ตอนที่ ๘ ยินดีที่ได้รู้จัก

วิวาห์ร้าย

ตอนที่ ๘

ยินดีที่รู้จัก

"ผู้หญิงชุดแดงคนนั้นโคตรเซ็กซี่เลยว่ะ" เสียงพูดข้างหูทำให้เขาอดหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทไม่ได้

"ของกู!!"

"ได้เวลาออกล่าเหยื่อของเสืออย่างคาสเปียน แบร์ร็อต พาร์คเกอร์แล้วสินะ"

"กูก็คิดแบบนั้นแหละ แต่กูว่าเนื้อชิ้นนี้ไอ้คาสเปียนน่าจะได้กินยาก" แซคคารีพูดอย่างท้าทาย เขามั่นใจว่าไม่มีอะไรยากเกินความสามารถของคุณชายคาสเปียน แต่พรุ่งหญิงตรงหน้ากลับให้ความรู้สึกว่าเพื่อนของเขาต้องใช้เวลานานกว่าที่เคยหากจะลิ้มลองชิมเนื้อกวางป่าตัวนี้แน่ๆ

"กูว่าสามวัน" อีริคเพื่อนอีกคนเอ่ยขึ้น

"เอาอะไรมาเดิมพัน?"

"หุ้นห้าเปอร์เซ็นต์ของบริษัทกูเป็นไง" อีริคเสนอ

"น่าสนใจ ถึงธุรกิจขายกระเป๋าหนังหมาของมึงจะดูไม่น่าทำกำไรเท่าไหร่ แต่ก็ถือว่าได้อยู่" แซคคารีพูด เขารู้ธุระกิจกระเป๋าของอีริคนั้นมีมูลค่ามหาศาลเป็นที่รู้จักของคนทั่วโลก หากเขาได้หุ้นห้าเปอร์เซ็นต์มาไว้ในมือ เขาก็เหมือนเสือกินเปล่า ได้เงินปันผลมาใช้ไม่น้อยแต่ละปี นับว่าหลายพันล้านแน่นอน

"กูอยากจะถอดรองเท้าตบปากมึงจริงไอ้แซ็ค แล้วมึงล่ะว่าไง"

"กูว่าเกินสามวัน กูเอาหุ้นบริษัทมาวางเดิมพันเหมือนกัน"

"บริษัทไหนของมึง อย่าลืมสิว่าบ้านมึงทำธุรกิจกี่อย่าง" อีริครีบถามเพื่อความแน่ชัด แม้พวกเขาจะเป็นเพื่อนกัน แต่เรื่องผลประโยชน์ต้องชัดเจนมากพอที่จะไม่ต้องมานั่งผิดใจกันภายหลัง หากเจรจาธุรกิจพวกเขาคือคู่ค้า ถึึงแม้พวกเขาจะเป็นเพื่อนที่เติบโตมาด้วยกันก็ตาม

"งั้นมึงก็เลือกมาเลยล่ะกัน อยากได้ของบริษัทไหน" แซคคารีตอบอย่างไม่ยีระ ต่อมห้อีริคเลือกหุ้นบริษัทแม่ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองรวยน้อยลงเลยสักนิด

คาสเปียนยืนมองพลอยปภัสสรที่โยกย้ายตัวท่ามกลางแสงไฟสลัวๆ ยิ่งทำให้เธอดูเซ็กซี่และน่าค้นหามากขึ้น เขายืนมองหญิงสาวมาพักใหญ่ เขาเห็นหญิงสาวปั่นหัวผู้ชายไม่หยุด รวมถึงเพื่อนสาวที่มาด้วยกัน ไม่รู้ว่าเป็นแค่เพื่อนหรือมากกว่านั้น

"ไอ้คาสเปียน อย่าทำให้กูผิดหวังนะ" อีริคเอ่ยสำทับอีกทีเมื่อเห็นเพื่อนยืนมองหญิงสาวโดยไม่สนใจสิ่งที่พวกเขาพูดคุยและตกลงกัน

"ไม่อยากผิดหวังก็อย่าคาดหวัง" เขาตอบเพื่อนแค่นั้นก่อนจะยกแก้วเหล้ากระดกลงคอหมดในรวดเดียว

'ผู้หญิงร้ายแบบเธอต้องเจอคนแบบฉัน มวยถึงจะถูกคู่'

คาสเปียนให้เด็กเสริฟลงไปเรียกสองสาวขึ้นมาด้านบน แม้จะแปลกใจในตอนแรก แต่เธอก็เดินตามมาแต่โดยดี

"หล่อมากอ่ะแก ให้ฉันเลือกฉันเลือกไม่ถูกเลย หล่อกินกันไม่ลงเลยทีเดียว" แพรพลอยมีอาการเนื้อเต้นเมื่อเห็นทั้งสามที่นั่งรอพวกเธออยู่ในห้องวีวีวีไอพี

"สวัสดีค่ะ ฉันมั่นใจว่าเราไม่เคยรู้จักกัน พวกคุณมีธุระอะไรกับพวกฉันหรือเปล่าคะ ถึงให้เด็กไปตาม" พลอยปภัสสรพูดเสียงเรียบ เธอไม่หวั่นไหวกับใบหน้าหล่อราวกับเทพกรีกของทั้งสามคนเลยสักนิด คนพวกนี้น่าจะจัดอยู่ในประเภทหน้าตาดีแต่สันดานเสีย ไม่อย่างนั้นคงไม่เสียมารยาทให้คนไปตามเธอที่ไม่รู้จักกันขึ้นมาหาหรอก

"ไม่รู้จักก็ทำความรู้จักกันได้นี่ครับคนสวย" หนุ่มแว่นท่าทางดูเป็นเด็กเนิร์ดพูดขึ้น แว่นตาที่เขาสวมอยู่นี่แว่นสายตาหรือแค่สวมเพื่อลดความร้ายกาจในตัวเขานะ

"ฉันชื่อแพรพลอยค่ะ เรียกแพรเฉยๆก็ได้" แพรพลอยรีบแนะนำตัวทันที เธอชอบหนุ่มเนิร์ด ยิ่งฮอตเนิร์ดแบบคนตรงหน้ายิ่งตรงสเปคเธอเข้าไปอีก

"แซคคารีครับ" เขากระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะยื่นมือออกมาให้หญิงสาวตรงหน้าจับ

"อ้อ คนนั้นชื่อพลอยปภัสสรค่ะ เรียกพลอยเหมือนแพรก็ได้ค่ะ" แพรพลอยไม่รอช้าที่จะแนะนำเพื่อนสาวข้าวตัว เมื่อเห็นสายตาของผู้ชายทั้งสามจับจ้องไปที่พลอยปภัสสร

"ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณพลอย" แซ็คคารียื่นมือหวังจะทำความรู้จัก แต่พลอยปภัสสรกลับยกมือประนมสวัสดีแทนเสียอย่างนั้น

"สวัสดีค่ะ"

"คุณพลอยทำแบบนี้ผมเสียเซลฟ์แย่เลยนะสิ" แซคคารีพูดอย่างอารมณ์ขัน เขารู้สึกเสียหน้าเล็กน้อยที่โดนหญิงสาวปฏิเสธ แต่ไม่เป็นไร พลอยปภัสสรเป็นคนสวย เขาชอบให้อภัยคนสวยๆอยู่แล้ว

"เอ่อ คุณแซคคารีคะ..เพื่อนคุณแซคคารี.." แพรพลอยที่เห็นเหตุการณ์น่าอึดอัดตรงหน้าก็รีบเปลี่ยนเรื่องทันที

"อ้อ ผมก็ลืมแนะนำไปเลย เห็นคนสวยๆก็ไม่อยากจะแบ่งใคร อยากเก็บไว้คนเดียว ไอ้คนผมทองดูเลวๆคนนั้นมันชื่ออีริค ส่วนไอ้คนที่นั่งเต๊ะท่าข้างๆชื่อคาสเปียน" แซคคารีแนะนำสองหนุ่มให้กับสองสาวได้รู้จักอย่างเป็นทางการ พลอยปภัสสรไม่ชอบสายตาของผู้ชายที่ชื่อคาสเปียนเลยสักนิด เวลาเขามองเธอมันทำให้เธอร้อนๆหนาวๆชอบกล สายตาที่เหมือนมองทะลุเสื้อผ้าเธอแบบนั้น แม้จะดูเหมือนสายจาที่เย็นชาแต่กลับให้ความรู้สึกเร่าร้อนอย่างบอกไม่ถูก

"แล้วที่ให้คนไปตามเราสองคนมา พวกคุณมีธุระอะไรคะ?" พลอยปภัสสรถามขึ้นหลังจากยืนเงียบมานาน ปล่อยให้แพรพลอยเพื่อนของเธอพูดเจื้อยแจ้วอยู่คนเดียว

"อยากรู้จัก" ถ้าหากคำพูดนี้หลุดจากปากแซคคารีหรืออีริคเธอจะไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิด แต่ดันเป็นคาสเปียนที่พูดออกมา

"ตอนนี้เรารู้จักกันแล้ว ถ้าอย่างนั้นพวกเราขอตัวกลับโต๊ะนะคะ ไปยัยแพรกลับโต๊ะได้แล้ว" พลอยปภัสสรคว้าแขนแพรพลอยหวังจะจูงเพื่อนออกจากห้อง แต่ก็ช้ากว่าแซคคารีที่เขาเองก็คว้าแขนแพรพลอยไว้ได้ทัน

"คนสวย อย่าเพิ่งใจร้อนสิ พวกคุณก็ย้ายโต๊ะขึ้นมานั่งกับพวกเราก็ได้ รับรองว่าผมจะไม่ให้คุณเสียเงินสักแดงเดียวเลย"

"ขอโทษนะคะ พอดีฉันเองก็มีเงิน และไม่สะดวกที่จะร่วมโต๊ะกับพวกคุณยังไงพวกเราขอตัวก่อนนะคะ" พลอยปภัสสรออกแรงดึงแพรพลอยอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้ไม่ใช่แค่แซคคารีที่รั้งไว้ ตัวของแพรพลอยเองก็ขัดขืนไม่ยอมไปกับเธอด้วย

"ยัยแพร!!!"

"แกต้องเข้าใจฉันนะยัยพลอย..."

"ฉันต้องเข้าใจว่ายังไง ไหนแกลองบอกเหตุผลที่แกกำลังทำอยู่หน่อยสิ" พลอยปภัสสรมองหน้าเพื่อนสนิทอย่างไม่เข้าใจ

"พวกเขา..หล่อ" คำตอบของแพรพลอยทำให้พลอยปภัสสรแทบหงายหลัง เธอก็พอรู้ว่าเพื่อนเธอแพ้คนหน้าตาดี แต่แพรพลอยก็ไม่เคยอาการหนักขนาดนี้ให้เธอเห็นมาก่อน

"คนอื่นก็หล่อ ไม่เห็นแกเคยจะเป็นแบบนี้"

"ก็หล่ออยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้หล่อเท่านี้ไงแก แกนั่งร่วมโต๊ะกับพวกเขาเถอะ ถือว่าเปิดโอกาสให้ฉัน"

"...." พลอยปภัสสรนิ่งกับคำตอบของแพรพลอย

"นะๆ" แพรพลอยเขย่าแขนพลอยปภัสสรอย่างขอร้อง

"นะครับคุณพลอย" แซคคารีเอ่ยช่วยแพรพลอยอีกแรง เขาอยากให้พลอยปภัสสรนั่งร่วมโต๊ะ เขาอยากรู้ว่าคาสเปียนจะจัดการกับพลอยปภัสสรยังไง เพื่อนของเขามีแต่ผู้หญิงวิ่งเข้าหา ยังไม่เคยเจอใครตั้งป้อมใส่เหมือนพลอยปภัสสรมาก่อนเลยสักครั้ง

"...."

"ถ้าเขาจะขี้ขลาดตาขาว แกก็ปล่อยเขาไปเถอะไอ้แซค"

"นี่คุณ!!"