บทที่ 2

ชณิกามาศยืนรอลิฟต์อยู่ครู่หนึ่งเนื่องจากลิฟต์ที่ใช้เป็นลิฟต์สำหรับพนักงานของโรงแรมเท่านั้น คุณหญิงเพียงตาทำอย่างนี้ก็เพื่อที่พนักงานในโรงแรมจะได้ไม่ไปเกะกะการใช้งานของลูกค้า พอประตูลิฟต์เปิดออกเจ้าตัวก็เตรียมย่างเท้าก้าวเข้าไป แต่ก็ต้องรีบชักเท้ากลับเมื่อเห็นว่ามีใครยืนอยู่ในลิฟต์นั้นด้วยอีกคน

ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคร้ามคมเข้มสมเป็นชายชาติทหารในชุดทหารเรือแขนยาวสีขาวประดับด้วยอินธนูบนบ่ากับเครื่องหมายความสามารถฉลามขาวอันเป็นสัญลักษณ์ของผู้กล้าแห่งหน่วยรบพิเศษติดอยู่ที่อกข้างซ้าย บุรุษผู้ที่เธอรู้จักและคุ้นเคยเป็นอย่างดี และหากเป็นเมื่อก่อนเธอคงจะก้าวเข้าไปในลิฟต์และเอ่ยทักทายเขาด้วยความสดใสและตื่นเต้นยินดีที่ได้พบหน้าคนที่เธอ ‘แอบมีใจให้’ แต่...ตอนนี้ทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไป แค่เห็นหน้าเขาความรู้สึกผิดก็แล่นเข้าจู่โจมเธอจนแทบหายใจไม่ออก

“เธอช่วยฉันได้มั้ยช่อม่วง” เสียงของคุณหญิงเพียงตาดังก้องอยู่ในโสต เมื่อหลายวันก่อนนี้เองที่คุณหญิงเรียกเธอเข้าพบที่ห้องทำงานและเอ่ยปากขอร้องให้เธอช่วยร่วมมือกับนางทำบางสิ่งบางอย่าง...บางสิ่งที่ทำให้เธอต้องลำบากใจ และเป็นสิ่งที่ทำให้เธอไม่พร้อมที่จะสู้หน้ากับผู้ชายที่อยู่ในลิฟต์ตอนนี้ และคงจะดีถ้าเธอไม่เจอหน้าเขาเลยจนกว่าจะถึงเวลานั้น...

“ทำไมไม่เข้ามาล่ะช่อม่วง จะไปข้างล่างเหมือนกันใช่มั้ย” เสียงห้าวทุ้มเอ่ยถาม นัยน์ตาสีนิลนั้นเป็นประกายขึ้นแวบหนึ่งเมื่อเห็นคนตัวเล็กตรงหน้าก่อนจะยิ้มอ่อนๆ เมื่อเห็นเธอค่อยๆ ก้าวเท้าเข้ามาในลิฟต์และพาตัวเองไปยืนหลบมุมไม่พูดไม่จา จนเขาอดไม่ได้ต้องเป็นฝ่ายชวนคุยแทน “ไม่ได้เจอกันนานเลย ล่าสุดเมื่อสามเดือนก่อนสินะ”

“ประมาณนั้นมั้งคะ” เสียงหวานตอบด้วยรอยยิ้มที่ไม่เต็มที่นัก...รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่กับการได้พบเจอเขาในวันนี้ ทั้งที่เธอเองก็เฝ้ารอจะได้เห็นหน้าเขามาตลอด...แต่เธอก็พยายามที่จะทำตัวให้เป็นปกติที่สุด

ไม่แปลกหรอกที่เธอจะปลื้มน่านนที นายทหารเรือหนุ่มแห่งหน่วยรบพิเศษราชวีไทย ในเมื่อใครๆ ก็ยังแอบกรี๊ดกร๊าดในความหล่อเหลาบวกกับตำแหน่งหน้าที่การงาน ฐานะชาติตระกูล ต่างกันก็ตรงที่เธอชื่นชมเขาด้วยนิสัยใจคอ ความเป็นผู้ชายอ่อนโยนและดูอบอุ่นปลอดภัยทุกครั้งที่อยู่ใกล้

ชณิกามาศรู้จักกับน่านนทีครั้งแรกก็เมื่อตอนเธอเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีหนึ่ง จริงอยู่ที่ว่าพ่อของเธอกับพ่อของเขาเป็นเพื่อนและรู้จักกันมานาน แต่ก็ต่างแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตของตัวเอง กลับมาเจอกันอีกครั้งก็ตอนช่วงที่พ่อตกงานด้วยพิษเศรษฐกิจจนต้องมาเช่าแผงตามตลาดขายขนมหวานส่งเธอเรียนหนังสือ จนท่านเกริกไกรกับคุณหญิงเพียงตามาพบจึงได้ชวนมาทำงานที่โรงแรมแห่งนี้ และตั้งแต่นั้นเธอก็เลือกที่จะอยู่โรงเรียนประจำมาตลอดด้วยไม่อยากให้พ่อต้องเป็นห่วงเนื่องจากงานที่โรงแรมบางวันถ้ามีการจัดงานเลี้ยงก็ต้องอยู่ทำงานดึกๆ ดื่นๆ เสาร์อาทิตย์เธอก็อยู่แต่บ้านอ่านหนังสือ จนกระทั่งเข้ามหาวิทยาลัย จึงได้มีโอกาสมาที่โรงแรมบ้าง และการมาโรงแรมครั้งแรกของเธอ ก็เจอเข้ากับเขา...ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอในลิฟต์ตอนนี้...