บทที่ 4 หิวข้าวหรือหิวพี่กันแน่ (2/2)

รันดายื่นฝ่ามือไปกอบกุมฝ่ามือหนาของคนร่างสูงที่กำลังกวนอารมณ์คุณแม่ของเธออย่างต่อเนื่อง เมื่อเธอเห็นว่าคุณแม่เริ่มที่จะอดกลั้นไปอยู่ เธอจึงตัดสินใจลากเขาออกมาให้พ้นเสียจะดีกว่า ไม่เช่นนั้นจากงานแต่งคงได้กลายเป็นโศกนาฏกรรมแน่ ๆ หากคุณแม่เธอโกรธจนห้ามอารมณ์เอาไว้ไม่ได้

มาเฟียหนุ่มมองฝ่ามือเล็กที่กำลังจับเขาเอาไว้แน่นด้วยใจสั่น ๆ ใบหน้าหวานซ่อนเปรี้ยวที่ลงตัวของรันดา ทำให้พยัคฆ์ไม่คาดสายตา

เขาจ้องมองเธอราวกับจะกลืนกิน และปล่อยตัวปล่อยใจให้คนร่างเล็กแต่ซ่อนรูปลากเขาออกไปอย่างตามใจ

“พี่พยัคฆ์ พี่จะพารันดาไปไหนดีคะ” เสียงหวานใสเอ่ยบอกทั้งที่เธอยังไม่ได้คลายฝ่ามือของเขาออก

“ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะพาพี่ไปมากกว่านะรันดา”

ประโยคถัดมาของว่าที่สามีทำให้รันดาลดระดับสายตาลงจนมองเห็นว่าเธอเป็นฝ่ายดึงรั้งและเดินนำเขาออกมาเสียมากกว่า

เธอคลายฝ่ามือหนาออกด้วยความเขินอาย

“รันดา ขอโทษค่ะ” ใบหน้าสวยได้รูปก้มหน้างุด พวงแก้มอิ่มขึ้นสีระเรื่ออย่างน่าเอ็นดู

“รันดาหิวไหมครับ ไปหาอะไรกินกันไหม” พยัคฆ์เริ่มแผนการทำดีเอาอกเอาใจคลังสมบัติของเขาทันทีที่มีโอกาส

“พี่พยัคฆ์พารันดาไปไหน รันดาไปหมดค่ะ”

พยัคฆ์มองรันดาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ พลางคิดในใจว่าหากเขาพาเธอขึ้นเตียงเธอก็คงไม่ว่าอะไรหรอกใช่ไหม ก็ในเมื่อเธอบอกเองว่าเขาจะพาไปไหนเธอก็ไปหมด ใบหน้าคมเข้มยิ้มกริ่มอย่างเจ้าแผนการ เมื่อเห็นว่าลูกไก่ในมือนั้นไร้พิษสงและดูหัวอ่อนเชื่อคนง่าย

แต่เขาจะไม่ทำให้ลูกไก่ตัวนี้แตกตื่น เขาจะต้องอ่อนโยนเพื่อเรียกคะแนนตามแบบฉบับที่ผู้หญิงทั่วไปต้องการ คือ อบอุ่น อ่อนโยน สุภาพบุรุษ เอาไว้ให้เขาได้ทุกอย่างมาก่อนก็แล้วกันค่อยเป็นตัวของตัวเอง

“ไปกันเถอะครับ”

มาเฟียหนุ่มอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อเปิดประตูรถให้กับรันดาด้วยความเป็นสุภาพบุรษก่อนจะปิดประตูเบา ๆ เมื่อเธอขึ้นไปนั่งเรียบร้อยแล้ว พยัคฆ์ขับรถคันหรูออกจากคฤหาสน์ภัคดีรัศมีกุลโดยมีว่าที่ภรรยานั่งอมยิ้มอยู่ข้างกาย

กว่าจะถอนตัวออกมาได้เวลาก็ผ่านไปบ่ายกว่าแล้ว เขาจึงพารันดาไปร้านอาหารสุดหรูที่อยู่บนโรงแรมระดับห้าดาวย่านใจกลางเมือง ร้านที่เขาเลือกคือ ร้านอาหารฝรั่งเศส Fine Dining ระดับมิชลิน 1 ดาว เป็นร้านที่ตกแต่งไม่เหมือนใครในสไตล์ Upside-Down จัดวางด้วยเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งสลับเป็นอย่างดี บรรยากาศภายในมีความเรียบหรู และดูแพง ถอดแบบการบริการและอาหารมาจากฝรั่งเศสแท้ ๆ และหวังว่า ว่าที่ภรรยาของเขาจะพอใจ

เก้าอี้ถูกฝ่ามือหนาเลื่อนออก ก่อนที่เขาจะผายมือให้รันดาหย่อนกายลงไปและดันเก้าอี้ให้อยู่ในตำแหน่งที่พอเหมาะ

“รันดาชอบไหมครับ” พยัคฆ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น

“ชอบค่ะ”

รันดายิ้มออกมาจนเธอรู้สึกได้ว่าแก้มของเธอจะแตกอยู่แล้ว ผู้ชายตรงหน้าของเธอคือลายพยัคฆ์ เดชะเกษตริน คนในใจที่แสนอบอุ่นของเธอตั้งแต่วัยเด็ก แม้วันนี้จะเป็นการมาเจอกันอีกครั้งในรอบหลายปี แต่ความแสนดียังคงไม่เลือนหายไป มิหนำซ้ำเขายังดูเอาอกเอาใจมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ

ระหว่างที่พยัคฆ์ก้มมองเมนูอาหารในมือ รันดาก็ถือวิสาสะจับจ้องใบหน้าคมเข้มกับเรียวคิ้วได้รูปที่ถูกเจาะปลายคิ้วใส่จิวหมุดโลหะในสไตล์แบดบอย ขนตายาวเป็นแพคู่นั้นส่งให้ใบหน้าของเขาดูมีเสน่ห์เหลือเกิน จมูกได้รูปที่ตั้งชันได้องศาพอดีกับใบหน้าอีกทั้งริมฝีปากอมชมพู ที่เข้ากันได้อย่างไม่มีที่ติ เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนยาวคลอเคลียร์กับต่างหูเพชรวาววับกับรอยสักรูปพยัคฆ์ที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ตสีดำสนิทที่แหวกออกจนเห็นแผงอกขาวเนียน ทำให้รันดาลอบกลืนน้ำลายอยู่หลายครั้งไม่คิดเลยว่า ว่าที่สามีของเธอจะหล่อเหลาขนาดนี้

“มองพี่ราวกับจะกลืนพี่ลงไปแบบนั้น พี่ชักไม่แน่ใจแล้วสิ ว่ารันดากำลังหิวข้าวหรือกำลังหิวพี่กันแน่”

“พี่พยัคฆ์!”