บทที่2 เมียน้อย

พิมพรรณชะงักไปชั่วครู่กับคำพูดของสามี...คำว่ารักของสามีที่ไม่ได้บอกเธอเเค่คนเดียว.... มันฟังดูเเล้วทรมานใจเหลือเกิน

"คุณกล้าพูดคำว่ารักหรอ?

"ใช่!!ผมเบญญา... เธอคือโลกทั้งใบของผม

"ไหนคุณบอกว่า...ฮึก คุณจะซื่อสัตย์ต่อฉันไง....เเละสิ่งที่คุณพูดออกมา ผู้หญิงคนนี้คือโลกทั้งใบของคุณน่ะหรอ? เหอะ ตลกสิ้นดี   ..เศษเสี้ยวในใจคุณเคยนึกถึงลูกทั้ง3คนที่เป็นเลือดเนื้อของคุณบ้างไหมห้ะ!!!!!

"ก็คำว่าซื่อสัตย์ มันกินไม่ได้นี่~.....ถ้าคุณยอมเเต่โดยดี เเละอยู่กันแบบสันติ ผมว่ามันก็ไม่น่าจะไม่มีปัญหา คุณอย่ามากเรื่องหน่อยเลยน่า

"คุณใช้คำว่าอยู่กันแบบสันติงั้นหรอ... สมองคุณมันคิดได้เเค่นี้หรอคะ..?ต่ำมาก ต่ำจริง

"นี่!!!พิมพรรณ!!!

ฝ่ามือหนาง้างขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่ภรรยาจะจ้องมองใบหน้าของสามีไม่หลบไปไหน..ก่อนที่ฝ่ามือหนาจะลงกระทบบนหน้าก็ถูกฝ่ามือเล็กของหญิงสาวห้ามปรามไว้เสียก่อน

หมับบ!!!!

"คุณเมธคะ!!! หยุดเถอะค่ะเด็กๆอยู่มันจะดูไม่ดีนะคะ... อย่าทำร้ายพี่หญิงใหญ่เลยค่ะ

".....

ฝ่ามือหนาหยุดนิ่งฟัง ก่อนจะค่อยๆวางมือลงเเนบกับลำตัว

"เอาล่ะพอกันที.... ผมไม่อยากพูดเรื่องนี้ให้ซ้ำซากแล้วฟังไว้นะทุกคนในบ้าน

เมธธาชี้ขาด ก่อนจะชี้ไปที่หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างกายของตน

"ต่อไปเบญญานีคือคุณหญิงของบ้านนี้อีกคน แฃ้วทุกคนจะต้องเรียกเธอว่า คุณนายน้อย. ส่วนเเกไอ้ลูกไม่รักดี!!!

นิ้วหนาชี้ไปที่ลูกชายก่อนจะพูดทำให้ รณพีร์ช้อนสายตามองขึ้นมาที่ผู้เป็นพ่อ

"แกต้องเรียกเบญญาว่าแม่น้อย ถ้าเเกไม่เรียกแกโดนดีเเน่!!ฝากไปบอก พวกน้องๆของเเกด้วย ถ้าไม่ฟังตามคำสั่งฉันได้เห็นดีกันแน่!!!!

"!!!

พอพูดจบ เมธธา ก็เดินจูงมือเบญญาออกจากห้องไป ...เเต่ทว่าหญิงสาวกับหันมามองสองเเม่ลูกที่นั่งทรุดลงไปกับพื้นเเล้วกอดกันอย่างหน้าสงสาร... เเต่ทว่าสายตาของเบญญานั้นที่มองมาไม่ใช่สายตาที่รู้สึกผิดเลยสักนิด กับมียิ้มร้ายปรากฏอยู่ที่มุมปากก่อนจะมองด้วยสายตาเย้ยหยัน

"ฮึกกก..พีร์ไม่เป็นไรนะลูก

พิมลูบหัวลูกชายอย่างเอ็นดู..เเต่เด็กชายก็ได้เเต่นิ่งเงียบ

"....

"นี่น้องๆยังไม่กลับมาใช่มั้ยลูก..

".....

"ฮึกกก...ก็ดีเหมือนกัน คินทร์กับกันต์จะได้ไม่ต้องมาเห็นอะไรแบบนี้

"ผมเกลียดพ่อ.....

คำพูดที่พิมพรรณไม่อยากได้ยินออกมาจากปากลูกชายคนโต... ถึงเมธธาจะเป็นสามีที่เเย่ เเต่เขาเองก็เป็นพ่อที่ดีมาโดยตลอดถึงไม่ได้เเสดงความรักให้เเก่ลูกทุกคน เเต่เมธธาก็รับผิดชอบทุกๆอย่าง ที่เดี่ยวกับลูกจะมีเเค่ช่วงหลังๆ ที่ผู้หญิงคนนี้เข้ามาในชีวิตของเมธธา ทำให้พ่อผู้เเสนดีของลูกๆนั้นเปลี่ยนไป

"พีร์...อย่าพูดแบบนี้อีกนะลูก

พิมพรรณพูดพร้อมกับมองไปที่สาวใช้ที่ยืนมองตนเเละลูกอยู่ภายในห้อง

"พวกเธอออกไป..ฉันจะอยู่กับลูกชายฉันสองคน

"ค่ะ นายหญิงใหญ่

พอพวกสาวใช้ออกไป พิมพรรณจึงหันมาหาลูกชาย เเละบอกกล่าวตักเตือน

"จะดีจะชั่วเจาก็พ่อของลูกนะ

"แต่พ่อตบเเม่. พ่อทำร้ายแม่..แบบนี้นายแม่ยังรักเขาลงหรอครับ

".... 

"นายแม่ทิ้งเขาเถอะนะ ..... เราไปอยู่กับตาก็ได้... ปล่อยให้เขาตายไปกับผู้หญิงคนนั้นเลย

"รณพรี์!!!!

ผู้เป็นแม่ตะหวาดลูกเสียงดัง เด็กชายพูดออกมาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยดุจดั่งไร้ความรู้สึก

"แม่บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าพูด..จะดีจะชั่วเขาก็พ่อของเเกนะ... มันไม่ดีนะลูก

". ..  ..

"อย่าเเช่งพ่อตัวเองแบบนะลูกมันจะเป็นบาปติดตัวลูกไป ชีวิตลูกจะไม่มีความสุขนะ

"..ทำไมครับ. .....เขาทำร้ายจิตใจนายแม่นะคนเลวๆแบบพ่อ ยังต้องได้รับความรักอีกหรอครับ...ตายไปได้ก็ดีไม่ใช่หรอ