ตอนที่หนึ่ง เกิดอะไรขึ้น2

ตอนที่หนึ่ง เกิดอะไรขึ้น

“ทำไมมาแช่งเราแบบนี้ล่ะ เธอนี่นิสัยไม่ดีมากๆ”

“เธอคงเสียดายผม ไม่ต้องโมโหนะ เดี๋ยวจะกระเทือนไปถึงลูกในท้อง”

ได้ยินคำพูดของสองคนนั้น หญิงสาวผู้ถูกทรยศจากคนใกล้ตัวจึงยิ่งโมโหมากขึ้น

“เชอะ...ฉันน่ะหรือจะเสียดายผู้ชายห่วยๆ อย่างคุณ คอยดูนะ ฉันจะหาแฟนที่ดีกว่า เลิศกว่า หล่อกว่า และที่สำคัญก็คือเอามันส์กว่าคุณ

ชิ...ทั้งเล็กทั้งไม่ได้เรื่อง แรงก็น้อย ขยับได้แค่ไม่กี่ทีก็เสร็จแล้ว ยังอุตส่าห์ทำเธอท้องจนได้ สงสัยเธอคงชอบแบบนี้สินะ แค่ถูๆ ไถๆ พอผ่านๆ ไป” ว่าที่คุณหมอสาวเอ่ยคำพูดหยาบคายอย่างที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะกล้าพูดก่อนจะเดินหันหลังกระแทกส้นเท้าจากมาแล้วรีบเรียกรถขึ้นไปนั่งเพื่อไม่ให้พวกเขาได้เห็นน้ำตาที่หยาดหยด

ด้วยไม่ได้หันกลับไปมอง หลินหยุนซีจึงไม่ได้เห็นว่าอดีตแฟนหนุ่มหัวฟัดหัวเหวี่ยงแค่ไหนที่โดนด่าเรื่องเล็กกับไม่ได้เรื่อง

“ซีซี กลับมาก่อนนะ พูดแบบนั้นได้ยังไง”

“ทำไม? จะให้เธอกลับมาพิสูจน์ความได้เรื่องหรือไง จะเล็กจะใหญ่ก็ทำให้ฉันท้องได้ ไม่เห็นต้องสนใจ” คำพูดของว่าที่เจ้าสาวกลับกลายเป็นคำยืนยัน นั่นยิ่งทำให้อดีตแฟนหนุ่มของหลินหยุนซีโมโหจนควันออกหู

“อ้าว!...พูดแบบนี้หมายความว่าของฉันเล็กงั้นหรือ”

“ก็ไม่ได้เล็กมาก แต่ก็ไม่ได้ใหญ่ จะให้ตอบว่ายังไงล่ะ” กลายเป็นว่าที่บ่าวสาวซึ่งเพิ่งถ่ายรูปแต่งงานต้องมายืนทะเลาะกันเรื่องความเล็กความใหญ่อยู่ริมถนนจนกลายเป็นที่ขบขัน

เมื่อต้องกลับมาอยู่ที่หอพักคนเดียวเพียงลำพัง หลินหยุนซีจึงอดเศร้าเสียใจจนร้องไห้คร่ำครวญไม่ได้

“ฮือๆๆๆ ไม่ยุติธรรมเลย ฉันก็แค่ตั้งใจเรียนเพื่อหวังจะได้จบออกมาทำงานเร็วๆ แล้วใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ทำไมกลายเป็นว่าฉันผิดไปได้ ฮือๆๆๆ

ตอนตะล่อมอยากได้ตัวฉัน ก็โน้มน้าวสารพัดจนใจอ่อน พอได้สมใจแล้วกลับไปแต่งงานกับคนอื่น ฮือๆๆๆ

ที่น่าเจ็บใจที่สุดคือแต่งกับยัยเพื่อนตัวแสบที่แอบกินกันลับหลัง พวกเธอทำกับฉันอย่างนี้ได้อย่างไร ฮือๆๆๆ”

หลินหยุนซีกินน้ำตาต่างข้าวอยู่หลายวัน ยิ่งได้ข่าวจากกลุ่มเพื่อนว่าพวกเขาสองคนกำลังจะแจกการ์ดเชิญงานแต่งงาน

หญิงสาวยิ่งโมโหเพราะนั่นหมายความว่าพวกเขาเตรียมการเอาไว้นานแล้ว

“มีแต่ฉันคนเดียวที่โง่เง่า ไม่รู้เรื่องอะไรเลย”

แม้จะเสียใจมากแต่หลินหยุนซีไม่คิดทำตัวเหลวแหลกเช่นการไปเที่ยวกลางคืนเพราะนั่นจะยิ่งทำให้พวกเขาได้สมน้ำหน้า

หญิงสาวเพียงนั่งดื่มเหล้าย้อมใจอยู่ในห้องพักเพียงคนเดียวพลางร้องตะโกนต่อว่าฟ้าดินและเอ่ยร้องขอด้วยความมึนเมาอย่างไม่คิด

“ทำไมนะ พวกเขาถึงมีความสุข ส่วนฉันที่ไม่ได้ทำอะไรผิดกลับต้องมานั่งร้องไห้จมน้ำตา สวรรค์ลำเอียงที่สุด สวรรค์ไม่ยุติธรรม ฉันไม่ยอม...

ในเมื่อพวกเขาพบความสุขได้ ฉันก็ควรได้พบความสุขยิ่งกว่าไม่ใช่หรือ อย่างเช่น ควรได้พบหนุ่มที่หล่อกว่า ใหญ่กว่า ดีกว่า แข็งแรงกว่า รักฉันมากกว่า ทุกอย่างต้องขั้นกว่าให้หมด

รวมทั้งมีหลายๆ คนกว่าด้วย เพราะว่าฉันเป็นคนจิตใจดีกว่า ฮือๆๆๆ” หลินหยุนซีจบค่ำคืนแห่งความมึนเมาด้วยการหลับพับไปกับน้ำตาที่นองหน้า