ลูกสาวมาดาม

EP 1

“ฮัลโหลได้ยินหรือเปล่าอย่าเพิ่งวางสายผมนะ”หลังจากที่ฉันรับโทรศัพท์ฉันได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่งเรียกชื่อฉันและบอกว่าอย่าวางสายของเขาเสียงนี้ฉันจำได้ดีเลยเป็นเสียงของพงษ์พัฒน์

“คุณต้องการอะไร”

“ผมขอคุยด้วยหน่อยนะณิรินผมขอร้องออกมาเจอผมนะ”

“คุณจะเจอฉันทำไม”

“ณิรินผมยังรักคุณนะ”คำว่ารักที่ออกมาจากปากของเขาทำให้เราเงียบแล้วก็น้ำตาไหล หลายปีที่ผ่านมา เขาหายโดยที่ไม่ติดต่อเราสักนิดเขาปล่อยให้เราอยู่กับความทุกข์มาตลอด

ฉันชื่อณิรินอายุ 29 เมื่อก่อนนี้หรือหลายปีที่ผ่านมา เราอยู่กับยายบ้านของเราจนแต่เราก็ตั้งใจเรียนตั้งใจทำงานเมื่อหลายปีก่อนตอนที่เรายังเรียนอยู่มหาลัย เราคบกับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งบ้านอยู่ไม่ไกลจากบ้านเรามาก เขาชื่อพงษ์พัฒน์อายุเท่ากันกับเรา พอเราคบกันได้ไม่พอปีพ่อกับแม่ของเขารู้ พ่อกับแม่ของเขารับไม่ได้ที่เราจน เขาเลยพาพงษ์พัฒน์ไปอยู่ที่อื่นและเราก็ไม่เคยได้เจอกันอีกเลย ความสัมพันธ์ของเราทั้งสองคนหรอตลอดระยะเวลา 1 ปี ก็คงต้องเกินเลยกันไปแล้ว เราบอกเลยว่าเรารักเขามากเราเจ็บเราทุกข์แต่เราทำอะไรไม่ได้ เราตามหาเขาไม่เจอเพราะว่าเขาไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ จนเวลาผ่านไปเรามาอายุ 29 เราได้เข้ามาทำงานในกรุงเทพฯและเจอได้เจอแม่แท้ๆซึ่งเขาเป็นคนที่รวยมากชีวิตของเราพลิกผันจากเดิมเยอะ จากผู้หญิงที่ไม่มีอะไรเลยตอนนี้กลายเป็นลูกคุณหนูมีบ้านใหญ่ราวกับวังทุกคนเรียกคุณแม่ของเราว่ามาดาม และคุณพ่อของเราชื่อว่านายหัว คุณพ่อไม่ค่อยสบายเพิ่งจะหายจากอาการป่วยและคุณพ่อกับคุณแม่ท่านไม่ได้อยู่ด้วยกัน ได้เจอน้องชายฝาแฝดชื่อเมคาตอนนี้ชีวิตของเรามีครบทุกอย่าง แต่ก็เหมือนวงเวียนชีวิตที่ทำให้เราได้มาเจอพงษ์พัฒน์ แต่เขามีภรรยาแล้วและเขาเปิดร้านชุดแต่งงานอยู่ในย่านกรุงเทพฯ ร้านใหญ่มีแต่คนมีเงินเข้าทั้งนั้น ทำไมเราถึงรู้ก็เพราะความบังเอิญในวันนั้น เราพาเมคากับน้องณดาน้องชายและน้องสะใภ้ไปดูชุดแต่งงาน ก็เลยเป็นความบังเอิญที่เจอเขาอีกครั้ง เราไม่รู้เหมือนกันที่เขาโทรมาเขามีเบอร์โทรเราได้ยังไง ถามว่ารักเขาหรือเปล่าในตอนนี้ความรู้สึกที่เคยมีให้มันอาจจะหลงเหลืออยู่นะ

“คุณจะให้ฉันไปเจอที่ไหน”

“เดี๋ยวผมไปรับนะแค่นี้แหละผมจะรีบออกไปเลย”หลังจากนั้นสายโทรศัพท์ได้ตัดไป เราเดินลงมาด้านล่างและกระเป๋าสะพาย ก่อนที่จะมาเจอคุณแม่นั่งอยู่กับคุณตาเราอยู่บ้านของคุณแม่นะไปๆมาๆที่บ้านของคุณพ่อ คุณพ่ออยู่กับเมคาแล้วก็น้องณดาตอนนี้คุณพ่อเริ่มหายแล้วมีพยาบาลพิเศษดูคือเฟยบอกตามตรงเราไม่ชอบเธอมาก เรารู้ว่าเธอไม่ใช่คนจริงใจเท่าไหร่ดูเหมือนว่าเฟยจะชอบน้องชายของเราด้วยสิเพราะว่าเขาเคยช่วยเหลือกันมา แต่เราไม่ยอมหรอก

น้องณดาน้องสะใภ้ของเราเธอเป็นคนดีและคนน่ารักเราจะไม่มีวันยอมให้เฟยพรากทั้งสองคนหรอกืกว่าทั้งสองคนจะได้มาอยู่ด้วยกันไม่ใช่เรื่องง่าย

“จะไปไหนหรอลูก”คุณแม่เอ่ยถามเรา ท่านดูแลเราดีมากถึงแม้ว่าเวลาที่เราเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้จะไม่นานแต่เราคือลูกสาวของเขาเราได้ทุกอย่างมีเงิน คุณแม่ของเรามีอำนาจพอสมควร แต่ธุรกิจของเขาเรายังไม่รู้หรอกบอกคุณแม่ท่านทำอะไร

“พงษ์พัฒน์ จะมารับณิรินไปข้างนอกค่ะขอไปนะคะ”

“ใครหรอพงษ์พัฒน์”

“เขาเคยเป็นแฟนเก่าณิรินมาก่อนค่ะเราเพิ่งมาเจอกัน”

“คนที่ลูกบอกพ่อแม่ของเขากรีดกันนะหรอ”

“ใช่ค่ะ”

“แม่ไม่ห้ามหรอกเพราะว่าลูกโตแล้วตัดสินใจเอาถ้ายังรักกันแต่ถ้ามีอะไรให้แม่ช่วยก็บอกแม่ได้ตลอดนะ”

“ขอบคุณนะคะคุณแม่”

“จ้ะ”หลังจากนั้นเราได้ยินเสียงรถขับมาจอดอยู่หน้าบ้าน คือไม่มีใครสามารถเข้ามาได้อยู่แล้วในบ้านของคุณแม่เรา นอกจากครอบครัวลูกน้องของคุณเเม่เต็มบ้าน ขนาดออกไปไหนคุณแม่ยังให้เอาลูกน้องไปด้วยเลย เพราะว่ากลัวอันตรายเราเดินออกมาหน้าบ้านชายชุดดำที่ยืนเรียงกันเป็นแถวพร้อมกับก้มหัวให้เรา

“คุณหนูจะไปไหนหรอครับให้พวกผมขับรถตามไปประกบ”

“ไม่เป็นไรค่ะขอบคุณนะ”เราเดินออกมาที่รั้วหน้าบ้านพงษ์พัฒน์ยืนอยู่ที่รถและมองเราเเล้วยิ้มวันที่จะเดินมาใกล้เรา

“ผมดีใจนะที่คุณออกมาหาผม” .

“ค่ะ”

“อย่างนั้นเราไปหาที่คุยกันดีกว่า”พงษ์พัฒน์เปิดประตูรถให้เราได้ขึ้นมานั่งก่อนที่เขาจะขับออกเราไม่รู้หรอกว่าเขาจะพาเราไปไหนแต่เราก็นั่งเงียบๆ

“ไปคอนโดผมนะ”

“ไม่ไปค่ะไปร้านอาหารแถวนี้ก็ได้”

“ผมไม่ทำอะไรหรอกนะๆ”พงษ์พัฒน์เอามือด้านซ้ายของเขา มากุมมือของเราด้านขวาเราก้มมมองนี่เราทำถูกแล้วหรอถึงแม้จะเคยเป็นแฟนเก่าเราแต่ตอนนี้เขามีภรรยาแล้วนะ เราดึงมือของเราออกจากเขาทันที

“ขอโทษนะ”

“ค่ะ”เมื่อรถขับมาได้ไม่นานก็เข้ามาจอดอยู่ในคอนโดแห่งหนึ่งแล้วเขาพาเราเข้ามาในคอนโดสวยนะคอนโดเงียบๆแต่ก็ไม่เห็นมีใครอยู่เลย

“คิดถึงจัง”หลังจากที่เข้ามาแล้วปิดประตูพงษ์พัฒน์กอดเราเลยแหละเรานิ่งไม่ได้กอดตอบ ทำไมความรู้สึกของเราบอกว่าไม่ไว้ใจเขา

“มีอะไรจะคุยกับเราหรอคุยแล้วจะได้รีบกลับ”พงษ์พัฒน์ผละกอดออกจากเราพร้อมกับมองหน้าเรา

“ไม่คิดถึงผมบ้างหรอเราไม่ได้เจอกันตั้งกี่ปีแล้วณิรินมาเป็นลูกสาวของมาดามได้ยังไง”

“เรื่องมันยาวค่ะ”

“ครับ ขอโทษนะที่ผ่านมา”

“ค่ะแล้วสบายดีไหม”

“สบายดีแต่ผมคิดถึงคุณทุกวันเลยนะผมขอโทษที่ผมทิ้งคุณมาแต่มันมีเหตุจำเป็นจริงๆ”

“เหตุจำเป็นของคุณคือพ่อกับแม่คุณไม่ชอบณิรินเพราะว่าณิรินจน?”เรามองหน้าเขา เขาก้มหน้าลงเรารู้แล้วแหละว่าเขาเองก็คิดแบบนั้นเช่นกันเขาคิดตามพ่อแม่ของเขา เขาไม่ได้รักเราที่หัวใจหรือว่าตัวคงจะใช่แหละเขาได้เราไปแล้ว

“ณิรินเรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ”

“พงษ์พัฒน์คุณมีภรรยาแล้ว”เรามองหน้าพงษ์พัฒน์ถามว่าอยากร้องไห้ไหมคือน้ำตาคลอแล้วพงษ์พัฒน์รีบจับมือของเราทั้งสองข้าง

“ผมไม่ได้รักเขาณิรินผมรักคุณ”พงษ์พัฒน์รีบกอดเราอีกครั้งแต่ความรู้สึกของเราเขาไม่ได้กอดเฉยๆมือของเขาไม่อยู่สุข แถมใบหน้าของเขายังไซร้คอเราอีก เราผลักเขาเเต่ก็ไม่ออก ถามว่าคิดถึงความรู้สึกนั้นไหมคิดถึงนะตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่เคยมีใครเลยไม่เคยเปิดโอกาสให้ใครด้วยเขาคือคนแรกของเรา

“ปล่อยนะคะอย่าทำแบบนี้ไม่อย่างนั้นฉันจะเกลียดคุณไปตลอดชีวิต”

“ขอโทษผมแค่รู้สึกคิดถึงความหลังตอนที่เราเคยอยู่ด้วยกันเคยมีอะไรด้วยกัน”

“คุณจะคุยแค่เรื่องนี้ใช่ไหมอย่างนั้นขอตัวกลับก่อนนะเดี๋ยวคุณแม่เป็นห่วง”

“เดี๋ยวสิณิรินอยู่กับผมก่อนนะ”