Ep.4

“ทำไมแกมองฉันแบบนี้ล่ะจิน ฉันดูประหลาดมากเลยเหรอ”

“ฉันไม่ได้มองเพราะว่าแกประหลาดหรอกจ้ะ แต่ฉันเห็นว่าแกดูสวยมากต่างหากล่ะ”

“แกก็สวยเหมือนฉันได้นี่นา ก็แค่ถอดแว่นหนาเตอะของแกออกซะ แล้วก็ถอดชุดกระโปรงลายดอกที่ยาวจนลากพื้นของแกออกเสีย แค่นี้ก็สวยแล้ว” ธีระวรรณออกความเห็น อย่างที่หล่อนกำลังนึกวาดภาพอยู่ตอนนี้

“บ้า! แกจะให้ฉันเดินแก้ผ้าออกไปหรือไงยะ”

“ฮ่าๆ แกก็ ฉันหมายถึงให้แกเปลี่ยนชุดที่แกใส่อยู่เนี่ย มาเป็นชุดที่อวดทรวดทรงองเอวบ้างสักหน่อย ส่วนผมที่ถักเปียสองข้างนี่ก็ปล่อยยาวแล้วไดรรีดให้ตรงสลวยบ้าง แล้วก็ไอ้แว่นตาหนาเตอะของแกเนี่ยก็เปลี่ยนมาเป็นคอนแทคเลนส์ซะ อ้อ...แล้วก็แต่งหน้าให้มีสีสันอีกสักหน่อยนะ ฉันว่าขี้คร้านหนุ่มๆ จะมองแกตาเป็นมัน” คนที่แต่งตัวเก่งเสนอความคิดเห็นตรงไปตรงมา จนคนฟังต้องจินตนาการตามตาโต

“โอ๊ย! ฉันทำไม่ได้หรอก ฉันเคยแต่งตัวของฉันแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ถ้าจะให้เปลี่ยนอย่างที่แกว่า ฉันคงไม่กล้าเดินออกจากบ้านแน่” จินดาราทำท่าขนลุกขนพองเมื่อนึกภาพตัวเองแต่งตัวตามที่เพื่อนสาวแนะนำ

“เออ ก็ตามใจแกก็แล้วกัน ฉันก็แค่แนะนำเพราะว่าหวังดีหรอกนะ แต่ถ้าแกไม่ชอบไม่มั่นใจก็แต่งมันแบบนี้แหละ ดูๆ ไปก็น่ารักไปอีกแบบนะ คนเราต้องเป็นตัวของตัวเองฉันว่ามันถึงจะมีความสุข เพราะไม่ว่าแกจะขี้เหร่กว่านี้อีกร้อยเท่าพันเท่าแกก็ยังเป็นเพื่อนรักของฉันอยู่ดีแหละน่า”

ธีระวรรณยิ้มให้เพื่อนรัก และกอดคอพากันเดินออกมาข้างนอกบ้านเพื่อรอโชเฟอร์หนุ่มหล่อมารับออกไปทานอาหารเย็นนอกบ้าน

แล้วสายตาของสองสาวก็มองเห็นรถบีเอ็มดับบลิวสีบรอนซ์เงินวิ่งเข้ามาจอดในบ้านทันที ธนาวินเปิดประตูรถเดินมาหาสองสาวพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานไปให้

ไม่ว่าจะมองเพื่อนรักของน้องสาวกี่ครั้ง เขาก็ยังมองหาความสวยเซ็กซี่ของหล่อนไม่เจอ แต่ทำไมก็ไม่รู้เหมือนกันเขาถึงได้จินตนาการไปว่าผู้หญิงหน้าตาจืดๆ ชืดๆ อย่างจินดาราจะสามารถทำให้เขาผ่านพ้นวิกฤตการคลุมถุงชนของเขาไปได้อย่างไม่น่าเบื่อเท่าไหร่นัก เขาเองก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรแต่ก็อยากจะลองเจรจากับหญิงสาวดูสักครั้ง และคิดว่าคืนนี้เขาคงจะได้คำตอบ

“พี่วิน มาพอดีเลย วรรณกับจินเพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ” สาวหมวยสวยอึ๋มเดินมาเสนอหน้ายิ้มหวานให้พี่ชายสุดที่รักด้วยท่าทางเตรียมพร้อมเต็มที่ที่จะออกไปข้างนอก

“เหรอ ถ้าอย่างนั้นรอพี่แป๊บเดียวนะ ขอตัวไปอาบน้ำแต่งหล่อสักครึ่งชั่วโมง โอเคนะ” แล้วร่างสูงใหญ่ก็เดินหายเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้สองสาวนั่งรอเขาอยู่ตรงม้านั่งหินอ่อนหน้าบ้าน ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมาเทพบุตรเจ้าเสน่ห์ก็มาปรากฏกายต่อหน้าสาวสวยทั้งสอง

จินดาราเผลอจ้องมองใบหน้าหล่อคมเข้มนั้นอย่างลืมตัว จนธีระวรรณต้องสะกิด ร่างบางจึงได้รู้สึกตัวและรีบก้มหน้าหลบสายตาที่มองเธออย่างขำๆ นั้นด้วยความเขินอาย

“เย็นนี้พี่วินจะพาเพื่อนวรรณไปทานข้าวที่ไหนคะ” น้องสาวจอมแก่นถามพี่ชายตัวเองด้วยน้ำเสียงแจ่มใส

“ไปขึ้นรถเถอะ รับรองว่าร้านที่พี่จะพาไป เลิศ หรู แล้วก็อร่อย แน่นอนชัวร์” หนุ่มหล่อทำท่ามั่นใจพร้อมกับเดินไปเปิดประตูรถให้สาวๆ แล้วตนเองก็ไปนั่งประจำที่คนขับสตาร์ตรถออกไปอย่างใจเย็น

ไม่นานนักทั้งสามก็มาถึงร้านอาหารหรูแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมืองกรุงเทพมหานคร

สองสาวหนึ่งหนุ่มกำลังเดินออกไปจากรถเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น

“กรี๊ดดดดด!”

ร่างบางของจินดาราเซถลาจนเกือบล้ม เพราะดันเดินเหยียบชายกระโปรงของตนเองจนสะดุดเกือบหัวคะมำ ดีที่คนตัวโตที่เดินตามหลังมารับไว้ได้ทัน

ดวงตาคมหวานเชื่อมดุจน้ำผึ้งมองสบตาคนตัวเล็กในอ้อมกอดผ่านแว่นสายตาของเธอด้วยความเสน่หา ใบหน้าหล่อเหลากระชากใจสาวๆ เริ่มคลี่ยิ้มให้นักเขียนสาวสวยด้วยความขำเล็กน้อยที่เห็นเธอยังคงตกใจไม่หาย และมองเขาตาโตอย่างอึ้งๆ

จินดาราเหมือนตกอยู่ในความฝัน ที่หนุ่มหล่อที่เธอเคยเห็นในเฟสบุ๊ค จะมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า หัวใจของเธอเต้นโครมครามจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน แก้มนวลสองข้างเริ่มแดงซ่านด้วยความขวยเขิน ‘ทำไมนะเจอคนหล่อทีไรใจของเธอมันถึงได้เต้นแรงแปลกๆ แบบนี้ทุกที’

“บอ...บอกอ เขาะ...ขอบคุณมากค่ะ” เจ้าของร่างเล็กพยายามยันตัวลุกขึ้นยืนโดยมีวงแขนแข็งแรงและมือเรียวใหญ่คอยประคองหญิงสาวไม่ให้ล้มลงไปอีก

“น้องจินมาทานข้าวเหรอครับ บังเอิญจังเลยนะที่เรามาเจอกันที่นี่ ไม่คิดเลยนะครับว่าตัวจริงของน้องจินจะสวยกว่าในรูปอีกแน่ะ”

เตชิน ภูมิพัฒน์ บรรณาธิการหนุ่มแห่งสำนักพิมพ์มายดาร์ลิ่ง มองนักเขียนในสังกัดของตนด้วยความชื่นชม

ครั้งแรกที่เขาเห็นรูปของจินดาราในโลกออนไลน์ เขาก็บอกได้คำเดียวว่าเธอคือผู้หญิงในสเปคของเขา และเมื่อมาเห็นตัวจริงของหญิงสาวในวันนี้ ชายหนุ่มจึงบอกกับใจตนได้อีกครั้งว่า ครั้งนี้เขาจะต้องตามจีบสาวในฝันของเขาคนนี้ให้จงได้ เพราะในประวัติของจินดาราบอกว่าเธอยังโสด เพราะฉะนั้นเขาจึงคิดเอาเองว่าเธอยังไม่มีเจ้าของแน่นอน

จินดารายิ้มให้บรรณาธิการหนุ่มด้วยความเขินอายเล็กน้อย เพราะเขามีรูปร่างหน้าตาหล่อขาดบาดใจซะขนาดนั้นใครเห็นก็คงต้องหวั่นไหวเป็นธรรมดา

“ใครเหรอจิน” ธีระวรรณชักสงสัยว่าผู้ชายตัวสูงๆ เหมือนเสาโทรเลขคนนี้เป็นใคร เพราะดูท่าทางเพื่อนของเธอกับเขาคงจะรู้จักกันแล้ว

“อ๋อ นี่คือคุณเตชิน บอกอของสำนักพิมพ์มายดาร์ลิ่ง ที่ฉันส่งนิยายไปให้ไง” จินดาราแนะนำให้เพื่อนสาวของเธอได้รู้จักกับบรรณาธิการหนุ่ม

“พี่บอกอคะ นี่ธีระวรรณหรือวรรณเพื่อนรักของจินค่ะ และนี่พี่ชายของวรรณเขาค่ะ” จินดาราแนะนำให้ทั้งสองฝ่ายได้รู้จักกันตามมารยาท

“สวัสดีครับ ผมเตชินยินดีที่ได้รู้จักกับทุกคนนะครับ”

เสียงทุ้มกล่าวนุ่มๆ ด้วยรอยยิ้มสดใสเป็นมิตร แล้วดวงตาหวานซึ้งคู่นั้นก็ปรายตามาทางจินดาราอีกครั้งด้วยรอยยิ้มหวานฉ่ำอย่างไม่เกรงใจใคร

มีเพียงธนาวินเท่านั้นที่ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา เขายังคงเก๊กหน้าขรึม เอามือล้วงกระเป๋าอย่างเสียมารยาท ชายหนุ่มไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมเขาจึงรู้สึกขัดใจนักที่เห็นบรรณาธิการหนุ่มรูปหล่อคนนี้ทำท่าทางกรุ้มกริ่มใส่ยายเฉิ่มจอมซุ่มซ่ามผมเปียคนนี้ ทั้งๆ ที่เขาก็ไม่ได้คิดพิศวาสหล่อนเลยแม้แต่น้อย ก็แค่ปรารถนาอยากให้หล่อนมาเป็นเมียจอมปลอมให้เขาก็เท่านั้น

อาหารหน้าตาน่าทานถูกนำมาเสิร์ฟไว้บนโต๊ะมหลายอย่าง ธีระวรรณดูท่าทางจะกระดี๊กระด๊ามากกว่าใครๆ เพราะได้เพื่อนใหม่อย่างเตชินมาร่วมทานอาหารด้วยกัน สองหนุ่มสาวคุยกันอย่างสนุกสนานโดยไม่เกรงใจสายตาคนมอง ในขณะที่จินดารากับธนาวินแทบจะกลายเป็นส่วนเกิน เพราะทั้งคู่เอาแต่นิ่งเงียบและมองสบตากันบ้างบางคราวเท่านั้น

“อ้าว! จิน...พี่วินทำไมปล่อยให้วรรณกับคุณเตชินคุยกันแค่สองคนละคะ ดูสิ...เผลอแป๊บเดียวกับข้าวเกือบเกลี้ยงแน่ะ”

ธีระวรรณแกล้งแหย่คนข้างๆ เพื่อแก้เก้อ ที่ตัวเองมัวแต่คุยกับเพื่อนใหม่โดยไม่สนใจคนสนิททั้งสองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ

“ให้มันน้อยๆ หน่อยนะยัยวรรณ คนอื่นเขาไม่แย่งแกพูดด้วยก็ดีแค่ไหนแล้ว ยังมีหน้ามาแหย่หนวดเสืออีก เดี๋ยวก็คุยเกทับซะเลยนี่ ดีมั้ยครับคุณจิน” ธนาวินโต้ตอบน้องสาวแถมยังดึงจินดารามาร่วมทัพด้วยอีกคน จนคนที่ถูกเอี่ยวไปด้วยต้องเงยหน้ามองคนตรงข้ามด้วยรอยยิ้มเขินอายเล็กน้อย