วิศวะร้ายพ่ายเกมรัก

EP 1 - รับคำท้า

เสียงอึกทึกครึกโครมดังขึ้นภายใต้ท้องฟ้าฉาบสีทึบและพระจันทร์ที่ส่องสว่าง ดวงตาคู่สวยของหญิงสาวทอดมองสนามข้างหน้าผ่านกระจกใสบานกว้างในห้องวีไอพีสุดหรู

ผิวกายขาวผ่องที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำมันเครื่องและฝุ่นรวมถึงเหงื่อไคลจากการทำงานเมื่อครู่ มือเรียบบางหยิบเบียร์กระป๋องขึ้นมาจิบเป็นระยะ

‘เพียงขวัญ’ มองสนามด้านหน้าที่มีรถสองคันแข่งขันกันด้วยความเร็วผลัดกันแซงด้วยความตื่นเต้น เพราะเฟอร์รารีสีแดงคันนั้นคือรถที่เธอเป็นคนโมด้วยตัวเอง

เธอจับจ้องการแข่งขันจนไม่ทันสังเกตว่ามีผู้มาเยือนใหม่ก้าวมาหยุดข้างหลังพร้อมๆ กับกระป๋องเบียร์แบบเดียวกัน

“ลงสามพัน ยังไงรถที่เธอโมก็ชนะ”

“ไม่มีใครแทงสวนก็ไม่มีใครได้สิคะพี่ภารัณ”

เสียงหวานเอ่ยตอบก่อนจะหันมามองหน้า ‘ภารัณ’ พี่ชายแท้ ๆ ของเธอที่เป็นเจ้าของสนามแห่งนี้ คู่สนทนาเดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ น้องสาวของตนและมองการแข่งขันเบื้องหน้า เบียร์เย็นๆ ในกระป๋องอะลูมิเนียมถูกยกขึ้นกระดก เครื่องดื่มมึนเมารสชาติขมปร่าค่อยๆ ไหลผ่านลำคอลงไป

“แล้วแม่ไม่ว่าเหรอ ไหนบอกว่าวันนี้นัดไปดินเนอร์กับหนุ่มบ้านโชติวิมาน”

“พี่ภารัณอย่าพูดได้ไหม ขวัญไม่ชอบขี้หน้าไอ้หมอนั่นเลยอะ ทั้งขี้เก๊ก โชว์เก่งตลอด นี่ขวัญไม่ได้บูลลี่หุ่นมันหรอกนะ แต่ดูการกระทำมันสิ น่าคบหาที่ไหน แม่ก็ชอบอะไรมันนักหนาไม่รู้”

เพียงขวัญบ่นกระปอดกระแปด เธอไม่เข้าใจว่ามารดาของเธอชมชอบอะไรไอ้ลูกชายบ้านนั้นนักถึงขั้นเรียกไปดินเนอร์ด้วยบ่อยๆ หากคราวนี้เธอไม่โกหกว่าต้องไปอ่านหนังสือเตรียมสอบในวันรุ่งขึ้นเธอคงไม่ได้มีโอกาสมาเสนอหน้าอยู่ในสนามแห่งนี้เป็นแน่

รถเฟอร์รารีสีแดงวิ่งเข้าเส้นชัยไปอย่างสวยงามพร้อมกับธงตาหมากรุกที่สะบัดลงเป็นสัญญาณของผู้ชนะ เพียงขวัญสะบัดหน้าบึ้งบูดเมื่อครู่ทิ้งและยกยิ้มอย่างอารมณ์ดีก่อนจะลากพี่ชายของเธอลงมาด้านล่าง

เธอมองรถหรูที่ตอนนี้ยับเยินไม่มีชิ้นดีจอดอยู่ตรงหน้า จนกระทั่งเจ้าของรถก้าวลงมาและพบว่าเป็นชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน เรือนผมที่ถูกกัดสีและย้อมเป็นสีน้ำเงินเสยขึ้น กรอบหน้าคมฉาบวาวไปด้วยเหงื่อจากความร้อนระอุภายในห้องคนขับ

“แกแม่งแน่จริงไอ้เซนเตอร์เพื่อนรัก เอาชนะไอ้กร๊วกนั่นได้ด้วยรถที่ฉันทำ ไม่ผิดหวังจริงๆ”

แขนเรียวเล็กแต่เต็มไปด้วยแรงของเพียงขวัญวาดพาดไปที่ลำคอแกร่งของคนตัวสูงกว่าจนเธอต้องเขย่ง เขาคือเตอร์ หรือ ‘เซนเตอร์’ หนุ่มคณะวิศวกรรมศาสตร์เพื่อนสนิท ที่กำลังปรายตามองเพื่อนสนิทสาวเรียบ ๆ ก่อนจะเดินไปหยิบเบียร์ในตู้แช่เพื่อมาเปิดดื่มโดยไม่พูดอะไร

เพียงขวัญชินชากับท่าที่ไร้อารมณ์ของเพื่อนรัก เธอเดินตรงมาสำรวจซากเหล็กที่จอดแน่นิ่งอยู่ หางตาเรียวสวยหันไปเจอคู่แข่งของเซนเตอร์ที่พ่ายแพ้และกำลังหัวร้อน ตวาดใส่คนรอบข้างอย่างไร้สามัญจนช่างเครื่องสาวสวยหนึ่งเดียวในสนามกลอกตาไปมา

แพ้แล้วพาลนี่หว่า

ชื่อเสียของไอ้หมอนั่นมันกระฉ่อนไปทั่วสนามอยู่แล้ว มาท้าเพื่อนของเธอเสียดิบดี แต่กลับแพ้เองจนเสียหน้าและพาลหงุดหงิดใส่คนนั้นคนนี้ไปทั่ว เพียงขวัญเกลียดคนนิสัยแบบนี้ที่สุด เมื่อเห็นว่าทางเดียวที่จะซ่อมรถคันนี้ได้ก็คือการเอาไปโยนทิ้งแล้วซื้อใหม่เสียให้จบๆ ไปเพียงขวัญจึงเดินกลับมาหาเพื่อนรักที่นั่งจิบเบียร์สบายอารมณ์อยู่

“ขวัญ มีคนอยากแข่งด้วย จะแข่งเปล่า”

“ไม่เอา ขวัญขี้เกียจ”

เสียงหวานเอ่ยปัดก่อนจะหันไปสนใจการแข่งขันแมทช์ต่อไปที่กำลังดำเนินอยู่ ภารัณมองน้องสาวที่ไม่ไยดีกับคำพูดตัวเองก่อนจะยกยิ้มและแสร้งถอนหายใจออกมา

“พี่อุตส่าห์ไปดีลกับไอ้สิบทิศไว้ให้ งั้นคงต้องไปยกเลิกมัน”

คำพูดของพี่ชายแท้ ๆ อย่างภารัณ เรียกความสนใจจากสาวสวยที่พึ่งเมินไปเมื่อครู่ได้เป็นอย่างดี ดวงตากลมโตหันกลับมามองภารัณที่แสร้งทำหน้าเศร้าอยู่ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปาก

“อ่อ…หมอนั่น แล้วทำไมไม่บอกแต่แรกว่าเป็นเพื่อนพี่ล่ะ งั้นก็เอาสิ แข่งตอนไหน ต่อจากไอ้พวกนั้นเลยไหม ขวัญพร้อม ขวัญมีรถ”

“งั้นก็มาสิ”

เสียงทุ้มที่คุ้นหูดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้หางคิ้วของดาวคณะวิศวะกระตุกฉับพลัน เพียงขวัญหันไปมองชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาดูดีที่เธอไม่ค่อยจะชอบใจนัก เรือนผมสีบลอนด์สว่างจากการกัดสีเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัว ใบหูที่เจาะและใส่ต่างหูเงินรูปไม้กางเขนที่ห้อยด้วยหัวกะโหลกนั่นเป็นไอเทมประจำกาย

“สิบทิศ”