ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

“นั่นรถคุณภวัต!” อ้อยร้องขึ้นมาด้วยความดีใจ ก่อนชี้ชวนให้คนเป็นป้าดู พอแน่ใจว่าเป็นรถของเจ้านายหนุ่มแน่แล้วก็เข้าไปรายงานคุณท่านที่รออยู่ในห้องรับแขก ที่พอจบคำรายงานไม่นานลูกชายคนเดียวของคุณท่านก็เดินเข้ามา

“สวัสดีครับคุณแม่” ภวัตขานเรียกแล้วก็ยิ้มกว้างให้มารดา ทว่าท่านกลับทำหน้านิ่งใส่

“นั่งลงสิ”

“ครับ” นั่งลงแล้วก็มองมารดา ที่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าท่านเรียกตัวกลับมาทำไม แถมบอกว่าขอเป็นพรุ่งนี้ได้หรือไม่ ท่านก็ไม่ยอม จนเขาต้องเร่งกิจกรรมกับริสาแล้วก็ขับรถกลับมาพบมารดาที่บ้าน โดยสายตาของเขาก็ไม่ลืมมองหาใครบางคนไปด้วย แต่ก็ไม่พบ

“แกมองหาใคร”

“เปล่าครับ”

“มองหาแม่ปานล่ะสิ”

“เปล่าครับคุณแม่”

“ฉันจะเชื่อแกแล้วกัน แต่แกบอกฉันมาเดี๋ยวว่าแกกับแม่ริสาอะไรนั่นคบกันจริงจังหรือแค่เล่นๆ” คนเป็นแม่ตั้งคำถามด้วยสีหน้าเรียบนิ่งเหมือนเดิม ด้านภวัตก็ถอนหายใจเบาๆ เพราะเบื่อจะตอบคำถามพวกนี้แล้ว เนื่องจากเขาได้บอกมารดาไปหลายครั้งแล้วว่าเป็นแค่เพื่อนสนิท

“แค่เพื่อนสนิทครับ”

“สนิทกันขนาดไหนล่ะ”

“ก็...ทำอะไรกันได้ โดยไม่มีข้อผูกมัด”

“แล้วแกแน่ใจหรือเปล่าว่าแม่ริสาของแกก็คิดแบบเดียวกับแก”

“คุณแม่สบายใจได้ครับ ผมไม่คิดจะแต่งงานกับริสาแน่นอน เราเป็นได้แค่เพื่อนกัน”

“ก็ดี!”

ภวัตถอนหายใจอีกครั้งแล้วมองมารดา เพราะเขาคิดว่าท่านคงไม่เรียกให้มาพบด้วยเรื่องนี้เรื่องเดียวแน่ๆ

“คุณแม่ยังมีเรื่องจะคุยกับผมอีกใช่ไหมครับ”

คุณนันทวรรณยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยเมื่อลูกชายเดาใจท่านถูก “ฉันจะให้แกแต่งงานกับแม่ปาน”

“คุณแม่!!”

“แกจะตกใจทำไม”

“ก็คุณแม่จะจับผมคลุมถุงชน จะไม่ให้ผมตกใจได้ไงครับ แต่นี่มันสมัยไหนแล้ว คุณแม่อย่าทำแบบนี้เลย ชีวิตของผม ผมขอเลือกเจ้าสาวเอง” ภวัตตอบกลับอย่างหัวเสีย ไม่คิดว่าจะต้องมาเจออะไรแบบนี้แม้เขาเองก็ชอบปาลิดา แต่เขายังไม่พร้อมจะแต่งงานมีครอบครัวในตอนนี้

“ขืนฉันให้แกเลือกเอง แกก็คงไปเลือกเอาตามผับตามบาร์น่ะสิ” คุณนันทวรรณย้อนลูกชายทันควัน เพราะท่านรับรู้มาตลอดว่าผู้หญิงที่ลูกชายควงด้วยนั่นล้วนแล้วไปเจอแต่ที่นี่

“แต่...”