ตอนที่สี่ เรียกออกมาได้จริงด้วย (กรุบกริบ)

ตอนที่สี่

เรียกออกมาได้จริงด้วย

“นางเองหรือคือหมอหญิงที่ทหารข้างนอกกล่าวถึง”

“ขอรับ ท่านรองแม่ทัพเหอ”

“เช่นนั้นเจ้า...ตามข้ามา” หลินหยุนซียังไม่ทันลงมือทำสิ่งใดก็โดนคุมตัวมายังกระโจมแห่งหนึ่งซึ่งมีเสียงน่าเกรงขามโวยวายอยู่ข้างใน

“หมอหญิงหรือ? อ้อนแอ้นเพียงนี้จะทำสิ่งใดได้ พานางออกไป”

“แต่หมอใหญ่เมิ่งกำลังยุ่งมากขอรับ ท่านแม่ทัพมู่ ให้นางช่วยล้างแผลก่อนเถิดขอรับ อีกอย่างจะได้พิสูจน์ว่านางเป็นหมอจริงๆ ไม่ใช่ไส้ศึกปลอมตัวเข้ามา”

เอาเข้าไป เป็นหมอก็ยังโดนกล่าวหาว่าเป็นไส้ศึกอีก นี่สวรรค์ตั้งใจกลั่นแกล้งฉันใช่ไหม?

หลินหยุนซีมีสีหน้ายับย่นไม่พอใจ เมื่อเห็นชายซึ่งน่าจะเป็นแม่ทัพหนุ่มยังมีท่าทางลังเลจึงขอตัวกลับไปหยิบของใช้ยังที่พักของผู้อพยพซึ่งรวมตัวกันอยู่

เอาอย่างไรดี คงต้องช่วยตัวเองให้มีความสุขไปสักพักหนึ่งก่อน แล้วค่อยหาวิธีอื่น

อย่างน้อยก็หยิบเครื่องมือมาใช้ได้สักหน่อย ไม่ใช่ใช้เข็มไม้ทื่อกับอะไรก็ไม่รู้

หญิงสาวหลบเข้าไปนอนบนเตียงแล้วคลุมผ้าห่มทั้งตัวพลางถอดกางเกงออกพยายามนึกถึงตอนที่ช่วยตัวเองอยู่ที่หอพัก

ขาเรียวอ้ากว้างใช้นิ้วเขี่ยเม็ดเสียวของตัวเองทั้งลูบไล้ไปทั่วสองร่องกลีบเพื่อเรียกน้ำใสให้ไหลเยิ้ม

ท่ามกลางความเร่งรีบแม้จะใช้มือบีบเคล้นขยี้หัวนมไปด้วยเพื่อเร่งอารมณ์แต่กว่าจะรู้สึกถึงความกระสันที่ก่อตัวขึ้นก็ใช้เวลาไปนานมากทีเดียว

หลินหยุนซีหลับตาพริ้มพยายามบังคับตัวเองให้จดจ่อกับความเสียวกระทั่งนิ้วทั้งสองเร่งความเร็วจนกลีบอวบขึ้นสีแดง จึงบิดเร่าไปมาส่งครางกระเส่าแล้วกระตุกสั่นบ่งบอกการเสร็จสม

จังหวะนั้นเองปากบางจึงรีบเอ่ยเรียกเครื่องมือที่ต้องการออกมา

ฉับพลัน ของที่นึกถึงก็โผล่มาอยู่ในมือ

อุ๊ย!...วิเศษมาก เรียกออกมาได้จริงด้วย

หญิงสาวรีบดึงนิ้วเรียวที่เต็มไปด้วยน้ำเมือกเปียกแฉะออกทั้งที่ยังหายใจหอบก่อนจะรีบสวมใส่เสื้อผ้าแล้วหยิบผ้ามาห่อเครื่องมือเหล่านั้นจากนั้นจึงเดินกลับไปยังกระโจมของแม่ทัพหนุ่ม

หลินหยุนซีหายไปนานมากแม้จะอ้างว่าปวดท้องถ่ายหนัก แต่การที่กลับมาในสภาพหน้าแดงมีเหงื่อเต็มกรอบหน้าย่อมสร้างความไม่พอใจแก่แม่ทัพมู่ซึ่งรอนานจนจากเจ็บกลายเป็นชาแล้ว

“ล้างมือแล้วหรือ?” น้ำเสียงที่ถามจึงดุห้วน แต่หญิงสาวกลับไม่ใส่ใจ

“ล้างแล้วสิ ข้าเป็นหมอ ย่อมรู้ดีว่าต้องล้างมือก่อน” หมอหญิงตอบนิ่งๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาสำรวจบาดแผลบนบ่ากว้าง

“อืม...แม้จะโรยผงห้ามเลือดแล้วแต่แผลนี้ลึกถึงกระดูก หากไม่เย็บให้ติดกันดีดี อาจจะตายภายในไม่กี่ชั่วยาม”

“เช่นนั้นก็เย็บเถิด” แม่ทัพมู่หันหน้าไปอีกทางเพื่อให้หญิงสาวได้ลงมือ