ตอนที่ห้า ค่อยเป็นค่อยไปได้หรือไม่ (กรุบกริบ)

ตอนที่ห้า ค่อยเป็นค่อยไปได้หรือไม่

ผู้ใดจะคิดว่า หลินหยุนซีซึ่งเพิ่งได้พักผ่อนกลับโดนลากตัวมารักษาเจ้าเมืองหรงเฉิงซึ่งโดนพิษกำหนัดจากไส้ศึกซึ่งปลอมตัวเป็นหญิงคณิกาอย่างกะทันหัน

“เจ้าบอกว่าเป็นหมอมิใช่หรือ? แผลของข้าปริแยก เลือดไหลจนชุ่ม เหตุใดไม่รีบเข้ามาจัดการ” ด้วยต้องการจับตัวไส้ศึกให้ได้ ‘ติงชาง’ เจ้าเมืองหรงเฉิงจึงพลาดพลั้งโดนนางแทงเข้าให้ที่ไหล่ด้านหลังจนเลือดสาด

สายตาของหมอหญิงเหลือบมองเห็นว่าด้านหลังของเขามีเลือดไหลออกมาเปียกชุ่มเสื้อตัวที่ใส่อยู่จริงๆ จึงค่อยผ่อนลมหายใจก้าวเข้าใกล้อย่างเชื่องช้า

“ท่านหันหลังมาสิ” เสียงที่เอ่ยยังสั่นด้วยความหวาดหวั่นแต่นางยังไม่ทันถึงตัวของเขาก็ถูกเอื้อมมากระชากตัวลงไปนอนบนเตียงและฉีกทึ้งเสื้อผ้าที่เก่าบางจนแทบขาดให้กระจุยกระจาย

“ว้าย!...ปล่อยนะ ช่วยด้วย...อย่าทำอะไรข้าเลย”

“เจ้าจะตะโกนเรียกให้ผู้ใดเข้ามาช่วย ที่นี่เป็นจวนของเจ้าเมือง และข้าก็คือเจ้าเมือง อย่าได้เปลืองแรงเลย เก็บเรี่ยวแรงเอาไว้รับมือกับข้าเถิด” เจ้าเมืองหนุ่มไม่อาจอดทนกับความกำหนัดที่พวยพุ่งจนแทบหลงลืมความเจ็บปวดที่แผลด้านหลังแล้ว

“รับมือ? รับมือใด ไม่นะ ไม่...”

“ข้าขอโทษ แต่ยากำหนัดที่โดนวางช่างรุนแรงเหลือเกิน ข้าทนไม่ไหวแล้ว เจ้าเป็นหมอหญิงมิใช่หรือ? หมอต้องช่วยเหลือคน ข้าสัญญาว่าจะรับผิดชอบเจ้าอย่างแน่นอน ได้โปรดเถิด” ปากเอ่ยขอร้องแต่เรี่ยวแรงที่โถมลงมาช่างดุเดือดจนหลินหยุนซีรู้สึกเจ็บในทุกการขบกัดและบีบเคล้นจึงอดคร่ำครวญในใจไม่ได้

ไหนบอกว่าจะมีความสุขอย่างไรเล่า? ตั้งแต่มาถึงก็ต้องช่วยตัวเอง แล้วยังจะโดนข่มขืนอีก สวรรค์กำลังกลั่นแกล้งฉันใช่ไหม?

พิษกำหนัดอะไรกัน ใครจะกล้าวางยาเจ้าเมือง

โอ๊ย!...อย่ากัด ว้าย!..อย่าบีบ มันเจ็บ

(เจ้าก็เอ่ยปลอบแล้วนำทางเขาเพื่อสร้างความสุขสิ เหตุใดจึงด้อยปัญญาเช่นนี้) เสียงที่จู่ๆ ก็ดังออกมาในหัวทำให้หญิงสาวเพิ่งรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงให้กลับมาเป็นรูปเป็นร่างได้อีกครั้ง

ใช่สินะ...ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ต้องพยายามให้เขาอ่อนโยนลง อย่างน้อยก็คงมีความสุขกว่าใช้นิ้วของตัวเองอยู่บ้าง

“เอ่อ...ท่านเจ้าเมือง ท่านค่อยเป็นค่อยไปได้หรือไม่ ข้ายังไม่เคย”

หลินหยุนซีมั่นใจว่าร่างนี้ยังเป็นสาวบริสุทธิ์จากการสำรวจช่องทางของตนเองยามอาบน้ำ แม้จะสงสัยว่าหญิงสาวหน้าตารูปร่างดีขนาดนี้ยังเหลือรอดอยู่ท่ามกลางสงครามได้อย่างไร แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่ต้องสืบหาในตอนนี้

“อืม...ข้าขอโทษ” เสียงแหบพร่าของเจ้าเมืองหนุ่มตอบออกมาพร้อมแรงที่ลดทอนลงเล็กน้อย

“ท่าน...เริ่มจากเล้าโลมข้าก่อนได้หรือไม่” คำออดอ้อนทั้งท่าทางคล้อยตามทำให้ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นถาม

“เล้าโลมหรือ?”

“ใช่ เช่นเลียส่วนนี้ให้ข้าจนชุ่มฉ่ำ ยามท่านใส่เข้าไปข้าจะได้เจ็บน้อยลงหน่อย”

“เลียหรือ?” เจ้าเมืองหนุ่มอยากจะเอ่ยบอกว่าเขาไม่เคยลงลิ้นเลียส่วนด้านล่างของหญิงสาวคนใดมาก่อน แต่เพื่อเห็นแก่ที่นางยินยอมช่วยเหลือเขา

ชายหนุ่มจึงค่อยๆ เลื่อนตัวลงไปยังส่วนกลางกายสีชมพูอ่อนหวานซึ่งปกปิดมิดชิดด้วยยังไม่เคยเบ่งบาน

ลิ้นอุ่นร้อนแล่บโลมเลียร่องดอกไม้อวบนุ่มพร้อมใช้มือแหวกเปิดกลีบสองข้างซ้ายขวาเพื่อให้ติ่งเกสรได้ยื่นออกมารับความชุ่มฉ่ำ

หลินหยุ่นซีหลับตาพริ้มรับสัมผัสอุ่นชื้นซึ่งละเลงเลียอย่างเคลิบเคลิ้มพลางคิดว่าเจ้าเมืองผู้นี้ลงลิ้นได้คล่องแคล่วนัก

เมื่อสัมผัสความหอมหวานทั้งน้ำสีใสที่ไหลเคล้าคลอ เจ้าเมืองหรงเฉิงจึงอดไม่ได้ที่จะลิ้มรสด้วยความหิวกระหายขณะมืออีกข้างลูบจากเอวบางลงมาผ่านต้นขาแล้วใช้นิ้วกลางลากลูบสองกลีบซ้ายขวาวนไปเวียนมา