วิวาห์ลวงอลวนรัก

ตึกเอ็มไพร์สเตท เมือง J

บนดาดฟ้าลมแรงมาก ดูเหมือนแค่ลมพัดเบาๆ ก็อาจทำให้คนล้มลงได้

กู้หรันถูกคนจับตัวไปยืนอยู่บนขอบดาดฟ้า ชายที่อยู่ข้างๆ เธอก็ตะโกนด้วยความโกรธ “บอกให้เฉิงเฟิงเอาเงิน 50 ล้านมาไถ่ตัว ไม่อย่างนั้นฉันจะผลักพวกเธอลงไปทันที!”

นี่คือชั้นที่ 33

เมื่อมองลงไปข้างล่าง รถที่อยู่บนพื้นก็มีขนาดเล็กพอๆ กับมด ที่เปราะบางอ่อนแอมาก

มีเสียงร้องไห้ของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น กู้อันหนิงตกใจมากจนเธอยืนไม่ไหว เธอคุกเข่าลงพร้อมกับร่างกายที่สั่นเทา

หลังจากผ่านไปนาน เฉิงเฟิงก็ปรากฏตัวขึ้นที่ทางเข้าบันได

เขาสวมสูทสีดำ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาไม่ได้ดูสง่างามและสงบเหมือนทุกวันอีกต่อไป เขาถือกล่องดำแล้วพูดว่า “ในมือฉันมีแค่ 20 ล้าน แกปล่อยพวกเธอก่อนได้ไหม?”

“20 ล้าน?” โจรลักพาตัวเหลือบมองหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ เขาแล้วเยาะเย้ย “20 ล้านปล่อยตัวได้แค่คนเดียวเท่านั้น แกเลือกเอาแล้วกัน!”

เฉิงเฟิงตกตะลึง ในดวงตาของเขาเผยให้เห็นถึงการลังเล

สองคนนี้ คนหนึ่งคือคู่หมั้นของเขา ส่วนอีกคนคือ...

“พี่เฉิงเฟิง!”

ในขณะนั้น กู้อันหนิงก็พูดขึ้นมา

เธอตัวสั่นเล็กน้อย ร่างกายอันผอมบางของเธออยู่ท่ามกลางสายลม เธอพูดทั้งน้ำตา “พี่เลือกพี่กู้หรันเถอะ! แม้ว่าฉันจะชอบพี่มาก ขนาดนั้นตอนที่ฝันก็อยากอยู่กับพี่ แต่พี่กู้หรันเป็นคู่หมั้นของพี่ เราถูกกำหนดมาแล้วว่าไม่ใช่คู่กัน ในเมื่อชาตินี้ไม่มีโอกาส ถ้าอย่างนั้นก็ขอให้ชาติหน้ามีโอกาส...”

ทุกคนต่างก็ตกตะลึง

กู้หรันมองไหทางเธอด้วยความไม่อยากจะเชื่อ บนใบหน้าของเฉิงเฟิงเผยให้เห็นถึงความหวั่นไหว การต่อสู้ในดวงตาของเขาถูกแทนที่ด้วยความปวดใจ

เมื่อเห็นเช่นนี้ โจรลักพาตัวก็หมดความอดทน

“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว! ฉันจะนับ 321 ถ้าแกยังไม่ตัดสินใจ ฉันจะผลักพวกเธอสองคนลงไป!”

“3!”

“2!”

“...!”

เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเคลื่อนไหว เฉิงเฟิงก็ลนลาน เขารีบชี้นิ้วไปที่กู้อันหนิง “ฉันเลือกเธอ!”

ในตอนนั้น ก็มีเสียง “ปัง” ดังขึ้น!

กระสุนเจาะเข้าที่หัวของโจรลักพาตัว กู้อันหนิงกรีดร้องด้วยความตกใจ ก่อนจะล้มลงกับพื้น กู้หรันได้ยินเพียงเสียงตะโกนด้วยความตื่นตระหนกของชายผู้นั้น “อันหนิง!”

ส่วนเธอก็ถูกโจรลักพาตัวดึงตัวล้มลงไปข้างล่างพร้อมกัน...

——

กู้หรันยังไม่ตาย

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา เธอตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล

ภายในห้องสว่างไสว แสงแดดยามบ่ายที่อบอุ่นส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาข้างใน แต่ก็ไม่อาจขจัดความหนาวเย็นในใจเธอได้

ประตูห้องผู้ป่วยถูกผลักเปิดออก กู้อันหนิงก็เดินเข้ามา

“พี่กู้หรัน พี่แพ้อีกแล้ว”

วันนี้เธอสวมชุดเดรสตัวเล็กๆ ที่ดูงดงาม บนใบหน้าเล็กๆ มีรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาและไม่เป็นอันตรายปรากฏขึ้น ท่าทีที่เย่อหยิ่งของเธอแตกต่างจากที่เธอที่อยู่บนดาดฟ้าก่อนหน้านี้

กู้หรันมองดูเธออย่างเย็นชา “เธอมาทำอะไรที่นี่?”

“แน่นอนว่า ฉันก็มาดูว่าพี่ของฉันที่เพิ่งถูกผู้ชายทิ้ง จะมีท่าทีที่เศร้าและสิ้นหวังแค่ไหน!”

หัวใจของกู้หรันเหมือนถูกมีดแทง

ภาพที่เฉิงเฟิงตัดสินใจเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ปรากฏขึ้นในสมองของเธออีกครั้ง

เธอกับเฉิงเฟิงรักกันมา 8 ปีแล้ว 8 ปีที่ผ่านมาไม่ต้องพูดถึงว่ารักกันอย่างดูดดื่มแค่ไหน อย่างน้อยก็ถือว่ามีความสัมพันธ์ที่มั่นคง ไม่เคยคิดเลยจริงๆ ว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นในวันนี้

แต่ไม่ว่าจะคิดไม่ถึงแค่ไหนก็ตาม ก็จะไม่ปล่อยให้กู้อันหนิงเห็นเป็นเรื่องตลก

เธอดึงมุมริมฝีปากล่างของเธออย่างเย้ยหยัน “กู้อันหนิง เฉิงเฟิงเคยเห็นท่าทีที่ไร้ยางอายของเธอแบบนี้มั้ย?”

กู้อันหนิงยิ้มเล็กน้อย

“แน่นอนว่าพี่เฉิงเฟิงไม่เคยเห็นมาก่อน เพราะฉันจะแสดงท่าทีแบบนี้กับเธอเท่านั้น! แต่เดี๋ยวในไม่ช้าเธอก็อาจจะไม่ได้เห็นมันแล้ว เพราะไม่ว่าจะเป็นตระกูล สถานะ หรือผู้ชายของเธอ ตอนนี้ก็เป็นของฉันหมดแล้ว บนตัวเธอมีอะไรที่ฉันอยากจะได้อีกเหรอ?”

“จริงเหรอ? น่าเสียดายที่ฉันไม่อิจฉาเธอเลยสักนิด แต่กลับรู้สึกสงสารเธอแทน”

“หมายความว่ายังไง?”

“หมายความว่า บนโลกนี้มีเพียงหมาเท่านั้นที่จะไม่กินอาหารของตัวเอง วันๆ ก็เอาแต่โลภอยากจะได้กระดูกที่คนอื่นแคะเหลือ นี่เธอก็เป็นเหมือนหมาแล้วนะ ยังจะไม่น่าสงสารอีกเหรอ?”

“นี่เธอ!”

กู้อันหนิงโกรธจนใบหน้าซีดเผือด เธอยกมือขึ้นตั้งใจจะตบเธอ

แต่ในขณะนั้น ก็มีเสียงของพยาบาลดังมาจากนอกประตู

“คุณชายเฟิง มาแล้วเหรอคะ”

ทั้งสองคนต่างก็ตกใจ

กู้อันหนิงกลอกตา ทันใดนั้นก็รีบเดินไปที่โต๊ะ ก่อนจะคว้ากระติกน้ำแล้วเทใส่บนหัวของตัวเอง จากนั้นก็คุกเข่าลงไปทางกู้หรันพร้อมกับเสียงดัง “ตึก”

“พี่คะ ฉันขอโทษ ฉันผิดไป ยกโทษให้ฉันด้วยนะ!”