บทที่ 1 จุดเริ่มต้น

แสงแดดยามบ่ายส่องกระทบใบหน้าเมื่อเธอเปิดประตูออกจากบริษัทแห่งหนึ่ง วันนี้มีนัดสัมภาษณ์งาน และดูเหมือนว่าครั้งนี้เธอจะถูกปฏิเสธอีกตามเคย

ไป๋โม่ยื่นใบสมัครงานไปหลายบริษัทและถูกเรียกมาสัมภาษณ์ และทุกครั้งฝ่ายทรัพยากรบุคคลก็จะให้คำตอบว่า

”เราจะติดต่อกลับไปในภายหลังนะคะ”

ไป๋โม่รู้ว่านี่คือการปฏิเสธอย่างสุภาพ เธอถอนหายใจออกมา รู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย ในอ้อมแขนกระชับซองเอกสารสำหรับสมัครงานแน่น

หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัยด้วยผลการเรียนที่ยอดเยี่ยม ตัวเธอคิดว่าจะสามารถหางานได้อย่างง่ายดาย แต่ตอนนี้มันกลับไม่เป็นไปตามที่คาดไว้ เธอว่างงานมาเป็นเวลาสองเดือนแล้ว

โชคยังดีที่เธอไม่มีพ่อแม่คอยกดดันอยู่เบื้องบน เธอจึงไม่ค่อยเครียดมากเท่าไหร่ที่ยังหางานประจำทำไม่ได้ ในช่วงเวลานี้เธอจึงอาศัยงานที่จ่ายค่าแรงรายวัน อย่างการไปเป็นพนักงานร้านอาหารเพื่อประทังชีวิตไปพลางๆ ก่อน

แต่ถึงเธอจะไม่เครียด แต่ในใจก็รู้สึกไม่ได้ที่จะเศร้าใจอยู่บ้าง เพราะเพื่อนที่เคยไปเดินสายสมัครงานด้วยกัน ตอนนี้ก็ได้งานทำกันไปเกือบทุกคน ด้วยความท้อใจเธอจึงพิมพ์ระบายเข้าไปในแชทของกลุ่มเพื่อนร่วมคณะ ท้ายที่สุดก็มีความเห็นของเพื่อนคนหนึ่งพิมพ์ขึ้นมา

“เธอลองไปทำศัลยกรรมดูสิ บางทีถ้าหากหน้าตาดีขึ้น ทางบริษัทอาจจะรับเธอเข้าทำงานก็ได้นะ” หญิงสาวถอนหายใจออกมาหลังจากที่ได้อ่านประโยคนั้น เธอออกจากช่องแชทโดยที่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป จากนั้นก็เปิดกล้องโทรศัพท์ขึ้นมาส่องดูใบหน้าที่แสนคุ้นเคยของตนเอง

“ดูเหมือนว่าฉันต้องไปทำหน้าใหม่จริงๆ สินะ”

ไป๋โม่รู้ดีว่าเธอไม่ได้เป็นคนสวย แต่เธอคิดว่าบางทีความสามารถทางด้านการเรียนอาจจะพอลบจุดด้อยในข้อนี้ของตนเองได้บ้าง แต่ความเป็นจริงก็ตอกย้ำให้เธอรู้ตัวว่าบางทีความสวยอาจเป็นสะพานทำให้ตัวเธอทำอะไรสำเร็จได้ง่ายขึ้น

หญิงสาวปิดหน้าจอแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เธอเดินทอดน่องไปช้าๆ ด้วยความเบื่อหน่าย ระหว่างรอที่จะข้ามถนนไปอีกฝั่งที่มีสวนสาธารณะ เธอก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้คนดังขึ้นมา

“อ้า~~~” ที่ถนนมีรถบรรทุกขนาดใหญ่หักหลบรถมอเตอร์ไซค์ที่กำลังข้ามถนน แต่ว่ารถดูเหมือนจะควบคุมไม่ได้มันพุ่งตรงมาที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ สองคนที่อยู่ไม่ไกลจากเธอ... แต่เพราะพวกเธอยังเด็กเกินไป เด็กน้อยทั้งสองต่างยืนนิ่งโดยไม่ขยับด้วยความงุนงง

ไป๋โม่กรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ และร่างกายของเธอก็ขยับไปเอง เธอรีบวิ่งไปผลักเด็กหญิงทั้งสองออกไปให้พ้นรัศมีของรถบรรทุกที่กำลังขับพุ่งชนเข้ามา…

ตู้ม!!!

“มีคนโดนรถชน!”

“ไปช่วยเร็ว!”

“ใครก็ได้แจ้งรถพยาบาลหน่อย!”

ไป๋โม่รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรง หญิงสาวได้ยินเสียงคนกรีดร้องโวยวาย หลังจากนั้นหูเธอก็อื้อ ท้ายที่สุดก็ไม่ได้รับรู้อะไรอีก…

และในช่วงเวลาที่ไม่มีใครสังเกตเห็น ดวงไฟขนาดเท่ากับเมล็ดถั่วเขียวก็ลอยออกจากหน้าผากที่เต็มไปด้วยเลือดของไป๋โม่ พุ่งขึ้นไปบนฟ้าอย่างรวดเร็ว...