Ep•6 นมช่วยชีวิต

สมิง'กับ'สิงหา[Sm/NC 25]

Yes แน่นอน! {รุ่นลูกโฉมงามกับเสือเถื่อน}

Ep•6 นมช่วยชีวิต

วันต่อมา -ตึกวิศวะ-

"ห๊ะ! แบบนี้จะเอางานที่ไหนไปโชว์ลานการแสดง ออกแบบตึกมากลับทำสีหกใส่ รู้มั๊ยว่ามันต้องใช้เวลาเท่าไหร่ โตๆ กันแล้วไม่มีความรับผิดชอบเลยหรือไง" เสียงอาจารย์ประจำวิชาด่าทอนักศึกษาวิศวะปี 3 ที่ผลงานถูกละเลงไปด้วยสีโดยที่ไม่ทราบว่าใครเป็นคนทำ

"มันเป็นอุบัติเหตุครับอาจารย์พวกผมพยายามเฝ้าดูแต่แค่เราเผลอแป๊บเดียวกลับมางานก็เละ" ผู้ชายในคณะคนหนึ่งพูดขึ้น

"ไม่รู้แหละยังไงก็ต้องทำขึ้นมาใหม่ แล้วแบบนี้มันจะทันวันงานหรือยังไง อยากได้ไหมคะแนนหรืออยากสอบตกวิชานี้!" เสียงด่ายังคงดังต่อเนื่องโดยที่ทุกคนไม่ทราบว่าเกิดอุบัติเหตุกับผลงานตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ จัดแสดงโชว์ผลงานก็เริ่มใกล้เข้ามาภายในอาทิตย์หน้าแล้ว

ตึกๆ`

"สิงหาข๋าาา หนูมาอีกแล้ว"

เสียงตะโกนเรียกพร้อมกับเดินตรงเข้ามาจนทุกคนต้องเหลียวมองตามปรากฏว่าเป็นสมิงที่ถือกระเป๋าแบรนด์เนมสุดหรูเพื่อมาหาสิงหาเพราะเวลานี้ใกล้จะพักเที่ยงแล้ว

"ไอ้สิงหากูรู้วิธีทำให้อาจารย์เลิกด่าเราเเล้ว" โครีบสะกิดสิงหาพร้อมกับกระซิบบอกเพื่อนอย่างที่คิด

"อุ๊ย! ยังไม่เลิกเรียนกันอีกเหรอคะ" ฉันหลงทางเข้ามาโดยที่ไม่รู้ว่าอาจารย์ยังคงยืนสอนพวกรุ่นพี่สิงหาอยู่

"อาจารย์ครับ น้องคนนี้ที่เดินมาดูงานเราแล้วเผลอเอานมฟาดถังสีหล่นใส่งานครับ" โคพูดเสียงดังชัดเจนทำให้สมิงขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความงง

"......" ฉันตกใจที่จู่ๆ เพื่อนของพี่สิงหาพูดแบบนี้ หรือเมื่อกี้ดันเผลอสะดุดแล้วเอาหน้าอกไปฟาดกับขอบบันไดที่ยังทาสีไม่แห้งเลยมีรอยเปื้อนของสีเทาๆ อยู่ตรงเสื้อ

"จริงเหรอ" อาจารย์หันขวับไปมองหน้าสมิงทันทีพร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"อ๋อ ไม่ ตรงนี้มันแค่เปื้อน..." กำลังจะอธิบายให้อาจารย์คณะฟัง แต่ยังไม่ทันได้พูดจบพี่สิงหาก็ลุกจากที่นั่งตรงดิ่งเดินมาหาฉันทันที

หมับ!

"ยอมรับไปสิ" ผมจำเป็นต้องลุกเดินมาหาคว้าแขนมันเพื่อที่จะได้พ้นการด่าตรงจุดนี้ไปก่อน

"ก็มันไม่จริง ทำไมหนูต้องยอมรับด้วยคะ"

"กูสั่งให้ยอมรับมึงก็ต้องยอมรับ"

"งั้นหนูมีข้อแลกเปลี่ยนถ้าหนูยอมรับพี่ต้องไปส่งหนูกลับบ้านวันนี้" สายตาที่พี่สิงหาจ้องมาดูไม่พอใจแต่เหมือนกับไม่มีทางเลือก ฉันได้แค่ส่งยิ้มกรุ่มกริ่มเพราะตอนนี้เราพูดกระซิบกระซาบกันอยู่

"เอ่อ แม่ง!" ผมมองหน้ามันด้วยความหงุดหงิดแต่จำเป็นต้องตกปากรับคำไปเพราะไร้ทางเลือก ก่อนที่จะกลับไปนั่งในแถวตามเดิม

"ขอโทษจริงๆ นะคะอาจารย์พอดีหนูหมุนตัวแล้วเหวี่ยงนมโดนถังสีกลิ้งลงไปที่ผลงาน หนูขอโทษจริงๆค่ะ" ยกมือไหว้อย่างรัวๆ พร้อมกับเสียงสำนึกผิด อาจารย์คณะของพี่สิงหาขยับแว่นจ้องหน้าขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่

"เฮ้อออ! อุบัติเหตุสินะ" อาจารย์สบถออกมาพร้อมกับเดินออกไปจากตรงนั้นโดยสั่งให้นักศึกษาแก้งานให้เสร็จก่อนวันลงโชว์ผลงาน

"อุบัติเหตุใหญ่ซะด้วย ฮ่าๆๆ" หนุ่มวิศวะต่างหัวเราะแล้วพูดแซวขึ้น มีเพียงสิงหาที่เบือนหน้าหนีอย่างไม่ชอบใจ

-เลิกเรียน ลานจอดรถ-

"มาช้านะมึง" ผมยืนรอมันที่ลานจอดรถของตึก

"ก็หนูเพิ่งเลิกเรียนไงค่ะรอนิดรอหน่อยก็ไม่ได้" หัวใจฉันเต้นสั่นเพราะวันนี้จะได้กลับบ้านกับพี่สิงหาด้วย

รถบิ๊กไบค์สุดหรูราคาหลายล้านสีดำเงาเจ้าของก็คือสิงหา ปกติเขาจะขับรถเก๋งมาแต่วันนี้ดันเป็นมอเตอร์ไซค์คันโต

"หนูซ้อนบิ๊กไบค์พี่ด้านหน้าได้ไหม"

"แล้วกูจะขับยังไง มันซ้อนได้ที่ไหนมึงโง่ปะเนี่ย!"

"ไม่ชอบซ้อนด้านหลังรู้สึกเหงา''

"นอกจากด้านหลังก็ขี่คอแล้วอีสัส!"

" ได้ค่ะหนูขี่คอพี่จากด้านหน้านะคะ"

"กวนส้นตีน! มึงจะขึ้นรถมาดีๆ หรือให้กูเอาท่อนเหล็กที่ถืออยู่ฟาดให้สลบแล้วพ่วงมึงติดรถลากไปกับถนน!!"

"หนูชอบนะ"

"ชอบความรุนเเรง?"

"ชอบพี่ ฮ่าๆๆ"

แป๋ง~กุญเเจถูกถอดออกแล้วโยนลงบนพื้น ก่อนที่เจ้าของรถจะก้าวขาออกจากที่นั่งตัวเอง

"มึงเอากุญแจรถกูไปเลย แล้วมึงจะไปไหนก็ไป๊!!!!"

"พะ...พี่ เดี๋ยวก่อนหนูขี่ไม่เป็นค่ะ ฮร่าๆ"

รถเเล่นมาส่งจนถึงหน้าบ้านของสมิง ก่อนที่เธอจะก้าวขาออกจากการซ้อนท้ายมายืนด้านข้างของสิงหาผู้ขับขี่

"พี่ขี่เร็วเกินไปหนูเกือบตกรถตาย"

"เรื่องของมึง กูไปละ"

"เดี๋ยว...ถ้าหนูตายไปพี่เดาสิหนูอยากเกิดเป็นอะไร"

"เกิดเป็นอะไรที่ไม่ต้องมาเจอกับกู"

"หนูอยากเกิดเป็นกางเกงในจะได้อยู่ใกล้ความยิ่งใหญ่ของพี่" ฉันชำเหลือบมองลงต่ำ แค่อยากแกล้งพี่สิงหาเล่นๆ เเค่นั้น

"มึงมายืนตรงหน้ารถสิ กูขี่เร่งบิดมอเตอร์ไซค์ชนให้ตายคาที่เลยรำคาญ!!"

บรื๊นนนน'

"ชิคนใจร้าย แต่เลวได้ใจที่สุด ฮ่าๆ" ฉันรู้สึกคลั่งไคล้พี่สิงหามากเข้าไปอีกแม้พี่สิงหาจะเป็นผู้ชายที่ใบหน้าหล่อเหลาและปากร้ายใส่ฉันจนเจ็บแสบ แต่หัวใจของฉันมันกลับเต้นตึกตักตลอดเวลาเลย

_____________________________________________________