บทนำ

บทนำ

“เดี๋ยวๆๆ ข้าเป็นหมอ มิใช่สตรีบำเรอกาม ปล่อยข้านะ” หลินหยุนซีพยายามรั้งตนเองเอาไว้ไม่ให้เดินตามแรงฉุดกระชากของทหารร่างใหญ่

“เป็นหมอหรือ? เช่นนั้นยิ่งดี ท่านเจ้าเมืองกำลังบาดเจ็บทั้งยังอาละวาดจนแผลปริแยกเลือดไหลนอง เจ้ารีบไปเร็วเข้า”

เมื่อได้ยินว่ามีคนบาดเจ็บ หลินหยุนซีจึงยอมก้าวเร็วๆ ตามทหารซึ่งทั้งลากทั้งฉุดจนร่างของนางแทบลอยจากพื้นแล้ว

ครั้นมาถึงห้องในจวนขนาดใหญ่ จึงได้เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเอะอะโวยวายขว้างปาข้าวของจนนางแทบหลบหมอนที่ถูกขว้างออกมาไม่ทัน

“ว้าย!...” หญิงสาวถอยกรูดรีบหลบด้านหลังเสาเพื่อความปลอดภัยขณะทหารคนที่พามารีบยกสองมือขึ้นสูงแล้วเอ่ยเจรจา

“ท่านเจ้าเมืองขอรับ ใจเย็นก่อน ข้าพาสตรีคนหนึ่งมาแล้ว อ้อ...นางบอกว่าเป็นหมอ คงพอรักษาได้

เอ้า...เจ้า...รีบเข้าไปสิ”

มือใหญ่หันมาลากแล้วผลักหญิงสาวซึ่งยังยืนงงงวยเข้าไปด้านในก่อนจะปิดประตูตามหลังอย่างรวดเร็ว

เฮ้ย!...เดี๋ยวสิ

หลินหยุนซีตะโกนร้องในใจ ขณะหันรีหันขวางกลับเห็นสายตาแดงก่ำน่ากลัวกับท่าทางกำหมัดแน่นราวอดกลั้นแทบไม่ไหวของชายหนุ่มบนเตียง

หญิงสาวสะดุ้งโหยงด้วยความตื่นตกใจรีบหันหลังวิ่งไปกระชากประตูเพื่อเตรียมหนี

โอ๊ย!...พาฉันมาที่ไหนกัน ให้มารักษาใครก็ไม่รู้ น่ากลัวจะตาย จะฆ่าฉันตายก่อนได้รักษาไหม?

แต่!...ประตูไม่อาจขยับ หญิงสาวจึงเพิ่งรู้ตัวว่าถูกขังเอาไว้กับชายคนนั้นแล้ว

“ปล่อยข้าออกไปนะ ปล่อยข้า...” หญิงสาวร้องตะโกนโหยหวนก่อนจะหันกลับมาเมื่อได้ยินเสียงแหบต่ำที่เอ่ยถามราวพยายามสะกดกลั้นอารมณ์

“เจ้าบอกว่าเป็นหมอมิใช่หรือ? แผลของข้าปริแยก เลือดไหลจนชุ่ม เหตุใดไม่รีบเข้ามาจัดการ”

สายตาของหญิงสาวเหลือบมองเห็นว่าด้านหลังของเขามีเลือดไหลออกมาเปียกชุ่มเสื้อตัวที่ใส่อยู่จริงๆ จึงค่อยผ่อนลมหายใจก้าวเข้าใกล้อย่างเชื่องช้า

“ท่านหันหลังมาสิ” เสียงที่เอ่ยยังสั่นด้วยความหวาดหวั่นแต่นางยังไม่ทันถึงตัวของเขาก็ถูกเอื้อมมากระชากตัวลงไปนอนบนเตียงและฉีกทึ้งเสื้อผ้าที่เก่าบางจนแทบขาดให้กระจุยกระจาย

“ว้าย!...ปล่อยนะ ช่วยด้วย!...อย่าทำอะไรข้าเลย”

“เจ้าจะตะโกนเรียกให้ผู้ใดเข้ามาช่วย ที่นี่เป็นจวนของเจ้าเมือง และข้าก็คือเจ้าเมือง อย่าได้เปลืองแรงเลย เก็บเรี่ยวแรงเอาไว้รับมือกับข้าเถิด”

“รับมือ? รับมือใด? ไม่นะ ไม่...”