ตอนที่10 เกิดอะไรขึ้น

ตอนที่ 10

ผมก้มลงมองเวลาในมือถือ นี่ก็ดึกมากเเล้ว ทำไมเมียยังไม่กลับอีก หรือว่ามันจะเเอบเเรดที่ไหนอีกวะ

ตู๊ดด ตู๊ดดด

ผมไม่รอช้า กดเบอร์โทรตามอิเมียทันที

เหม่ยลี่: " ฮัลโหล "

ผม: " มึงอยู่ไหน เมื่อไหร่จะกลับ " ผมถามออกไปด้วยเสียงที่ร้อนรน

เหม่ยลี่: " อยู่บ้านอิเเพร ทำรายงานอยู่ วันนี้น่าจะกลับดึกนะคะคุณผัว "

ผมได้ยินดังนั้น ก็โล่งอกโล่งใจขึ้นมา นึกว่ามันจะไปมั่วผู้ชายที่ไหน ขี้เกียจตามฆ่าคน

ผม: " อ่อครับ คิดถึงจัง "

เหม่ยลี่: " คิดถึงอย่างเดียว?? "

ผม: " หึ เออ! กูอยากเอามึงด้วย ไม่ไหวเเล้วเนี่ย รีบๆทำ จะนอนรอ "

เหม่ยลี่: " หื่น "

ผม: " อะไร! ได้ผัวหื่นเเทนที่มึงจะดีใจ หาได้ที่ไหนเยมัน เยเสียว เยทุกเวลา

เเบบกู "

เหม่ยลี่: " หึ ถึงจะมีคนเดียวในโลก กูก็ไม่เอาหรอก "

ผม: " เออ! กลับมามึงก็โดนเหมือนเดิมนั้นเเหละอิเมีย!! "

เหม่ยลี่: " ไอ้บ้า!! "

ตู๊ดๆ เธอด่าผมไอ้บ้าเบาๆ ก่อนจะตัดสายไป หึ พูดเเค่นี้ทำเป็นเขิน

22:00 น.

ผมนั่งรอ นอนรออิเมียคนเดียวในห้อง อย่างน่าเบื่อ เปลือกตาหนาก็เริ่มหนักขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นไปปิดไฟเเล้วล้มตัวนอน

รู้สึกตัวอีกที ก็เหมือนมีมือมาลูบ

ตรงเเผงอก ตรงน้องชายก็เหมือนมีคนมาคลําๆ พยายามปลุกให้มันตื่น ผมจึงลืมตาตื่นขึ้น

ก็เห็นเงาคน กำลังถอดเสื้อผ้าอยู่ หึ อิเมีย! เดี๋ยวนี้มันร้าย คิดจะลักหลับผมเเล้วหรอ

ผม: " กลับมาเเล้วหรอ "

ผมถามเธอออกไป เเต่เธอกลับเงียบ ไม่ตอบ

" ..... " เหม่ยถอดเสื้อผ้าออก จนเห็นเป็นเรือนร่าง มือเรียวก็เอื้อมมาถอดชุดนอนออกให้ผม

ท่อนเอ็นอันใหญ่ ก็เริ่มเเข็งชี้ขึ้น มือเธอก็ชักขึ้นชักลง ทั้งดูดทั้งเลีย ก่อนจะคร่อมตัวผม กดเจ้ามังกรยักษ์เข้าไปในร่อง

พรึ่บ~ ผมถึงกลับเบิกตา ออกกว้างทำไมมันครั้งนี้มันเข้าง่ายจังว่ะ

ปักๆ ปักกๆ

เหม่ย: " อ๊าา ใหญ่จัง "

ผม: " อื้ม เมียจ๋า ขอเปิดไฟนะ " ผมเอื้อมมือขึ้นไปเปิดโคมไฟ บนตัวเตียงเเต่เธอจับมือไว้ เเล้วเข้ามาจูบ

ก่อนที่ผมจะจับเธอพลิกลง เปลี่ยนมาคุมเกมเเทนทันที

ผม: " เก็บเเรงมึงไว้ ครางชื่อกูดีกว่า "

ว่าเเล้วผมก็กระเเทกเอว เยเมียจนหนํ่าใจ ตามจังหวะอารมณ์

ตลับ ตลับๆ

เหม่ย: " อ๊า พี่โฬมข๋า มะ นา เอ่อ เหม่ยเสียวจัง ซี๊ด

ผม: " อื้ม ชอบไหม ขอเปิดไฟนะ "

เหม่ย: " มะ ไม่ " เธอเอื้อมมาจับมือผมไว้อีกเช่นเคย ทำไมว่ะ มีไรกันทุกครั้งก็ให้ผมเปิดไฟตลอด ทำไมครั้งนี้ถึงห้าม เเต่ผมก็ได้เเค่เเปลกใจ เเล้วตามใจเมีย

ตึก ตึกก ตึกๆ

หญิงสาวสวมชุดนักศึกษาอันรัดเเน่น เดินเข้ามาภายในบ้าน เธอว่าวันนี้จะนอนค้างกับเพื่อนเเล้ว เเต่สงสารคนรอ

เธอเดินมาหยุดตรงหน้าประตูห้อง เปิดประตูเข้าไปเพราะไม่ได้ล็อก ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังร่วมรักกัน ลมหายใจเหนื่อยหอบดังรอบห้อง กระทบกับหูเธอ ส่งประสาทไปยังหัวใจ จนเต้นรัวๆ ด้วยความกลัวว่าจะเป็นเเบบที่คิดไหม มือเล็กก็เอื้อมไปเปิดสวิตช์ไฟอย่างข่มใจ

ปึ้ง~ เเสงไฟสว่างไปทั่วห้อง ทำให้เห็นภาพที่ฉายออกมา ทำเอาใจเธอหล่นตกวูบไปเลยทีเดียว ชายหญิงที่กำลังร่วมรักกันอยู่ อย่างลึกซึ้งก็หันมามองอย่างตกใจ

โฬม: " เฮ้ย!! เหม่ยลี่!! " ชายหนุ่มร้องตกใจขึ้นทันที เมื่อเห็นเธอยืนปิดปากร้องไห้อยู่หน้าประตูห้อง เเล้วคนที่เขาเอาด้วยคือใคร

ก่อนจะหันกลับก้มไปมอง ก็เเทบทำเอาเขาถอย ผละออกเกือบไม่ทัน

โฬม: " มะ มะนาว นะนี่ มึง!! " เขาถึงกับอํ้าอึ้งกับคนที่เขาร่วมรักอยู่ รีบผละออกจากเธอไปสนใจคนที่ร้องไห้อยู่ทันที

เหม่ยลี่: " ฮึก! ฉันปล่าวจะมาขัดจังหวะ " หญิงสาวทนเห็นภาพตรงหน้าไม่ไหว วิ่งออกมาด้วยความเจ็บปวด ไม่มีอะไรชัดเจนไปกว่าภาพนั้นเเล้ว

โฬม: " เหม่ย! อย่าพึ่งไป มึงฟังกูก่อน " เขารีบใช้ผ้าเช็ดตัว พันปกท่อนล่างไว้ รีบวิ่งลงบันไดไปตามเธอทันที

Talk โฬม

ผมวิ่งลงมาก็เห็นป๊ายืนพูดกับเหม่ยอยู่ พอผมจะวิ่งเข้าไปหาเธอ ก็โดนลูกน้องมายืนบังไว้

ผม: " ถอยไป!! " ผมสั่งลูกน้องเสียงเข้ม

ป๊า: " มึงบอกกูมาก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้น " สายตาป๊ามองมาที่ผมอย่างจริงจัง ผมก็เอาเเต่มองหน้าเหม่ย ก่อนจะตอบป๊าไป

ผม: " ผมคิดว่าเป็นเธอ ฮึก เหม่ยกูยอมรับผิดทุกอย่าง ขอโทษ! กูตั้งใจทำจริงเพราะคิดว่าเป็นมึง " ผมมองเธอนํ้าตาคลอเบ้า

เหม่ยลี่: " ฮึก ฉันไม่เชื่อ นายมันโกหก "

ป๊า: " อธิบายตอนนี้ก็ไร้ประโยชน์ ปล่อยเธอไปให้ใจเย็นก่อนเถอะ "

ผม: " ฮึก ไม่ป๊า "

ป๊า: " เคลียร์เรื่องมึงกับเเม่มึงให้เรียบร้อย ก่อนเถอะ โฬม "

ป๊าพูดจบ ก็มองเธอ เธอก็พยักหน้ารับ มองผมเพียงครู่เดียว ก่อนจะหันหลังเดินออกไปช้าๆ

ผมมองคนที่เดินจากไปอย่างเจ็บปวด เเต่จะไม่วิ่งไปตามก็คงไม่ใช่ไอ้โฬม

ผม: " ฮึก เหม่ยมึงอย่าไป "

พรึ่บ~ ผมวิ่งออกมายังไม่ถึงตัวเธอ ก็โดนลูกน้องป๊าจับตัวไว้

ผม: " ฮึก ปล่อยกูสิว่ะไอ้พวกเหี้ย "

ป๊า: " รีบเคลียร์เรื่องของมึง เเล้วกูจะช่วย เเต่จะให้กูพูดกับเเม่มึง กูขอบาย "

ผม: " ฮึก ผมขาดเธอไม่ได้ " ผมมองป๊าด้วยสายตาโกรธเคือง ที่ปล่อยเธอไป

พร้อมกับนั่งคุกเข่าร้องไห้ลง เเขนก็โดนลูกน้องจับไว้ สายตามองเธออย่างจะขาดใจ

ผม: " เหม่ย! กูรักมึงนะ " มึงร้องตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง จนเธอหยุดเดินเเค่นี้ผมก็พอใจเเล้ว ว่าเธอยังสนใจเสียงของผม

ผม: " มึงอย่าไปจากกูนะ กูอยู่ไม่ได้จริงๆ " เธอไม่ตอบเเต่ก้าวขาเดินต่อ

ผม: " เหม่ย ถ้ามึงไปกูจะโดดตึกตาย กูจะ กูจะฆ่าคนที่ยุ่งกับมึง กูจะเป็นคนไม่ดี ฮึก กลับมาเถอะ "

ผมร้องตะโกนตามหลังเธอ เเต่ปล่าวเลยที่พูดไปเธอได้ยิน เเต่เธอไม่ฟัง

ตุ๊บบ ผัวะ พลัก ผมดิ้น ต่อยลูกน้องที่จับไว้ อย่างเเรงจนตัวเป็นอิสระ วิ่งออกไปด้วยความเร็วทันที

ป๊า: " ไอ้โฬม!! " เเต่ก็ต้องหยุดนิ่ง เดินหันหลังกลับมา เพราะเสียงอันเด็ดขาดของป๊า

ก็เห็นม๊า กับมะนาวพากัน ยืนกอดอกยิ้มหัวเราะออกมา ผมได้เเต่กำหมัดเเน่น มองหน้ามะนาวก่อนจะพุ่งไปซัดมันทันที

ใครจะว่าทำร้ายผู้หญิง ก็ช่างเเม่ง! มึงทำลายความรักของกูกับเธอก่อน

ตุ๊บ~ผัวะ

" อึก พี่โฬมกรี๊ดด! ฮือ จะเจ็บ "

" ตาโฬม! นี้เมียลูกนะ " ม๊าดุผม เเต่ผมไม่กลัว

" ฮึก อีheeโบ๋ กูฆ่ามึงเเน่ " ผมมองมันด้วยสายตาที่น่ากลัว ก่อนจะเดินขึ้นห้องทันที มันเริ่มกับคนอย่างผมเองก่อนนะ เเละคนอย่างผมไม่มีความปราณีเเละสงสาร

" รอกูก่อนนะ เหม่ย "