โลกกลมยิ่งกว่าละคร2

เสียงพูดคุยหลังกลับเข้ามาทำงานของรจเรสกับขวัญชีวาดังขึ้น “หล่อ ล่ำ ยังกับนายแบบ เลยนะพี่รส”

“ใช่หล่อ เสียดายน้องแพรไม้ได้ออกไปเห็น ถ้าน้องแพรเห็น น้องแพรจักต้องละลาย”

แพรวายิ้มบางๆ ให้รจเรสหลังรุ่นพี่พูดขึ้น

“น้องแพรไม่ใช่น้ำแข็ง ไม่ใช่เธอหรือแม่พวกสาวๆ ที่เห็นคนหล่อเป็นต้องเคลิ้มฝัน จริงไหมจ๊ะน้องแพร ขนาดหนุ่มไทยยังไม่สน น้องแพรเหรอจะสนของนอก”

“หนุ่มไทยที่ว่าใช่คุณโอมหรือเปล่าคะ” ขวัญชีวาถามโพล่งเรื่องที่อยากรู้

“ไม่เห็นต้องถาม เสือแอบๆ อย่างคุณโอมน่ะ น้องแพรไม่มองอยู่แล้ว” รจเรสพูดขึ้นอีกคนอย่างมั่นอกมั่นใจ

“อะไรของพี่เสือแอบๆ ” ชีวาทำหน้าสงสัย สามสาวที่นั่งเงียบกันหัวเราะครื้นเมื่อเห็นใบหน้าที่สงสัยของน้องสุดท้องในห้อง

“เลิกพูดเรื่องคุณโอมเถอะรส เธออย่าทำเป็นรู้มากไปรู้ไหมปล่อยให้ผู้จัดการตี๋ของเราคิดไปเหมือนเดิมว่าพวกเรายังไม่รู้ว่าเขาชอบน้องแพร” พนิดาบอกสาวๆ

แพรวานั่งฟังเงียบๆ เหมือนเดิม ไม่อยากพูดอะไรมากเพราะพวกพี่ๆ และน้องรู้นิสัยเธออยู่แล้วทุกคนที่เอ่ยเรื่องเธอจึงไม่เคยคิดหยอกเหย้าที่เธอโดยตรง “เอ่อ.แล้วที่บอกว่าล่ำน่ะเธอเห็นเข้าไปถึงข้างในเลยหรือ” พนิดาถามเรื่องเจ้านายคนใหม่ขึ้นมาอีกครั้งแบบตลกๆ

แพรวาละสายตาจากแป้นพิมพ์ สนใจฟังสองสาว สองรุ่นคุยกันมากขึ้น

“แหม ไม่ต้องถอดเสื้อรัศมีแห่งความเซ็กซี่ก็แผ่กระจาย หนูเห็นถึงเนื้อในเลยล่ะค่ะ ผิวคุณวินเนี่ยสีทองน่ามองน่าลูบ หนุ่มออสเตรเลีย โอ้ย หนูอยากไปเที่ยวออสเตรเลีย ป้าว่าหนุ่มออสเตรเลียจะหล่อเหมือนคุณวิน เจ้านายใหม่ของเรา ทุกคนหรือเปล่าคะ” รจเรสตอบคำถามพร้อมถามคำถามโลกแตก พนิดา

“ทำอย่างกับไม่เคยเห็นหนุ่มออสซี่เลยนะเธอแต่ทีพี่จำได้แต่ละปีหนุ่มๆ เมืองนี้มาเที่ยวมาพักโรงแรมเราตั้งเยอะ และเธอน่ะเลิกกรี๊ดได้แล้ว เจ้านายของเราน่ะเหมือนเป็นคนไทยนั่นแหละ”

“จะเหมือนได้ยังไง” รจเรสเถียงพร้อมกับจ้องหน้ารุ่นพี่

“ก็คุณวินเธอมีคุณแม่เป็นคนไทย”

“ถึงมีแม่เป็นคนไทยก็เถอะท่านไปอยู่เมืองนอกตั้งแต่เด็ก ตามข่าวที่รสรู้มาท่านเดินทางมาเมืองไทยครั้งแรกค้า ..”

“แต่หน้าตาท่านก็มาทางคุณแม่บ้างเหมือนกันนะ ดูๆ ไปก็เหมือนคนทางเอเซีย โดยเฉพาะดวงตาของท่าน”

“ก็แค่ตาเท่านั้นหรอกพี่แมว ดูโดยรวมหน้าท่านก็ฝรั่งจ๋านะพี่”

พนิดาหันกลับไปทำงานไม่อยากถกเถียงกับนักข่าวที่เตรียมข้อมูลมามากมาย

เจ้านายใหม่ชื่อวิน เป็นหนุ่มออสเตรเลีย นี่เป็นเรื่องจริงหรือว่าสมองเธอเบลอจนฟังผิดเพี้ยนกันแน่ ถ้าฟังไม่เพี้ยน แต่ชื่ออาจจะซ้ำกันก็ได้ โลกนี้ใช่มีชื่อนี้ชื่อเดียวซะหน่อย มีชื่อซ้ำกันเยอะแยะน่าแพร ทำตื่นเต้นไปได้ แพรวายกมือทาบหัวใจที่เต้นแรงขึ้น เมื่อได้ยินชื่อของเจ้านายใหม่ รจเรสยังพูดตามจิตนาการของสาวช่างฝัน ต่อไปเรื่อยเปื่อยไม่ได้มองเห็นท่าทางที่เปลี่ยนไปของรุ่นน้องซึ่งรีบเดินออกไปข้างนอกด้วยอาการใจเหม่อลอยผิดปรกติ

“รสน้องแพรเป็นอะไรไปน่ะ รีบร้อนไปไหนกัน” พนิดามองตามหลังรุ่นน้องคนสวยด้วยความสนใจ

“รีบไปดูหน้าเจ้านายสุดหล่อมั้งค่ะ ฮิ ฮิ” รจเรสพูดพลางหัวเราะ

“ทะลึ่งใหญ่แล้วน้องรส รีบตรวจเช็คห้องสำหรับทัวร์พรุ่งนี้เลย แล้วแฟกซ์ไปให้ฝ่ายแม่บ้านรึยังเดียวพี่แฟกซ์ไปฝ่ายอาหารเอง เดี๋ยวส่วนที่เหลือให้แพรกับขวัญจัดการ”

รจเรสหยุดพรรณนาถึงเจ้านายหนุ่มทันทีเมื่อเสียงเข้มของรุ่นพี่บอกว่าเธอพูดมากเกินไปแล้ว

ล่วงเลยเข้าวันที่สองตั้งแต่เดินทางมาถึงเมืองไทย วินนี่นั่งสั่งงานทัคอยู่บนห้องพัก เอกสารซึ่งอยู่ในห้องทำงานถูกเคลื่อนย้ายขึ้นสู่ห้องพักตลอดสองวัน

สองวันที่ผ่านจะมีก็แต่ช่วงกลางคืนที่ชายหนุ่มลงมาเดินเล่นแถวชายหาด แต่วันนี้เป็นวันแรกที่วินนี่จะลงจากห้องพักมาด้านล่างโรงแรมช่วงเวลากลางวัน สองวันวินนี่นั่งทำใจให้ยอมรับ ให้คุ้นชินกับเมืองนี้ และแม้ในวันนี้เขาจะยังทำใจไม่ได้มากเท่าที่ควรแต่เวลาที่เดินไปเรื่อยๆ ทำให้เขาไม่มีเวลาอีกต่อไป หากตามใจตนเอง เขาก็คงต้องเพิ่มเวลาแห่งการทรมานตัวเองอยู่ที่นี่อยู่ดี แล้วยังโรงแรมในเครือที่กรุงเทพฯ เขาต้องเข้าไปดูก่อนกลับอีก แม้รู้สึกโล่งใจที่ทางนั้นไม่ต้องเข้าไปดูแลมากเพราะบิดาบอกว่ามันเพอร์เฟ็คอยู่แล้วและพนักงานมือดีได้ถูกส่งมาดูแลงานล่วงหน้าสองอาทิตย์แล้ว วินนี่ปัดเรื่องโรงแรมที่เมืองหลวงทิ้งไปเพราะที่นี่ต่างหากที่เขาต้องใส่ใจ

ชายหนุ่มนั่งมองทิวทัศน์ จากห้องพักหรูที่ทางโรงแรมจัดไว้สำหรับเป็นที่พัก จากการดูข้อมูล การเดินสำรวจมานิดหน่อย

วินนี่ทราบว่าโรงแรมแห่งนี้มีทั้งหมด 17 ชั้น ถือว่ายังน้อยมากถ้าเทียบกับโรงแรมอื่นๆ ซึ่งเขาดูแลอยู่ ไม่เข้าใจในตอนแรกที่บิดาบอกว่าจะทุ่มทุนปรับเปลี่ยนโรงแรมแห่งนี้เพราะตามข้อมูลที่เขารู้มาหลายๆ โรงแรมที่บิดาไม่ได้เลือกน่าสนใจกว่านี้ตั้งเยอะ แต่พอได้มาเห็นทัศนียภาพโดยรวมจึงได้รู้ว่าบิดายังทำงานสมเป็นมืออาชีพแม้อายุจะเยอะแล้ว ตัวโรงแรมถึงจะมีแค่สิบกว่าชั้นแต่เรื่องความกว้างนั้นตัวโรงแรมมีความกว้างยาวมาก ดูเป็นเส้นขนานไปกับชายหาดสีขาวและท้องทะเลสีคราม ที่สำคัญดูจากรายงานการจองห้องพักที่ยาวเหยียดในช่วงไฮ ซีซั่น น่าพอใจที่เดียว แต่เป้าหมายหลักของ นิค เบอร์ตัน คือจัดระบบการทำงานให้เป็นสากลมากขึ้น ดูจากรูปการมันคงไม่ยากนัก ทำเลดีๆ อะไรๆ มันก็ง่ายขึ้น วินนี่คิดพลางร้องบอกทัคว่าเขาจะไปเดินสำรวจรอบๆ โรงแรม