บทที่ 20 โกรธถึงขีดสุด

บทที่ 20 โกรธถึงขีดสุด

อีกฝั่งหนึ่ง เฉินเฟิงเพิ่งส่งอาหารบิลหนึ่งเสร็จ แล้วอยู่ ๆ ก็รู้สึกจิตใจเหม่อลอยขึ้นมา มันเหมือนกับว่า จะเกิดเรื่องไม่ดีบางอย่างขึ้น

“นายก็คือเฉินเฟิงเหรอ?” และในเวลานี้ ผู้ชายคนหนึ่งที่ใส่สร้อยทองเส้นใหญ่ และสักลายเสือไว้บนตัวก็เดินเข้ามา ขวางอยู่ตรงหน้าเฉินเฟิง

“มีเรื่องอะไร?” เฉินเฟิงยักคิ้ว

“เสี้ยเมิ่งเหยาเป็นเมียนายใช่ไหม?” ผู้ชายสักลายเสือมองเฉินเฟิงอย่างประเมินทีหนึ่ง แล้วถามขึ้น

“ใช่ ทำไมเหรอ?” อยู่ ๆ เฉินเฟิงก็มีความรู้สึกที่ไม่ดีขึ้นมา

ผู้ชายสักลายเสือส่ายหน้า แล้วพูด “เสียดายแล้ว……”

“นายหมายความว่าไง? เสียดายอะไรแล้ว?!” อยู่ ๆ น้ำเสียงเฉินเฟิงก็เย็นเฉียบลง

ผู้ชายสักลายเสือขำก๊ากขึ้น แล้วพูด “คนสวยอย่างกับนางงามอย่างเมียนาย แต่งงานกับคนไร้ค่าแบบนาย ไม่ใช่เสียดายแล้วจะคืออะไร?”

“เมิ่งเหยาอยู่ที่พวกแกเหรอ?” อยู่ ๆ หัวใจของเฉินเฟิงก็สั่นขึ้นมา ในดวงตามีแววเย็นยะเยือกแฝงแววสังหารระเบิดออกมา เมื่อกี้เขาโทรหาเสี้ยเมิ่งเหยาตั้งหลายสายแต่ก็ติดต่อไม่ได้ ตอนนี้ดูท่าจะเกิดเรื่องขึ้นแล้วจริง ๆ!

“ไอ้คนไร้ค่า! แกห่วงตัวเองก่อนเถอะ” ผู้ชายสักลายเสือหัวเราะอย่างดูถูก “ท่านเชินพูดแล้ว จะเอาขาแกสองข้าง แกจะจัดการเองหรือจะให้ฉันช่วยแกล่ะ?”

“ฉันพูดว่า เมิ่งเหยาอยู่ที่พวกแกใช่ไหม?” เฉินเฟิงกัดฟันกรอก แววสังหารในดวงตาเกือบจะกลายเป็นความจริงแล้ว

ในที่สุดผู้ชายสักลายเสือก็รู้สึกถึงความผิดปกติ เจ้าคนไร้ค่านี้ ทำไมถึงได้มีสายตาน่ากลัวแบบนี้? แต่ว่าถึงแม้จะตกใจ แต่ผู้ชายสักลายเสือก็ยังมีความมั่นใจอยู่ เขาก็เป็นคนโหดเหี้ยมที่มีชีวิตคนอยู่บนตัว และไม่รู้สึกว่า แค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านคนหนึ่งจะทำอะไรตัวเองได้

“ใช่ เจ้าคนไร้ค่า ตอนนี้เมียแกกำลังนอนอยู่บนเตียงของท่านเชินของเราอยู่ ฮา ฮา นายรู้แล้วจะทำยังไงได้…..” ผู้ชายสักลายเสือพูดอย่างโอ้อวด “เฮ้อ เจ้าคนไร้ค่าอย่างแก ช่างน่าขำจริง ๆ แม้แต่ผู้หญิงของตัวเองก็ยังปกป้องไว้ไม่ได้!”

สวบ!

แต่ว่าคำพูดของเขายังไม่ทันได้พูดจบ ก็รู้สึกว่าตัวเองโดนพลังสังหารที่เย็นยะเยือกปกคลุมรอบตัว และก็รู้สึกที่คอแน่นขึ้น แล้วตัวทั้งตัวก็ลอยขึ้นอย่างควบคุมตัวไม่ได้!

ดวงตาของเฉินเฟิงแดงก่ำ มือใหญ่ที่จับรอบคอของผู้ชายสักลายเสือไว้ก็ค่อย ๆ ให้แรงขึ้น

ชั่วพริบตาเดียว หน้าผากของผู้ชายสักลายเสือก็มีเส้นเลือดเขียวระเบิดออกมาเต็มไปหมด

“อ๊ากอ๊าก……ปล่อย……ปล่อยฉัน……”

ผู้ชายสักลายเสือรู้สึกสยองถึงขีดสุด นี่เขาแหย่เจอบุคคลยิ่งใหญ่แบบไหนแล้วเนี่ย ทำไมถึงได้มีพลังที่น่ากลัวแบบนี้!

“เมิ่ง! เหยา! อยู่! ที่! ไหน!” เฉินเฟิงเกือบจะเป็นการเค้นคำพูดพวกนี้ออกมาจากไรฟันแล้ว พลังสังหารที่ยิ่งใหญ่คล้ายกับคลื่นยักษ์ใหญ่ที่น่ากลัวถาโถมเข้าใส่จิตใจของผู้ชายสักลายเสือ

“จะพูด หรือว่าจะตาย!”

เฉินเฟิงออกแรงมากขึ้นอีกนิด ร่างกายของผู้ชายสักลายเสือก็เริ่มสั่นขึ้นมาทันที

ระหว่างการบีบคั้นจากความตายนั้น ก็ทำให้ผู้ชายสักลายเสือก็กลัวขึ้นมาในที่สุด แววสังหารในสายตาของเฉินเฟิงทำให้เขาไม่มีความสงสัยใด ๆ ถ้าตัวเองยังไม่ยอมพูดอีก ก็คือได้ตายแน่ ๆ

“เจ……วาย!”

“เมียนาย……อยู่ที่คลับเจวาย!”

ปัง!

ผู้ชายสักลายเสือโดนเฉินเฟิงโยนไปไกลสิบกว่าเมตร จนกระทบกับเสาที่อยู่ไกล ๆ รอเขาพยายามลุกขึ้นได้ และเงยหน้าขึ้นมานั้นตรงหน้าก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเฉินเฟิงแล้ว

เฉินเฟิงวิ่งสุดพลัง ดวงตาแดงก่ำ เขามาถึงตระกูลเสี้ยสามปีนี้ เขาไม่เคยมีภาวะอารมณ์ที่โกรธเกลียดได้ขนาดนี้มาก่อน!

มังกรก็มีเกล็ดที่เป็นจุดอ่อน พอแตะโดนก็ต้องโกรธ!

และเสี้ยเมิ่งเหยา ก็คือเกล็ดของเขา!

ไม่ว่าจะเป็นใคร พอแตะโดนแล้ว ก็จะต้องตายทั้งนั้น!

อยู่ภายใต้ความโกรธเกลียดถึงขีดสุดนั้น เฉินเฟิงใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที ก็พุ่งมาถึงหน้าประตูของคลับคลับเจวายแล้ว

ที่หน้าประตูคลับ มีผู้ชายมีลายสักบนตัวยืนอยู่สามคน

พอเห็นเฉินเฟิงที่กำลังโกรธจัดนั้น ทั้งสามคนก็ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวอย่างรู้ตัว

“นายมาหาใคร?”

“ปัง!”

สิ่งที่ตอบกลับเขาคือหมัดเหล็กของเฉินเฟิง

แค่หมัดเดียว ผู้ชายมีรอยสักคนแรกก็สันจมูกแตกละเอียด เลือดสด ๆ ไหลออกมาแล้วกระเด็นไปข้างหลัง

“เสี้ยเมิ่งเหยาอยู่ไหน?” น้ำเสียงเฉินเฟิงเย็นยะเยือก ราวกับภูตผีที่มาขุมนรกมืด

“เชี่ย! แม่งนี่ ใครวะ กล้าบุกเข้ามาถึงที่ของพวกเรา!”

“คนไม่รู้จัดคำว่าตาย กล้ามาหาเรื่องถึงคลับเจวายเลยเหรอ?”

สองคนก่นด่าออกมา แล้วต่างคนต่างเอากระบองท่อนออกมาจากตัวแล้วพุ่งเข้าไปทางเฉินเฟิง

ปัง ปัง!

เสียงดังก้องสองเสียงลอยมา ทั้งสองคนที่ถืออาวุธพุ่งออกไปยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็บินออกไปแล้ว จนชนเข้ากับประตูใหญ่ที่อยู่ข้างหลัง

“ฉันจะถามอีกครั้ง เสี้ยเมิ่งเหยาเมียฉัน……อยู่ไหน?” แววสังหารในตาของเฉินเฟิงขยายใหญ่ขึ้น แล้วเดินไปทางสองคนนั้น

“แก……แกคือเฉินเฟิงเหรอ?”

ในที่สุดทั้งสองคนก็ตั้งตัว รู้ตัวตนของเฉินเฟิงแล้ว

แต่ว่าสิ่งที่ทำให้พวกเขาตกใจก็คือ สามีคนนั้นของเสี้ยเมิ่งเหยาไม่ใช่คนน่าสมเพชที่เขาว่ากันเหรอ?

ทำไมถึงได้ดุร้ายขนาดนี้?

เขาไม่ได้ให้เวลาสองคนนั้นครุ่นคิดนานนัก เฉินเฟิงก้าวไปข้างหน้าโดยตรง แล้วมือซ้ายขวายื่นออกไปพร้อมกัน สองคนนั้นแค่รู้สึกว่าอยู่ ๆ ก็ตาลาย วินาทีต่อมา ทั้งสองคนก็ลอยขึ้นกลางอากาศพร้อมกัน

พอเห็นภาพนี้ เด็กสาวมหาลัยหลายคนที่มาฝึกงานที่คลับเจวายก็กรีดร้องขึ้นอย่างตกใจมาทันที

ผู้ชายมีลายสักสองคนนี้ คนใดคนหนึ่งอย่างน้อยก็มีน้ำหนักเกือบหนึ่งร้องกิโลกรัมแล้ว แต่ผู้ชายตรงหน้านี้ กลับเหมือนหิ้วลูกไก่ หิ้วทั้งสองขึ้นมาพร้อมกันได้ นี่มันคนหรือว่าผีละเนี่ย?

ความจริงแล้ว ทั้งสองคนที่โดนเฉินเฟิงหิ้วขึ้นมา ยิ่งกลัวมากกว่าจนจะร้องไห้ออกมาแล้ว

ก่อนหน้านี้ที่กู้ตงเชินบอกว่าจะหาคนไปจัดการเฉินเฟิงนั้น พวกเขายังแย่งกันว่าจะไป ล้วนคิดว่าเฉินเฟิงเป็นเหมือนแมลงที่แม้แต่แรงจะมัดไก่ก็ยังไม่มี สามารถกดลงกับพื้นเหยียบได้ตามสบาย

สุดท้ายโอกาสนี้โดนพี่เสือแย่งไปแล้ว พวกเขายังรู้สึกอิจฉากันทั้งนั้น

แต่ตอนนี้ พวกเขาไม่อิจฉาแล้ว

นี่มันเป็นแมลงที่ไหน นี่มันเป็นมังกรตัวหนึ่งชัด ๆ !

ตอนนี้ดูแล้ว พี่เสือน่าจะมาสภาพแย่กว่าพวกเขาอีก

“ไว้……ไว้ชีวิตด้วย!”

“ท่านเชินอยู่ชั้นสามห้องส่วนตัวที่อยู่ด้านซ้ายมือสุด!”

ทั้งสองคนรีบสารภาพออกมา เฉินเฟิงหือเสียงเย็น แล้วโยนพวกเขาลงพื้นเหมือนกับโยนขยะ จากนั้นก็พุ่งเข้าไปข้างใน

แต่ว่าเขาเพิ่งเดินได้ไม่กี่ก้าว ก็เห็นผู้ชายมีลายสักถืออาวุธหลายสิบคนพุ่งเข้ามา

“กล้ามาหาเรื่องถึงคลับเจวาย จัดการมันให้เรียบ!”

“ปัง! ปัง! ปัง!”

เฉินเฟิงพุ่งเข้าใส่ฝูงชน ทุกเสียงดังหนึ่งครั้ง ก็จะมีคนบินออกไปหนึ่งคน และสิ่งที่ตามมาก็คือเสียงร้องอย่างเจ็บปวด

……

เวลานี้ ในห้องส่วนตัว ใบหน้ากู้ตงเชินเต็มไปด้วยความโกรธ

เมื่อกี้เขาประมาทเกินไป!

เมื่อกี้เขาเห็นเสี้ยเมิ่งเหยาสะดุดล้มลง เขาก็รีบอย่างอดใจไม่ไหว ถลาเข้าไปเตรียมจะถอดเสื้อผ้าของเสี้ยเมิ่งเหยา แต่ปรากฏว่าเสี้ยเมิ่งเหยาคว้าขวดเหล้าได้ ก็ฟาดเข้าให้ที่หัวของเขา

เลือดสีแดงสด ๆ ไหลอาบลงมาตามหน้าผากของกู้ตงเชิน

ดวงตาของกู้ตงเชินที่หรี่ตาไว้มีแววดุร้ายกะพริบขึ้นมา ออกไปยิงห่านทุกวัน แต่กลับยังให้จะงอยปากห่านมาจิกโดนตาได้!

“ยัยผู้หญิงขายตัว ตอนแรกฉันกะว่าจะทะนุถนอมเธออย่างดีนะ แต่เธอรนหาที่ตายเองนะ งั้นจะมาโทษฉันไม่ได้แล้วนะ!”

พอมองเสี้ยเมิ่งเหยาที่ใบหน้าแดงก่ำ และหน้าอกกระเพื่อมแล้ว กู้ตงเชินก็เลียริมฝีปาก แล้วดึงกระชากอย่างแรงทีหนึ่ง ฉีกกระชากเสื้อผ้าของเสี้ยเมิ่งเหยาจนขาด

“ปัง!”

และในเวลานั้น เสียงดังก้องเสียงหนึ่งดังเข้ามา!

กู้ตงเชินรีบเงยหน้าขึ้น แต่กลับเห็นว่าประตูไม้เนื้อแข็งอบสีของห้องส่วนตัวแตกออกเป็นสี่เสี่ยงห้าแยกแล้ว!

ที่หน้าประตู มีคนรูปร่างสูงสง่าร่างหนึ่งยืนอยู่อย่างเด็ดเดี่ยวมั่นคง