ลูกเลี้ยงยอดรัก

ธนภพ อดิโรจน์ ทอดสายตามองเด็กสาวที่กำลังยืนสะอึกสะอื้นจนตัวโยนอยู่ตรงรูปภาพหน้าโลงศพของภรรยาผู้ล่วงลับของเขาอย่างน่าสงสาร

ภาวิดา จำรูญรักษ์ หรือ พริว คือลูกเลี้ยงสาววัย 17 ของเขา

เธอผู้สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักเช่นเดียวกับเขา ประภาพรรณ ภรรยาของธนภพเป็นมารดาของเด็กสาวเพิ่งเสียชีวิตอย่างกระทันหันไปเมื่อไม่กี่วันก่อนด้วยอุบัติเหตุ และวันนี้สวดวันสุดท้าย แน่ละ คนที่เพิ่งกำพร้าแม่ย่อมรู้สึกใจหายและว้าเหว่เป็นธรรมดา

ประภาพรรณเป็นแม่หม้ายลูกติด สามีของเธอเสียชีวิตไปตอนที่ภาวิดาเพิ่งสามขวบเท่านั้น สองแม่ลูกไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนอีก จนกระทั่งเขามาพบประภาพรรณเข้าในงานเลี้ยงบริษัทของเธอและตกหลุมรัก ก่อนตัดสินใจอยู่กินฉันสามีภรรยาโดยไม่ได้จดทะเบียนสมรสพร้อมรับหนูพริวมาอยู่ร่วมบ้านของเขา และเมื่อภรรยาของเขาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตอย่างกระทันหัน เด็กสาวก็กลายเป็นกำพร้าไร้ญาติขาดมิตรโดยปริยาย

“กลับบ้านเราเถอะหนูพริว” เขาแตะที่บ่าของเด็กสาวเบาๆ เมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำที่เปื้อนคราบน้ำตาก็ทำให้ใจกระตุกด้วยความสงสารขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“พริวคิดถึงแม่ค่ะน้าภพ” เด็กสาวสะอื้นโผเข้ากอดร่างสูงตรงหน้าเพื่อหาหลักยึดหัวใจ เธอไม่เหลือใครอีกแล้วนอกจากคนตรงหน้าซึ่งอยู่ในฐานะพ่อเลี้ยง และเป็นคนเดียวในโลกที่เธอพอจะพึ่งพิงได้ “พริวไม่เหลือใครอีกแล้ว ไม่มีเลย”

ธนภพโอบรั้งร่างที่สั่นสะท้านไว้อย่างสงสารจับใจ แต่กระนั้นอกอวบอิ่มของวัยสาวแรกรุ่นที่เบียดกระแซะเข้าหาอกแกร่งของหนุ่มฉกรรจ์ก็เริ่มก่อกวนตะกอนบางอย่างในหัวใจขึ้นมาอย่างเงียบๆ เพราะถึงอย่างไรผู้หญิงตรงหน้าก็คือเลือดเนื้อเชื้อไขของภรรยาผู้เป็นที่รักของเขา เป็นลูกเลี้ยงที่เขาต้องรับผิดชอบชีวิตเธอนับจากนี้ แต่ก็นั่นแหละ

ยัยหนูพริวโตเป็นสาวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!