สงครามราคะ

"อ้า อ่า อ้า ปล่อยข้านะ ปล่อย!!!" มู่หนานหนานนอนภายใต้เรือนร่างหนาใหญ่ที่กระแทกท่อนรักลงใจกลางร่องงามอย่างเร่าร้อน

นางไม่คิดเลยว่า อยู่ในชนเผ่าหูเกออยู่ดี ๆ ก็ถูกจับตัวมาที่แคว้นหนาแห่งนี้

"หนานหนาน เจ้ามาอยู่แคว้นของข้าเถอะ ข้าจะปรนนิบัติเจ้าอย่างดี ให้เจ้าเป็นกุ้ยเฟย"

บ้าไปแล้ว นางไม่ต้องการเป็นกุ้ยเฟยของบุรุษผู้นี้ นางคือเทพธิดาแห่งเผ่าหูเกอ ถ้านางไปอยู่ที่แคว้นไหนจะมีแต่ความเจริญรุ่งเรือง  อีกทั้งบุรุษใดนอนกับนางใต้หล้าของเขาจะแข็งแกร่ง

ท่อนเอ็นกระเเทกเข้าร่องงามจนเป็นรอยแดงก่ำ นางเจ็บปวดทรมานเหลือเกิน

"อ่า เอาออกไป สารเลว"

"คนงาม ไม่เคยมีใครด่าข้าเยี่ยงนี้มาก่อน มีเพียงเจ้า วันนี้ข้าจะให้เจ้าลิ้มรสชาติการด่าข้า หงเฟยเข้ามา" ชั่วพริบตาเดียวองครักษ์ก็ปรากฏตัวขึ้นข้างแท่นบรรทม

หงเฟยประสานมือคำนับนายเหนือหัว

มู่หนานหนานตกใจไม่น้อยที่มีบุรุษชั่วชุดดำคนนี้โผล่มาอีก แต่ทว่าเจ้าฮ่องเต้สมองสุนัขยังคงเเทะโลมนางต่อหน้าหงเฟย

"ฝ่าบาทมีอันใดให้กระหม่อมรับใช้"

หงเฟยทอดมองนายเหนือหัวราวกับว่าเรื่องที่ทำอยู่นี้เป็นเรื่องปกติ

"เราสั่งให้เจ้าถอดเสื้อผ้าออก แล้วมามีอะไรกับเทพธิดามู่"

เพียงแค่คำพูดนี้รอดผ่านไรฟันที่ขาวงาม ทำให้มู่หนานหนานที่อยู่ภายใต้ร่างหนาใหญ่ ใบหน้าซีดเซียวคาดไม่ถึงว่าเจ้าฮ่องเต้อวี้ฉีสมองสุนัข พรากความบริสุทธิ์ของนางไปแล้ว ยังให้องครักษ์คนสนิทมาย่ำยีนางอีกรึ

"ท่านมันมิใช่คน" มนุษย์หรือจะทำเรื่องเช่นนี้ มีแต่พวกสัตว์เดียรัจฉานเท่านั้นที่สมสู่ไม่เลือกหน้า

หงเฟยได้ยินกระนั้น เขามองเทพธิดามู่อย่างสงสาร

"อภัยให้ข้าด้วย เทพธิดามู่"

ดวงตาหงส์เบิกตากว้างขึ้นเมื่อเห็นหงเฟยเปลื้องผ้าออกทีละชิ้น เรือนกายกำยำสูงใหญ่ยิ่งนัก มู่หนานหนานไม่อาจปฏิเสธโชคชะตาที่เลวร้ายไปได้

นางเป็นถึงเทพธิดาผู้สูงศักดิ์ เหตุใดชีวิตต้องประสบพบเจอเรื่องร้ายเยี่ยงนี้ นางทำให้คนดีมีความสุข แต่ทว่าตัวนางประสบเจอแต่ความทุกข์

ลำดุ้นของอวี้ฉีกระแทกเข้าร่องงามไปตั้งหลายที น้ำเมือกสีขาวขุ่นไหลปนออกมาพร้อมเลือด มู่หนานหนากรีดร้องอย่างเจ็บปวด ดวงตางามแดงก่ำหยาดน้ำตาเอ่อล้นออกมาอย่างน่าสงสาร จนหงเฟยอดสงสารนางมิได้

จะทำอย่างไรได้เล่า เขาเป็นแค่องครักษ์ส่วนตัวของฝ่าบาทเท่านั้น อีกทั้งยังต้องฟังคำสั่งฝ่าบาท หงเฟยมิอาจปฏิเสธได้

ลำดุ้นขนาดใหญ่แทงเข้าไปที่ร่องหลังของมู่หนานหนานอย่างไร้ความปรานี

"อ้า พวกเจ้า อ่า โหดร้ายนัก พวกเจ้าไม่ใช่คน" มู่หนานหนานทรมานจนจะตายให้ได้

สองบุรุษผู้หยาบคายกระแทกเรือนกายพร้อมกัน อย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุด

พับ พับ พับ พับ

พับ พับ พับ พับ

คนกลางพลันเจ็บปวดเกินจะรับไหว นางเป็นถึงเทพธิดากลับมีชะตากรรมเยี่ยงนางคณิกา 

ลำดุ้นยังคงสอดเข้า ๆ ออก ๆ ที่รูหน้าเเละรูหลัง เสียงของอวี้ฉีหื่นราคะเสียจริง เป็นถึงผู้ปกครองแห่งเเว่นแคว้นหนานกลับทำตัวเยี่ยงสัตว์เดียรัจฉาน ให้คนอื่นมาสมสู่กับสตรีของตัวเองด้วย

บุรุษผู้นี้ช่างมักมากในกามเสียจริง

ลำดุ้นอัดเเน่นด้วยความใหญ่ ความยาวของหงเฟยกระเเทกรูหลังจนหนำใจ ไม่ติดเลยว่ารูหลังก็ทำให้เสียวได้

ส่วนอวี่ฉีกระแทกส่วนหน้าที่รัดแน่น เขาดีใจมากที่ได้กินเนื้อหงส์ของเทพธิดามู่หนานหนาน ชนเผ่าหูเกอ แคว้นต้าโจว กับเเคว้นต้าเยียนยังคงเร่งหาตัวเทพธิดามู่หนานหนาน

คยอย่างอวี้ฉีไม่มีทางยกนางให้กับคนต่างแคว้นเป็นอันขาด นางต้องเป็นสิ่งประดับบารมีของเขา

ขึ้นชื่อว่าเทพธิดาเผ่าหูเกอนั้น มีดีทุกอย่าง ไม่ว่าเสพสังวาสเเล้วล้วนทำให้คนผู้นั้นมีบารมีมาก อายุยืน เรียกลมเรียกฝนก็ยังได้ ชาวเผ่าหูเหอเป็นชนเผ่าลึกลับ ที่อยู่หุบเขาที่ตั้งอยู่เขตชายเเดนทั้งสาวแคว้น แคว้นหนาน แคว้นต้าโจว และเเคว้นต้าเยียน

อวี้ฉีไม่คิดว่าส่งคนเข้าไปในหุบเขาครั้งนี้จะได้ตัวนางมาจริง ๆ เขาจะทำให้คนทั่วหล้าอิจฉาเขา 

ทั้งสองบุรุษพลันส่งเสียงครวญครางออกมาอย่สงเเรง มู่หนานหนานทั้งเจ็บทั้งเสียวในเวลาเดียวกัน ร่องหน้าฉีกออกเเล้ว เเสบยิ่งนัก ไม่ติดเลยว่าลำดุ้นบุรุษจะเจ็บเพียงนี้

นางอยากกลับเผ่าหูเกอเหลือเกิน ป่านนี้คนในชนเผ่าเป็นห่วงนางเเล้วกระมัง

พับ พับ พับ พับ

พับ พับ พับ พับ

สองบุรุษพลันปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นออกมา กลิ่นหอมหวานละมุนอบอวลไปทั่วตำหนักฉินคุณ มู่หนานหนานรับรู้ได้ถึงความอุ่นของน้ำเมือกที่ไหลเข้าไปร่องหน้าเเละร่องหลัง มันทั้งเสียวทั้งเจ็บในยามเดียวกัน พวกเขาทั้งสองต่างดึงลำดุ้นออกจากเรือนกายที่งดงามของมู่หนานหนาน

นางก่นด่าสองคนนี้ไม่มีชิ้นดี 

พวกเขายังคงไม่หยุดเท่านั้น

"หงเฟย ลากนางออกไปยืนข้างล่าง"

อวี้ฉีเป็นฝ่าบาทผู้บ้าตัณหาเสียจริง มู่หนานหนานเจ็บจนไม่สามารถที่จะลุกได้ หงเฟยได้แต่สงสารในใจ เขาลากนางออกจากแท่นบรรทม หญิงสาวพยายามยืนให้คงที่ 

หงเฟยปรายตามองเรือนร่างงาม ที่ด้านล่างเต็มไปด้วยน้ำเมือกไหลออกมาจากด้านหน้าเเละด้านหลัง 

อวี่ฉีเดินเข้ามาแล้วยกขางามขึ้นข้างหนึ่ง ส่วนหงเฟยอยู่ด้านหน้าจับแขนมู่หนานหนานไว้