการบาดเจ็บครั้งแรกของเกียร์เกิดขึ้นเมื่อเขาปกป้องเธอในภารกิจระดับ SSS เพราะเธอถูกรบกวนจากประสบการณ์ชีวิตจนเสียสมาธิ หากไม่ได้เกียร์ บางทีแม้แต่ร่างกายใน Front League อาจจะเสียหายจนตาย

การตายใน Front League หมายถึงการเริ่มต้นใหม่ สถานะต่างๆ ก็หายไปด้วย ทุกคนในเกมนี้จึงรู้ว่าชีวิตสำคัญแค่ไหน อาการบาดเจ็บของเกียร์จึงส่งผลร้ายแรงต่อเขาอย่างมาก

ในฐานะอันดับหนึ่งรุ่นที่ 5 นั่นหมายความว่ามีคนจ้องจะล้มเขาอยู่เสมอ

มีอาใช้เวลาเกือบสามเดือนในการดูแลเขา จนในที่สุดเกียร์ทนเห็นเธอรู้สึกผิดไม่ไหวจึงเสนอเงื่อนไขให้เธอมาเป็นแฟนเขา

ตอนนั้นเธอคิดว่ามันไม่ได้เสียหายอะไรจึงตอบกลับไปอย่างง่ายดาย

แต่เมื่อเวลาผ่านไปกว่าสามปี จากเด็กสาวอายุเพียงสิบห้า ตอนนี้เธออายุสิบแปดปีแล้ว เธอเริ่มเข้าใจโลกของผู้ใหญ่

สภาวะรอบข้างทำให้มีอาต้องเติบโตก่อนวัย แต่ขณะเดียวกันเธอก็ยังคงมีหัวใจของเด็กสาวคนหนึ่ง

ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่เธอรู้สึกดีกับเกียร์จริงๆ แต่ขณะเดียวกันด้วยฐานะของเธอ เมื่อเริ่มโตขึ้นก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับใครสักคน

เกียร์ไม่รู้ว่ามีอากำลังคิดถึงเรื่องอะไร แต่เมื่อเห็นท่าทางเหม่อลอยของเธอ เขาจึงจับคางเรียวไว้แน่น พูดเบาๆ ว่า “ฉันอยากรู้ว่ารสจูบใน Front League จะเหมือนจริงไหม”

ภาพตรงหน้าไหววูบ มีอาสัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนที่ริมฝีปาก ราวกับผีเสื้อตัวหนึ่งกระพือปีกในช่องท้อง ก่อนจะค่อยๆ แยกร่างเป็นเท่าทวีคูณ กว่าจะรู้ตัวผีเสื้อนับล้านก็กระพือปีกและบินวนในช่องท้องอย่างบ้าคลั่ง

สัมผัสแน่นที่เอวเล็กทำให้เธอขยับไปไหนไม่ได้ หากแต่ความนุ่มนวลที่ริมฝีปากค่อยๆ หนักหน่วงมากขึ้นจนเธอเริ่มเบลอ

มันเป็นความรู้สึกที่แปลกมาก...แปลกจนเหมือนเธอตกลงไปในหลุมดำที่มีแรงดึงดูดมหาศาล

ดวงตาสีเข้มของเขาค่อยๆ ปิดลง แรงกดที่ริมฝีปากแน่นขึ้น เขาบีบคางเรียวของเธอจนรู้สึกชา ริมฝีปากของมีอาแยกออกจากกัน เกียร์ฉวยจังหวะนั้นแทรกเรียวลิ้นเข้ามาในโพรงปากเล็ก ค่อยๆ หยอกล้อจนเธอเริ่มรู้สึกแปลกๆ ไปทั่วร่างกาย

ความร้อนแผ่กระจายจากหัวใจไปยังเส้นชีพจรทั้งหมดในตัว เขาดูดดึงลิ้นเล็กและพลิกรังแกมันอย่างอุกอาจ มีอาตกใจจนลืมต่อต้าน ทำอะไรไม่ถูกนอกจากขยำเสื้อเชิ้ตสีเข้มของเขาและนับขนตาที่เป็นแพหนาของเกียร์อย่างโง่งม

กระทั่งเขาถอนริมฝีปากออกและขบกลีบปากบางเบาๆ มีอาจึงสะดุ้งเฮือก เมื่อเธอสบเข้ากับดวงตาคมที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจที่ปิดไม่มิด เขาก็บีบแก้มมีอาและพูดว่า

“หวานมาก...”

“...” ใบหูของมีอาแดงก่ำ ดวงตาพร่าเลือนมองเขาและเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

“ฉันอยากเจอมีอา...”

“...”

“อยากจูบ...”

“...”

“อยากกอด...”

“...”

“อยากกดเธอลงบนเตียงแล้วกลืนมีอาทั้งตัว...”

“...”

“อยาก...”

“หยุดเถอะ ฉัน...” มีอาหน้าแดงก่ำจนพูดอะไรไม่ออก เธอตกใจเกินกว่าจะหาหรือเรียบเรียงคำพูดในตอนนี้ ขณะเดียวกันก็อายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี อยากล็อกเอาต์เสียตอนนี้ ทว่าตราบใดที่มีการสัมผัสกับร่างกายของผู้เล่นอื่น คิดจะออฟไลน์หนีก็ทำไม่ได้

เกียร์เหมือนจะรู้เรื่องนี้เขาจึงกอดเธอแน่น

เขาซุกใบหน้าหล่อเหลาเข้ากับซอกคอของมีอา แกล้งขบเบาๆ จนเธอสะดุ้งด้วยความอ่อนไหว “ฉันน่ะ...อยากเด็ดปีกนางฟ้าของมีอาแล้วเก็บเธอไว้ข้างตัวตลอดชีวิตจริงๆ”

“...” เธอตัวสั่นเทา ร่างกายที่เครียดเกร็งค่อยๆ หมดแรงต่อต้าน มือเล็กทั้งสองข้างโอบรอบเอวสอบของเกียร์ อยากกระซิบตอบกลับเขาว่า

...ฉันไม่ใช่นางฟ้า ไม่เคยเป็น และไม่มีวันเป็น...