บทนำ

ท่ามกลางความมืดมิดและเย็นเฉียบ เสียงกระซิบเดี๋ยวดังเดี๋ยวเบาค่อยๆ เข้าสู่โสตประสาทของหญิงสาว

“เอาล่ะ โชคดียิ่งที่มาทัน มิเช่นนั้นร่างนี้คงใช้การมิได้แล้ว”

“ไป๋อู่ฉาง! เจ้าคนสะเพร่า! ถ้าร่างนี้ใช้มิได้นางก็ไม่มีร่างใหม่อีกแล้วนะ”

“ข้าถึงได้บอกให้เจ้ารีบอย่างไรเล่า ช่างเถอะ เพียงเท่านี้ก็หมดหน้าที่ของพวกเราแล้ว กลับไปพักผ่อนให้สบายใจดีกว่า”

เสียงรอบด้านเงียบลงอีกครั้ง เหลือเพียงความหนาวเย็นที่คอยกัดกินจิตใจหญิงสาวเท่านั้น

หลี่เหมยลี่พยายามนึกว่าเหตุใดตนเองจึงมาอยู่ที่นี่ หากจำไม่ผิดเธอกระโดดลงไปช่วยเด็กชายที่ลื่นตกลงไปในกระแสน้ำป่า ซึ่งไหลบ่าลงมาท่วมเส้นทางสัญจร ตอนไปเที่ยวล่องแก่งที่น้ำตกล่องละมุน

เธอส่งเด็กคนนั้นเข้าไปใกล้ฝั่งได้อย่างปลอดภัย แต่ตนเอง…

‘ดูเหมือนว่า… ฉันคงจะตายไปแล้วสินะ!’

หญิงสาวโอดครวญอยู่ในใจอย่างรู้สึกแย่ ชีวิตนี้อยู่มาสามสิบปีไม่เคยเสียใจกับการเป็นสาวท้วมมากขนาดนี้

เพราะเป็นสาวร่างใหญ่ทำให้เหล่าเจ้าหน้าที่อุทยานไม่สามารถดึงตัวเธอและเด็กขึ้นจากกระแสน้ำอันเชี่ยวกรากได้ ทั้งที่ผูกเชือกกู้ภัยไว้กับตัวแท้ๆ!

สุดท้ายเธอจึงตัดสินใจสละเชือกให้เด็กน้อย และพยายามว่ายทวนกระแสน้ำพาเด็กขึ้นไปบนโขดหินใกล้ฝั่ง แต่ตัวเองดันหมดสติไปเสียอย่างนั้น!

‘นี่คือที่เรียกกันว่าตายอย่างอนาถใช่มะ!? โธ่! ชีวิต เกิดมาไม่สวยทีนึงแล้ว ขอตายแบบสวยหน่อยไม่ได้เหรอไง!!’

แม้จะคร่ำครวญเพียงใดแต่เหตุการณ์มันผ่านไปแล้ว เมื่อครู่ที่ได้ยินบทสนทนาของคนทั้งสองนั้น จะต้องเป็นยมทูตดำขาวที่เป็นผู้รับวิญญาณคนตายแน่ๆ

แต่เมื่อกี้พวกเขาพูดถึงร่างใหม่ หรือว่าเธอจะได้โอกาสมีชีวิตอีกครั้ง!

หญิงสาวเริ่มมีกำลังใจขึ้นมาก และอธิษฐานอยู่ในใจอย่างคาดหวัง

‘ชีวิตก่อนก็ลำบากมามากแล้ว เพิ่งสบายได้ไม่กี่ปีก็ดันมาตายแบบนี้… สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายด้วยความดีก่อนตายที่ลูกช้างได้ช่วยเหลือเด็กน้อยไว้ ขอให้ลูกช้างเกิดมารูปสวย รวยทรัพย์ นับวิชา มีฐานะดีด้วยเถิด!’

วาบ!

จู่ๆ กลับมีแสงสว่างจ้าเกิดขึ้นรอบด้าน จนกลบความมืดมิดไปเสียสิ้น ภาพต่างๆ มากมายไหลบ่าเข้ามาในสมองหญิงสาวราวเขื่อนแตก!

แต่เพียงไม่นานเธอกลับหมดสติลงไปอีกครั้ง…