ภาค 2 ตอนที่ 5 ข้อตกลงระหว่างกัน

ภาค 2 ตอนที่ 5 ข้อตกลงระหว่างกัน

เมื่อได้รับคำตอบเป็นที่น่าพอใจ ลู่หลินก็ยินดีสีหน้าชื่นบานเป็นอย่างยิ่ง ปลดเสื้อผ้าส่วนบนของเขาได้ก็ลากจูงเขาที่ยังคงนุ่งกางเกงอยู่ให้เดินไปหย่อนตัวลงในถังน้ำขนาดเล็กสำหรับอาบน้ำทันทีโดยมีเจ้าตัวดีนั่งอยู่ที่ขอบอ่างคอยช่วยตักน้ำตักท่าวักล้างศีรษะ ใบหน้าแผนหลัง แผงอก และหน้าท้องให้…

ล้างไปก็ลูบไล้ร่างกายเขาไป ชอบตรงไหนก็จับอ้อยอิ่งอยู่ตรงนั้นนานมากขึ้นหน่อย ทำตัวเป็นเถ้าแก่เนี้ยหอโคมแดงหื่นกามชอบลวนลามหนุ่มๆ ไม่มีผิด…

ส่วนล่างกายช่วงล่างนั้นกลับถูกละเลยไม่ไยดีราวกับตัวเขานั้นมีร่างกายเพียงครึ่งเดียวเสียอย่างนั้น…

“หนึ่ง… สอง… สาม…. สี่… ห้า… หก… หูยยย ซิกแพ็คหกลูกพอดิบพอดีเป๊ะๆ หุ่นท่านล่ำมากเลยอ่า….”

“….-_-…."

เทียนหยางทำเพียงสีหน้านิ่งๆ ไม่บ่งบอกอารมณ์ คล้านจะต่อล้อต่อเถียงกับคนที่กำลังลวนลามร่างกายเขาด้วยประกายตาแวววาวอย่างมีความสุข ในขณะที่เขาแทบจะไม่มีสิทธิ์แสดงอาการยุ่มย่ามกลับได้เลย…

ส่วนสาเหตุของปัญหาทั้งหมด ก็คงจะต้องย้อนกลับไปในวันนั้น วันที่พวกเขาตกลงปลงใจอยู่เป็นคู่ผัวตัวเมียกันนี่แหละ…

ยิ่งนึกถึงวันนั้น เทียนหยางก็แทบจะกระอักเลือดตาย ถ้ารู้ว่าการรับปากจะไม่ฝืนใจจะเป็นเหตุทำให้เขาต้องทนทรมานร่างกายตัวเองถึงเพียงนี้แล้ว ตอนนั้นเขาคงทำตัวเป็นโจรโฉดชั่วลงมือให้สุดทาง ไม่คิดยั้งมือไว้เด็ดขาด…

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าหน้าท้องและแผ่นอกของบุรุษเป็นจุดไวต่อสัมผัส….”

“เห? … รู้สิ… แต่จื่อหยางน้อยต้องอดทนไว้นะ มีของดีก็ต้องให้ข้าจับ แต่จับแล้วท่านต้องห้ามตื่น ไม่เช่นนั้นข้าจะใช้ความสามารถของป๋ายอี้หลินวางยาพิษท่าน ทำให้ท่านเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ!”

ลู่หลินเจ้าตัวดี เหมือนจะรู้ดีว่าตนเองกำลังได้เปรียบ มั่นใจว่าเขาจะไม่อาจหักหาญน้ำใจเฉกเช่นที่เคยทำ ถึงได้ขยันลวนลามอ้อยอิ้งกับร่างกายเขาไม่หยุดหย่อน… ในขณะที่เขาทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากเพียงนั่งนิ่งๆ เป็นตุ๊กตาให้คนผู้นี้เล่นสนุกได้ตามใจ… ความยุติธรรมมันอยู่ที่ไหนกัน…

“ชายาของข้าไยถึงได้ใจร้ายนัก… คิดบ้างหรือไม่ว่าตัวข้าก็เป็นบุรุษ ย่อมต้องมีอารมณ์บ้างยามถูกสัมผัส…”

คำกล่าวอ้อนวอนพร้อมแววตาที่มองมาอย่างน่าสงสารทำให้ลู่หลินเริ่มจะใจอ่อนขึ้นมาบ้าง จึงได้หยุดใช้ฝ่ามือกลั่นแกล้งให้เทียนหยางได้พักหายใจหายคอให้สะดวกขึ้นบ้าง…

“ก็เพราะใครกันล่ะ มาทำให้ร่างกายนี้หวาดกลัวการตั้งครรภ์และการมีสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งน่ะ… ไม่ใช่ตัวท่านเองหรอกรึ? เช่นนั้นแล้วก็รับกรรมไปซะเถอะ!”

คำกล่าวของป๋ายลู่หลินทำให้เทียนหยางได้แต่น้ำตาตกใน นึกสาปส่งตัวเองเป็นร้อยครั้ง ที่ยามมีโอกาสได้ร่วมรักกับป๋ายอี้หลินคนเก่าไม่รู้จักทำตัวดีๆ เสียบ้าง ดันไปปลูกฝังให้อีกฝ่ายมีแต่ความรู้สึกหวาดกลัวยามที่เขารุกไล่ฝืนใจ อีกทั้งยังพ่วงอาการวิตกจริต หวาดกลัวการตั้งครรภ์อย่างหนักอีกด้วย เช่นนี้แล้วเขาจะทำอะไรได้อีกนอกจากต้องยอมก้มหน้ารับกรรม ยอมทำตัวดีๆ ให้อีกฝ่ายได้ลูบคลำแต่เพียงฝ่ายเดียวไป….

ลู่หลินเห็นท่าทีหมาหงอยของเทียนหยางก็นึกเอ็นดูปนสงสารขึ้นมา

ตั้งแต่วันนั้นที่เขาฟื้นกลับขึ้นมาและตกลงใจว่าจะอยู่ด้วยกันเขาก็คิดว่าตนเองพร้อมเต็มที่ที่จะเป็นคนของโจวหยางอ๋องทั้งกายและใจ

หลังจากที่ถูกเจ้าคู่แฝดขาวดำโผล่เข้ามาขัดจังหวะคราวนั้น…เขาก็รู้แล้วว่าเรื่องราวจะไม่จบลงเพียงเท่านี้ เพราะจูบสุดท้ายที่กดย้ำลงมาพร้อมกับคำฝากฝังที่บอกว่า “ฝากไว้ก่อนเถอะเจ้าตัวดี… ราตรีนี้ข้าจะทำให้เจ้าเป็นของข้าโดยสมบูรณ์….” ด้วยสีหน้าและท่าทางที่จริงจังนั้น ลู่หลินก็ทำใจมาตลอดว่าไม่ช้าไม่นานโจวหยางอ๋องหวงเทียนหยางจะหาเรื่องเข้ามาหาเขาจริงๆ และคราวนี้ก็คงเลือกช่วงเวลาที่จะไม่ให้มีใครเข้ามาขัดขวางได้อีก…

และก็เป็นจริงตามนั้น เพราะในราตรีนั้น เทียนหยางก็พาตัวเองเข้ามานอนพักในห้องเดียวกับเขาด้วยข้ออ้างที่ว่า

“ห้องหับบนเรือมีน้อยและคับแคบเกินไป เราสองคนเป็นสามีภรรยากันก็ควรจะพักที่ห้องเดียวกัน จะได้ไม่เป็นภาระเดือดร้อนให้บ่าวไพร่ต้องวิ่งวุ่นไปมาคอยดูแล…”

ลู่หลินเกือบจะเชื่อแล้วเชียว ถ้าไม่ได้บังเอิญไปเห็นสายตาแวววาวพราวระยับแบบที่หาได้ยากอย่างยิ่งจากจอมทัพผู้เคร่งขรึมผู้นี้…

‘ใช่ซี้… แยกห้องบนเรือลำบากบ่าวไพร่… ที่เมื่อก่อนแยกตำหนักกันอยู่ ห่างกันตั้งไกลยังไม่คิดจะบ่นเลย ชิๆ!’

ข้ออ้างมากพิธีถูกเทียนหยางหยิบยกมาแค่ในช่วงต้นที่เห็นหน้าค่าตากันผ่านประตูห้องกั้นเท่านั้น

ยามที่ก้าวพ้นธรณีประตูมาได้แล้ว ความโหยหาก็ผลักดันให้ร่างสูงใหญ่นั้นเร่งร้อนเข้าจู่โจมกอดจูบเขาอย่างร้อนรน สัมผัสแปลกใหม่ที่ได้รับทำเอาลู่หลินหลอมละลายตัวเหลวเป๋วอยู่ในอ้อมกอดนั้น

แม้จะได้รับการถ่ายทอดความทรงจำสัมผัสและความรู้สึกเกี่ยวกับประสบการณ์เหล่านี้จากป๋ายอี้หลินมาบ้างแล้ว แต่ก็เทียบไม่ได้เลยกับการที่ได้มาเผชิญด้วยตัวเองตรงหน้า

เทียนหยางผู้นี้นับว่าจุมพิตได้เก่งและอ่อนโยนเป็นอย่างยิ่ง ทุกท่าทางกิริยาที่ปฏิบัติต่อกันแม้จะแฝงอารมณ์ความต้องการที่มากล้นจนดูเร่งร้อน แต่ทุกการกระทำล้วนแผ่วเบาและทะนุถนอมเขาอย่างดีจนลู่หลินเองก็อารมณ์พรึงเพริดเตลิดไปไม่น้อย

เสียเวลาปล้นจูบกันอยู่ที่แถวหน้าประตูห้องได้ไม่นาน ในที่สุดเทียนหยางก็หมดความอดทนจนต้องรีบจับอุ้มร่างคนตัวจ้อยขึ้นไปวางแผ่ไว้ที่เตียงก่อนจะขยับกายขึ้นทาบทับอย่างรวดเร็วแล้วเริ่มบทรักบทใหม่ที่รุนแรงขึ้นและเร้าใจขึ้น

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เสื้อผ้าที่ห่มกายอยู่ถูกปลดเปลื้องออกไปจนหมด รู้ตัวอีกทีตัวเขาก็มานอนเปลือยเปล่าใต้ร่างแกร่งที่กำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าเปลือยกายตัวเองอยู่เช่นกัน…. พลันได้เห็นรอยแผลจากการรบมากมายบนร่างกายของอีกฝ่าย นิ้วเรียวจึงได้ยกขึ้นไปแตะจับรอยหนึ่งที่บนหน้าอกแกร่งอย่างไม่อาจห้ามความรู้สึกของตัวเอง…

“รอยแผลนี่…. ท่านเจ็บหรือไม่……”

ลู่หลินตาพร่าขณะลูบไล้เฝ้ามองแผงอกและมัดกล้ามเนื้อหนาแน่นตรงหน้า ไม่ทันได้สังเกตว่าตอนนี้เทียนหยางก็กำลังตาพร่าจากความลุ่มหลงในร่างกายของเขาเช่นกัน

“ตรงนั้นไม่เจ็บนานแล้ว…. แต่เจ็บที่ตรงนี้มากกว่า…. มันกำลังร้องเรียกหาเจ้า อยากเข้าไปอยู่ในกายเจ้า… ได้หรือไม่…”

ไม่พูดเปล่า เทียนหยางยังจับเอาฝ่ามือเล็กๆ นั้นลากไล้ตั้งแต่แผ่นอกลงมา ผ่านท้องน้อย ไม่จนถึงจุดกลางกายที่แข็งตึง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นส่วนใดที่กำลังเจ็บอยู่ ทำเอาเจ้าตัวดีหน้าแดงแป๊ดเลือดลมสูบฉีดไม่หยุด ไม่สามารถตอบคำใดๆ ได้ ทำได้เพียงแค่เสหน้าหลบตาไปก็เท่านั้น แต่แม้จะไม่ได้ตอบความใดๆ แต่ท่าทีที่มิได้ปฏิเสธเหล่านั้นก็ชัดเจนในตัวมันเองอยู่แล้ว….

แน่นอนว่าลู่หลินผู้นี้เต็มใจเป็นอย่างยิ่งที่จะเป็นของเทียนหยาง ด้วยเหตุผลแรกเพราะตาอ๋องหล่อ… ล่ำมากด้วย เร้าใจอาหลินสุดๆ!

เหตุผลที่สองเพราะชายตรงหน้านั้นเป็นคนดีและก็พิสูจน์ตัวเองมาแล้วว่ารักและห่วงใยเขามากจนยอมสละชีวิตตัวเองโดดน้ำตามเขาลงไป ส่วนตัวเขาเองก็รู้สึกดีต่อตาอ๋องมิใช่น้อย อาจยังไม่ถึงขั้นที่พูดจาสารภาพรักเป็นทางการต่อกัน แต่ความรู้สึกและความสัมพันธ์ที่มีตอนนี้ก็ชัดเจนจนไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำสาธยายอะไรอีก… เรื่องราวทุกอย่างดูลงตัวเข้ารูปเข้ารอยเช่นนี้แล้วก็ไม่น่าจะมีอะไรให้ต้องกังวล

มิคาดว่าเมื่อถึงยามที่ถูกอีกฝ่ายรุกไล่จนเกือบจะถึงจุดสำคัญแล้ว ร่างกายนี้กลับเกิดอาการตัวสั่นหวาดกลัวการมีสัมพันธ์ลึกซึ้งที่มากกว่าการกอดจูบขึ้นมา ทั้งยังหวาดกลัวที่จะต้องตั้งครรภ์เพราะไม่ต้องการที่จะแท้งอีก กลายเป็นความกลัวที่ฝังใจจนร่างกายปฏิเสธความสัมพันธ์ในรูปแบบนี้ เป็นเหตุให้บทรักแสนวาบหวิวที่ดำเนินมาได้เพียงครึ่งทางจำเป็นต้องหยุดลง ด้วยเทียนหยางเองก็ทำใจหักหาญฝืนใจเขาไม่ลง… ทำให้หลังจากนั้นความสัมพันธ์ของพวกเขาจึงยังไม่ได้คืบหน้ามากกว่าที่ควรจะเป็นทั้งที่มีโอกาสได้อยู่ด้วยกันตามลำพังมากมายจนถึงวันนี้…

ความรู้สึกสงสารท่าทางหงอยๆ ของเทียนหยางที่นั่งอยู่ในถังอาบน้ำนั้นทำให้ลู่หลินตัดสินใจพาตัวเองปีนลงอ่างไปนั่งตักคนตรงหน้าทั้งที่เสื้อผ้ายังอยู่ครบจนร่างกายท่อนล่างเปียกปอนไปทั้งตัว ก่อนจะเอนตัวลงซบไปที่อกแกร่งด้วยท่าทีที่ออดอ้อนหวังเอาใจ

หารู้ไม่ว่ามันทำให้เทียนหยางอดทนได้ยากมากกว่าเดิม

“ข้าขอโทษนะ… ทุกเรื่องราวและความทรงจำที่ผ่านมามีผลกับร่างกายนี้มากเกินไป แม้ข้าอยากจะเป็นของท่าน แต่ร่างกายข้าก็ไม่พร้อมเอาเสียเลย… ท่านอดทนรอข้าอีกนิดหน่อยได้หรือไม่… ข้าเชื่อว่าเมื่อเราได้ใกล้ชิดกันทุกวันเช่นนี้แล้ว อีกไม่นานข้าก็คงพร้อมที่จะเป็นของท่านอย่างสมบูรณ์….”

เทียนหยางคิดว่าตัวเองหงอยแล้ว พอมาเจอท่าทางออดอ้อนดูหงอยยิ่งกว่าจากเจ้าตัวดี จิตใจของเขาก็พลันอ่อนยวบยาบไปหมด ได้แต่กอดประคองร่างน้อยไว้ในอ้อมแขนแล้วก้มลงจูบที่ขมับมนนั้นอย่างรักใคร่ หลีกเลี่ยงการกระทำที่อาจจะทำให้ร่างกายตื่นตัวขึ้นมาจนไวกับสัมผัส

“อย่ากังวลไปเลย… ข้ารับปากเจ้าแล้วว่าจะไม่ฝืนใจเจ้า… แน่นอนว่าข้าย่อมต้องรอได้…”

คำตอบรับอันหนักแน่นของเทียนหยางทำให้ลู่หลินกลับมาหน้าระรื่นมีความสุขอีกครั้ง ก่อนจะนึกอะไรดีๆ ออกมาได้จึงได้รีบเงยหน้าขึ้นไปสบตาร่างสูงแป๋วแหววพร้อมเอ่ยเสนอตัวช่วยที่ทำเอาเทียนหยางหายใจได้ไม่ทั่วท้องเอาเสียเลย…

"เช่นนั้นแล้วให้ข้าช่วยใช้มือหรือปากให้ท่านดีหรือไม่? ถึงข้าจะไม่เคยทำ แต่ก็เคยเห็นในหนังโป๊โลกอนาคตมาบ้างนะ แค่จับๆ บีบๆ น่าจะไม่ยากอะไร ส่วนที่ใช้ปาก ก็แค่เลียเบาๆ ข้าคิดว่ะ…..

“!!! /////!!!! พอเลย! ไม่ต้องพูดแล้ว! นี่เจ้าเป็นเกอจริงหรือ ใยหน้าหนาหน้าทนนัก พูดเรื่องเช่นนี้ออกมาได้ ช่างไร้ยางอายเสียจริง!”

เป็นเทียนหยางที่อดรนทนไม่ได้เสียเองหลังจากที่ฟังข้อเสนอของเจ้าตัวดี จึงต้องรีบบอกให้หยุดพูดเป็นการใหญ่ ไอ้เรื่องไร้ยางอายก็เรื่องหนึ่งเถอะ แต่คำพูดนั้น นึกภาพตามแล้วก็ชวนให้ตื่นตัวไม่ใช่น้อยจนกลางกายเริ่มจะร้อนผ่าวๆ ขึ้นมาแล้ว

“เห… ทำไมล่ะ รู้มั้ยที่โลกอนาคตนะเขาบอกว่าการใช้มือนั้นเป็นเรื่องที่ดี นอกจากจะไม่เสี่ยงแล้วยังดีต่อสุขภาพด้วยนะ ไม่เชื่อเดี๋ยวข้าทำให้ท่านดู!”

“ลู่หลิน!!!”

และแล้ววันนั้นก็จบลงที่เจ้าตัวดีถูกไล่ตะเพิดออกมาจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว…….

________________

Talk#ขอบคุณคอมเมนต์ค่า

E-Book ที่ Meb ภาค 1 มี 80 ตอน เพิ่มตอนพิเศษ 5 ตอน ราคา 299 บาท

E-Book ที่ Meb ภาค 2 มี 67 ตอน เพิ่มตอนพิเศษ 3 ตอน ราคา 299 บาท