บทที่5

ตอนที่5

เช้านี้ทั้งสามีภรรยาเดินลงมาจากห้องนอนด้วยท่าทางอิดโรย แม่ ๆ ที่ยืนรออยู่ข้างล่างก็มองหน้ากันอย่างเลิ่กลั่ก

“หน้าตาอย่างกับคนไม่ได้นอน เมื่อคืนทำอะไรกันอยู่จ๊ะ” รตรีถามลูกชายด้วยท่าทีเคอะเขินทำให้ร่างบางที่ยืนอยู่ข้าง ๆ สามีก็หน้าแดงขึ้นมา

“ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นอ่ะแม่” รวีตอบปัดแม่ไปก่อนคนข้าง ๆ จะเขินตายลงตรงนี้

“จริงเหรอ” คราวนี้เป็นแม่ของพื้นเพียงเองที่ทำท่าถาม

“จริง ๆ นะครับแม่” พื้นเพียงมองหน้าแม่แล้วตอบเสียงดัง สาเหตุที่พวกเขาเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าทั้งสองนอนไม่หลับเพราะมั่วแต่คิดเรื่องของกันและกัน รวีก็คิดว่าภรรยาไม่มีผ้าห่มจะหนาวหรือเปล่า พื้นเพียงเองก็คิดเรื่องที่สามีปฎิเสธที่จะนอนร่วมกับตนเองเพราะรังเกียจหรือเปล่า

“อยู่กันข้าวกับแม่ก่อนไหม” แม่ขำเสร็จก็กลับมาถามลูกชายสุดที่รัก

“เอ่อ..” พื้นเพียงอำอึ่งพร้อมมองหน้าของสามี

“กินครับ” รวีหันไปมองหน้าภรรยาที่กำลังมองมาที่ตนอยู่ แล้วเอ่ยตอบแม่ยายไป

“ดีเลยจ๊ะวันนี้พวกแม่ ๆ ทำอาหารเยอะแยะเลย” รตรีเดินนำไปที่ครัวแล้วเอ่ยเสนอเมนูที่ตนทำวันนี้ให้ลูก ๆ ดูว่าเขาทำอะไรไว้บ้าง

“อันนี้ตาวียกออกไปช่วยน้องนะลูก” รตรีบอกลูกชายที่ยืนดูภรรยายกอาหารออกไปโดยไม่แม่แต่จะช่วย

“ผมเหรอ” เขาถามอย่างงงวย นี่ไม่ใช่หน้าที่เขาสักหน่อย

“ใช่ ทำไม หรือแกจะขัดคำสั่งฉัน” น้ำเสียงของแม่จริงจังขึ้นทำให้รวีต้องทำตาม ชายหนุ่มยกถ้วยแกงสองถ้วยพร้อมกันเดินมาที่โต๊ะอาหาร พื้นเพียงที่เห็นว่าสามีเดินมาพร้อมถ้วยสองถ้วยจึงอาสาจะเข้าไปช่วย ทว่ามือเล็กกำลังจะเอื้อมเอาถ้วยแกง รวีก็เบี่ยงถ้วยหนีไม่ให้ร่างบางจับ พื้นเพียงที่เห็นสามีปฎิบัติแบบนั้นกับตนเองก็หน้าเสียไม่น้อย

“อะไร” ระหว่างที่นั่งรอมารดาของท้้งสองที่โต๊ะพื้นเพียงแอบเหลือบมอฃสามีอยู่ครั้งจนรวีต้องถามขึ้นมา

“ปะ..เปล่าครับ” ร่างบางปฎิเสธแล้วรีบก้มหน้ากว้าง่าอีกคนจะต่อว่า

“มาแล้วจ๊ะ” รตรีผู้เป็นแม่ของรวีถือจานไข่เจียวหมูสับมาแล้ววางลงโต๊ะตรงหน้าของร่างสูง พื้นเพียงแปลกใจที่รตรีวางไข่เจียวตรงนั้นเพราะรวีเคยบอกเขาว่าไม่ชอบไข่เจียว

“หนูเพียงรู้ไหมจ๊ะ ตาวีนี่ชอบไข่เจียวหมูสับมากเลยนะ”

“ไม่ครับ..” พื้นเพียงตอบตามความจริง เพราะเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสามีเลย จะถามก็กลัวจะโดนต่อว่าอีก

 ทุกคนนั่งที่ของตนเองเรียบร้อย แต่ยังไม่มีใครตักอาหารเข้าปากสักคำ ราตรีจึงเป็นคนเริ่มตักอาหารแจกจ่ายให้ทุกคน แต่ไม่ทันที่รวีจะตักอาหารเข้าปากก็มีเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์เครื่องหรูชะก่อน

“ฮัลโหล” ใบหน้าที่นิ่งขรึมของรวีมองมาที่พื้นเพียงก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้ที่นั่งกินข้าวอยู่เดินไปข้างนอก

“อย่าบอกนะว่าลูกชายแกจะมางานด่วน” มารดาของพื้นเพียงหันไปหาราตรีแล้วเอ่ยถามด้วยใบหน้าเซ็ง ๆ

“ไม่หรอกน่า เธออย่าว่าไปสิ” รตรีตอบกลับไปด้วยความกังวล ในใจเธอก็กลัวว่าลูกชายจะมีงานด่วนอย่างที่เพื่อนว่าจริง ๆ

“ใช่ครับ เขาคงไม่มีหรอก” ร่างบางที่นั่งข้าง ๆ แม่ว่าเสริม

“โอเคร ไม่มีก็ไม่มี” แม่ของพื้นเพียงว่าแล้วก็กลับมาสนใจอาหารจรงหน้าต่อ เวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีรวีก็เดินกลับเข้ามาในบ้านอีกครั้งพร้อมใบหน้าที่คิ้วขมวดเข้าหากันไกล้จะเป็นโบว์

“ใครโทรมาตาวี” รตรีถามลูกชายด้วยความห่วงใยป่นกังวลว่าลูกชายจะมีงาน

“เลขาครับแม่ พอดีว่ามีงานด่วนต้องไปทำ คงไม่ได้กินข้าวด้วยแล้ว ขอโทษด้วยครับ” ว่าแล้วก็เดินออกไปไม่รอให้คนเป็นแม่ได้พูดอะไรด้วย

“อะ..อ่าวคุณรอเพียงด้วยสิ” ร่างบางที่เห็นสามีไม่รอก็รีบวิ่งตามไป ทำเอามารดาทั้งสองงงเป็นไก่ตาแตก

“เธอจะตามออกมาทำไม” รวีถามภรรยาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ก็บอกอยู่ว่าเขามีงานยังจะตามมาอีก

“เพียงขอไปด้วยนะครับ” พื้นเพียงก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาสามี รวีที่เห็นก็เห็นใจจึงยอมให้ภรรยาในนามติดตามด้วยคน

ทั้งสองเดินเคียงคู่กันเข้ามาในบริษัท พนักงานงานรอบข้างก็ต่างพากันมองตามไป รวีไม่ได้สนสายตาใครที่มองมาเขามุ่งหน้าไปหาสิ่งที่เขาต้องการทันที แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อคนที่เดินมาด้วยกันหยุดอยู่ไม่ยอมตามมา

“ฉันว่าคุณน้ำชาเหมาะกับคุณรวีสุด ๆ ไปเลยแกว่าไหม” เหตุผลที่ทำให้พื้นเพียงหยุดอยู่ตรงนั้นคือเสียงใสของสาวพนักงานสองคนกำลังคุยกันถึงสามีของตนกับผู้หญิงคนที่ไปกินข้าวกับรวีวันนั้นที่ห้าง

“ใช่ ๆ เหมาะกันสุด ๆ คุณรวีหล่อคุณน้ำชาก็สวย” หญิงที่ยืนอยู่ด้วยกันว่าเสริม พื้นเพียงที่ได้ยินแบบนั้นก็ใจสั่นขค้นมาทันที

“จะหยุดทำไม ฉันรีบ” ไม่ใช่รวีไม่ได้ยินที่สองสาวพูดคุยกันในเรื่องของเขา แต่เขาตั้งใจให้มันเป็นไปแบบนั้นตั้งหาก ส่วนพื้นเพียงเองนั้นแทบอยากจะร้องไห้ออกมาตรงนี้ รวีไม่คิดจะแก้ข่าว และไม่คิดจะบอกใครว่าเขาคือภรรยา แม้ตัวเขาจะเห็นสายตาที่เเสนเศร้าของพื้นเพียงแต่ก็ไม่คิดจะพูดอะไรให้ร่างบางรู้สึกดีขึ้นมาแม้แต่น้อย