บทที่ 4

วันนี้ผมตื่นมาเป็นเช้าวันศุกร์สุดสัปดาห์ คุณย่าต้องไปหาหมอ ผมจึงเดินทางไปยังบ้านใหญ่เพื่อนพาคุณย่าไปหาหมอตามปกติ เพราะทุกครั้งที่ผมมาหาคุณย่า ผมจะเป็นคนพาไปทุกครั้งและนี้คือสิ่งที่ทำให้ผมกับคุณย่าสนิทกัน

"หนูพีมเจ้าหลานย่ามันดีกับหนูมั้ย"

"ก็ดีนะครับ คุณย่าไม่ต้องห่วงเรื่องนี้เลยครับ สบายมากเลยแล้วนี้คุณย่าอยากทานอะไรมั้ยครับ กลับจากโรงพยาบาลผมจะพาไปทาน"

"ดีๆ หลานย่าต่างก็ไปทำงานกันหมดไม่สนใจย่าเลย"

"ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ทุกคนย่อมมีงานของตัวเองกันทั้งนั้น เอาอย่างนี้นะครับคุณย่าผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณย่าทุกวันเลยนะครับ"

"ดีๆ ย่าชอบ งั้นเราไปกินชาบูกันนะย่าเคยไปกินกับต่ายสายนั้นชอบมาก ย่ากินแล้วก็ชอบมีอาหารหลายอย่างให้ย่าเลือกกันเสร็จจากหาหมอก็ไปกัน"

"ได้เลยครับแต่ทานมากไม่ดีนะครับ"

"จ้า งั้นไปหาหมอกันเถอะ"

คุณย่าอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ผมดีใจนะครับที่คุณย่าอารมณ์ดีขนาดนี้เมื่อสองเดือนก่อนคุณพ่อของไนท์เสียด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ถึงทำให้คุณย่าตรอมใจเพราะเสียใจที่ลูกชายจากไป ผมมาช่วยงานศพของคุณพ่อด้วย ตอนนี้คุณย่าอาการดีขึ้นมาผมดีใจมากครับ ท่านคือผู้มีพระคุณของผมเลยครับ ที่ผมได้เรียนสูงขนาดนี้ก็เพราะคุณย่า หากไม่ได้ท่านผมคงจะเป็นแค่พนักงานเซเว่นไปแล้ว

"ผักอันนี้อร่อยมากครับ"

"หนูพีมยังชอบกินแต่ผักอยู่หรอลูก เนื้อมีกินเนื้อบ้างสิลูก"

"อ้อ ครับ"

"ปกติที่บ้านให้พีมกินแต่ผักสินะ"

"ไม่ใช่นะครับ ผมชอบกินเองไม่มีใครบังคับผมหรอกครับ"

ผมยิ้มตอบรับคุณย่าก่อนจะคีบผักกับเนื้อกิน เพราะกลัวว่าคุณย่าจะถามเรื่องครอบครัวตัวเองมากไปกว่านี้ ผมไม่อยากให้คนอื่นๆมองครอบครัวของผมไม่ดี เพราะตัวผมเองเป็นคนในครอบครัวนั้นจะสาวไส้ให้กากินมันก็ไม่ได้ ผมกับคุณย่าทานอาหารเสร็จก็เดินทางกลับบ้าน คุณย่าบอกเรื่องอาหารที่ไนท์มันชอบ ผมเลยกลับมาเตรียมอาหารเย็นไว้ให้ไนท์

"คุณพีมคะ คืนนี้คุณไนท์ไม่กลับนะคะ"

"อืม เธอทานข้าวเย็นหรือยัง มาทานข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ"

"ได้ค่ะ"

ผมทำแบบนี้อยู่หลายครั้ง แต่สุดท้ายไนท์มันก็ไม่ชอบในสิ่งที่ผมทำอยู่ดี แต่ผมก็จะเอาใจของผมแลกใจของเขาให้ได้ อย่างน้อยผมก็พยายามจนสุดความสามารถ ในที่สุดวันนี้ไนท์เขากลับบ้านมาตั้งหนึ่งอาทิตย์กว่าเขาถึงกลับบ้า่นมาแบบนี้ ผมดีใจมากเลยเตรียมอาหารให้กับเขาหลายอย่างเลือกแต่อาหารที่เขาชอบ

"มาเหนื่อยๆ ดื่มน้ำส้มก่อนจะได้สดชื่น"

"อืม"

"อยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ย"

"แล้วแต่มึงจะกิน กูจะออกไปกินข้างนอก"

"แต่เราเตรียมอาหารเอาไว้ให้นะ"

"เรื่องของมึง กูไม่ได้ขอมึงอย่ามาทำตัวเป็นเมียกูให้มากน่ารำคาญ แล้วเลิกโทรไปรายงานคุณย่าเรื่องกูสักที น่ารำคาญ"

"ไนท์ แค่กลับบ้านมันยากขนาดนั้นเลยหรอถามจริง นายแต่งงานแล้วกลับบ้านบ้าง คุณย่าคิดถึงนายมากนะ"

"เลิกอ้างคุณย่าสักที"

"หยุดใส่อารมณ์ใส่เรานะไนท์"

"ทำไม มึงจะทำไมกูไอ้พีม อีตุ๊ด!!"

เพี๊ยะ!!!!!

"นี้มึงตบกู!"

"เออ กูตบมึง ต่อไปนี้ถามมึงยังทำตัวงี่เง่าและเหี้ยแบบนี้อีกกูกระทืบมึงแน่ มึงคิดว่าที่กูยอมมึงเพื่ออะไร ถ้าไม่ใช่เพื่อคุณย่ามึงอย่าคิดว่ากูจะทนกับมึงมากขนาดนั้น ต่อไปนี้อย่ามาทำเวี่ยงใส่กูอีกจำเอาไว้!"

"นี้มึงกล้า!"

เพี๊ยะ!!!

"มึง!"

ผั๊วะ!!!!

"ยังอยากหาเรื่องงั้นหรอ ห๊ะ!"

"เกิดอะไรขึ้น...เหี้ย ไอ้ไนท์โดนเมียกระทืบว่ะ 555"

"มะ มึง ช่วยกูด้วย"

"สมควร พี่พีมกระทืบมันเลยพี่ไปล่ะ"

"ไอ้ต่ายมาช่วยกูก่อน"

"ไม่ มึงสมควรโดนตีนพี่พีมไอ้เหี้ย"

"กูพี่มึงนะ"

"พี่เหี้ยไร กูอามึงกูเป็นน้องของพ่อมึง มึงสมควรโดนตีนไอ้สัส"

ผมมองไอ้ไนท์กับต่ายทะเลาะกัน แต่สุดท้ายต่ายมาดูเฉยๆ ไม่ได้มาช่วยผมโมโหมันนะครับที่มันพูดแย่เกินไป มันคงลืมแล้วว่าผมเรียนเทควันโดมาแถมยังเป็นสายดำ มันคงลืมจริงๆเลยทำตัวแบบนี้น่าโดนสันแข้งของผมจริงๆไอ้ผัวเวร

"ไปแดกข้าว"

"มึง..."

"ยังอีกไอ้เวร"

"กูจะฟ้องคุณย่าว่ามึงตอแหลว่าตัวเองอ่อนแอ"

"เอาดิ กูก็ฟ้องเป็นอย่าคิดว่าที่รอดมาหลายรอบเพราะกูไม่ได้ฟ้องนะไอ้ไนท์ไปแดกข้าวอย่าให้ต้องพูดซ้ำไอ้สัส ไป!!"

"เออ!!"

ผมไปนั่งอ่านหนังสือรอมันกินข้าว มันยอมไปกินอย่างไม่พอใจแต่สุดท้ายมันก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากนั่งกินข้าวไป มันชอบไม่ดูแลตัวเอง ทำงานหนักแล้วไม่ยอมกินข้าวคุณย่าบ่นมันบ่อยๆ จนตอนนี้มันยังทำนิสัยแบบนี้อีกจนผมชักโมโห นิสัยหน้าตบจริงๆ มันกินข้าวหมดมันก็ไปอาบน้ำเข้านอน ผมเองก็ไปอาบน้ำเข้านอนเช่นกันแต่นอนคนละห้องกับมันนะครับ กลัวอยู่ด้วยกันนานๆ จะอดกบีบคอมันไม่ได้ผมภาวนาทุกครั้งเวลามันทำอะไรให้โมโห ภาวนาว่าจะไม่กระทืบมัน ผมต้องอ่อนโยนเข้าไว้แต่มันชอบให้ผมเลี้ยงมันด้วยลำแข้งจริงด้วยสินะ เหอะไอ้เวรเอ้ย!