บทที่1/1 แรกพบสบตา

บทที่๑ ลวงใจซ่อนใยรัก

แรกพบ สบตา

เมฆสีดำตั้งเค้ามาแต่ไกล เหล่านิสิตนักศึกษาต่างพากันรีบกลับบ้านหรือกลับหอพักเร็วกว่าปกติเพราะกลัวว่าหากช้ากว่านี้คงได้ติดฝนอยู่ที่ตึกใต้คณะอย่างแน่นอน ซึ่งหนึ่งในนั้นมีเพชรไพลินกับเพียงธารด้วย เมื่อจบคลาสสองนิสิตคณะบริหารธุรกิจรีบเก็บของลงจากตึก เพื่อไปรอรถประจำทางอย่างเช่นทุกวัน สองเท้าที่กำลังจะก้าวออกจากใต้ตึกต้องชะงัก เมื่อเม็ดฝนเทกระจาดลงมาอย่างบ้าคลั่ง

"ไม่ทันจนได้" เพียงธารหันมาบอกกับเพื่อนรัก ก่อนเสียงหัวเราะของทั้งคู่จะดังขึ้น

"คงต้องรอฝนหยุด" เพชรไพลินบอกอย่างปลงๆ เพียงธารเองก็พยักหน้ารับตามที่เพื่อนว่า

"ปี้นๆ" ทันใดนั้นเองเสียงแตรรถก็ดังขึ้นมาจากรถยนต์คันหรูสไตล์ยุโรปที่ขับเคลื่อนเข้ามาจอดอยู่ตรงหน้า เรียกให้สองร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมกัน

"พี่ธร" เพียงธารคลี่ยิ้มออกมา

เมื่อเห็นว่าเจ้าของรถยนค์คันหรูคันนี้คือพี่ชายของหล่อนเอง

"เพชร มาเร็วพี่ธรมารับแล้ว" เพียงธารสะกิดเพื่อนสาว

"อะ...เอ่อ...ไม่เป็นไร แกกลับก่อนเลย เดี๋ยวอีกสักพักฝนก็หยุดแล้วล่ะ" เพชรไพลินปฏิเสธ เพราะทางกลับบ้านของหล่อนกับเพียงธารนั้นไปคนละทางกัน เกรงใจพี่ชายฝ่ายนั้นเปล่าๆ

"มาเถอะน่าเร็วๆ ฝนไม่หยุดตกง่ายๆหรอก" ไม่ว่าเปล่าแต่สาวเจ้ายังดึงแขนเพื่อนสาวให้ขึ้นรถไปด้วยกันอีกด้วย เพียงธารนั้นนั่งหน้าคู่กับพี่ชาย ส่วนหล่อนนั้นขึ้นมานั่งทางเบาะหลัง

"นี่เพชร เพื่อนธารค่ะ ส่วนนี่พี่ธรพี่ชายฉัน" เพียงธารแนะนำทั้งสองให้รู้จักกัน ทุกคนในบ้านรู้จักเพชรไพลินทั้งหมดแล้วเพราะทั้งคู่สนิทกัน ทั้งคู่มักจะนัดติวหนังสือด้วยกันบ่อยๆ ค้างบ้านหล่อนบ้าง หรือค้างบ้านเพชรไพลินบ้างเป็นบางครั้ง มีแต่พี่ชายหล่อนเท่านั้นที่ยังไม่รู้จักเพชรไพลินเพราะอีกฝ่ายนั้นเพิ่งกลับมาจากอังกฤษ

"สวัสดีค่ะ" เพชรไพลินยกมือไหว้เขาตามมารยาท

"ครับ" ภาธรพยักหน้ารับเบาๆ แอบชำเหลืองดูอีกฝ่ายผ่านกระจกเล็กน้อยและเป็นนาทีเดียวกับที่เจ้าหล่อนเงยหน้าขึ้นมามองกระจกพอดี

ทำให้สองสายตาสบประสานกัน และเป็นเพชรไพลินเองที่เป็นฝ่ายหลบสายตาไปก่อน

"ทำไมถึงมารับธารล่ะคะ" เพียงธารหันไปถามพี่ชายอย่างสงสัย เพราะปกติแล้วหล่อนจะนั่งรถประจำทางกลับเองทุกวัน

"ก็บอกในไลน์แล้วไง ว่าจะพาไปเลี้ยงชาบู" เขาเอ่ยตอบน้องสาวแต่สายตายังคงจับจ้องอยู่กับท้องถนนเบื้องหน้า

"อ้าวเหรอ...แบตโทรศัพท์ธารหมดอะ งั้นไปกินชาบูกันก่อน แล้วเราค่อยไปส่งเพชรเนอะ แกไม่ได้มีธุระที่ไหนใช่ไหมเพชร" เพียงธารรีบพูดดักขึ้นกลัวว่าเพื่อนสาวจะเอ่ยปฏิเสธ

"อะ...อืม ไม่มี"

"ดีเลย มื้อนี้พี่ธรเลี้ยง กินให้พุงกางไปเลย" เพียงธารหันมาบอกเพื่อนสาวด้วยน้ำเสียงติดตลก

ใช้เวลานานกว่าสามสิบนาทีจากปกติเพียงแค่สิบถึงสิบห้านาทีเท่านั้นกว่าจะถึงร้านชาบูร้านโปรดของคู่สองพี่น้องที่จะแวะมาทานทุกครั้งที่ภาธรกลับมาบ้าน

เนื่องจากฝนตกและแน่นอนว่าปัญหารถติดต้องตามมาจึงทำให้การจราจรค่อนข้างติดขัด

"ถึงสักที หิวจะแย่" ไม่เพียงแค่บ่นเท่านั้น เจ้าตัวยังรีบเดินลิ่วๆเข้าร้านไปก่อนใครเพื่อน

"แป๊บนึงนะคะพี่ธร" เพชรไพลินเอ่ยบอกคนตัวโตอย่างเกรงใจ ไม่รู้ว่ากำไลข้อมือไปเกี่ยวโดนอะไรถึงทำให้กำไลข้อมือขาดและไม่รู้ว่าตอนนี้มันหล่นอยู่ส่วนไหนของรถ

"หาอะไรครับ" ภาธรเดินอ้อมมาหาคนตัวเล็ก

"กำไลข้อมือน่ะค่ะ ไม่รู้ว่าหล่นตรงไหน" ได้ยินดังนั้นเขาก็อ้อมไปเปิดไฟในรถอีกครั้งก่อนจะเดินอ้อมกลับมาทางเดิม

"เจอไหม"

"ไม่เจอเลยค่ะ...อุ๊ย!" ไม่รู้ว่าเขาอ้อมมาอยู่ด้านหลังตั้งแต่ตอนไหน เมื่อหันไปก็ปะทะเข้ากับอกแกร่งเข้าอย่างจัง

"ขอโทษครับ/ขอโทษค่ะ" ทั้งคู่เอ่ยขอโทษพร้อมกัน

"เข้าไปข้างในเถอะ เดี๋ยวพี่หาให้" ชายหนุ่มเอ่ยบอกพร้อมกับถอยหลังออกมาเพื่อเว้นช่องว่างให้หญิงสาวสามารถเดินออกมาได้

"เดี๋ยวค่อยกลับมาหาก็ได้ค่ะ เข้าไปข้างในกันก่อนดีกว่าเดี๋ยวธารรอนาน" หล่อนบอกอย่างเกรงใจ

"ครับ" เขาตอบรับ ก่อนทั้งคู่จะเดินเข้าไปข้างในร้านพร้อมกัน

หลังจากทานมื้อค่ำกันเสร็จเพียงธารก็บอกทางกลับบ้านของหล่อนกับพี่ชาย รถยนต์คันหรูของภาธรเคลื่อนมาจอดหน้าบ้านหล่อนในเวลาสองทุ่มครึ่งไม่ขาดไม่เกิน

"ขอบใจนะธาร ขอบคุณพี่ธรนะคะ" เมื่อลงจากรถเพชรไพลินก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยขอบคุณทั้งคู่ โดยเฉพาะพี่ชายของเพียงธารที่อุตส่าห์เป็นเจ้ามือในการเลี้ยงอาหารมื้อนี้

"ไว้พรุ่งนี้พี่จะลองหาดูให้อีกทีนะ ถ้าเจอแล้วพี่จะฝากธารไปคืนแล้วกัน" ภาธรเอ่ยบอกคนตัวเล็ก

"ขอบคุณค่ะ" เพชรไพลินเอ่ยขอบคุณเขาอีกครั้ง รอจนรถยนต์คันหรูของเขาเคลื่อนออกไปจนลับตา จึงจะหมุนตัวเดินเข้าบ้านไป