บทที่ 2

เธอยื่นมือเข้าไปช่วยคนแปลกหน้าคนนั้น โดยไม่ได้แนะนำตัวเองให้เขารู้จักเลยว่า..เธอเป็นใคร

แม้เขาอาจจะพอเดาได้จากคำพูดเพียงไม่กี่คำที่เธอพูดกับเขา ว่าอย่างน้อยเธอก็เป็นผู้หญิงที่มีการศึกษา แต่เธอก็ไม่อาจตำหนิเขาได้เลยที่เข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นเพียงสาวรีดนม..

ขณะเดียวกัน เธอถือว่ามันเป็นการดูหมิ่นชัดๆ ที่สาวรีดนม จะถูกผู้ชายแปลกหน้าจูบโดยปราศจากเหตุผลอันสมควร นอกเสียจากว่าเธอได้ให้ความช่วยเหลือเขาเพียงเล็กน้อยนั่น..

และเพราะว่าเธอไม่เพียงแต่โมโห แต่ยังต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่ว่าเธอถูกหมิ่นศักดิ์ศรี สัญชาตญาณบอกเธออยู่ว่า ควรจะโยนเหรียญกินีที่ผู้ชายคนนั้นให้ไว้ทิ้งไปและหวังแต่เพียงว่าจะไม่มีใครล่วงรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

แต่แล้วเธอก็บอกกับตัวเองอยู่ว่า..การทำเช่นนั้นย่อมทำให้ค่าของเงินสูญเสียไปโดยเปล่าประโยชน์ เพราะเหรียญทองกินีนี้ สามารถนำไปซื้อหาอะไรได้ตั้งมากมายเพื่อให้พ่อนำไปมอบให้แก่ชาวบ้านยากจนหรือพวกที่เจ็บไข้ได้ป่วย

นับตั้งแต่สงคราม ทุกคนต่างต้องสู้กับความลำบากยากแค้น แม้แต่พวกหนุ่มๆ สาวๆ ก็ยังแทบจะหางานทำกันไม่ได้

สำหรับผู้ที่ไม่โชคดีพอที่จะได้เข้าไปทำงานที่ “เดอะ ฮอลล์” หรือในที่ดินของท่านเอิร์ล ก็ต้องเลี้ยงชีพด้วยการปลูกผักหญ้าและเลี้ยงไก่เพียงไม่กี่ตัวไปตามเรื่อง

เฮอเมียมองดูเหรียญทองในมือนี้อีกครั้ง พร้อมกับคิดไปเลยว่า ถ้าเธอจะเอาเงินเหรียญนี้หย่อนลงในกล่องรับบริจาคเพื่อนคนยากจนซึ่งตั้งอยู่ในโบสถ์ ซึ่งปรกติแล้วภายในกล่องดังกล่าวแทบจะไม่มีเศษเงินให้เห็น พ่อของเธอจะต้องดีใจอย่างมากเลยทีเดียว..

พ่อจะต้องอวยชัยให้พรผู้ที่ใจบุญบริจาคเงินจำนวนนี้อย่างมากมายทีเดียว ซึ่งความรู้สึกซาบซึ้งที่พ่อมีต่อบุคคลผู้นั้นย่อมตรงข้ามกับความรู้สึกของเธอในยามนี้อย่างไม่ต้องสงสัยเลย

ทันทีที่จิตใจรับรู้แน่ชัดว่าบัดนี้เธอถูกจูบโดยผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อนและอาจไม่มีโอกาสได้พบเห็นกันอีกเลย มันทำให้เฮอเมียบังเกิดความโกรธแค้นขึ้นมาอีก

“เขากล้าดียังไง..กล้าดียังไงถึงมาทำกับฉันยังงี้..! แน่นอนเลยว่าจะต้องไม่มีผู้หญิงคนไหนเดินคนเดียวตามถนนในเมืองนี้ได้อย่างปลอดภัยอีกต่อไป ตราบใดที่ยังมีคนอย่างนี้อยู่..”

มือที่กำแน่นด้วยฤทธิ์แรงแห่งโทสะกดเหรียญกินีในอุ้งมือจนรู้สึกเจ็บ มันทำให้เธอต้องถามตัวเองอีกว่า ทำไมเธอถึงได้โง่ขนาดยอมรับเหรียญนี้มากจากเขา ทำไมไม่คืนเขาไปเสียในทันใดเล่า..?

ในทำนองเดียวกัน เธอก็ควรจะต้องรู้ว่าเขามีจุดประสงค์อย่างไร เมื่อปลายนิ้วเชยคางทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้น..

ซึ่งมันแสดงให้เห็นว่า ความคิดที่ว่าผู้ชายคนที่ไม่รู้จักหน้าค่าตาคนนั้น ทั้งเขาเองก็เพิ่งเห็นหน้าเธอเป็นครั้งแรกด้วยเช่นกัน จะจูบเธอ ไม่ได้ผ่านเข้ามาในสมองเลย..!

ซึ่งเฮอเมียก็บอกกับตัวเองอยู่ว่า นี่เอง คือสิ่งที่ปีเตอร์เคยพูดให้ฟังอยู่เสมอ ว่าหนุ่มๆ สาวในกรุงลอนดอน เวลาที่พบกันมักจะปฏิบัติต่อกันเช่นนี้

อันที่จริง เธอควรจะระวังตัวให้มากกว่านี้ตั้งแต่ตอนที่ได้ยินเสียงผู้ชายคนนั้นพ่นคำสบถออกมาแล้ว ควรจะเดาออกสิว่าเขาเป็นคนประเภทไหน

“ฉันเกลียดเขาเหลือเกิน..!” เธอเอ่ยออกมาดังๆ

แล้วจึงได้พบว่าตัวเองกำลังคิดอยู่ว่า จูบแรกที่เธอได้รับนั้น มันไม่เหมือนกับที่เคยคาดหวังไว้เลย..!

เธอมักจะเพ้อฝัน มองเห็นภาพการจุมพิตระหว่างหนุ่มสาวนั้น ควรจะเป็นอะไรที่บ่งบอกถึงความสุภาพนุ่มนวล

เป็นจุมพิตที่ผู้มอบนำมาให้ด้วยความรัก และผู้รับก็รับด้วยความรักเช่นเดียวกัน มันควรจะเป็นอะไรบางอย่างที่เตือนใจให้คิดถึงดอกไม้ เสียงดนตรีอันไพเราะ และดาวประจำเมืองที่เรืองแสงจรัสขึ้นในฟากฟ้า

แต่ริมฝีปากของผู้ชายคนนั้นเต็มไปด้วยความแข็งกระด้างและวางอำนาจอย่างมาก และเฮอเมียอดคิดไม่ได้ว่าทำให้เธอต้องตกอยู่ในฐานะจำเลยที่ไม่มีทางจะหลบหนีไปไหนได้อีกต่างหาก

“ถ้าใครจะเรียกวิธีการแบบนั้นว่าจูบละก้อ ฉันจะไม่ขอพบมันเห็นมันอีกเลย..!” เธอร้องร่ำด้วยความโมโห

แต่ลึกลงไปในใจเธอรู้อยู่ว่ามันไม่จริง..

เพราะใจจริงแล้วเธอปรารถนาที่จะได้รักและได้รับความรักตอบแทนจากใครสักคนอยู่..

มันเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องราวที่เธอสร้างจินตนาการขึ้นเพื่อความเพลิดเพลินของตนเอง มันเกิดขึ้นในท่ามกลางการผจญภัยที่พาเธอลอยเลื่อนขึ้นไปถึงยอดเขาหิมาลัยหรือไม่ก็ลอยล่องไปตามลำน้ำในใจกลางทวีปอัฟริกาที่ชุกชุมด้วยจระเข้..!

และหลังจากนั้น เธอในฐานะวีรสตรีก็จะได้พบบุรุษหนึ่งผู้เป็นชายในฝันและแต่งงานกันในที่สุด..

จนกระทั่งบัดนี้ วีรบุรุษในใจของเธอก็ยังไม่ปรากฏโฉมหน้า แต่ขณะนี้เธอแน่ใจแล้วว่า ผู้ชายคนที่เพิ่งจูบเธอไปหยกๆ จะต้องเป็นผู้ร้ายในเรื่องนี้แน่นอน แต่เมื่อคิดไปถึงเปลือกตาที่หลุบลง มุมปากที่บิดขึ้นเธอก็ชักไม่อยากให้เขาเป็นแค่คนร้ายเสียแล้ว แต่เขาน่าจะเป็นปิศาจร้ายมากกว่า

“บางทีเขาอาจเป็นยังงั้นจริงๆ ก็ได้” เธอครุ่นคิดขณะโน้มตัวลงหยิบตะกร้าไข่ขึ้นมาคล้องแขน ก่อนจะออกเดินช้าๆมุ่งเดินหน้ากลับบ้าน..

มันช่างเป็นความคิดที่น่าหลงใหลเสียนี่กระไร มันทำให้เธอเกิดความอยากรู้ขึ้นมาว่าแม่จะว่าอย่างไร ถ้าเธอกลับไปบ้านละเล่าให้แม่ฟังว่าเธอได้พบกับปิศาจบนถนนแชนเตอร์’สเลน และปิศาจตนนั้นยังได้จูบเธอด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าปิศาจตนดังกล่าวได้กระทำอย่างนั้นมันย่อมหมายถึงว่าบัดนี้เธอได้กลายเป็นแม่มดไปแล้ว..!

บ่อยครั้งที่เธอจะได้ยินเรื่องราวที่พวกชาวบ้านกระซิบกระซาบเล่าสู่กันฟัง ว่าในป่าทึบซึ่งปกคลุมพื้นที่ส่วนใหญ่ในที่ดินของท่านลุง บรรดาบริวารของซาตานได้เข้ามายึดพื้นที่ส่วนนั้นไว้ และหญิงสาวผู้โฉดเขลาจะถูกพวกมันลวงล่อเข้าไป

ไม่มีผู้ใดรู้แน่ชัด ว่าได้มีอะไรเกิดขึ้นกับเบทสีน้อยผู้น่าสงสาร เธอสติไม่ใคร่ดีก่อนหน้าจะกลายเป้นคนวิกลจริตซึ่งพวกชาวบ้านต่างเห็นพ้องต้องกันว่า ซาตานนั่นเองที่เป็นคนทำให้เธอกลายเป็นคนบ้าไป

ซึ่งมารดาของเธอไม่เห็นด้วยกับความเชื่อแบบนั้นด้วยการกล่าวว่า เป็นเรื่องเหลวไหลไร้สาระที่สุด เบทสีเกิดมาพร้อมด้วยความไม่สมประกอบทางสมอง ดังนั้น แม้แต่หมอก็ยังไม่อาจให้ความช่วยเหลือเธอได้

แต่พวกชาวบ้านพอใจที่จะเชื่อว่าเบทสีได้กลายเป็นบริวารของซาตานมากกว่า เวลาที่เบทสีเดินผ่านชาวบ้านจะตัวสั่นงันงกด้วยความหวานหวั่น

ถ้าเบทสีบ่นอะไรพึมพำอยู่กับตัวเองเช่นที่มักจะทำอยู่เสมอ ชาวบ้านก็พากันเชื่อสนิทใจว่า เธอกำลังสาปแช่งใครก็ตามที่เธอไม่ชอบ

นอกจากนั้นยังมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับเด็กสาวอีกคนหนึ่งที่หายตัวเข้าไปในราวป่าคืนแล้วคืนเล่า จนในที่สุดก็หายตัวไปอย่างลึกลับไม่มีใครได้พบเห็นเธออีกเลย

พ่อของเฮอเมียได้ให้คำอธิบายเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่า เด็กสาวคนนั้นเป็นนักท่องเที่ยวที่เดินทางมาจากอนดอน เมื่อมาถึงหมู่บ้านแห่งนี้ได้เที่ยวชมธรรมชาติในเมืองชนบทจนจุใจแล้วก็เดินทางกลับไป เรื่องก็มีอยู่เพียงเท่านี้

แต่พวกชาวบ้านก็ยังเชื่ออยู่นั่นเอง ว่าชะตากรรมของเด็กสาวคนนั้นน่าจะเป็นแบบเดียวกันกับเบทสี คือเข้าไปเป็นบริวารของซาตาน จนในที่สุดก็ไม่อาจกลับมาเป็นคนได้อีก

เฮอเมียเฝ้าครุ่นคิดไปตลอดทางแม้จนใกล้จะถึงหมู่บ้านแล้ว ว่าที่จริง มันไม่น่าเป็นไปได้ ที่ปิศาจร้ายจะปรากฏกายขึ้นบนแผ่นหลังม้าที่มีสายพันธุ์ชั้นเยี่ยมและรูปร่างสง่างามขนาดนั้น หรือแต่งกายหรูหราราวเจ้าชาย เพราะปีเตอร์เคยเล่าให้เธอฟังว่า จะมีช่างตัดเสื้อฝีมือยอดเยี่ยมในกรุงลอนดอนเท่านั้น ที่จะสามารถตัดเสื้อผ้าบุรุษอย่างได้รูปทรงเหมาะเจาะ ราวกับร่างกายของบุคคลผู้นั้นถูกหลอมละลายและเทลงในเสื้อผ้าชุดดังกล่าวก็ไม่ปาน..