2 เสี่ยวเปา เสี่ยวเปย

บรรยากาศยามเช้าในฤดูหนาวช่างหนาวเสียจริง เปลือกตางามพลันขยับขึ้นมา เห็นอีอียืนข้างโต๊ะเตี้ย มีอ่างสำริดทองคำวางด้านบน

"พระชายาล้างหน้าเพคะ" แม้อีอีจะไม่มีจมูกแต่ยามที่สาวใช้ยิ้มพลันมีลักยิ้มทั้งสองข้าง ทำให้ดูน่ารักเสียจริง

น้ำเย็นจัดในฤดูหนาวทำให้หลี่ซินพลันสดใสกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาบ้างเล็กน้อย จากนั้นให้อีอีนำชุดที่จะสวมใส่ในวันนี้ออกมา หลี่ซินมองชุดในตู้ไม้ มีแต่สีสันฉูดฉาด คือสีแดงเป็นหลัก

ดูท่าหลี่ซินคนเดิมคงจะชอบสีแดงมากกระมัง สายตาของหลี่ซินมองไปทางชุดสีชมพูอ่อนลายดอกอวี้หลัน

"เอาชุดนี้แล้วกัน"

"เพคะ ปกติพระชายาสวมแต่สีแดงแทบทุกวัน ยามนี้จะสวมผ้าสีอ่อน ๆ"

"อย่าพูดมาก"

หลังจากแต่งกายเสร็จแล้ว หลี่ซินนั่งแต่งหน้า มองคันฉ่องสีเหลืองทอง นางทาแป้งหอมอ่อน ๆ ไม่หนาเตอะเหมือนเมื่อก่อน อีกทั้งทาชาดไร้สีหรือสีขาวให้ริมฝีปากอวบอิ่ม

"พระชายาไม่แต่งหน้าเข้มเหมือนเมื่อก่อนแล้ว"อีอีมองพระชายาแล้วคลี่ยิ้ม

"ข้าอยากเดินชมรอบจวนอ๋อง"

"เพคะ"

ในความทรงจำของหลี่ซินนั้น นางไม่ค่อยสนอะไรนักในจวนอ๋อง นางสนเพียงการได้กลั่นแกล้งเด็กแฝดสองคนนั้น หลี่ซินอยากจะเจอเด็กสองคนนั้นจริง ๆ

ยามนี้อีอีพาเจ้านายมาที่ท้ายจวน หลี่ซินปรายตามองเห็นเด็กแฝดสองคน ชายหญิงเล่นตุ๊กตาปั้นที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ นางรีบย่างกรายเข้าไปดู

เด็กสองคนนั้นหน้าตาน่ารัก น่าชังมาก พอพวกเขาเห็นหลี่ซินถึงกับทิ้งตุ๊กตาไม้ เด็กผู้ชายยืนขวางหลี่ซินไว้

"ท่านแม่อย่าทำร้ายพวกข้าเลย" เสี่ยวเปาเอ่ยขึ้นด้วยความหวาดกลัว เสี่ยวเปยหลบข้างหลังพี่ชายฝาแฝด

หลี่ซินพลันยิ้มให้เด็กน้อยทั้งสอง มืองามกำลังจะลูบหัวเสี่ยวเปา

"พระชายาจะทำอันใด" แม่นมจางรีบวิ่งมาทันทีพร้อมทิ้งชามขนมที่นำมาจากโรงครัว คาดไม่ถึงว่านางไปโรงครัวครู่เดียวพระชายาจะหาเรื่องเด็กสองคนนี้เสียแล้ว

หลี่ซินรีบชักมืองามกลับมาทันที นางยังไม่ทันได้สัมผัสแม้กระทั้งปลายผมของเด็กน้อย แม่นมจางโอบกอดท่านหญิงน้อย ท่านชายน้อยไว้ ตามคำสั่งหยางอ๋อง แม่นมจางดูแลสองคนนี้เท่าชีวิต เหตุใดสตรีนางนี้ถึงฟื้นขึ้นมาได้ พ่อบ้านจางลงมือหนักแล้วแท้ ๆ

หลี่ซินรับรู้ได้ถึงสายตาไม่เป็นมิตรมองมาที่นางอย่างรังเกียจ ดูท่าหลี่ซินคนเดิมวีรกรรมจะเยอะเหลือเกิน

"ข้าไม่ได้ทำอะไรพวกเขาเลย" หลี่ซินมองแม่นมจาง แม่นมจางไม่มีทางเชื่อเป็นอันขาด

"พระชายา โปรดเมตตา ท่านหญิงกับท่านชายด้วยเพคะ ที่ผ่านมาท่านโกรธจนให้พวกเขาต้องกินข้าวหมาถึงกับล้มป่วย" แม่นมจางคับแค้นใจเอ่ยทั้งน้ำตา ยามนี้แม่นมจางถึงกับคุกเข่าให้กับหลี่ซิน

"แม่นมจางลุกขึ้นเถอะ ข้าเห็นอาภรณ์ของเด็กพวกนี้ขาดนัก ข้าอยากจะให้คนตัดให้พวกเขาใหม่ เจ้าพาเด็กพวกนี้ไปหาพ่อบ้านจาง นำเบี้ยออกไปสองก้อนตัดชุดพวกนี้ให้เด็กสองคนนี้"

แม่นมจางแทบจะไม่เชื่อหู พระชายาเป็นคนโมโหร้าย เพียงแค่เห็นลูกเลี้ยงนางจะลงมือทันที หรือว่าการป่วยของนางจะทำให้นางสมองเสื่อม

"อึ้งอยู่ทำไมเล่า ไปสิ พระชายามีเมตตาขนาดนี้" อีอีเอ่ยแทนเจ้านาย ในใจข้ารับใช้ก็สงสัยเช่นกัน เหตุใดเจ้านายถึงใจดีกับเด็กสองคนนั้นยิ่งนัก

หลี่ซินมุ่งหน้ากลับมาที่เรือนใหญ่ ในสมองของนางคิดว่า หลี่ซินคนเดิมร้ายกาจจนเด็กแฝดทั้งสองคนหวาดกลัวมากจริง ๆ

นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป นางจะชดเชยความผิดทั้งหมดของเจ้าของร่างเดิม โดยการเป็นคนดี อีกทั้งนางยังไม่อยากโดนหยางอ๋องสังหาร

"พระชายา เหตุใดท่านต้องเมตตาสองคนนั้น" อีอีเอ่ยถามเจ้านายหลังรินน้ำชาเสร็จ หลี่ซินมองจอกน้ำชาที่มีกลิ่นชาหอมลอยขึ้นมา แล้วปรายตามองสาวใช้

"ข้าเพียงอยากเป็นคนดี ในเมื่อแต่งเข้ามาจวนอ๋องแล้ว ลูกของหยางอ๋องก็เหมือนกับลูกข้า แม้หยางอ๋องจะไม่รักข้าก็ตาม"

อีอีเข้าใจถึงหัวอกเจ้านาย นับแต่หยางอ๋องแต่งงานด้วย ในคืนเข้าหอหยางอ๋องเลือกที่จะทิ้งพระชายาให้โดดเดี่ยวเพียงลำพังหลายเดือนมานี้ พระชายาจึงทำร้ายเด็ก ๆ พอหายป่วยกลับกลายเป็นคนละคน จากคนใจร้อนเป็นคนใจเย็นขึ้นมาทันที

"ต่อไปนี้ ข้าจะปฏิบัติธรรมช่วงเย็น เจ้าไม่ต้องมารับใช้ข้า อีกอย่าง บอกแม่นมด้วยให้เด็กสองคนนั้นไปเรียนสำนักศึกษาได้ ข้าอนุญาต"

ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม สั่งเด็กแฝดห้ามออกจากจวนไปเรียน ช่างน่าสงสารนัก หลี่ซินคนนี้ ทำร้ายได้แม้กระทั่งเด็กตาดำ ๆ

หลี่ซินมองอีอีออกจากเรือนแล้วปิดประตู ข่าวใหญ่ของจวนอ๋องคงไม่พ้นพระชายาตัดชุดให้ท่านหญิง ท่านชาย อีกทั้งอนุญาตให้กลับไปเรียนที่สำนักศึกษาได้ ทักคนในจวนต่างตกใจไม่น้อย

นางรึจะเป็นคนมีน้ำใจ เป็นไปมิได้เป็นอันขาด แม้แต่หยางอ๋องที่ได้รับพิราบสื่อสารอ่านข้อความเขายังตกใจ ใบหน้าหยางอ๋องครุ่นคิด สตรีนางนี้ต้องมีความบางอย่างที่เขามิรู้แน่นอน

"อาหวัง ส่งองครักษ์ไปสอดแนมที่จวนอ๋อง ข้าอยากรู้ สตรีนางนั้นคิดทำการอันใด" คนอย่างนางรึจะคิดดีกับคนอื่นไม่มีทาง...