ตอนที่ ๑๐ ยังไงก็จะไปส่ง

วิวาห์ร้าย วิวาห์รัก

ตอนที่ ๑๐

ยังไงก็จะไปส่ง

"ผมไปส่ง" คาสเปียนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะช้อนร่างบางของพลอยปภัสสรไว้ในอ้อมแขน ร่างบอบบางที่ดูเบาก็เบาปลิวลมอย่างที่เขาคิด

"ปล่อย!!! ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้" พลอยปภัสสรโวยวาย จู่ๆคาสเปียนก็จู่โจมาอุ้มเธอขึ้น เป็นใครจะไม่ตกใจบ้างล่ะ และแน่นอนถึงเธอจะเมาเธอก็ต้องรู้จักรักนวลสงวนตัว

"ปล่อยลงแล้วเดินเองได้หรือยังไง" เสียงทุ่มที่พูดอยู่เหนือหัว ทำให้พลอยปภัสสรช้อนสายตามองเขาอย่างพินิจพิจารณา คาสเปียนผู้ชายปากเสีย นิสัยจองหองนี่เองที่เป็นคนอุ้มเธออยู่ ยิ่งไม่ได้ไปกันใหญ่ ในบรรดาสามคนนี้คนที่เธอไม่อยากเข้าใกล้ที่สุดก็เป็นเขาคนนี้นี่แหละ แต่ตอนนี้เขากำลังอุ้มเธอในท่าเจ้าบ่าวอุ้มเจ้าสาว ไม่สิ ท่าเจ้าหญิงดีกว่า

"ไหว!! ปล่อยฉันลงเลยนะ!!!" พลอยปภัสสรตอบเสียงอ้อแอ้ พยายามดิ้นให้ตัวเองหลุดจากอ้อมแขนของคาสเปียน แต่ก็เปล่าประโยชน์ ชายหนุ่มกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น ก่อนสาวเท้าก้าวยาวๆเดินออกจากห้อง ทำเอาแพรพลอยถึงกับต้องรีบวิ่งตาม

"นั่นเหมือนพี่พลอยเลยค่ะพี่เหนือ" อีสเตอร์พูดขึ้นหลังจากเห็นหนุ่มหล่อหน้าตาดีกำลังอุ้มผู้หญิงคนนึงเดินผ่านพวกเธอไป ผู้ชายที่กำลังอุ้มผู้หญิงเธอรู้จักเขาเป็นอย่างดี อีสเตอร์เคยเสนอตัวให้เขาถึงที่แต่เขากลับปฏิเสธเธออย่างไม่เหลือชิ้นดี เธอเลยหันเหไปทางอีริคและแซคคารี แต่ทั้งสองก็ยังหมางเมินเธอ เธอเสียหน้าไม่น้อยแต่ก็พอเข้าใจได้ว่าผู้ชายหล่อและรวยย่อมมีตัวเลือกเยอะเป็นธรรมดา วันนั้นเธออาจจะยังดูเด็กในสายตาเขา แต่วันนี้เธอโตเป็นสาวแล้วและคิดว่าตัวเองสวยมากพอที่จะทำให้เขาชื่นชอบในตัวเธอได้ไม่ยาก ดังนั้นเรื่องอะไรเธอจะยอมแพ้แค่เพราะการถูกปฏิเสธครั้งเดียว

"ไม่น่าใช่หรอกอีสเตอร์ เหนือเคยบอกว่าคุณพลอยเขาไม่ชอบเที่ยวแบบนี้ จะมาอยู่ที่แบบนี้ได้ยังไง" ประกายดาวแสร้งเข้าข้างพลอยปภัสสร ทั้งที่ตัวเองก็มั่นใจว่าหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายหน้าตาดีคือพลอยปภัสสร

"ก็ไม่แน่หรอกพี่ดาว คนเราสมัยนี้กว่าสันดานจะออกก็ใช้เวลานานไม่น้อย บางคนดูเป็นคนดีแสนดี แต่จริงๆข้างในเน่าเฟะไม่เหลือชิ้นดีก็มีถมไป" คำตอบของอีสเตอร์ทำให้ประกายดาวรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนอีสเตอร์ต่อว่าอยู่

"เอ้าพี่เหนือ เดี๋ยวสิจะไปไหนล่ะ พี่เหนือ พี่เหนือ!!!" เพราะมัวแต่หันไปคุยกับประกายดาว หันมาอีกทีเธอก็เห็นพี่ชายเธอเดินตรงลิ่วไปหาคาสเปียนเสียแล้ว

"คุณเป็นใคร" สายตาคมกริบมองทิศเหนือเรียบนิ่ง คำพูดที่แฝงไปด้วยความเด็ดเดี่ยวและเฉียบขาด ทำให้ทิศเหนือชะงักเล็กน้อย ผู้ชายตรงหน้าเขาดูมีอำนาจมากกว่าที่เขาคิด การวางตัว น้ำเสียง คำพูด และสายตาที่ใช้ราวกับมาเฟียในหนังฮ่องกงเลย

"ผมเป็นสามีของผู้หญิงที่คุณกำลังอุ้มอยู่" ทิศเหนือตอบทันที ลำพังแค่ภรรยาของเขาแต่งตัวเซ็กซี่ออกจากบ้านเขาก็แทบนั่งไม่ติด ยิ่งช่วงที่หญิงสาวเดินหายออกไปเขายิ่งลนลาน แต่พยายามคิดในทางที่ดีว่าเธออาจจะกลับบ้านแล้ว แต่ใครจะคิดล่ะว่าพอเขาเห็นเธออีกทีเธอดันอยู่ในอ้อมกอดผู้ชายคนอื่นเสียอย่างนั้น

"คุณแต่งงานแล้วเหรอพลอย"

"ห๊ะ ว่าอะไรนะ เสียงดังฟังไม่ได้ยิน"

"ผมถามว่า คุณ แต่ง งานแล้วเหรอ?" คาสเปียนก้มลงไปกระซิบข้างหูพลอยปภัสสรอย่างตั้งใจ สายตาของเขาจับจ้องทอศเหนือราวกับต้องการสังเกตอาการของคนตรงหน้า

"ช่ายย แต่งแล้วหย่าแล้ว ตอนนี้พลอยโสดดด~"

"จะโสดได้ยังไงพลอย เรายังไม่ทันได้จากทะเบียนหย่ากันเลยนะ อีกอย่างเหนือไม่มีทางหย่ากับพลอยเด็ดขาด!!" ทิศเหนือตวาดพลอยปภัสสรเสียงดัง ทำเอาหญิงสาวสะดุ้งผวากอดคอคาสเปียนแน่นด้วยความตกใจ

'กำลังสวมบทกระต่ายน้อยตื่นตูมอยู่สินะ' คาสเปียนยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ เขาชอบที่จะเห็นจริตมารยาของผู้หญิง มันทำให้เขาตื่นเต้นและรอลุ้นว่าฝั่งตรงข้ามจะใช้ลูกไม้อะไร ยิ่งกับพลอยปภัสสรที่ดูนิ่งๆ ดูต่อต้าน เธอจะใช้ลูกไม้แบบไหนจัดการกับพวกผู้ชายอย่างเขา อย่างตอนนี้คงรับบทกระต่ายน้อยที่กำลังหวาดกลัวหาคนปกป้องสินะ เขาควรเล่นตามน้ำดีไหม?

"ถอยไป!! ผมว่าคุณได้ยินชัดแล้วนะว่าพลอยเธอบอกว่าเธอโสด การที่คุณมาอ้างว่าเป็นสามีเธอแบบนี้มันทำให้เธอเสียหาย ผมแจ้งความได้นะ" คาสเปียนยังคงพูดเสียงเรียบ ทำไมเขาจะจำผู้ชายตรงหน้าไม่ได้ ผู้ชายที่เข้ามาวอแวกับพลอยปภัสสรก่อนที่เธอจะถูกพวกเขาตามให้ขึ้นไปพบ ผู้ชายที่เธอทำท่าเหมือนจะเล่นด้วย แต่ก็ผลักไสเขา ที่แท้คนตรงหน้าก็เป็นสามีเธอนี่เอง

"แพร แพรช่วยพูดกับคนพวกนี้ให้หน่อยสิให้ปล่อยพลอย เดี๋ยวเหนือพาพลอยกลับบ้านเอง" ทิศเหนือที่หันไปเห็นแพรพลอยกำลังเดินเข้ามาพอดี เขาไม่อยากให้เรื่องบานปลาย อีกอย่างหากเทียบกันแล้วเขาคงสู้คนตรงหน้าได้ยาก

"เหนือ.."

"เห็นไหม เพื่อนพลอยก็รู้จักผม ผมไม่ได้อ้างตัวว่าเป็นสามีของพลอย แต่ผมเป็นสามีเธอจริงๆ" ทิศเหนือยังคงยืนกราน เขาจะยอมให้ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้มาพาเมียเขาไปต่อหน้าต่อตาได้ยังไง

"เดี๋ยวเราพาพลอยกลับบ้านเอง เราว่าเหนือคงไม่สะดวกหรอก" แพรพลอยพูดขึ้นหลังจากเห็นอีสเตอร์และดาวประกายกำลังเดินเข้ามา

"ทำไมเราจะไม่สะดวกล่ะแพร ยังไงพลอยก็เป็นเมียเรานะ"

"เราว่าเหนือมีคนต้องให้ดูแลนะ นั่นไงกำลังเดินเข้ามาพอดี" แพรพลอยพูดพลางมองข้ามไหล่หนาของทิศเหนือไปทางสองสาว

"เหนือมีอะไรหรือเปล่าคะ?" ประกายดาวแสร้งถามด้วยความเป็นห่วง

"เดี๋ยวเหนือจะพาพลอยกลับบ้านก่อน แล้วเหนือจะกลับมารับดาวกับยัยเตอร์ได้ไหม?" ทิศเหนือเองก็ลำบากใจ สถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้มันทำให้เขาอึดอัด แต่เขาคิดว่าประกายดาวจะเข้าใจเขาเหมือนที่ผ่านมา เพราะเธอเป็นคนพูดง่ายมาเสมอ

"ไม่ได้ค่ะ!!! มายังไงมากับใครก็ให้กลับกับคนนั้นสิคะ แล้วนี่อะไรเมาเละเทะขนาดนี้ตัวเองเป็นผู้หญิงแท้ๆ กลับปล่อยเนื้อปล่อยตัวใช้ไม่ได้"

"ยัยเตอร์!!!"

"ก็มันจริงอ่ะ พี่เหนือดูสิ ถ้ากินจนดูแลตัวเองไม่ได้ขนาดนี้ก็ไม่น่าเสนอหน้าออกจากบ้านด้วยซ้ำ" อีสเตอร์ยังคงพูดไม่หยุด หญิงสาวเบะปากใส่พลอยปภัสสรที่หลับไม่รู้เรื่องตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

"นั่นปากเหรอที่พูดออกมา เราเข้าใจพลอยมาตลอด แต่เพิ่งจะเข้าใจแจ่มแจ้งวันนี้แหละว่าทำไมพลอยถึงไม่มีความสุขเลยทั้งๆที่ได้แต่งงานกับคนที่ตัวเองรัก"

"...."

"เชิญเหนือดูแลคนของเหนือต่อไปเถอะ เราจะดูแลเพื่อนเราเอง แล้วจะบอกอะไรให้นะเหนือ กลับบ้านไปลองเอาตาที่มีอยู่สองข้างอ่านเอกสารที่ตัวเองเซ็นบ้าง บางทีอาจจะตาสว่างกว่านี้ ไปกันเถอะค่ะคุณคาสเปียน" หลังจากที่ได้พูดระบายจนหมดแพรพลอยก็ดันหลังคาสเปียรให้เดินออกไปทันที เธอโมโห โมโหแทนพลอยปภัสสร โมโหที่สามีเพื่อนเห็นผู้หญิงคนอื่นสำคัญ โมโหที่น้องสาวของสาวมีเพื่อนพูดจาแย่ๆใส่เพื่อนเธอ ดีแล้วล่ะที่เพื่อนเธอหลุดพ้นเสียที