วิมานร่านรัก

บุหงา หม้ายสาวหมาดๆ กำลังเดินทางกลับจากวัด หลังจากที่เธอไปทำบุญครบ ๑๐๐ วันของสามีที่เสียชีวิตลงด้วยโรคหัวใจในวัย ๗๒ ปี ปล่อยให้เธอต้องเป็นหม้ายในวัยย่างเข้าสามสิบเท่านั้น แต่จะว่าไป เธอกลับสบายใจด้วยซ้ำ เพราะเสี่ยดิเรก สามีของเธอทิ้งมรดกมหาศาลไว้ให้เธอ แม้ว่าพินัยกรรมจะห้ามเธอแต่งงานใหม่ ไม่อย่างนั้น มรดกทั้งหมดจะถูกนำเข้าการกุศล แต่เธอก็ยังยินดี ที่ไม่ต้องตกอยู่ภายใต้อิทธิพลของเขาแล้ว

เสี่ยดิเรกซื้อตัวเธอมาตั้งแต่วัยขบเผาะ เอามาเลี้ยงเป็นเด็กรับใช้ภายในบ้านที่เธอเรียกว่าตึกใหญ่ ทว่า...หลังจากที่คุณนายใหญ่เสียชีวิตลง เสี่ยดิเรกก็เข้าหาสาววัยกำดัดอย่างเธอ จนเธอได้กลายเป็นคุณนายของตึกใหญ่หลังนั้นแทน

หลายคนมองว่า เธอมีความสุขกับสมบัติอันมากมี แต่ใครจะรู้เล่าว่า...เธอเหมือนตกอยู่ในกรงทองที่ใช้ชีวิตอยู่ภายใต้สายตาของคนแก่คราวพ่อ ที่ระยะหลังๆ เขาไม่มีน้ำยาที่จะบำบัดความใคร่ให้เธอ ในขณะที่เธอยังสาว ยังสวย เธอจึงได้แต่ฝืนกล้ำกลืน เผชิญอยู่กับความเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย จนอยากจะหนีออกจากบ้านของเขาไปเสียให้พ้นๆ

“คุณนายครับ ทนายเชิดรออยู่ครับ”

ลุงมิ่ง คนรับใช้เก่าแก่รีบวิ่งมาบอกหลังจากที่เธอเดินลงมาจากรถ บุหงาเงยหน้าขึ้นมองตึกใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ในพื้นที่กว่า ๓ ไร่ แล้วถอนใจ วันนี้ทนายเชิดจะเอาพินัยกรรมมาให้เธอเซ็น พร้อมกับเอกสารอีกหลายอย่างที่เธอต้องทำแทนเสี่ยดิเรก เธอไม่ชอบขี้หน้าทนายเชิดนัก เพราะมักกะลิ้มกะเหลี่ยเอากับเธอบ่อยๆ แต่เขาเป็นทนายประจำตระกูลของสามีเธอ ยังไงเธอก็ต้องไปพบเขา

“ต้น เธออยู่กับฉันด้วยนะ ฉันไม่อยากอยู่กับเขาสองคน”

บุหงาหันไปบอกต้น หรือเตชินคนขับรถที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันเธอ เขารับใช้เธอมาหลายปีแล้ว และเธอก็ให้ความสนิทชิดเชื้อกับเขาเหมือนกับน้องชายคนหนึ่ง

“ได้ครับคุณนาย”

เตชินตอบรับ.. มันเห็นคุณนายของมันสวยราวกับนางฟ้า จึงคอยที่จะปกป้องเธออยู่ตลอดเวลา เรื่องนี้บุหงาเองก็รู้

ทันทีที่เธอกับเตชินเดินกลับเข้าไปในบ้าน เห็นทนายเชิดนั่งอยู่กับสาวใช้หน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่ง จากภาพที่เห็นทำให้บุหงาถึงกับขนลุกซู่ เพราะคนทั้งคู่กอดจูบกันในห้องรับแขกอย่างไม่อายผีสางเทวดาเลย

“คุณเชิด!”

บุหงาเรียกเสียงดุ ทำให้สองคนผงะออกจากกัน สาวใช้หน้าตาจิ้มลิ้มรีบลนลานออกจากห้อง

“บ้านฉันไม่ใช่ซ่อง..คุณไม่ควรทำแบบนี้”

“เด็กมันน่ารัก..ผมก็อดใจไม่ไหวนะซิ”

ทนายเชิดลุกขึ้นขยับคอเสื้อแล้วเดินเข้ามาบุหงาท่าทางกวนๆ ต้นขยับเข้าไปยืนใกล้นายสาว ทำให้ทนายเชิดชะงัก

“ผมเอาเอกสารมาให้เซ็น...”

ทนายเชิดกางเอกสารไว้ตรงหน้าหญิงสาว เธอถอนใจยาวก่อนจะเข้าไปอ่านเอกสารทั้งหมด ท่านกลางสายตาที่โลมเลียราวกับจะถอดเสื้อผ้าของเธอออกทีละชิ้นของทนายหื่นกาม

บุหงาใช้เวลาอยู่ชั่วครู่ในการอ่านและเซ็นเอกสารก่อนจะยื่นให้กับทนายเชิด เขาเอื้อมมือมารับแล้วจงใจสัมผัสมือเธอเบาๆ บุหงารีบชักออกด้วยความรังเกียจ แต่คนทำกลับยิ้มยั่ว เหมือนท้าทายอยู่ในที

“วันนี้เสร็จธุระผมแล้ว...ไว้โอกาสหน้า ผมจะมาบริการคุณนายใหม่”

ทนายเชิดทอดเสียงนุ่ม ทิ้งสายตายียวนไว้กับหญิงสาวที่นั่งหน้าตึงอยู่ เขาไม่สนใจว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร แต่ขอแค่เขารู้สึก..มันก็เป็นความสุขของเขาแล้ว

หลังจากทนายเชิดเดินออกไป มีหญิงสาวคนหนึ่งยืนลับๆ ล่อๆ อยู่ตรงหน้าห้อง บุหงาหันไปเห็นเข้าก็เรียกเข้ามาหา

“แพรวา เข้ามาซิ”

แพรวา เด็กสาวหน้าตาน่ารัก สวยใสเหมือนกุหลาบแรกแย้ม ค่อยๆ เดินเข้ามาอย่างหวาดๆ

“มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่”

“เมื่อเช้าค่ะ แต่ไม่ทันคุณนายไปวัด”

“ไม่ต้องเรียกอาว่าคุณนายหรอก มาอยู่เป็นเพื่อนอาที่นี่ อยากเรียน อยากทำงาน หรืออยากได้อะไรก็บอก เพราะอาก็ไม่มีใคร”

บุหงายิ้มอย่างเอ็นดูหลานสาว ซึ่งเป็นลูกของพี่ชายเธอ หลายคนอยากมาอยู่กับเธอ หลังจากที่รู้ว่าเธอได้สมบัติมหาศาล แต่มีเพียงแพรวาเท่านั้นที่เธอรับมาอยู่ เพราะหลานๆ พวกนั้น เขาขอเพียงแค่ส่งเสียค่าเรียนให้กับพวกเขาก็พอ

“ขอบคุณมากค่ะอาบุหงา ถ้าอย่างนั้น หนูขึ้นไปจัดห้องก่อนนะคะ เมื่อกี้ป้านิ่มบอกให้หนูพักบนตึกกับอา”

“จ้ะ ไปพักผ่อนเถอะ”

บุหงายิ้มรับ...มีหลานอยู่ใกล้ๆ ทำให้เธออุ่นใจขึ้นเยอะ