ตอนที่1. ซินหราน

หญิงสาวในชุดสาวใช้เรียบง่าย ใบหน้าอ่อนหวานประดับรอยยิ้มอ่อนโยน ดวงตาเป็นประกายดุจสายน้ำกระทบแสงอาทิตย์ มือเรียวประคองถาดอาหารก้าวเร็วๆ มาที่ด้านลานฝึกซ้อม ร่างบอบบางหยุดซ่อนตัวที่หลังต้นเสาขนาดใหญ่ ยื่นหน้าโผล่ไปมองที่ลานฝึก เห็นเพียงชายหนุ่มสามคนกำลังฝึกซ้อมอยู่ ใบหน้าหวานระบายยิ้มแล้วประคองถาดอาหารเข้าไปด้วยความคุ้นเคย

“พี่อู่เฉียง”

หญิงสาวหยุดยืนรอจนทุกคนหยุดมือแล้วเดินมาทางนาง ชายทั้งสามนางคุ้นหน้ามาตั้งแต่วันที่เข้ามาสู่เกาะ ‘เพลิงอัคนี’

ชายหนุ่มทั้งสามคือ ‘อู่เฉียง’ ‘อู่ชิง’ ‘อู่ยิน’ ทหารองครักษ์อันดับหนึ่งประจำกาย ‘เหิงหยางเซิง’ ประมุขพรรค ‘เพลิงอัคนี’

อู่เฉียงมองหญิงสาวที่เดินเข้ามาใกล้ นางประคองถาดไม้ในมือ เมื่อหยุดยืนต่อหน้าเขาแล้ว ใบหน้ากระจุ๋มกระจิ๋มก็เผยรอยยิ้มสดใส นางใช้มือข้างหนึ่งเปิดผ้าคลุมอาหารออก ขนมเปี๊ยะสิบกว่าชิ้นเรียงเป็นระเบียงส่งกลิ่นหอมเย้ายวนทำให้สองบุรุษที่ยื่นหน้ามาถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ

“เมื่อเช้าพ่อครัวเจี่ยนทำขนมเปี๊ยะใส้ต้นหอมเป็นอาหารว่างให้ท่านจอมมาร มีแป้งเหลือข้าเลยทำมาเผื่อพวกพี่ๆ ด้วย ลองชิมดูซิ ฝีมือข้าสู่พ่อครัวเจี่ยนไม่ได้แต่คงไม่ทำให้พวกพี่ๆ ท้องเสียกระมัง”

“เจ้านี่ถ่อมตัวจริงๆ เจ้าอยู่กับพ่อครัวเจี่ยนมาตั้งหลายปี ฝีมือทำอาหารของเจ้าแทบไม่ต่างจากพ่อครัวเจี่ยนแล้ว” อู่ชิงเอ่ยขึ้นแล้วยื่นมือมาหยิบขนมเปี๊ยะในถาดเข้าปากอย่างไม่เกรงมารยาท

“ถ้าอย่างเจ้าทำอาหารไม่อร่อย ที่เกาะเพลิงอัคนีนี้ก็หาผู้ใดทำอาหารอร่อยได้อีกแล้ว” อู่ยินยื่นมือมาหยิบขนมเปี๊ยะไปกัดกินคำโต

ดวงตากลมโตของหญิงสาวจ้องมองใบหน้าดุดันของอู่เฉียงรอคอยจนเขาถอนหายใจเบาๆ ยื่นมือมาหยิบขนมเปี๊ยะส่งเข้าปากแล้ว มุมปากของหญิงสาวจึงปรากฏรอยยิ้มกว้าง สำหรับนางแล้ว แม้อู่เฉียงไม่ใช่คนช่วยชีวิตนาง แต่เขารับนางมาอยู่ที่เกาะเพลิงอัคนีในฐานะ ‘น้องสาวบุญธรรม’ ผ่านมาแปดปีแล้ว แม้นางปรารถนาจะให้คืนนั้นเป็นเพียงฝันร้ายเพียงใด แต่มันก็ยังเป็นความจริงที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ ทว่าการที่นางยังอยู่ในฐานะของสาวใช้ชื่อ ‘ซินหราน’ ก็นับว่าดีมากแล้ว

แปดปีที่แล้ว หมู่บ้านเล็กๆ เชิงเขาที่นางและครอบครัวอาศัยอยู่ ถูกกลุ่มคนไม่ทราบที่มาบุกปล้นเผาทำลาย ผู้ชายถูกฆ่า ผู้หญิงถูกข่มขืน แม้กระทั้งนางเองซึ่งขณะนั้นเป็นเพียงเด็กหญิงอายุแปดขวบ บิดามารดาเป็นชาวนา แต่กระนั้นนางก็เติบโตอย่างมีความสุข ไม่เคยคิดว่าชีวิตจะพบเจอเหตุการณ์ในคืนนั้น นางไม่รู้ว่าเรื่องในคืนนั้นมีความเป็นมาอย่างไร คนในหมู่บ้านไม่เคยมีเรื่องราวกับผู้อื่น ต่างอยู่อย่างถ้อยทีถ้อยอาศัย จู่ๆ ในค่ำคืนนั้นมีคนบุกเข้ามาเผาบ้านเรือนคนในหมู่บ้านที่มีอยู่รวมกันไม่ถึงห้าสิบหลังคาเรือนด้วยซ้ำ นางสะดุ้งตื่นกลางดึก บิดามารดายังมึนงงและสับสันกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพียงพริบตาที่ประตูบ้านถูกถีบให้เปิดออก ร่างของบิดาก็ถูกคมดาบฟันร่าง มารดากรีดร้องและถูกฉีกทึ้งเสื้อผ้า นางวิ่งเข้าไปช่วยมารดา แต่กลับถูกผู้ชายหลายคนจับยกร่างกายขึ้น นางดิ้นรนสุดชีวิตจนคิดว่าตนเองคงมีชะตากรรมไม่ต่างจากมารดาแล้ว

ทว่าคมกระบี่ที่วาดลงมาบั่นศีรษะคนผู้นั้นกระเด็นลงพื้น การเคลื่อนไหวที่นางมองไม่เห็นทำให้ชายชั่วเหล่านั้นตายอย่างน่าอนาถ เดิมทีบุรุษบนหลังอาชาไม่มีท่าทีช่วยเหลือนาง แต่เป็นอู่เฉียงที่ยอมวิ่งกลับมาอุ้มนางและพาเดินทางรอนแรมเกือบยี่สิบวันจนมาถึงเกาะเพลิงอัคนี

อู่เฉียงเล่าว่า นางไม่พูดจาตลอดเส้นทาง กระทั้งมาถึงเกาะเพลิงอัคนีแล้วก็ยังไม่ปริปากส่งเสียงพูดสักคำ และเพราะนางไม่ยอมพูดจาแม้แต่คำเดียว นางจึงไม่มีชื่อเรียก พ่อบ้านจูโหย่งเจาตั้งชื่อให้นางเรียกนางว่า ‘ซินหราน’ เพื่อหวังให้นางได้พบความสุขในชีวิต พ่อบ้านจูโหย่งเจาตั้งชื่อให้นางแล้ว แต่นางยังมีอาการเหม่อลอยไม่ส่งเสียงพูดคุยหรือขานรับใดๆ อู่เฉียงเองไม่รู้ว่าเหตุใดเพียงแค่ท่านจอมมารเดินมาหยุดตรงหน้านาง ก้มหน้ากระซิบพูดคุยที่ไม่มีผู้อื่นได้ยินแล้วเงยตัวขึ้น เพียงเวลาไม่ถึงครึ่งก้านธูป นางจึงหายจากอาการเหม่อลอย ดวงตาจ้องมองแผนหลังท่านจอมมารที่หมุนตัวเดินกลับไปอย่างไม่ไยดี เด็กน้อยกะพริบปริบๆ แล้วมองมาทางเขา ท่าทีลังเลของนางในครั้งนั้น เขายังจำได้เป็นอย่างดี เท้าเล็กๆ ก้าวมาทางเขาช้าๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขาก่อนเปล่งเสียงออกมาเป็นครั้งแรกที่เขาได้ยิน