สะบายดี ครั้งที่ 4: ริซซี่...ดวง[2/2]

“ปั้นรัก นี่ผมเอง เปิดประตูให้หน่อย”

เสียงโวยวายของปั้นรักเงียบไป ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงกระชากประตูเปิดเข้ามาแทนที่ และทันทีที่มันเห็นหน้าผม มันก็เสียงดังใส่ทันควัน

“นี่ฝีมือยูใช่ไหม!”

ถามเรื่องอะไรไม่ต้องเดาให้เสียเวลา ผมมองสีหน้าโกรธๆ ของมันแล้วก็เหลือบไปมองยังส่วนร่างของร่างกายคนตรงหน้า พลันความรู้สึกสมเพชปนเวทนาก็พร่างพรายในหัวผมทันที

ไอ้ปั้นรักมันเดินมาหาในสภาพขาตั้งเป็นมุมฉากเก้าสิบองศาในสภาพที่สวมกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียว ส่วนกางเกงยีนก็หล่นไปกองอยู่ที่ข้อเท้า

เย็นไข่ล่ะสินะ…

ไม่ต้องถามก็คิดถูกเพราะหลังจากนั้นมันก็บ่นออกมา

“Are you fu*king kidding me? What the hell did you do?! (ล้อกันเล่นใช่ไหม ยูทำอะไรของยูเนี่ย!)”

ผมว่าผมแปลออกและเข้าใจว่ามันถามอะไรนะ ดูมันโกรธมากด้วย ผมเลยรีบเข้ามาในห้องก่อน พอปิดประตูเรียบร้อยแล้วถึงได้พูดขึ้น

“ก็ช่วยปฐมพยาบาลไง”

“What!?” ปั้นรักหันมาถามผมด้วยสีหน้างุนงงสุดขีด  

ผมเลยพูดไปอีกที “ที่ผมใส่ไอ้นั่นให้คุณก็เพราะช่วยปฐมพยาบาลน่ะ”

“ปฐมพยาบาลประเทศไหนของยูวะ” มันว่าเสียงดังอีกแล้ว

ผมลอบพ่นลมหายใจเล็กน้อย “ก็คุณเป็นริดสีดวงไม่ใช่เหรอ มันเลยต้องปฐมพยาบาลกันแบบนี้”

“What the hell are you talking about!? (พูดเรื่องบ้าอะไรของยูอยู่เนี่ย!?)” คราวนี้ถามกลับทั้งเสียงดัง ทั้งหยาบคายเลย

ผมก็ไม่รู้ว่าผมแปลถูกไหมนะ แต่ที่รู้ๆ คือประโยคหลังจากนั้นที่พรั่งพรูออกจากปากมัน ผมแปลต่อไม่ได้แล้ว และก่อนที่มันจะทำหูผมชาไปมากกว่านี้ ผมเลยรีบโพล่งขัดออกไปให้มันรู้ว่าผมทำอย่างนี้ทำไม

“ก็เมื่อคืนคุณเมา แล้วพอเริ่มรู้สึกตัว คุณก็บอกให้ผมไปเอาผ้าอนามัยมาให้ ผมก็เลยไปหาซื้อมาให้ จากนั้นคุณก็อยู่ในสภาพนี้”

ผมผายมือไปทางมันเล็กน้อยเพื่อให้มันเข้าใจชัดเจนว่าสภาพไหน ปั้นรักนิ่งคิดไปครู่ ก่อนจะทำท่าเหมือนจะจำได้ว่าเมื่อเช้ามืดพูดอะไร พลันยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองเป็นพัลวัน

“ผ้าอนามัย...โว้ย โง่หลาย! ภาษาลาวมันหมายถึงทิชชูเว้ย เมื่อเช้ารู้สึกเหมือนจะอ้วกเลยขอทิชชู”

เอ้า แล้วกูจะรู้ไหมล่ะว่ามันแปลว่าทิชชูน่ะ บอกว่าจะเอาผ้าอนามัย กูก็เลยจัดให้ชุดใหญ่ไฟกะพริบ สดชื่นไปทุกอณูรูขุมขนแบบนี้

“ก็ผมไม่รู้นี่ พูดกับผมก็ใช้ศัพท์ไทยสิ”

ปั้นรักทำท่าเหมือนจะด่าอะไรผมสักอย่างแต่ก็ไม่ด่า ยืนบิดไปบิดมาเพราะเย็นวูบวาบที่หว่างขาแทน

“แสบดากแสบไข่คัก” มันบ่นพึมพำ

ผมได้ยินแล้วก็เม้มปาก ไม่ใช่สำนึกผิดนะ

...กลั้นหัวเราะ

ไม่ให้กลั้นหัวเราะได้ไงล่ะ ท่าทางมันโคตรตรงเลย เดินขาถ่างๆ เขย่งไปที่ห้องน้ำ พึมพำเป็นภาษาลาว ภาษาไทยแล้วก็อังกฤษปนกันออกมาไม่หยุด ทำเอาผมที่มองท่าทางทุลักทุเลของมันอยู่ต้องตั้งสติสุดพลังเพื่อที่จะไม่หลุดหัวเราะออกมา ทว่าพอเห็นปั้นรักเอามือล้วงไปในกางเกงบ็อกเซอร์ พร้อมกับอุทาน...

“Ouch! F*ck!”

ตามมาด้วยเสียงดัง...

แค...ว่...ก...

กาวที่ผ้าอนามัยค่อยๆ ลอกออกจากเป้ากางเกงบ็อกซ์เซอร์

ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันจะค่อยๆ ดึงทำไม กระทั่งเห็นว่ามันใช้สองมือทำอะไรขยุกขยิกอยู่ใต้กางเกง ก่อนที่สีหน้าเหยเกบ่งบอกให้รับรู้ชัดเจนว่ากำลังเจ็บปวด ตามมาด้วยเสียงร้อง...

“อูย...ซี้ด...”

ผมก็พอจะเดาได้

กาวกินหมี่มังกรล่ะสิ...

ผมยกมือขึ้นปิดปาก หันหน้าหนีทันควัน ไม่ใช่ว่าทนเห็นภาพอุบาทว์ตรงหน้าไม่ไหว แต่เป็นเพราะกลั้นหัวเราะแทบไม่ไหวต่างหาก แล้วก็ต้องหลุดหัวเราะออกมาจนได้เมื่อมันจัดการดึงทุกอย่างออกจากกาวผ้าอนามัยได้สำเร็จ

“โว้ย! อย่างกับทำบราซิลเลียนแว็กซ์”

ได้ยินมันบ่นพร้อมกับถือซากผ้าอนามัยในมือ ผมก็หัวเราะน้ำหูน้ำตาไหล ปั้นรักที่ดึงกางเกงยีนขึ้นสวมหันมาแหวใส่ผมทันควัน

“หัวเราะอะไรของยู”                                      

ผมรีบกระแอม ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

“เปล่าครับ”

“เปล่าอะไร ก็เห็นหัวเราะอยู่”

“เปล๊า” ผมแกล้งปฏิเสธเสียงสูง

ปั้นรักย่นหน้า ส่งสายตาไม่พอใจสุดๆ มาให้

“ขำมากใช่ไหม เอาไปเชยชมเลยไป!”

ก่อนที่ผมจะได้ตั้งหลัก ปั้นรักก็ปาผ้าอนามัยอันนั้นใส่ผมแล้ว ผมที่ไม่ทันจะได้ตั้งตัวก็ถูกผ้าอนามัยกระแทกเข้าเต็มๆ

ไอ้เจ็บน่ะมันไม่เจ็บหรอก แต่กูขยะแขยง!