สวาทร้ายเมียนอกหัวใจ ชุด วิวาห์ไร้รัก

มาเลซาสโซ เรียลเอสเตท (Malesasso Real Estate) คืออีกหนึ่งธุรกิจของตระกูลมหาเศรษฐีข้ามชาติอย่าง มาเลซาสโซ ที่นี่ประกอบธุรกิจพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ทั้งในประเทศไทยและภูมิภาคใกล้เคียง ผู้ก่อตั้งคือ มาริโอ มาเลซาสโซ ก่อนจะส่งมอบสู่อุ้งมือของลูกชายคนสุดท้องอย่าง แมทธิว มาเลซาสโซ

แมทธิว มาเลซาสโซ นักธุรกิจรุ่นใหม่ไฟแรงสูง เขาพัฒนาสินค้าภายใต้แบรนด์ของตัวเองจนกลายเป็นที่รู้จักของคนทั่วโลก และกำลังจะผงาดขึ้นเป็นอันดับหนึ่งของโลกในไม่ช้า

หน้าตาที่หล่อเหลาราวกับเทพบุตรเดินลงมาจากสรวงสวรรค์ รูปร่างสูงใหญ่กำยำตามแบบฉบับของหนุ่มรักการออกกำลังกาย และรสนิยมในการเลือกเครื่องแต่งกาย ทำให้แมทธิวโดดเด่นได้เสมอ แม้ว่ารอบๆ กายจะห้อมล้อมไปด้วยชายหนุ่มหน้าตาดีเป็นร้อยๆ คนก็ตาม

ดวงตาคมกริบสีน้ำเงินเข้มไม่ต่างจากเพชฌฆาตยามจับจ้องไปที่เหยื่อกลางสนามแข่งขัน เขาไม่เคยให้เวลาคู่ต่อสู้ได้หายใจเกินสิบวินาที ก่อนจะประหัตประหารด้วยมันสมองที่ชาญฉลาด ไม่เคยมีคู่แข่งคนไหนรอดเงื้อมมือของเขาเลยแม้แต่คนเดียว แค่พูดชื่อของแมทธิว มาเลซาสโซขึ้นมา ทุกคนต่างก็ขยาดและต้องการจะหลีกหนีให้ห่างไกล

แต่กิตติศัพท์อันลือเลื่องนี้ กลับไม่อาจสกัดกลั้นความหิวกระหายของสตรีที่มีต่อชายหนุ่มได้ ทุกค่ำคืนแมทธิวจะต้องโยนผู้หญิงโชคดีคนหนึ่งขึ้นเตียงและจับกัดกินจนอิ่มเอม ก่อนจะเขี่ยทิ้งในเช้าของวันต่อมาอย่างเลือดเย็น แต่ถึงเขาจะเลือดเย็นแค่ไหน ผู้หญิงก็ยังตั้งหน้าตั้งตาวิ่งเข้าใส่ไม่หยุด

‘ขอแค่ได้กินสักคืน ก็ถือว่าเกิดมาคุ้มแล้ว’

นี่คือคำพูดของสตรีคนหนึ่งที่เคยให้สัมภาษณ์เอาไว้ในนิตยสารชื่อดัง หลังจากที่เคยโชคดีได้ขึ้นเตียงกับแมทธิว มาเลซาสโซ...

“คุณแมทคะ ผู้จัดการฝ่ายบัญชีมาแล้วค่ะ”

เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับเสียงของเลขาฯ ส่วนตัวที่ดังตามมาติดๆ

หนุ่มหล่อเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มเอกสาร เอ่ยตอบเสียงกระด้างออกไป

“ให้เข้ามาได้”

ประตูห้องทำงานของผู้บริหารใหญ่ของ มาเลซาสโซ เรียลเอสเตท เปิดออกกว้าง พร้อมกับร่างของไดอาน่าที่ก้าวเข้ามาเป็นคนแรก โดยมีไบรอันผู้จัดการฝ่ายบัญชีเดินตามหลังมาติดๆ

“คุณออกไปได้แล้วไดอาน่า”

“ค่ะคุณแมท”

เลขาฯ สาวโค้งให้เล็กน้อย และรีบปฏิบัติตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว เมื่อบานประตูปิดสนิทลง ดวงตาคมกริบดุจพญาเหยี่ยวก็ตวัดจ้องมองผู้ชายร่างท้วม

“เชิญนั่งครับ”

“ขอบ...คุณครับ”

ไบรอัน มาแตงก์ ผู้จัดการฝ่ายบัญชีที่ทำงานที่นี่มาสิบกว่าปีค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่ง

“คุณแมทมีอะไรหรือครับ”

ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าของแมทธิว นอกจากความแคลงใจที่แฝงอยู่ในสายตาคมกริบสีน้ำเงินเข้มนั้น

มือใหญ่เลื่อนแฟ้มเอกสารประจำเดือนของฝ่ายบัญชีไปตรงหน้า ไบรอัน

“ลองอธิบายตัวเลขให้ผมฟังหน่อยสิครับ”

สีหน้าของไบรอันซีดเผือดลงจนเห็นได้ชัด แต่เขาก็พยายามควบคุมตัวเองอย่างสุดความสามารถ

“คุณแมท...ไม่เข้าใจตรงไหนครับ”

“ตรงนี้ไงครับ”

ปลายปากกาด้ามทองในมือของแมทธิวจิ้มลงบนตัวเลขสีแดงเถือกในแฟ้ม และหรี่ตาแคบมองคู่สนทนาตลอดเวลา

“ผมอยากได้คำอธิบายว่าทำไมกำไรลดลง ทั้งๆ ที่ยอดขายของเราเพิ่มขึ้นกว่าสองเท่า”

“เอ่อ...ก็...มีลูกหนี้เยอะขึ้นน่ะครับ”

ปลายปากกาในมือของแมทธิวเลื่อนลงไปยังตัวเลขของลูกหนี้ในระบบ

“ลูกหนี้ทั้งในระยะสั้นและระยะยาวไม่ได้เพิ่มขึ้นจากไตรมาสที่ผ่านมาเหมือนกับที่คุณอ้างเลย ไบรอัน”

“เพิ่มขึ้นมาสองรายน่ะครับ”

“ถึงจะเพิ่มขึ้นมาสองสามราย แต่ยอดลูกหนี้ก็ไม่ได้บาลานซ์สมเหตุสมผลกับยอดสินค้าที่ขายได้ ผมว่ามันต้องมีอะไรผิดพลาด” ดวงตาคมกริบของแมทธิวจ้องคู่สนทนาเขม็ง “ไม่ตัวเลข...ก็คนทำตัวเลข คุณว่าไหมไบรอัน...”

คนถูกเรียกชื่อตัวสั่นจนแทบจะควบคุมสติไม่อยู่ “ผม...ผมจะเอากลับไปให้พนักงานลองเช็กใหม่นะครับ ตัวเลขน่าจะคลาดเคลื่อนไปเล็กน้อยน่ะครับ”

“ผมว่าไม่เล็กน้อยนะ”

“เอ่อ...”

“น่าจะคลาดเคลื่อนไม่ต่ำกว่าห้าสิบล้าน”

ไบรอันยิ่งหน้าซีดเผือดมากยิ่งขึ้น

“หรือคุณว่าไง ไบรอัน”

“เอ่อ...ผมไม่ทราบครับ แต่ผมจะรีบตรวจสอบอย่างละเอียดอีกครั้งครับ”

“สองอาทิตย์ ผมให้เวลาคุณแค่นี้” น้ำเสียงของแมทธิวเด็ดขาด หนักแน่น และพร้อมจะกะซวกมีดที่ถือไว้ในมือลงกลางศีรษะของคู่สนทนา

“ครับ...ผมจะรีบจัดการให้เสร็จโดยเร็วที่สุดครับ”

แมทธิวระบายยิ้มบางๆ แต่รอยยิ้มจากเขากลับทำให้คนถูกมองสยดสยองขนลุก

“งั้นผม...ขอตัวก่อนนะครับ”

“เอาแฟ้มนี้ไปด้วย และผมหวังว่าอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า ตัวเลขในแฟ้มจะไม่ต่างจากที่ผมคำนวณเอาไว้มากแบบนี้อีกนะครับ”

“ครับคุณแมท”

“ออกไปได้ แล้วเรียกคุณไดอาน่าเข้ามาหาผมด้วย”

“ครับ”

ไบรอันรีบคว้าแฟ้มรายงานงบกำไรขาดทุนของฝ่ายงานตัวเองติดตัวออกไปนอกห้องทำงานของแมทธิวอย่างรวดเร็ว

แมทธิวมองตามไปด้วยสายตาดุดัน ก่อนจะพูดขึ้นเมื่อไดอาน่าเดินเข้ามาหา

“คุณก๊อปปี้เอกสารรายงานงบของฝ่ายบัญชีตามที่ผมสั่งแล้วใช่ไหม ไดอาน่า”

“ค่ะ คุณแมท”

“เอาส่งไปให้คุณเดมี่เพื่อนของผม ที่อยู่ผมจะส่งอีเมลไปให้ในอีกห้านาทีข้างหน้า”

“รับทราบค่ะคุณแมท”

“อืม ออกไปได้แล้ว”

“ค่ะ”

ไดอาน่าโค้งศีรษะให้อีกครั้ง ก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องทำงานของเจ้านายหนุ่มสุดหล่อ

แววตาของแมทธิวเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและเดือดดาล เขาพอจะรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ต้องการจับให้ได้คาหนังคาเขา เอาแบบให้ดิ้นกันไม่หลุดเลยทีเดียว

เสียงโทรศัพท์มือถือกรีดร้องขึ้น มือใหญ่คว้าขึ้นมากดรับ “ครับพี่ไมค์”

“วันนี้นายมีนัดตรวจสุขภาพประจำปีไม่ใช่เหรอ นายแมท”

“โอ้...ผมยุ่งจนลืมไปเสียสนิทเลยครับ”

“ไม่ต้องบอกพี่ก็รู้ เพราะพี่โทรตามนายทุกปี” เมสันกรอกเสียงชาชินมาตามสาย

“แหม ก็ผมมีพี่ชายใจดีนี่ครับ รักเด็ก รักคนแก่ และยิ่งรักมากหากเป็นสตรีสวยๆ”

คนเป็นน้องหัวเราะร่วน

“พูดไปนั่น นายก็ไม่ต่างจากพี่หรอก รีบๆ มาก็แล้วกัน”

“คร้าบบบผม”

พี่ชายวางสายไปแล้ว แต่แมทธิวยังคงหัวเราะขบขัน “มีพี่ชายเป็นหมอก็ดีแบบนี้นี่เอง”

เขากดปิดแล็ปท็อป ลุกขึ้นยืน คว้าเสื้อสูทมาพาดไว้บนท่อนแขน ก่อนจะเดินออกไปนอกห้องทำงาน

“ผมไม่กลับเข้ามาแล้วนะครับคุณไดอาน่า ถ้าเรื่องด่วนโทรหาผมได้ตลอดเวลา แต่ถ้าไม่ด่วนโน้ตไว้บนโต๊ะทำงานของผม”

“ค่ะ คุณแมท”

แมทธิวระบายยิ้มให้กับเลขาฯ ส่วนตัวของตนเอง ก่อนจะเดินตรงไปที่ลิฟต์ และหายเข้าไปในนั้น

ไดอาน่ามองตามไปด้วยสายตาชื่นชม เพราะยิ่งได้ทำงานใกล้ชิด ก็ยิ่งได้เห็นความหล่อและความสมบูรณ์แบบของผู้ชายคนนี้มากขึ้นทุกขณะ แมทธิวหล่อจัดและดูดีทุกกระเบียดนิ้วจริงๆ

หล่อนมองอย่างเคลิบเคลิ้ม ก่อนจะรีบส่ายหน้าเรียกสติ แล้วหันกลับไปทำงานต่อ